Πεταλοφαγωμάρα 6 (έχω και γκντούπ!)

ΠΟΛΗΤΕ

Τροστιέρα από αυτές που φτιάχνουν τα τροστ. Για να μην αρχίσουν  τίποτις κολλημένοι να λένε πως δεν υπάρχει θέση για άσχετες αγγελίες εδώ δα, να σας ενημερώσω πως δεν έχει πρίτζες και τέτοια, δουλεύει κάνοντας πετάλι. Όσο πιο γρήγορα κάνεις πετάλι, τόσο πιο γρήγορα ψήνει. Για να ψήσεις ένα τροστ έχεις κάψει πέντε πιο πριν! Και μαζί δώρο ένα δεξί πετάλι και 45 εκατοστά καλώδιο φρένων για bmx. Πληροφορίαι εντός...

Πολλά πολλά νεύρα ρε φίλε, θα εκραγώ με κρότο ρε, θα κάνω πουφ... Μα μπαίνω το πρωί  να διαβάσω τίποτις το ενδιαφέρον, να πω κι εγώ την γνώμη μου και βλέπω να πωλούνται 7 ποδήλατα, δυο στολές δύτη, ένα γαϊδούρι, 2 μπαγλαμάδες και 2 σακούλια κομφετί... Μπα, λέω εγώ, θα μπήκα σε site σούπερ μάρκετ, ξαναπρωκτολογώ ρε φίλε την διεύθυνσις πάλι τα ίδια μου βγάζει... Αααααμάν! μας φάγανε το site λέω!  Μας το κάνανε η-σουπ!  
Πολύ πολύ η-σουπ ρε φίλε...
Νεύρα σου λέω, άλλο πράγμα. Τουλάχιστον έβαζε ο άλλος το θέμα “ποιο παλουκόσελο είναι το πιο μακρύ” είχες κάτι να συζητήσεις ποδηλατικώς, να τσακωθείς όπως πρέπει ρε φίλε, να φαγωθείς να σκοτωθείς και μετά να βγεις  την βόλτα σου να πεταλάρεις να σου περάσει...  Τώρα τι να πεις; Είναι κοντόχοντρο το γαϊδούρι σου ρε και δεν τραβά στην ανηφόρα; 
Και πάνω που είπα γαϊδούρι ρε φίλε, τι θυμήθηκα... Αυτή την άθλια διαφήμιση με τα γαϊδούρια που τρέχουν... Ε, είχα κολλήσει που λες πίσω από ένα λεωφορείο τις προάλλες, σκουπίδια από την μια σκουπίδια από την άλλη, δεν μπορούσα να τον προσπεράσω. Αφού και οι επιβάτες ρε φίλε παίρναν φόρα από τις πόρτες και βουτούσαν πάνω στις σακούλες, που να βρεις πεζοδρόμιο! Δώδεκα γιαγιάδες είδα να εκσφενδονίζονται από το λεωφορείο ρε φίλε, ένα δράμα σου λέω... Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Δεν μπορούσα να προσπεράσω που λες και το λεωφορείο είχε από πίσω την διαφήμιση με το γαϊδούρι και ένα πλακάκ που έγραφε Ιτ μάη ντάστ. Πέντε χιλιόμετρα ανηφόρα ρε φίλε μύριζα τα σκουπίδια, μετρούσα τις γιαγιάδες και είχα και το γαϊδούρι να με κοροϊδεύει! Πολλά πολλά νεύρα σου λέω!
Αλλά ας πάμε πάλι στο site τώρα που τα θυμήθηκα και φούντωσα και θα κάνω πουφ...
Γιατί ναι ρε φίλε, έτσι είναι, φορτίζεις φορτίζεις μέσα στο site, και μετά θέλεις να κάνεις ποδήλατο, για αυτό το λένε ποδηλατικό το site ρε φίλε... Αλλά τι να σχολιάσεις στο θέμα που λέει πως ο άλλος πουλάει το μακρύ του και το κοντό του... Αφού προχτές, περνούσε ο μπαλιατζής της γειτονιάς μου από κάτω και φώναζε με την ντουντούκα του τα δικά του, και στο τέλος πρόσθετε “Αζ σειν ον ποδηλάτες.τζιαρ”...  
