...επατινάρισαν τα φρενάκια μου...

Δε ξέρω πώς ακριβώς! Απλό είναι, εμά δε το κατάλαβα.
Επατινάρισαν τα φρενάκια μου, κύριε διοικητά μου, δεν έπιασαν τα ευλογημένα και του τόπα του Λαζαρίδη, σφίχτα γιατ΄είμαι προς το γεμάτο , τίποτε αυτός, ξερό κεφάλι, σατράπικο, πάρτα τώρα τα τρεχάματα και τα ρεζιλίκια…

Η κυρία, από την άλλη,...φτού, σκόρδα...., όχι, δεν ειρωνεύομαι, κύριε αστυφύλαξ μου, η κυρία το λοιπό, πέρναγε με το πάσο της , και δικαίωμά της θα μου πεις κύριε αρχιαστυνόμε μου, να περνάει και στο ρελαντί.
Μα και να ήθελε κύριε ενωμοτάρχα μου, δεν θα ημπορούσε να περάσει γρηγορότερα…έξι πόδια ήθελε να σούρει τέτοιο βάρος…….καλά δεν το ξαναλέω, κύριε σταθμάρχα μου…

Έ, γλίστρησε το λοιπό το ποδήλατο και έπεσα επάνω στην μαντάμα, που επί της στιγμής εκείνης ατυχώς εκατανάλωνε ένα κυπελλάκι παγωτό, κύριε αστυφύλαξ μου, από τα φτηνά με το πολύ σιρόπι, που μετάτινες άδειασε απάνω στο φόρεμα της κυρίας, που, όπως εσημείωσα ήταν και λίγο παραπάνω απ το κανονικό σε κιλάκια και ήθελε να σαβουρώνει και μέσ τη μέση του δρόμου !!!

Τέλος πάντων, «βλάκα» μου λέει «στραβομάρα» μου λέει «τι το θες το ποδήλατο και δεν πας να ξύσεις πατσές» μου λέει, σηκώνει και την τσαντάρα κύριε υποδεκανέα μου και μου κάθεται μιά εδώ, να εδώ που έβγαλα και την καντήλα, στο δοξαπατρί και με ζαβώνει.

Όχι, κύριε απαυτέ μου, δεν ήταν πολύ βαρειά η τσαντάρα, ευτυχώς δηλαδής, κυλότες είχε μέσα,... Τί που το ξέρω, εσκίστηκε η τσαντάρα και απλώθηκαν οι κουρελούδες στον δρόμο!.... Εμ , πώς , κύριε τροχονόμε μου, κουρελούδες ήσαντε, ξέρω τί λέω!...αντίσκηνα εκστρατείας!!!!...καλά, δε το ματαξαναλέω...

Εμ, πώς! Πώς να μη ζαλιστώ, κύριε τροχαίε μου, με τη μπούφλα! Τι θα πει, κυλότες είχε, πώς έλαχε και ζαλίστηκα…Βλέπεις η μαντάμα είχε ψωνίσει από αδερφούς Πανέρη και είχε σηκώσει το μαγαζί, τρία κομμάτια στο τάλαρο, ε, είπε να πάρει νάχει, μπας και πιάσει καμμιά κατοχή και δε προφτάσει…

Πώς μου τόπες αυτό κυρ ενωμοτάρχα μου;....ελαφριές είναι οι κυλότες; Λάαααθος!....Των αλλονώνε γυναικώνε, όχι της μαντάμας, κύριε αστυφυλακούλη μου….

Ποιά τυρόπιτα; Όχι, την τυρόπιτα την επέταξε για τζέρτζελο ο παραδίπλας, που εκαθότουνε στο τυροπιτάδικο και εγέλαγε με τη μαντάμα. Όοοοοχι, την επέταξε σε μένα, αλλά, την εμάζωξε η κυρία στη μάπα, καθότι ζαμπονοτυρόπιτα και πλανάρισε ελαφρώς έως αρκετά. Και τη σιφούνισε στο αριστερό μαγουλάκι της μαντάμας, κύριε αστυνόμε μας.

Ε, ναι, μετά από αυτό, με παράτησε και χιούμηξε στον αυτόν που επέταξε την τυρόπιτα «έλα δω, βρε σκερβελέ» του λέει «ντροπή σου να βαρείς τις γυναίκες του κόσμου» του λέει, έκλαιγε εκείνος απ’ τα γέλια, τσαντίζεται η μανταμάρα, του τρεσσάρει μια με την τσάντα, όχι αυτή με τα βρακιά, την άλλη με τα μανά, κύριε τροχοφύλαξ μου… Ναι, μανά είχε μέσα, απο φτούνα που βάφουνε τα νύχια… Ε, το μανό, τα μανά, κύριε μοίραρχε, τι διάολο, γράμματα ηξεύρουμε τα πρέποντα…

Έμα αυτό σου λέω, κύριε αστυφυλακονόμε μου, δεν ήντουσαν αίματα, έσπασε το πιρλιπίδι με το κόκκινο μανό και του εκύλαγε στο μάγουλο.
Τονε βλέπει η χοντρή, .....πώς;…ε, καλά,….. συγγνώμη κύριε ανθυπασπιστά μου, δε το ξαναλέω, τονε βλέπει που λες, η κυρία με τα πιασιματάκια, πατάει τις φωνές «τον εσκότωσα , τον εσκότωσα, φέρτε ένα αστυνόμο να πιάσει ετούτονα» και δείγνει εμένανε…το φελέκι μου μέσα...!

