Τα μπάνια του ΒουΠου ΙΙ - Ποδηλατώντας στα καμμένα

Η βόλτα κανονίστηκε το απόγευμα της Παρασκευής 28/08/2009. Είμασταν 2, με ΜΤΒ και αποφασισμένοι να φτάσουμε από τα βόρεια προάστια της Αθήνας (Μαρούσι) σε κάποια παραλία με κάπως αντισυμβατικό τρόπο. Η συνάντηση ορίστηκε για τις 7 το πρωί του Σαβββάτου 29/08/2009 στην είσοδο του Άλσους Συγγρού. Η δική μου πρόταση ήταν να περάσουμε από Μαρούσι, Χαλάνδρι, Αγία Παρασκευή, Χολαργό και να ανέβουμε στον Υμηττό από την περιοχή του νεκροταφείου Χολαργού. Από εκεί θα φτάναμε μέχρι την Αργυρούπολη ποδηλατώντας συνέχεια στο χωματόδρομο που υπάρχει στη δυτική πλευρά του βουνού. Στη συνέχεια θα κατηφορίζαμε προς την περιοχή της Βούλας. Θα κάναμε το μπάνιο μας και θα επιστρέφαμε παραλιακά μέχρι το Φάληρο όπου θα επιβιβαζόμαστε σε συρμό του Ηλεκτρικού με τελικό προορισμό το Μαρούσι. Ο φίλος Γιάννης όμως είχε άλλα σχέδια και επέμενε αρκετά ώστε αυτά να πραγματοποιηθούν: ήθελε να πάμε στις παραλίες του Σχοινιά. Προσπάθησα να τον πείσω ότι θα ήταν αρκετά δύσκολα προς τα εκεί καθώς θα περνούσαμε από μεγάλο μέρος των πρόσφατα καμμένων εκτάσεων. Ιδιαίτερα η επιστροφή μας θα ήταν πολύ δύσκολη, όταν η θερμοκρασία θα είχε ανέβει αρκετά. Μου είπε ότι θεωρεί υποχρέωσή του να περάσει μέσα από τις περιοχές αυτές τώρα, έστω και συμβολικά θα δείχναμε ότι το ενδιαφέρον για τις περιοχές αυτές δεν χάθηκε. Δεν επέμεινα στη δική μου πρόταση και ξεκινήσαμε κατά τις 7:20 την μακριά και επίπονη πορεία μας.
Αφήσαμε γρήγορα τη λεωφόρο Κηφισιάς πίσω μας και κινηθήκαμε από μικρότερους δρόμους. Περάσαμε μέσα από την Κηφισιά, την Ερυθραία, την Εκάλη, το Διόνυσο. Η πρωινή δροσιά ήταν τονωτική, γρήγορά όμως το σκηνικό άλλαξε. Τα πρώτα σημάδια των καμμένων δέντρων άλλαξαν την εικόνα προς το πολύ χειρότερο. Μου έμειναν δύο εικόνες μέχρι να μπούμε για τα καλά σε ακατοίκητη και τελείως καμμένη περιοχή. Η πρώτη ήταν μία περιοχή στην οποία υπήρχαν μερικά σπίτια και τριγύρω όλα τα δέντρα είχαν καεί. Στο κέντρο της συνεχιζόταν η ανέγερση τριόροφης κατοικίας που σίγουρα είχε διακοπεί λόγω της φωτιάς. Αναρωτιέμαι οι μελλοντικοί κάτοικοι της οικοδομής αυτής πως θα αντιμετωπίσουν το μαύρο τους περίγυρο. Η δεύτερη εικόνα ήταν η ανέγερση πολυτελούς κατοικίας σε κάποιο σημείο που καλυπτόταν (ευτυχώς ακόμα) τελείως από δέντρα και βρισκόταν ακριβώς στο χείλος μιας ρεματιάς. Εκεί σκέφτηκα ποιος μηχανικός άραγε εξέδωσε την άδεια και πολύ περισσότερο ποιος μηχανικός χτίζει ένα τέτοιο σπίτι; Σκέφτηκα το γεγονός ότι σχεδόν είκοσι χρόνια μετά την αποφοίτησή μου από τμήμα των Τ.Ε.Ι. δεν έχω επαγγελματικά δικαιώματα γιατί κάποιοι θεωρούν εμάς τους αποφοίτους των Τ.Ε.Ι. "αγράμματους", "απαίδευτους" και γενικά "επικίνδυνους" ενώ κρατούν για τον εαυτό τους ΟΛΑ τα δικαιώματα. Ίσως όλοι αυτοί θα έπρεπε να κάνουν μια βόλτα προς τα εκεί και να αντικρύσουν το ίδιο θέαμα. Το σίγουρο πάντως είναι ότι το σπίτι αυτό ΔΕΝ το αδειοδότησε και το χτίζει κάποιος απόφοιτος Τ.Ε.Ι.