Τέλοσπάντωνε, δεν είναι μόνο αυτό το θέμα... Ακόμα κι όταν τσακωνόμαστε ωραία και καλά, το κάνουμε για θέματα ότι να ναι ρε φίλε... Ποιος είναι ο γκέης, τι σου είναι φίλε μου η γυναίκα, τι χρώμα έχουν οι εξωγήινοι... Τι χρώμα να χουνε ρε τρόμπα, κίτρινοι είναι και καβαλάνε κάτι ιπτάμενους δίσκους που γράφουνε ταχί απάνω... Που τι ταχί δηλαδής, έτσι είναι αυτοί που πάνε γλήγορα;  
Αλλά αυτό που με εκνευρίζει ρε φίλε είναι το θέμα με τις κλοπές. Κάποτες αυτοί που έγραφαν για κλοπές ήντουσαν λίγοι και άσε που δεν τους ήξερα και προσωπικά. Σήμερα όλοι έχουν χάσει κι από ένα ποδήλατο. Μόνο ο φίλος μου ο Μπάμπης ο Μούφας προσπαθεί να του το κλέψουν και δεν το καταφέρνει... Ναι ρε φίλε, καλά άκουσες, προσπαθεί σου λέω, αφού αγόρασε ένα πανάκριβο ποδήλατο και το άφησε λυτό στην αυλή, λυτό σου λέω ρε φίλε, να με μια μικρή αλυσίδα το έδεσε εκεί στην πεθερά του και το άφησε έτσι εκθειασμένο.. Σου λέει, άλλοι μπαίνουν σε σπίτια, η κυρά Κούλα θα τους μαράνει;  Να μου κάνουν κι ένα καλό, μέρες που είναι... Αλλά τίποτις ρε φίλε, φαντάσου πόσο στεναχωρήθηκε το παλικάρι... Ο άλλος το είχε δέσει σε ένα ΑΤιΜο, αυτά των τραπεζών, σου λέει κάμερες έχει, προστατευμένο είναι... Ε, την επόμενη ημέρα είχαν ξηλώσει το ΑτιΜο και το είχαν πετάξει πιο πέρα, για να κρατήσουν το ποδήλατο... Και το ποδήλατο του Μούφα τίποτις, εκεί με την πεθερά στην αυλή, πάει να σκάσει το παιδί...
Είπα να κάνω μια βόλτα που λες, να δω πως τα δένουν τελικά αυτά τα ποδήλατα εκεί έξω... Το μόνο πέταλο που είδα ρε φίλε, ήταν ένα που έγραφε “Ευτυχισμένο το 1998”.  Αλλά σάμπως φταίνε κι αυτοί; Που να ξέρουν ρε φίλε πως πιο συχνά κλέβουν οι κλέφτες τα ποδήλατα, παρά οι πολιτικοί τα ταμεία... 
Μ' αυτά και μ' αυτά το πήρα απόφασις, πρέπει κάτι να κάνω να το προωθήσω το ποδήλατο και να εξημερώσω τον κόσμο για τα προβλήματά του... Αλλά τι να κάνω, έσπαγα το κεφάλι μου που λες, πάλι καλά που έχω το κράνος με τα κέρατα δηλαδής, αλλιώς... Και τελικά το βρήκα!
Πήρα τηλέφωνο την παρέα από τους bikings τους λέω ραντεβού έκτακτο γιατί έχω ιδέα. Μαζευόμαστε, τα λέμε για τους ταρίφες της εβδομάδας να ζεσταθεί λίγο το κλίμα και τους το μπουμπουνάω.

Θα κάνουμε μουσικό γκντούπ! 

Στην αρχή με κοίταζαν λίγο παραξενεμένοι, είναι που δεν ξέρουν και καλά τα εγγλέζικα, τους το εξήγησα όμως. Συγκρότημα ρε, πως το λένε, μια ποδηλατική μπαντάνα που παίζει τα μπάντα... Με τα πολλά πήραν μπρος ρε φίλε, κατάλαβαν. Ο Σάκης ο Ντεραγιές γρατσανάει την κιθάρα του, ο Τάκης ο Βραχίονας κοπανάει τα τούμπανα, θα κάνω κι εγώ το μπάσο ρε φίλε που μου πάει δηλαδής, θα βάλουμε και την Σούλα Τρόμπα στα φωνητικά...  

