Ακούς εκεί ποδήλατο!

 18 Δεκεμβρίου Τελικά αυτοί οι μεγάλοι δεν πάνε καθόλου καλά... Στο λέω αγαπημένο μου ημερολόγιο, καθόλου καλά... “Τι θέλεις για τα Χριστούγεννα, Γιωργάκη;” με ρώτησε ο πατέρας μου. “Να γράψουμε γράμμα στον Άγιο Βασίλη, να στο φέρει...” Ε, έπιασα εγώ και του έγραψα... Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, Χαίρομαι που υπάρχει ένας σαν κι εσένα που πηγαίνει δώρα σε όλα τα παιδάκια του κόσμου. Κρίμα που τα τελευταία πέντε χρόνια αμφιβάλω σοβαρά για την ύπαρξή σου, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε εν καιρώ. Προς το παρόν, οφείλω να παραδεχτώ πως αυτό που κάνεις είναι λειτούργημα και το παράδειγμά σου θα έπρεπε να ακολουθούν όλοι οι μεγάλοι... Λοιπόν εγώ φέτος ήμουν πολύ καλό παιδί. Τα πήγα πάρα πολύ καλά στο σχολείο, πάρα πάρα πολύ καλά, μόνο στην αριθμητική δεν διάβασα και λίγο στην Γλώσσα, αλλά αν εξαιρέσουμε την Ιστορία και την Γεωγραφία, τα πήγα εξαίσια. Φτάνει να σου πω πως το Σαββατοκύριακό αντί να κάθομαι να ξεκουράζομαι, όπως κάνουν άλλα παιδάκια, έκανα ιδιαίτερα στην Γυμναστική, στην πλατεία παίζοντας ποδόσφαιρο (είμαι αμυντικός). Τόσο πολύ το αγαπώ το σχολείο! Και στο σπίτι βοήθησα πολύ και τώρα πια δεν πετάω τα ρούχα μου στο πάτωμα όπως έκανα πέρσι που ήμουν μικρός, τώρα πια τα πετάω πάνω στην καρέκλα, έτσι η μαμά μου δεν χρειάζεται να σκύβει και να την πονά η μέση της. Το κρεβάτι μου δεν το στρώνω, αλλά με τους σημερινούς ρυθμούς της ζωής, ξέρεις πως είναι, σηκώνομαι με άγχος για να πάω στο σχολείο και δεν προλαβαίνω. Ούτε το γάλα που μου δίνει αναγκαστικά η μαμά μου δεν προλαβαίνω να πιω για να μην αργήσω με αποτέλεσμα να με κυνηγάει με την κούπα στο χέρι, τέτοια επαγγελματική συνείδηση να καταλάβεις... Έχω κάθε καλή διάθεση να το στρώσω όταν επιστρέφω, αλλά με έχει προλάβει η μαμά... Λοιπόν Άγιε μου Βασίλη, μην σε κουράζω άλλο με τα δικά μου, να σου γράψω τι θέλω. Έχει βγεί αυτό το πολύ καλό παιχνίδι πολέμου, για την κονσόλα Destroystation με τίτλο “Kill and torture” που το ξέρουν όλοι, εκτός από τον μπαμπά μου. Έχεις έναν στρατιώτη και πρέπει να σκοτώσεις τους κακούς τρομοκράτες και υπάρχουν και οι αρχηγοί που είναι πολύ πολύ δύσκολοι, ζουν σε κάτι πύργους και τραγουδάνε κάτι περίεργες προσευχές και αυτοί σκοτώνονται μόνο αν τους κόψεις το κεφάλι. Το πιο δύσκολο είναι να βρεις τους κατασκόπους που κρύβονται μέσα σε σχολεία γιατί αν δεν τους βρείς, αυτοί κάνουν μάθημα και εκπαιδεύουν τα παιδάκια και αυτά φτιάχνουν χωριά με πύργους και δημιουργούνται κι άλλοι αρχηγοί... Τα γραφικά είναι πολύ ρεαλιστικά και οι σκηνές με τις εκρήξεις είναι υπέροχες! Βέβαια, για να το παίξεις αυτό το παιχνίδι, πρέπει να έχεις και την κονσόλα, επομένως την θέλω και αυτή, αναγκαστικά, αν μπορούσα δεν θα την ζήταγα, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Σε ευχαριστώ Άγιε Βασίλη! Υ.