Συνεχίζοντας την περιγραφή μου, μετά την παρένθεση των συνδικαλιστικών μου προβλημάτων, μπαίνω στο "ζουμί". Όταν δηλαδή μπήκαμε στο βουνό. Στο καμμένο βουνό. ΔΕΝ περιγράφεται εύκολα. Ποια δημοσιογραφικά "κλισέ" να χρησιμοποιήσω; Την "κόλαση του Δάντη"; Την "καμμένη γη"; Θα πω ότι δεν συναντήσαμε ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΦΥΛΛΑΡΑΚΙ ΠΡΑΣΙΝΟ. Η γη κατά τόπους "άχνιζε" με τον καπνό να βγαίνει μέσα από τρύπες. Δεν μπορούσες να ακουμπήσεις πουθενά χωρίς να γίνεις κατάμαυρος. Η αγαπημένη μου συνήθεια να περνάω κάτω από τα κλαδία δέντρων αφήνοντας το κράνος να ακουμπήσει πάνω τους ήταν τώρα απαγορευτική. Θλίψη, μαυρίλα, παντού καμμένα δέντρα και θάμνοι μαζί με έντονη μυρωδιά. Φτάσαμε αμίλητοι σε μία μικρή λίμνη που έχει ένα φράγμα των οποίων αγνοούσα τελείως την ύπαρξη. Εκεί με τη βοήθεια της τεχνολογίας (GPS) εντοπίσαμε τη σωστή κατεύθυνση. Ανηφορίσαμε και φτάσαμε επιτέλους σε ένα ψηλό σημείο από το οποίο φαινόταν η θάλασσα. Μικρή στάση για λίγο νερό και μερικές φωτογραφίες με τα κινητά μας. Η εικόνα που αντικρίσαμε φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία:

Οι στίχοι του Νίκου Γκάτσου, η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και η φωνή της Μαρίας Φαραντούρη "ακούγονται" έντονα και "άγρια" εκεί πάνω...εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα...
Κατηφορίσαμε συναντώντας μια σχετικά ανέγγιχτη πλαγιά με χαμηλή πάντως βλάστηση. Περάσαμε μέσα από θερμοκήπια και κατοικίες. Φτάσαμε στη λεωφόρο Μαραθώνος και συνεχίσαμε αριστερά προς την παραλία του Σχοινιά. Σύντομα κι άλλα καμμένα τοπία. Στο φανάρι συναντάμε τη γνωστή από παλαιότερα εικόνα του οικοπέδου όπου "βαράει" από παντού ο ήλιος και μέσα σε αυτό μερικά δύστυχα άλογα ιπποδρόμου. Τα σημάδια της φωτιάς δίπλα ακριβώς από το συρματόπλεγμα και το παράπηγμα που χρησιμεύει ως στάβλος. Τα άλογα έτσι κι αλλιώς έχουν πάντα ένα θλιμμένο βλέμμα εκεί μέσα, τώρα έμοιαζαν να μην έχουν ξεπεράσει ακόμα τον τρόμο που πέρασαν τις προηγούμενες ημέρες.
Φτάνοντας στην παραλία συναντήσαμε ευτυχώς μία καθαρή θάλασσα. Η ώρα ήταν περίπου 10 πρωινή. Κάναμε το μπάνιο μας, αρνηθήκαμε να πληρώσουμε το μικρό μπουκαλάκι νερό ΕΥΡΩ 0.80 αντί της κανονικής τιμής των 0.50 και αφού μείναμε εκεί περίπου για ένα δίωρο συζητήσαμε περί της επιστροφής μας. Αρνήθηκα την πρόταση του Γιάννη να πάμε πάλι μέσα από το βουνό. Θεώρησα ότι η μυρωδιά θα ήταν τώρα πολύ πιο έντονη λόγω της ζέστης και έτσι κι αλλιώς η ψυχολογία μου δεν επέτρεπε να περάσω δεύτερη φορά από την καταστροφή. Ίσως γιατί μου θύμιζε το πόσο ανεπαρκείς είμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΣ. Διότι φίλοι και φίλες ποιος θα αρνηθεί ότι ΟΛΟΙ μας έχουμε μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση;
