Τάντεμ: το Μέγα Πάθημα

Το παρακάτω αποτελεί απόσπασμα από το κωμικό μυθιστόρημα του Jerome K. Jerome «Τρεις σε δυο ποδήλατα» τυπωμένο το 1900! Η μετάφραση (πολύ ελεύθερη είναι δική μου). Άμα αναγνωρίσατε και τον εαυτό σας κάπου, αφήστε ένα σχόλιο :)
Οι τρεις φίλοι συζητούν λοιπόν καθώς ετοιμάζονται να φύγουν εκδρομή στο Μαύρο Δάσος της Γερμανίας…

-----------------

«Τα οχήματα φαντάζομαι», είπε ο Γιώργος, «όπως και πριν. Ο Χάρης και εγώ στο τάντεμ, ο Ζ....»

"Λάθος φαντάζεσαι" τον διέκοψε ο Χάρης. «Εσύ και ο Ζ. στο τάντεμ και εγώ στο μονό.»

«Εμένα το ίδιο μου κάνει.» συμφώνησε ο Γιώργος. «Εγώ και ο Ζ. στο τάντεμ, και ο Χάρης…»

«Δε με πειράζει να περιμένω τη σειρά μου», τον διέκοψα, «αλλά δεν πρόκειται να κουβαλάω το Γιώργο ΟΛΟ το δρόμο’ το βάρος πρέπει να μοιραστεί.»

«Έστω,» συμφώνησε ο Χάρης, «ας το μοιράσουμε. Αλλά με την προϋπόθεση ότι θα δουλέψει και αυτός.»

«Να κάνει τι;» είπε ο Γιώργος.

«Να δουλέψει,» επανέλαβε ο Χάρης κατηγορηματικά, «στην ανηφόρα τουλάχιστον, οπωσδήποτε.»

"Μα τι στο καλό!" είπε ο Γιώργος "δε θες να κάνεις ΚΑΘΟΛΟΥ άσκηση;»

Πάντα έχουμε δυσαρέσκειες με αυτό το τάντεμ. Ο μπροστινός έχει την θεωρία ότι ο πίσω δεν κάνει τίποτα’ και ο πίσω έχει εξίσου την θεωρία ότι αυτός είναι η κινητήρια δύναμη ενώ ο μπροστινός απλά ξεφυσάει. Το μυστήριο δε θα λυθεί ποτέ. Είναι ενοχλητικό όταν η Προνοητικότητα σου ψιθυρίζει από τη μια να μην το παρακάνεις και πάθεις κάνα καρδιακό’ ενώ η Δικαιοσύνη στο το άλλο αυτί σού σχολιάζει, «Γιατί πρέπει να τα κάνεις όλα εσύ; Αυτό δεν είναι ταξί. Δεν τον έχεις για επιβάτη.": μόνο και μόνο για να τον ακούσεις να μουρμουράει:

«Τι τρέχει—έχασες τα πετάλια σου;»

Ο Χάρης, νιόπαντρος, έβαλε τον εαυτό του σε τρελά μπλεξίματα σε μία περίπτωση, λόγω της αδυναμίας να ξέρεις τι κάνει ο από πίσω. Ποδηλατούσε με τη γυναίκα του την Ολλανδία. Οι δρόμοι είχαν πέτρες, οπότε το όχημα αναπηδούσε έντονα.
«Κρατήσου,» είπε ο Χάρης, χωρίς να γυρίσει το κεφάλι του.

Αυτό που άκουσε η γυναίκα του άκουσε ήταν, «Κατέβα». Τώρα για ποιο λόγο νόμιζε ότι της είπε «Κατέβα» όταν εκείνος είπε «Κρατήσου», κανένας του δε μπορεί να σου εξηγήσει.

Η γυναίκα του το θέτει έτσι, «Άμα είχες πει, Κρατήσου, τότε για ποιο λόγο θα είχα κατέβει;»

Ενώ ο Χάρης το θέτει αλλιώς, «Άμα ήθελα να κατέβεις, για ποιο λόγο να πω «Κρατήσου!»;

Η πικρία τούς έχει περάσει, αλλά τσακώνονται ακόμα για αυτό το θέμα μέχρι σήμερα.
Όποια και είναι η εξήγηση, το γεγονός παραμένει ότι η γυναίκα του κατέβηκε, ενώ ο Χάρης συνέχισε να πεταλάρει με δύναμη, νομίζοντας ότι την έχει ακόμα πίσω του. Από ότι φαίνεται η πρώτη της σκέψη ήταν ότι σπιντάρει στην ανηφόρα για να της κάνει φιγούρα.