Γ. Αυτές οι φήμες πως κοίταζα το βρακάκι της Μαιρούλας είναι κακοήθειες και ψέματα. Επειδή θέλω όταν μεγαλώσω να γίνω γιατρός, έκανα την πρακτική μου. Για το καλό της επιστήμης δηλαδή! Βέβαια έχω πολλές απορίες για το θέμα κι ίσως τελικά τα κορίτσια να έχουν κάποια χρησιμότητα (εκτός από το να τσιρίζουν και να κάνουν χαζές συλλογές από φωτογραφίες ηθοποιών και να λένε η μιαστην άλλη τι ωραίο που είναι το βραχιολάκι τους) αλλά προς το παρόν είμαι στα μαύρα σκοτάδια άγιε μου... Υ.Γ.2 Σε περίπτωση που δεν προλαβαίνεις να μου φέρεις το παιχνίδι, σου παραθέτω έναν σύνδεσμο για να το αγοράσεις online http://www.e-soup.gr/kill-and-torture.html Y.Γ.3 Σε περίπτωση που αυτό το γράμμα περάσει από λογοκρισία, “Μπαμπά σε αγαπώ πολύ και το παιχνίδι που σου ζητώ θα με κάνει πολύ ευτυχισμένο και θα με κάνει ακόμα καλύτερο άνθρωπο για την κοινωνία και θα διαβάζω περισσότερο” Το έβαλα σε ένα φάκελο, έγραψα πάνω του “Προς Άγιο Βασίλη - Επείγον” και το άφησα πάνω στα κλειδιά του μπαμπά για να είμαι σίγουρος πως θα το δεί... Οι μεγάλοι δεν πάνε καθόλου καλά, καθόλου όμως, πιστεύουν πως πιστεύω στον Άγιο Βασίλη... Βρε φτάνει να κάνεις μια αναζήτηση σε ένα φόρουμ και θα μάθεις όλη την αλήθεια... 23 Δεκεμβρίου Αγαπημένο μου ημερολόγιο, Σκατά! Ήρθε σήμερα ο πατέρας μου, εγώ τον περίμενα στην πόρτα από το πρωί, γιατί είναι η μέρα που θα μου φέρει το δώρο μου και θα το κρύψει για να το βάλει κάτω από το δέντρο... Παρέα μου είχα τον σκύλο μας, που ούτως ή άλλως περιμένει μπροστά στην πόρτα όλη την ζωή του, επομένως δεν είχε πρόβλημα... Πάει 3 η ώρα, ακούω τα κλειδιά, του ανοίγω την πόρτα και την ώρα που ορμάω στην αγκαλιά του... βλέπω πως η αγκαλιά του είναι άδεια... Πάλεψα λιγάκι γιατί ήθελε να με πάρει αγκαλιά κι έπειτα να μου ανακατέψει τα μαλλιά και όλα αυτά τα άχρηστα πράγματα, και στην συνέχεια τον ρώτησα που είναι το δώρο μου... Άρχισε που λες εκείνος τα “ποιό δώρο σου; Αυτό θα το φέρει ο Άι Βασίλης”, έβαλα εγώ τα κλάματα -αυτό τους χαλάει την διάθεση, είναι το πιο δραστικό όπλο - με τα πολλά μου λέει “πάμε κάτω στην είσοδο"... Κατεβαίνω όλο χαρά τα σκαλιά- είναι