Βρήκαμε γκαράτζ και αρχίσαμε τις πρόβες. Το γκντούπ το ονομάσαμε “Λος Πεταλίστας”, και στον μήνα επάνω είχαμε ραντεβού με μια δισκογραφικιά ιταλική που έψαχνε για ταλέντα. Μπαίνουμε μέσα, ήταν ένας φιόγκος στο γραφείο, του συστήνομαι και του λέω “έχω γκντούπ”! Με κοιτάει καλά καλά, μου λέει “auguri”. “Τι είπες ρε, σε ΕΜΕΝΑΝΕ, σε ΕΜΕΝΑΝΕ με το ΕΓΩ κεφαλαίο ρε!” του φώναζα εγώ και τον βούτηξα από το σακάκι, αλλά με συγκράτησαν οι άλλοι, μου είπαν πως μου ευχήθηκε περαστικά και πως δεν είχε καταλάβει τι του είπα. Ω ρε αδερφάκι μου και μου το είχαν πει ότι αυτοί οι ιταλιάνοι είναι στουρνάρια στα αγγλικά, άντε τώρα να συνεννοηθείς... Αλλά τον έβλεπα τον λιγούρη πως κοίταζε την Σούλα, του την δείχνω, του λέω “Τρόμπα”. Αρχίζει αυτός τα δικά του “Ah, trombare, si si si!”*** και της ορμάει, πάλι καλά που τον χτύπησε ο Ντεραγιές στην κεφάλα και μπορέσαμε να τον ξεκολλήσουμε. Με τα πολλά ήρθε ένας μεταφραστής, γιατί αλλιώς εγώ αυτόν θα τον είχα κάνει μαύρο στο ξύλο, και μπορέσαμε να πούμε δυο κουβέντες. Τελικά συμφώνησε να μας βγάλει cd. Υπογράψαμε και τα συμβόλαια και θα μπούμε στα στούντια να αρχίσουμε τις ηχογραφήσεις. 
Ο τίτλος του cd είναι “Ποδήλατα παντού ρε” και το ομόυμνο, γιατί δεν είναι τραγούδι αυτό ρε, ύμνος είναι, λέει στα νεφραίν του:

Ποντίκια μες στις λαμαρίνες
στοιχισμένα στην σειρά
μια συνήθεια η ζωή μας
και τα σπίτια μας, κουτιά!

Στην ασφάλεια της ρουτίνας
δεν μιλά κανείς για λευτεριά
τρέμουμε ανέμους και ιδρώτες
και μας λείπει η καρδιά...

Ποδήλατα παντού
ποδήλατα παντού
παντού, παντού, ποδήλατα παντού!

Δεν το έγραψα μόνος μου ρε φίλε, ο Ντεραγιές το έγραψε, εγώ πρόσθεσα το κερασάκι που λένε, τα νεφραίν του. Μεγάλη επιτυχία θα γίνει αυτό ρε φίλε, το νιώθω, μαζί με το "Ο ταριφοκυνηγός", το "Πετάλια κόντρα στο μπετόν" και την μπαφάλντα την ερωτική, το "Σε είδα που πετάλαρες και στούκαρα σε τοίχο". Μάλιστα για το ομόυμνο θα φτιάξω και βίντεο πλιτς, για να βλέπουν την μουσούδα μου στα τέρατα του κόσμου...

Μ' αυτά και μ' αυτά, με φαντασιόνομαι ρε φίλε ήδη στις εφημερίδες, με μεγάλους τίτλους να γράφουν "Ο ποδηλάτης ο σωστός ο απερίγραπτος"...