Ήτανε και οι δυο νέοι τότε, και τα συνήθιζε κάτι τέτοια. Νόμιζε ότι με το πού έφτανε στην κορυφή θα σταμάταγε, και θα στηριζότανε αδιάφορα και με στιλάκι στο όχημα, περιμένοντάς την. Όταν αντίθετα, πέρασε από την κορυφή και συνέχισε να τρέχει στην κατηφόρα, στην αρχή την κατέπληξε, μετά τσαντίστηκε, και στο τέλος την έπιασε πανικός. Έτρεξε μέχρι την κορυφή του λόφου και άρχισε να του φωνάζει, αλλά εκείνος δε γύρισε ποτέ το κεφάλι του. Τον παρακολούθησε να εξαφανίζεται σε ένα δάσος 1,5 μίλι μπροστά και μετά κάθισε κάτω και άρχισε να κλαίει. Είχανε μια μικρή διαμάχη το πρωί, και αναρωτιόταν μήπως την είχε πάρει τόσο σοβαρά που είχε αποφασίσει να την εγκαταλείψει. Δεν είχε χρήματα πάνω της’ δεν ήξερε καθόλου Ολλανδικά.

Οι περαστικοί φάνηκαν να της δείχνουν συμπόνοια’ προσπάθησε να τους κάνει να καταλάβουν τι είχε συμβεί. Το έπιαναν ότι κάτι είχε χάσει, αλλά τι δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Την πήγαν στο κοντινότερο χωριό, και την πήγαν σε έναν αστυνομικό. Από την παντομίμα της κατάλαβε ότι κάποιος άνδρας της είχε κλέψει το ποδήλατο. Επιστράτευσαν τον τηλέγραφο και ανακάλυψαν ότι σε ένα χωριό τέσσερα μίλια πιο κάτω ένα δύστυχο αγόρι καβαλούσε γυναικείο ποδήλατο περίεργης μάρκας. Της τον έφεραν αλλά καθώς δε φαινόταν να αναγνωρίζει ούτε εκείνον ούτε και το ποδήλατό του, τα παράτησαν.

Εντωμεταξύ ο Χάρης συνέχισε τη βόλτα του χαρούμενος. Του φαινόταν ότι ξαφνικά είχε γίνει δυνατότερος, και με κάθε τρόπο πιο ικανός ποδηλάτης. Είπε σε αυτό που νόμιζε ότι ήταν η γυναίκα του:

«Για μήνες δεν έχω νιώσει τόσο ελαφρύ αυτό το ποδήλατο. Πρέπει να φταίει ο αέρας, νομίζω. Μου κάνει καλό.»

Μετά της είπε να μην φοβάται καθόλου, θα προσπαθούσε να δει πόσο γρήγορα μπορούσε να πάει. Έσκυψε πάντω από το τιμόνι και έβαλε την καρδιά του να δουλέψει. Το ποδήλατο περνούσε από το δρόμο λες και ήτανε ζωντανό’ αγροκτήματα και εκκλησίες, σκυλιά και κότες τον πλησίαζαν και μετά έμεναν πίσω. Γέροι στεκόντουσαν να τον χαζέψουν, και τα παιδιά του έκαναν εξέδρα.

Με αυτόν τον τρόπο διέσχισε χαρούμενα σχεδόν πέντε μίλια. Μετά, όπως μας το περιέγραφε, άρχισε να νιώθει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν ήταν η σιωπή που τον παρεξένευσε’ φυσούσε πολύ, και το ποδήλατο έτριζε αρκετά. Ήταν μια αίσθηση κενού που τον κατέλαβε.Τέντωσε το χέρι του προς τα πίσω, έψαξε’ δεν υπήρχε τίποτα πέρα από άδειο χώρο. Πήδηξε, ή μάλλον έπεσε, και κοίταξε πίσω στο δρόμο: εκτεινόταν ευθύς και άσπρος μέσα από το σκοτεινό δάσος, και ούτε μια ζωντανή ύπαρξη δεν διακρινόταν πάνω του. Ξανακαβάλησε, και ξανανέβηκε το λόφο που μόλις είχε κατέβει. Μετά από δέκα λεπτά ο δρόμος διακλαδιζόταν στα τέσσερα’ εκεί ξεκαβάλησε και προσπάθησε να θυμηθεί από ποιο δρόμο είχε έρθει.