και καλαμπουρτζής ο μπαμπάς πανάθεμά τον - και με το που φτάνω στην είσοδο, τι να δώ! Ένα ολοκόκκινο ποδήλατο... Και πουθενά η κονσόλα! “Ρε μπαμπά, πλάκα μας κάνεις; Που είναι η κονσόλα;” του λέω.. Άρχισε να φωνάζει πως μιλάω σαν νταλικιέρης, μα φαντάσου έναν νταλικιέρη να λέει “ρε μπαμπά, πλάκα μας κάνεις...” τέλοσπάντων με τα πολλά μου εξήγησε πως δεν θα μου πάρει την κονσόλα και πως το ποδήλατο είναι το καλύτερο παιχνίδι του κόσμου, γιατί κι αυτός όταν ήταν μικρός είχε ποδήλατο και γύριζε στο χωριό του και ήταν πολύ καλός, αφού αν δεν είχε παντρευτεί την μαμά θα είχε γίνει μεγάλος ποδηλάτης και τώρα δεν θα δούλευε στο γραφείο του κυρίου Νίκου που του βγάζει την ψυχή για να του δώσει τον μισθό του κάθε φορά και πως θα είχαμε ένα μεγάλο σπίτι στην εξοχή κι αυτός θα γύριζε όλο τον κόσμο και θα μου έφερνε παιχνίδια από όλες τις χώρες κι εγώ του είπα πως δεν θέλω παιχνίδια από όλες τις χώρες, μια τόση δα κονσολίτσα ήθελα αλλά αυτός θέλει να με κάνει δυστυχισμένο και πως δεν θα φάω μέχρι να μπορώ να σκοτώσω τους τρομοκράτες μου και πως μέχρι το βράδυ θα έχω πεθάνει και εκείνος θα πηγαίνει κάθε χρόνο στα γεννέθλιά μου να μου φέρνει λουλούδια και θα λέει “Αν του είχα αγοράσει την κονσόλα...” Είμαι να σκάσω και πεινάω πολύ πολύ, θα περιμένω να κοιμηθούν και θα πάω στην κουζίνα... Καλή η απεργία πείνας, αλλά πεινάς πολύ όταν την κάνεις, άσε που μέχρι στιγμής δεν έχει αποτέλεσμα κι είχαμε και τηγανιτές πατάτες... 25 Δεκεμβρίου Αγαπημένο μου ημερολόγιο.... Σήμερα πήρα το κόκκινο ποδήλατο και έκανα μια βόλτα. Άργησα επίτηδες για το φαγητό, για να ανησυχήσει η μαμά και να πεί “τι καλά που θα ήταν να του είχες πάρει την κονσόλα, θα τον είχαμε εδώ μέσα και δεν θα φοβόμουν με όσα συμβαίνουν εκεί έξω”. Μετά θα κλαίγανε και οι δύο και θα ανησυχούσαν, θα παίρνανε τηλέφωνο την αστυνομία και αυτή θα τους έλεγε πως πρέπει να περιμένουν 48 ώρες για να δηλώσουν εξαφάνιση (το έχω δει σε ταινία) κι όταν τελικά θα γυρνούσα θα μου λέγανε να αφήσω το ποδήλατο και πως θα μου παίρνανε την κονσόλα και δώρο τρία παιχνίδια και θα είμασταν όλοι ευτυχισμένοι. Αλλά όλα πήγαν στραβά. Καταρχήν κανείς δεν έκλαιγε όταν γύρισα στο σπίτι, παρά με βάλαν τιμωρία λες κι έφταιγα κι όλα! Κι έπειτα το ποδήλατο είναι περίεργο πράγμα! Δεν είναι σαν το kill and torture, να εξηγούμαστε, αλλά είναι διασκεδαστικό με τον δικό του τρόπο. Ιδίως όταν βρίσκεις λασπόνερα και τρέχεις πάνω τους με μανία ή όταν κάνεις άλματα σε σκαλοπάτια. Βέβαια