Παρανόησις! Το πουκάμισο δεν του τόσκισα εγώ κύριε αστυνόμε μου, ο ταξιτζής του τόσκισε! Έλα μου ντε! Ποιός τούπε να σταματήσει! Είδε φασαρία, εκατέβηκε, που να μην έσωνε…

Τονε βλέπει με τις μπογιές στα μούτρα, σου λεει άιματα είναι, πάει ο σαράφης τονε χάνουμε, πιάνει τον αποτέτοιο με την τυρόπιτα, όχι δεν την κράταγε την τυρόπιτα, την είχε πετάξει, κύριε ταγματάρχα μου, αφού το περιέγραψα, και μάλιστα εξεκαθάρισα πως επρόκειτο περί ζαμπονοτυροπιτός, κύριε αποτέτοιε μου, τονε πιάνει λοιπόν, και αρχινάει να τονε τραβάει με το ζόρι να τονε βάλει στο ταξί.

Δεν εμπόραγε εφτούνος να μιλήσει από τα γέλια, πέφτει κάτω, τον αρπάζουν δύο μαζί, ο ταρίφας κι΄ένας εμποροϋπάλληλος από δίπλα, κι αρχινάνε να τονε σπρώχνουνε να μπει μέσα να τονε πάνε στον Ερυθρό.

Κλωτσάει εκείνος ο αποτέτοιος δεξά-ζερβά να μη τονε βάλουνε στο ταξί «αφήστε με ρε πούστηδες» είπε για την ακρίβεια..., καλά δε θα μιλάω με ακρίβεια,... δε τόξερα,...και....μα....μούπατε να τα πω όλα με το νι και με το σίγμα όμως,..... εσείς έτσι μούπατε.... Άααα, καλά, δεν εκατάλαβα....λοιπόν, τίποτα εκείνοι, το βιολί τους να τονε τραβάνε, μαζώνει ο ένας μια κλωτσά στα πωσταλένε, πέφτει χάμω, σηκώνεται ο τυρόπιτας αρπάει τον ταρίφα…..Α! ούτε αυτό να μην το λέω…ε, καλά, δεν το λέω…, τον αρπάει που λες, «τί θες βρε αρχ…» το πρόλαβα κύριε ενωμοτάρχα μου, το πρόλαβα και μπράβο μου, «τι θες» του λέει «και μπαίνεις στη μέση, τον σακάτεψα τον άθρωπο για πάρτη σου, φυσημένε».

Όοοοοοοοοχι, δε τονε χτύπησε, μόνο φυσημένο τον είπε, ο άλλος από το μαγαζί τονε χτύπησε «έλα μέσα γ@μώ το μπελά σου» του είπε «εγώ πλερώνω μιστά για να δουλεύεις τον τόρνο και’ συ πας και μου μπλέκεις σε καυγάδες» τούπε και τονε κλώτσησε στον πισινό.

Έ, μετά από τέτοια αποκάλυψις, καταλαβαίνετε κύριε γενικέ μου, ότι η σύρραξις πήρε διαστάσεις....Τί πα’ να πεί ποιά αποκάλυψις...;...τόρνο δούλευε ο άθρωπας, ε τονε πήρανε στο ψιλό όλοι οι παριστάμενοι, βούτηξε κι΄αυτός ό,τι πρόχερο βρήκε μπροστά του, δηλαδής την τρόμπα του ποδηλάτου μου, σταμπάρισε τον πιό κοντινό, που συφτωματικώς ήτο ο αφεντικός του και του την σφήνωσε εκεί που την εντοπίσατε, κύριε επιθεωρητά μου...

Πώς...να σταματήσω; μάλιστα, να σταματήσω την κατάθεσις...Πώς;;;;; Αθώος...! Εφκαριστώ, κύριε αρχιαστυνόμε μου,....δηλαδή να πα'αίνω....Μιλ μερσί, .....δε θα το ξεχάσω ποτές από μέρους σας,.......όχι, δε θα ξανατρέχω στην κατηφόρα.....ναι, μάλιστα......θα χάσω και κανα κιλάκι......εφκαριστώ απεριορίστως................................
Μόνο.......να,....να ρωτήσω κατιτίς........, αν επιτρέπετε και με το συμπάθειο, δηλαδής......Ναι,....την τρόμπα από πού να τηνε ζητήσω.......;