Όσο στοχαζότανε ένας άνδρας πέρασε, καθισμένος πλάγια σε ένα άλογο. Ο Χάρης τον σταμάτησε, και του εξήγησε ότι είχε χάσει τη γυναίκα του. Ο άνδρας δε φάνηκε ούτε παρεξενεμένος ούτε στεναχωρημένος. Όσο μιλούσαν ένας άλλος αγρότης πέρασε, στον οποίο ο πρώτος άνδρας εξήγησε πώς είχαν τα πράγματα, όχι σαν ατύχημα, αλλά σαν να ήτανε μια διασκεδαστική ιστορία. Αυτό που φάνηκε να εκπλήττει το δεύτερο άντρα ήταν το γεγονός ότι ο Χάρης έκανε τόσο φασαρία για το ζήτημα. Δε μπόρεσε να βγάλει άκρη με κανέναν από τους δυο τους, και εκτοξεύντας κατάρες, ξανακαβάλησε το όχημα και πήρα τυχαία το μεσσαίο δρόμο. Κάπου στα μισά συνάντησε δυο κοπέλες και έναν νεαρό άνδρα μαζί τους. Μοιάζανε συννενοήσιμοι. Ρώτησε αν είχαν δει τη γυναίκα του. Τον ρώτησαν πώς ήταν εμφανισιακά. Δεν ήξερε αρκετά ολλανδικά για να την περιγράψει καλά’ το μόνο που μπορούσε να τους πει ήτανε πώς πρόκειται για μια πολύ όμορφη γυναίκα, μεσσαίου αναστήματος. Προφανώς αυτό δεν τους ικανοποίησε, η περιγραφή ήταν πολύ γενική’ κάθε άνδρας το ίδιο θα έλεγε, και με τον τρόπο αυτό μπορεί να αποκτούσε μια γυναίκα που να άνηκε σε έναν άλλο άνδρα. Τον ρώτησαν τι φορούσε’ όσο και αν προσπάθησε του ήταν αδύνατο να θυμηθεί.

Αμφιβάλλω αν οποισδήποτε άντρας μπορεί να περιγράψει τι φορούσε μια γυναίκα δέκα λεπτά αφού την άφησε. Θυμόταν μια μπλε φούστα και μετά κάτι φορούσε και από πάνω, μέχρι το λαιμό. Πιθανόν αυτό να ήτανε μια μπλούζα’ είχε την αμυδρή ανάμνηση μιας ζώνης ‘ αλλά τι είδους μπλούζα; Ήτανε πράσινη, ήτανε κίτρινη, ή ήτανε μπλε; Είχε γιακά ή έκλεινε αλλιώς; Είχε φτερά στο καπέλο της, ή λουλούδια; Φορούσε καθόλου καπέλο; Δεν τολμούσε να αποφανθεί με το φόβο μην κάνει κάνα λάθος και τον στείλουνε μίλια προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι δυο κοπέλες χαχανίζανε, που στην κατάσταση που βρισκότανε, εκνεύρισε τον Χάρη.

Ο νεαρός άνδρας, που έμοιαζε να θέλει να τον ξεφορτωθεί, του πρότεινε να πάει στο αστυνομικό τμήμα της κοντινότερης κωμόπολης. Ο Χάρης κουβαλήθηκε εκεί. Η αστυνομία του έδωσε ένα φύλλο χαρτί, και του ζήτησαν να γράψει μια ακριβή περιγραφή της γυναίκας του, μαζί με λεπτομέρειες για το πού και πότε την είχε χάσει. Δεν ήξερε πού την είχε χάσει. Μπορούσε μόνο να τους πει το όνομα του χωριού στο οποίο είχαν πάρει το μεσημεριανό τους. Ήξερε ότι την είχε μαζί του τότε, και ότι είχαν ξεκινήσει μαζί από εκεί.

Η αστυνομία τον κοιτούσε ύποπτα: αμφέβαλλαν για τρία πράγματα: κατά πρώτον, ήταν όντως η γυναίκα του; Δεύτερον, την είχε ήδη χάσει; Τρίτον, γιατί την είχε χάσει; Με τη βοήθεια ενός πανδοχέα, που μιλούσε λίγα αγγλικά, εξανέμισε τις ανησυχίες τους. Υποσχέθηκαν να δράσουν, και το βραδάκι του την φέρανε με ένα κάρο, μαζί με το λογαριασμό των εξόδων. Η συνάντηση ήτανε κάθε άλλο παρά τρυφερή. Η γυναίκα του δεν είναι πολύ καλή ηθοποιός, και πάντα είχε μεγάλη δυσκολία στο να κρύβει τα συναισθήματά της. Σε αυτή την περίπτωση, παραδέχεται εκείνη με ειλικρίνεια, ούτε καν προσπάθησε να το κάνει.