Και τι ήταν να το φανταστώ ρε φίλε, μου κουδούνισε το τηλέφωνο, ήταν ένας δημοσιοτράγος, πότε πρόλαβε να το μάθει ρε φίλε, άτιμη φάρα σου λέω, με ρωτάει: "Είστε ο αρχηγός των bikings?" - "Εξαρτάται ρε φίλε, είσαι κανας ταρίφας που κλαίει το παρμπρίτζ του;" - "Όχι από το περιοδικό "Η ζωή στην πόλη" είμαστε και θα θέλαμε να κάνουμε ένα άρθρο για τους ποδηλάτες"...
Μπαίνω στο φόρουμ, πολλά πολλά νεύρα ρε φίλε, ρε μπήκα και με έπιασε μια τρέλα, τους άφησα λίγο και μου γεμίσανε με κάτι φλωροθέματα, άστα, να στα πω να κλάψεις με μαύρο δάκρυ... Αλλά λέω, να συνεφέρω κι εγώ κάτι στην ποδηλατική κοινότις, βάζω το θέμα "Θα σας βγάλω όλους ασπρομούτσουνους ρε φίλε..." και γράφω επακριβώς "Μου κουδούνισε ένας τύπος και θέλει να με κάνει πρωτοσέλιδο στο "Ζόρι στην πόλη". Θα φέρει και φωτογράφους να με ευθανατίσουν πάνω στο ποδήλατο. Όσοι θέλουν να παραβρεθούν, ας δηλώσουν συμμετοχή". Απλό λιτό και κατανοητό ρε φίλε..
Μου γράφει ένας ότι θέλω λέει να προωθήσω την μουσούδα μου κι όχι το ποδήλατο, του λέω τι λες ρε μοσχάρι, αφού η μουσούδα μου θα είναι πάνω στο ποδήλατο, μου λέει ένας άλλος ότι εμείς οι ποδηλάτες δεν έχουμε σχέση με τα περιοδικά, του λέω εσύ ρε μπάμια που είσαι περιοδικός ποδηλάτης, τι θέλεις και μιλάς; Πετάγεται ένας τρίτος και λέει που κατάντησαν οι bikings, του απαντώ πως θα τον κυνηγήσω με το ρόπαλο, στο τέλος είμασταν όλοι σύμφωνοι και κανείς δεν μου έφερνε αντίρρηση και όλα ήταν όπως πρέπει κι εγώ είχα πολλά πολλά νεύρα...
Όλη την εβδομάδα ρε φίλε προετοιμαζόμουν, ούτε με οδηγό τσακώθηκα ούτε τίποτις. Σκεφτόμουν τι θα με ρωτήσουνε, και τι θα έπρεπε να πω για να τους κάνω εντύπωση, να μην περάσω απαρατήρητος ρε φίλε, θυμάσαι τότε που είμασταν 5 ποδηλάτες στην Αθήνα κι όλοι με δείχναν με το δάχτυλο και λέγαν "τι εναλλακτικός που είναι αυτός ρε φίλε..." Εκεί πρέπει να ξαναγυρίσουμε ρε, να ξέρουμε όλοι ποιος είμαι, όχι ένας από τους πολλούς, αλλά ένας ίσον όλοι που λέγαν και οι τρεις σωβρακοφύλακες ρε φίλε...

Φτάνει η μέρα, έριξα πάνω μου και τα τέσσερα μπουκάλια Μυρτώ λεμόνι που είχα, έτσι για να κάνω εντύπωση ρε φίλε, να μην μας περάσει για τίποτα άπλυτους εμάς τους ποδηλάτες ρε, γιατί ΕΓΩ, ΕΜΕΝΑ που με βλέπεις, ΕΜΕΝΑ με το ΕΓΩ κεφαλαίο, θα σας εκπροσωπήσω όλους ρε, θα σας εκπροσωπήσω μέχρι που θα μου λέτε "φτάνει" κι εγώ θα σας εκπροσωπώ ακόμα... Παρφουμαρίστηκα λοιπόν, γυάλισα το ποδήλατο, έβαλα και το κράνος με τα κέρατα και την προβιά με τις τσέπες στην πλάτη, πήρα το αιμοβόρικο μου, αυτό το σαν ξινισμένη σταφίδα ρε φίλε, το σήμα κατατρεχέν μου, αυτό που έχω σαν τρέχω με το ποδήλατο και βγήκα να πεταλάρω...

