Ο μη-εορτασμός της Ευρωπαϊκής «Ημέρας χωρίς Αυτοκίνητο!» (2003)

(σημειωτέον ότι βρισκόμαστε στην προ-ολυμπιακή Αθήνα, με απεργία ταξί, πανεπιστημίων και βενζινοπωλών!)

Την 22α Σεπτεμβρίου 2003 ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις για την Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας (European Mobility Week)
(www.mobilityweek-europe.org) με την Ευρωπαϊκή «Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο!».
Η Ελλάδα είναι προκλητικά απούσα από μία εκδήλωση στην οποία συμμετέχουν 900 πόλεις σε 20 χώρες, για πρώτη φορά και χώρες εκτός Ευρώπης όπως η Ταϊβάν και η Κολομβία!
Η Ελληνική 22α Σεπτεμβρίου ήταν μια μέρα όπου περίσσευαν τα «χωρίς». Χωρίς ταξί, χωρίς πανεπιστήμια και χωρίς βενζίνη! Μάλλον θα ήταν προκλητικό επιπλέον να επιβληθεί (γιατί η εμπειρία από τις γενικότερες αντιδράσεις τις περασμένες χρονιές αυτό υποδηλώνει) και η κινητικότητα χωρίς αυτοκίνητο από τους κρατούντες. Σε ένα αυτοκινητόδουλο και αυτοκινητόπληκτο πληθυσμό {συμπεριλαμβανομένων και των κρατούντων βέβαια, μόνο που αυτοί/ες φροντίζουν στις μετακινήσεις τους να έχουν αρωγό την τροχαία (τους;)} η ευκαιρία και πρόκληση της κίνησης, έστω και ένα πρωί από τα 365 πρωινά του χρόνου, με τα πόδια, το λεωφορείο, το μετρό, ακόμα και με το ποδήλατο, μοιάζει τιμωρία και εν πολλοίς αδύνατον! Οι εκατοντάδες ώρες που δαπανώνται άσκοπα σε πολύωρες μηχανοκίνητες λιτανείες, στη «συνήθη», πλέον, κίνηση και στην περιφορά προς ανεύρεση θέσης πάρκινγκ, ιδίως στην προ-ολυμπιακή εργόπληκτη πρωτεύουσα, αλλά και τα έξοδα συντήρησης και κίνησης, η πληρωμή των δόσεων και τα τέλη, έξοδα που είναι το κυρίαρχο, αλοίμονο, κομμάτι της σύγχρονης αυτοκίνησης (που κατά τ’ άλλα συστηματικά διαφημίζεται συνδυασμένη με την ανεμελειά με φόντο ανοικτούς ονειρικούς δρόμους σε ολοσέλιδες και ενίοτε πολυσέλιδες καταχωρίσεις και στην εφημερίδα σας) έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος του είναι κάθε καθώς πρέπει κατοίκου του άστεως.
Γι’ αυτό και ο εορτασμός της «Ημέρας χωρίς Αυτοκίνητο!» είναι μια φανφάρα. Είναι μια μέρα ταλαιπωρίας και υποκρισίας, ενδεχομένως μια εξυπνάδα εισαγωγής. Αντιλήφθηκαν οι «υπεύθυνοι» ότι δεν ταιριάζει στην «ιδιοσυγκρασία του Έλληνα» και καλά έκαναν και την (απ)έκρυψαν διακριτικά κάτω από τη στοίβα με τις σημαντικότατες εκκρεμότητες που έχουν όπως να ολοκληρώσουν τις όσο το δυνατόν περισσότερες, πλατύτερες, μακρύτερες και ακριβότερες λεωφόρους και ταυτόχρονα να μειώσουν τη φορολόγηση των αυτοκινήτων ώστε οι δρόμοι των διαφημίσεων να υλοποιηθούν επιτέλους στα συλλογικά μηχανοκίνητα όνειρα των Ελλήνων. Άλλωστε ποιος/α προβληματίζεται και διαμαρτύρεται επειδή δεν έγινε γιορτή για την «Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο!» στην Αθήνα;
Ούτε και εγώ, που επιτρέψτε μου να δηλώσω γενικά συμπαθών της αυτοκίνησης και κάτοχος ΙΧ αυτοκινήτου. Αλλά επίσης επιτρέψτε μου να δηλώσω ότι δεν επικροτώ τη αδιατάραχη συνέχιση της επίμονης κυρίαρχης εμμονής στην ιδέα ότι η πραγμάτωση του είναι μας περνά πρώτα μέσα από την απόκτηση αυτοκινήτου, και στη συνέχεια από την ταλαίπωρη, πολυέξοδη, ρυπογόνα και εν πολλοίς αυτοκαταστροφικό και ανεύθυνη καθημερινή χρήση του, ιδίως σε μια υπερβολικά βεβαρημένη πόλη όπως η πόλη μας, η Αθήνα. Και ας μου επιτραπεί να συνεχίσω, όσο θα αντέχω ακόμα, να πηγαίνω στην πρωινή μου εργασία και να κάνω όλες τις δουλειές μου στο κέντρο της πόλης γρήγορα (πολύ γρήγορα...), ανέξοδα, ευχάριστα και χωρίς να ενοχλώ κανέναν με το ποδήλατο όπως κάνω τα τελευταία 13 χρόνια. το αυτοκίνητο...ε, αυτό ας περιμένει τη δική μου «Ημέρα με Αυτοκίνητο!».