Αποφασίζουμε να πάμε παραλιακά προς την κατεύθυνση της Νέας Μάκρης και μετά "όπου μας βγάλει". Βρίσκουμε έναν ποδηλατόδρομο δίπλα στην παραλία. Σε πολλά σημεία του έχει σπάσει, μάλλον από τα κύματα. Αυτοκίνητα πάνω του και πλήθη που συρρέουν για να απολαύσουν το μπάνιο στη θάλασσα. Δυστυχώς δεν έχω μαζί μου αυτοκόλλητα με τον "γάιδαρο" αλλά μοιάζει το λιγότερο εκείνη την ώρα. Διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά την ανεπάρκεια αυτού του λαού στον οποίο όλοι ανήκουμε. Ο ποδηλατόδρομος αυτός θα μπορούσε να εκτείνεται για πολλά χιλιόμετρα δίπλα από τη θάλασσα, προσφέροντας ιδανικό τόπο για βόλτα, άθληση, ψυχαγωγία, ανάταση ψυχής. Σπίτια, τραπεζοκαθίσματα και άλλα εμπόδια τον καθιστούν τελικά ένα απλό πεζοδρόμιο που διακόπτεται αναίτια περίπου στο Ζούμπερι. Φτάνοντας εκεί, ένα τηλέφωνο σε φίλη αγαπημένη μας εξασφαλίζει μία στάση στο σπίτι της. Η οικογένειά της μας προσφέρει νερό και σπιτικό χαλβά. Μαζί με το παστέλι που είχαμε καταναλώσει προηγούμενα, παίρνουμε τις απαραίτητες δυνάμεις για να συνεχίσουμε με τις ευχές για καλό δρόμο. Στην περιοχή του Αγίου Ανδρέα σκεφτόμαστε αν είναι φρόνιμο να επιστρέψουμε μέσω της λεωφόρου Μαραθώνος. Διαφωνώ, καθώς τη θεωρώ πολύ επικίνδυνη. Τελικά αποφασίζουμε να συνεχίσουμε και να φτάσουμε στο Μαρκόπουλο από όπου θα χρησιμοποιούσαμε τον Προαστιακό Σιδηρόδρομο για την επιστροφή μας στο Μαρούσι. Μέχρι τη Βραυρώνα ο δρόμος είναι σχετικά βατός, με ανηφορο-κατηφόρες και πολύ ζέστη καθώς η ώρα είχε προχωρήσει αρκετά μέσα στο μεσημέρι. Από τη Βραυρώνα και μετά η διαδρομή γίνεται ιδιαίτερα επίπονη.
Ακολουθούμε έναν επαρχιακό δρόμο. Δεν υπάρχει σκιά παρά μόνο για δείγμα δίπλα από τις γκαραζόπορτες κάποιων σπιτιών. Ο ήλιος και ο αέρας καυτοί. Τα τρία παγούρια με νερό που είχα μαζί μου έμοιαζαν να είναι λίγα. Οδοιπορικό στην έρημο έμοιαζε και ίσως ήταν. Μετά από πολύ κόπο και αρκετή προσπάθεια φτάσαμε σε κάποιο κεντρικό δρόμο όπου ένα οπωροπωλείο-μίνι μάρκετ έμοιαζε με όαση. Δροσερό νερό, κρύο τσάι και μια κυρία που μας ρώτησε αν θα χάσει τα περιττά κάνοντας ποδήλατο ή είναι καλύτερα να αγοράσει μια ζώνη που τρέμει από κάποιο κανάλι τηλεπωλήσεων. Της είπαμε ανεπιφύλακτα να αγοράσει ποδήλατο και την ευχαριστήσαμε για τα όσα μας έδωσε με πάρα πολύ ευγένεια.
Η Αττική Οδός κοντά πλέον και αφού τη διανύσαμε πολύ προσεκτικά για λίγο, φτάσαμε μέσω γέφυρας στο σταθμό του Προαστιακού. Η συνέχεια ήταν μετάβαση σε συρμό του Ηλεκτρικού στο σταθμό της Νερατζιώτισσας και αποχαιρετισμός στο σταθμό του ΚΑΤ με υπόσχεση για νέες περιπέτειες.
Κουρασμένος, ταλαιπωρημένος και δύο κιλά ελαφρύτερος, όμως ήρεμος και με "ξεκάθαρο" νου, έφτασα στο σπίτι μου. Η ένδειξη στο οδόμετρό μου έδειχνε ότι είχαμε διανύσει 86.41 χιλιόμετρα με 5 ώρες και 44 λεπτά καθαρής ποδηλασίας, ενώ η ώρα είχε φτάσει 6:30 απογευματινή. Η απόσταση αυτή αποτέλεσε και για τους δυο μας προσωπικό ρεκόρ σε ότι αφορά τη μία διαδρομή.
Το επόμενο Σάββατο ίσως ακολουθήσουμε το δρόμο του Υμηττού, πάντα ξεκινώντας νωρίς το πρωί. Αν υπάρχει κανείς με ΜΤΒ (καλό είναι η κατάστασή του να είναι άριστη) και επιθυμεί να έρθει στην παρέα μας, είναι καλοδεχούμενος.