Επιτέλους ρε φίλε, πολλά πολλά νεύρα, ένα παπάκι μου βγήκε από το πουθενά, φαντασιώθηκα λέει πως τον κυνηγούσα να τον καρφώσω με τα κέρατα, θα έπαιρνε μια τρομάρα ο ντολμάς έτσι όπως θα κυνηγιόμασταν στα στενά, αλλά τον άφησα ρε φίλε, τον άφησα, ξαναγύρισα στον δρόμο μου... Ε, μετά μου κόρναρε ένας τζιπατζής "Ααααααααααααμάν!" του κάνω εγώ και κάνω να γυρίσω πίσω να τον κυνηγήσω, αλλά μετά το σκέφτηκα ρε, πως θα έπρεπε να δώσω το παράδειγμα ρε φίλε, να λένε όλοι ότι είμαι ευγενικός και σωστός και τέτοια, μην μας πάρουν από κακό μάτι εμάς τους ποδηλάτες, άτιμη διπλωματία ρε φίλε, μας καταστρέφει την διασκέδασις...
Φτάνω σε μια ανηφόρα, πολλά πολλά νεύρα, θα ιδρώσω και θα χαθεί η Μυρτώ, πάω με 5 χλμ την ώρα, ακούω πίσω μου ένα μπζζζζζζ, σαν να με κυνηγάει μύγα.. Η ιδέα μου λέω γω, είναι αυτό το άγχος που νιώθουν οι καλλιτέχνες πριν βγουν στην σκηνή, και δεν δίνω σημασία.
Μπζζζζζζζζζ
Και ξάφνου βλέπω έναν με e-bike να με προσπερνά! Αααααααααααμάν, αμάν, αμάν! Κάνω- κάνω πετάλι, τίποτα, αυτός πατούσε το γκάζι και έφευγε ρε φίλε, τον έχανα! Ρε, ρε θα σε ψεκάσω ρε! του φώναζα εγώ, στο τέλος, όταν πια δεν άντεχα να τον ακολουθήσω άλλο του φώναξα "Τώρα εσύ κάνεις ποδήλατο;" και έμεινα με την ευχαρίστησις.
Αλλά ότι ανεβαίνει κατρακυλάει ρε φίλε, έτσι είναι η ζωή, και με το που ανέβηκα στην κορυφή, το άφησα το ποδήλατο και πήγαινε μόνο του... 30... 40...50... 60... Ούτε πετάλι δεν έκανα ρε φίλε, τίποτα σου λέω κι αυτό πήγαινε σφαίρα, τι σου είναι το ποδήλατο ρε φίλε... Λίγο πιο κάτω, να 'σου και ο φίλος μας η μύγα, μπζζζζζζζζζζ τον προσπερνάω αέρα ρε φίλε, αυτός πήγαινε με 20 χλμ και τον ακούω να μου φωνάζει από πίσω "Τώρα εσύ κάνεις ποδήλατο;"
Τι να του απαντήσεις, άστονε λέω εγώ, άτιμη διπλωματία, μόνο μια μούτζα έφαγε να με θυμάται...

