ΣΤΡΙΨΕΔΩΡΕΒΛΑΚΑ !

Του είχε κάνει την ζωή ποδήλατο. Μπορείς να πεις μάλιστα, αν θες να είσαι ακριβής, ότι είχε κάνει τον ίδιο ποδήλατο.

«Πετάξου να φέρεις τέσσερεις σακούλες ψώνια».

«Τράβα στο φαρμακείο και πιάσε μια μάντρα ασπιρίνες».

«Πήγαινέ με στην μάνα μου».

«Πήγαινέ με κομμωτήριο».

«Κάτσε δώ και περίμενε ». Πέντε ώρες. Πέντε ώρες το ποδήλατο να περιμένει απ’ έξω απ’ οπουδήποτε. Σαν ποδήλατο παρκαρισμένο στην κολώνα με αλυσίδα. Για να μην το κλέψουν; Ποιος να κλέψει αυτό το ποδήλατο; Αλλά και ποια αλυσίδα;

“Αλυσίδα”, σκεφτόταν, “είναι τα σιδερωμένα πουκάμισα (ε, καλά, σχεδόν σιδερωμένα), το ζεστό και νόστιμο φαγητό (όχι και πολύ ζεστό δηλαδή, και σχεδόν πάντα νοσοκομειακής γεύσης), το συγυρισμένο και καθαρό σπίτι (όταν περιμέναν κάποιαν επίσκεψη, δηλαδή ποτέ): αυτοί είναι οι κρίκοι της αλυσίδας μου”, κατέληγε.

Ανεβοκατεβαίνοντας την σκάλα (στον πρώτο μένουν) βλέπει στον τοίχο τα σημάδια από τις ρόδες του ποδηλάτου, του κανονικού δηλαδή που είναι στο υπόγειο, εκείνα τα πριονωτά σημάδια από τα τρακτερωτά λάστιχα που είχαν γίνει όταν το ανεβοκατέβαζε για ποδηλατάδες με παρέα. Παλιά, όχι τώρα. Τώρα είναι στο υπόγειο το ποδήλατο, να μην λέμε τα ίδια. Κοιτάζει προς τα κει, προς το υπόγειο δηλαδή, όταν κατεβαίνει την σκάλα, σαν να το φαντάζεται να είναι ακόμη ποδήλατο. Διερωτάται: «Ένα ποδήλατο παραμένει ποδήλατο ακόμη και αν το έχεις κάπου κρυμμένο;» Μετά βγαίνει στην πάροδο Κουντουριώτου και το ερώτημα πλανάται πίσω του για λίγο και μετά εξατμίζεται;, ψοφάει;, πέφτει και σπάει;, ξερωγώ.

Η ισορροπία που αναγκάζεται να κρατάει ανάμεσα σε σιδερωμένα πουκάμισα και τσαλακωμένα φανελάκια, ανάμεσα σε μαγειρεμένο φαγητό και μισοκαμένα τοστάκια, μεταξύ ύπνου σε στρωμένο κρεβάτι και λαγοκοιμίσματος στον καναπέ, η ισορροπία αυτή, που αποτελείται από πολλές μικρές ισορροπίες βεβαιώνει ότι ο ίδιος έχει γίνει ποδήλατο.

Ο τρόπος που φρενάρει όταν την πηγαίνει από δω κι από κει, απότομο φρενάρισμα όταν του λέει ξαφνικά «Στριψεδωρεβλάκα!» που μοιάζει με πάτημα μόνον του μπροστινού φρένου και γονάτισμα του ποδηλάτου, ή παρατεταμένο όταν του λέει «Το πέρασες βρε ηλίθιε το στενό της μάνας μου!» που μοιάζει με πάτημα του πίσω φρένου οπότε και πατινάρει ελεγχόμενα ο πίσω τροχός, και αυτά είναι πράξεις που επιβεβαιώνουν πλήρως την σιωπηρή ποδηλατοποίησή του.

Κατεβαίνει τώρα τις σκάλες, πάει προς το υπόγειο (κοιμάται η αναβάτισσά του Κυριακή μεσημέρι, μαγείρεψε ρύζι και κουράστηκε), ανάβει το φως του διαδρόμου, ξεκλειδώνει την μεταλλική πόρτα, πετάγονται δυο κατσαρίδες, μυρίζει το πετρέλαιο του καυστήρα, σκόνη πλανάται στον μπαγιάτικο αέρα. Μετά ανοίγει την δική του πόρτα, ανάβει το δικό του φως, πετάγονται δυο δικές του κατσαρίδες, το κοινόχρηστο πετρέλαιο συνεχίζει να μυρίζει, η δική του σκόνη πλανάται στον δικό του αέρα και κει πέρα ακουμπισμένο είναι το ποδήλατο. Πού κοιτάς; Να, εκεί λέμε, πίσω από το άδειο βαρελάκι και τις ξεχαρβαλωμένες καρέκλες παραλίας. Το βγάζει στον διάδρομο. Βγάζει και το κουτί με τα εργαλεία. Φουσκώνει τα λάστιχα λαδώνει την αλυσίδα (χαμογελώντας ειρωνικά) ψεκάζει τους δίσκους και τα γρανάζια σφίγγει τα πετάλια που έχουν λασκάρει ρυθμίζει τα φρένα το καθαρίζει καλά καλά παντού με ένα μισοβρεγμένο πανί το βγάζει στον δρόμο το ακουμπάει σε ένα δέντρο να το πάρει κάποιος όποιος το πάρει να είναι ασφαλές και να το ευχαριστηθεί.

Ανεβαίνει τις σκάλες, κοιτάζει τα σημάδια από τα τρακτερωτά λάστιχα στον τοίχο.

«Κάποια στιγμή θα βάψουν την σκάλα», σκέφτεται.

Μέχρι τότε με τα σημάδια αυτά παρηγοριέται: «Εγώ τάχω κάνει αυτά!»