έπεσα δυο φορές, αλλά είχε πολύ πλάκα! Έπειτα πήγα στον φίλο μου τον Φάνη τον αρτσούμπαλο, τον Κωστάκη, τον Δημήτρη που είναι Πανιώνιος και τον Παναγιώτη, που από όταν άκουσα να τον φωνάζουν οι γονείς τους “κουρκουμπίνι μου” το είπα στο σχολείο και όλοι τον φωνάζουν έτσι και πιστεύω πως κατά βάθος θέλει να με σκοτώσει. Όλοι παίζανε με τις κονσόλες τους και κανείς δεν ήθελε να έρθει μαζί μου. Τότε άρχισα να τρέχω σαν τρελός, ανέβηκα και πεζοδρόμια, πήρα στο κυνήγι μια γάτα που μου κρύφτηκε τελευταία στιγμή σε μια αυλή, για να με πάρει μετά στο κυνήγι ένας σκύλος που έτρεχε όσο και το ποδήλατο και κατάφερα να του ξεφύγω μετά από μια ώρα καταδίωξης... Αλλά κι αυτό είχε πολύ πλάκα! Στην συνέχεια το Κουρκουμπίνι αποφάσισε να βγεί κι αυτό με το ποδήλατό του, περάσαμε πολύ ωραία κάνοντας αγώνες, ζήλεψαν κι οι άλλοι και ήρθαν κι αυτοί... Ήταν πάρα πολύ ωραία! Το παίζαμε συμμορία και ήταν υπέροχα! Ούτε πως το κατάλαβα για πότε πέρασε η ώρα! Ελπίζω πως λόγω εορτών θα μου την χαρίσουνε την τιμωρία, όπως το Υπουργείο επέστρεψε το δίπλωμα του μπαμπά και θα μπορέσω να βγω και αύριο... 26 Δεκεμβρίου Αγαπημένο μου ημερολόγιο, το ποδήλατο είναι πολύ ωραίο πράγμα! Σήμερα έκανα κι έναν καινούργιο φίλο που δεν είναι Έλληνας, αλλά παρόλα αυτά δεν κλέβει όπως λένε στα δελτία των ειδήσεων αυτοί που φωνάζουν πολύ και ο μπαμπάς τους αποκαλεί “δημοσιοκάφρους”. Τον λένε Μεχμέτ και είναι στην ηλικία μου και είναι πολύ καλό παιδί! Τον κάναμε μέλος της συμμορίας μας και περάσαμε πολύ ωραία! Κι άκου τώρα το περίεργο! Στο χωριό του έχουν κάτι πύργους που βγαίνουν κάποιοι και ψέλνουν προσευχές, αλλά αυτοί είναι παπάδες και όχι τρομοκράτες! Δεν θα γράψω πολλά σήμερα, γιατί είμαι πολύ κουρασμένος, κάναμε ποδήλατο πολλές πολλές ώρες και στους αγώνες μας βγήκα δεύτερος κι ήταν πολύ σημαντικός αγώνας, αλλά θα στον γράψω άλλη φορά. Το πιο παράξενο απ’ όλα, είναι πως έχω ένα καινούργιο στοιχείο για τι πράγμα τελικά χρησιμεύουν τα κορίτσια. Μαζί μας ήρθε και η Μαιρούλα κάποια στιγμή (έχει κι αυτή ποδήλατο, ροζ φυσικά με καλαθάκι- μπλιάχ!) και όπως έτρεχε ο αέρας φυσούσε τα μαλλιά της κι αυτή γελούσε κι ένιωσα πολύ πολύ γλυκά εκείνη την στιγμή να την κοιτώ. Δεν το λέω στους άλλους για να μην με κοροϊδέψουν, ιδιαίτερα το κουρκουμπίνι που αφορμή ψάχνει, αλλά σκέφτηκα πως τα κορίτσια υπάρχουν γιατί είναι τόσο όμορφα, όσο το να κάνεις ποδήλατο και να τρέχεις ελεύθερος στις κατηφόρες... Μυστήριο πράγμα τελικά το ποδήλατο και τα κορίτσια!