Φτάνω στο ραντεβού, τεντώνω την προβιά για να μην τσαλακωθεί η εικόνα μου, με πλησιάζει ένας τύπος "Είσαστε ο αρχηγός των bikings;" "Ναι ρε φίλε, δεν φαίνεται;" λέω εγώ και ισιώνω το κράνος με τα κέρατα.... Μου λέει να αρχινήσουμε και θα έρθει και ο φωτογράφος, άντενες να δούμε λέω εγώ και να μου μιλάς στα ενικά, κι αρχίζουν οι ερωτήσεις.
Δημ. - Πολλοί φοβούνται να ανέβουν στο ποδήλατο, γιατί θεωρούν πως στους δρόμους της πόλης η ποδηλασία είναι επικίνδυνη. Οι κακοτεχνίες του δρόμου για αρχή...
ΕΓΩ - Ποιες κακοτεχνίες; Ο δήμος έχει βομβαρδίσει τους δρόμους και έχει καλύψει τους κρατητήρες με καπάκια για να μην ρουφάνε τους πεζούς...
Δημ. - Ναι... ομολογώ πως δεν το είχα σκεφτεί... Οι οδηγοί σας σέβονται;
ΕΓΩ - Απεριορίστως. Μας σέβονται και μας αγαπούν, αφού μας κυνηγούν να κάνουμε αγκαλίτσες...
Δημ. - Εεεε, ναι... Θα ήταν πιο εύκολη η ζωή σας αν υπήρχαν ποδηλατόδρομοι;
ΕΓΩ - Όσο η ζωή των πεζών, τώρα που υπάρχουν πεζοδρόμια ρε φίλε...
Δημ. - Όταν προσπερνάς με το ποδήλατο όλους αυτούς που χρησιμοποιούν το αυτοκίνητο για να πάνε στις δουλειές τους και δημιουργούν ουρές χιλιομέτρων, τι τους λες;
ΕΓΩ - Ρε αδερφούλη, μια και περιμένεις, θα μου κρατήσεις την σειρά, θα ξαναπεράσω αύριο το πρωί...
Δημ. - Πως αισθάνεσαι πάνω στο ποδήλατο; Νιώθεις άλλος άνθρωπος; Πιστεύεις ότι είσαι πιο οικολόγος, πιο ήρεμος, πιο φιλικός απέναντι στο περιβάλλον;
ΕΓΩ - Όπως αισθάνομαι πάντοτες ρε φίλε, το ποδήλατο δεν αλλάζει τον χαρακτήρα μας ή την προσωπικότητα μας, απλά μας κάνει πιο χαρούμενους...
Δημ. - Πως αντιμετωπίζεις τα καιρικά φαινόμενα; Όταν κάνει κρύο ή όταν κάνει ζέστη...
ΕΓΩ - Όταν κάνει κρύο κρυώνω και μετά κάνω πετάλι και ζεσταίνομαι. Όταν κάνει ζέστη ζεσταίνομαι και μετά με χτυπάει το αεράκι και δροσίζομαι...
Δημ. - Α! Τόσο απλά!
ΕΓΩ - Ρε αδερφούλη, και συ οδηγός ε; Δεν τα πιάνεις τα πολλά... Τελοσπάντωνε, για μένανε θα ρωτήσεις τίποτις ή χάνουμε την ώρα μας εδώ δα... Έχω και γκντούπ, να ξέρεις!
Δημ. - Νομίζω πως έχω ότι χρειάζομαι, α! να, ήρθε κι ο φωτογράφος να βγάλουμε μια - δυο φωτογραφίες...

Και βλέπω τον μύγα να ξεκαβαλάει από το e-bike ρε φίλε με μια μηχανή κρεμασμένη στον σβέρκο μου να μου χαμογελάει ειρωνικά...

Πολλά πολλά νεύρα ρε φίλε, αλλά έτρεξα να το αγοράσω αυτό το "Ζόρι στην πόλη" να με καμαρώσω, η θειά η Μαριγούλα είχε πάρει τηλέφωνο μέχρι και στις Αυστραλίες για να το ανακοινώσει στους συγγενείς...
Κοιτάζω που λες στο εξώφυλλο, τίποτις... "Τουτουνού του μηνός θέλω!" λέω γω, "τουτουνού είναι" μου λέει ο περιπτεράς... Κοιτάζω μέσα, τίποτις... Μόνο σε μια στήλη, μια φωτογραφία της ρόδας του ποδηλάτου μου και ένα κείμενο που έλεγε κάτι ακάλυπτα, ότι η ποδηλασία σε κάνει χαρούμενο λέει, ότι οι οδηγοί είναι φίλοι μας λέει, κι ότι τώρα με την καινούργια κυβέρνησις και τους ποδηλατόδρομους που θα γεμίσει την χώρα θα είμαστε πιο ασφαλείς λέει...

Πολλά πολλά νεύρα ρε φίλε, δεν αντέχω λέμε, δε μπορώ άλλο τρελαίνομαι... Φόρεσα το κράνος με τα κέρατα και αμολήθηκα στους δρόμους ρε φίλε, μου βγήκε ένα παπάκι από το πουθενά, το πήρα στο κυνήγι, ξέδωσα ο ποδηλάτης ρε φίλε, ένιωσα άλλος άνθρωπος, και τα νεύρα μου τα είχα κι όλα ήταν όπως πρέπει...

***δεν μπορώ να στο μεταφράσω επακριβώς ρε φίλε, γιατί θα μας κλείσουν μέσα... Μια φορά trombare σημαίνει ζευγαρώνω, στα περίπου του...