Το ιστολόγιο του/της fantasmamore

2.1 Ξενοδοχείο “Εουρόπα”

Ο επιθεωρητής Φραντσέσκο Ντε Ραγιέ είχε φροντίσει ιδιαίτερα την εμφάνισή του για εκείνο το ραντεβού. Αιτία ήταν ο Αντριάνο, ο πρώτος του φίλος και - μέχρι σήμερα - ο σημαντικότερος. Βέβαια η ζωή, η δουλειά και οι υποχρεώσεις ανάγκασαν τους δύο νέους να χωρίσουν και - παρότι αλληλογραφούσαν συχνά - είχαν να συναντηθούν περισσότερα από πέντε χρόνια. Όπως ήταν φυσικό, ο επιθεωρητής φώναξε από χαρά όταν διάβασε στο τηλεγράφημα “Ξενοδοχείο Εουρόπα, Τετάρτη, 6 απόγευμα. Συγκλονιστικά νέα. Αντριάνο.”

1.1 Νύχτα

Ονομάζομαι Θύμιος Λάντρος και είμαι κλέφτης.
Ένας εξαιρετικός, ένας απίθανος κλέφτης! Με αρχές παρόλα αυτά.
Δεν έχω κλέψει ποτέ χρήματα, ρούχα ή ηλεκτρικές συσκευές, αφού για διαφορετικούς λόγους το καθένα, μου ήταν άχρηστα. Ξεκίνησα την καριέρα μου περίπου στην ηλικία των δώδεκα. Το πρώτο μου κατόρθωμα ήταν η αρπαγή ενός εικονογραφημένου βιβλίου με τους “Άθλους του Ηρακλέως”. Το βιβλίο συμπτωματικά ανήκε σε έναν συμμαθητή μου που ονομαζόταν Ηρακλής και η κλοπή του ήταν άθλος. Γιατί ο Ηρακλής, ένα μικροκαμωμένο λεπτεπίλεπτο παιδάκι με ψιλή φωνή, είχε έναν σκύλο, τον Φιιιιφίκο (πάντα τραβούσε την πρώτη συλλαβή όταν τον φώναζε), που ήταν ένα εκπαιδευμένο ντόπερμαν, περίπου δυο φορές το ύψος του Ηρακλή και μιάμιση το δικό μου.

Τα παιδικά χρόνια ενός εκκολαπτόμενου μάγου

Από μικρό παιδί ήθελα να γίνω μάγος. Μάλιστα. Ο καθένας έχει ένα - δυο ντουζίνες όνειρα για την ζωή του, εγώ ήθελα μονάχα να κάνω πράγματα που θα αλλάζουν τον κόσμο γύρω μου, αυτό και τίποτα άλλο!

Μας ρώταγε η δασκάλα στο σχολείο:
- Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις Γιαννάκη;
- Αεροπόρος να καβαλώ αεροπαπόρο! έλεγε με καμάρι ο Γιαννάκης, σφιγγόταν η δασκάλα, πήγαινε στον Κωστάκη...
- Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις Κωστάκη;
- Αεροπόρος θέλω να γίνω κι εγώ, αλλά σε διαστημόπλοιο κυρία! φώναζε με στόμφο ο Κωστάκης γουρλώνοντας τα μάτια. Να μην σας τα πολυλογώ, λίγο πολύ όλα τα αγοράκια θέλανε να γίνουνε αεροπόροι σε ότι όχημα είχε εφευρεθεί (και άλλα που δεν τα ανακάλυψε ποτέ τελικά ο άνθρωπος), μέχρι που ερχόταν και εμένα η σειρά μου.
- Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις Νικολάκη;
- Ο Γκάνταλφ κυρία!
- Τι είναι αυτό παιδί μου;
Αλλά πως να της το εξηγήσω, “αεροπόρος καβάλα σε έναν τεράστιο αετό κυρία!” έλεγα για να ξεμπερδεύω...

Κι αν η μαγεία δεν υπάρχει;

Μ’ αυτά και με τούτα περάσαν τα χρόνια, έφτασα στην εφηβεία, το όνειρο να γίνω μάγος ήταν ακόμα πιο ζωντανό, ιδιαίτερα εκείνα τα χρόνια... Αλλά το μόνο μου ξόρκι ήταν η Σούλα, αλήθεια σας το λέω, έλεγα “Σούλα” και άλλαζε ο κόσμος μου στην στιγμή, γέμιζε με χρώματα, γινόταν πιο φωτεινός, ο ήχος χανόταν και όλες οι φωνές γίνοταν νότες και αρπίσματα σε λα ματζόρε, μέχρι που η Σούλα τα έφτιαξε με τον Τάκη τον μπασίστα από το Β2 και πάει και η μαγεία και τα χρώματα και η μουσική και όλα...