Από τον Τσίχλα στην Μπουρίτα με αγάπη

Αγαπημένη μου Μπουρίτα,

Είμαι ο Τσίχλας από το Σύνταγμα, στην Αθήνα. Θυμάσαι που είχαμε γνωριστεί πέρσι το καλοκαίρι, όταν είχες έρθει με το αφεντικό σου διακοπές στην Ελλάδα; Τότε που είχε πάει να σε πατήσει ένα τζιπ στο πεζόδρομο, κι εσύ τρομαγμένη πετάχτηκες στην άλλη πλευρά όπου πήγε να σε πατήσει ένα μηχανάκι και τότε εγώ όρμησα στο μηχανάκι και το έκανα να αλλάξει πορεία και παραλίγο να συγκρουστεί με ένα άλλο διερχόμενο τζιπ; Σε θυμάμαι ακόμα τρομαγμένη, με την ουρά σου να τρέμει και τ αυτάκια σου κατεβασμένα, που μου γαύγιζες με αυτή την ισπανική - τόσο σέξυ - προφορά σου "Έχετε τους πιο παράξενους πεζόδρομους σε όλη την Ευρώπη"…
Αχ, ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία εκείνη την στιγμή, καθώς οι αχτίδες του ηλίου έπεφταν πάνω στην καλοχτενισμένη σου γούνα και εκείνη η διάχυτη οσμή από σουβλάκι στα κάρβουνα, έκανε την εικόνα τόσο ειδυλιακή…
Ακόμα θυμάμαι με ιδιαίτερη νοσταλγία το φιλέτο που μας είχε αγοράσει η αφεντικίνα σου, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Για την ακρίβεια από τότε έχω να φάω φιλέτο. Ή να φάω γενικώς…
Το απόγευμα εκείνης της ημέρας γυρνούσαμε κάτω από την ακρόπολη, εσύ με το πολύχρωμο λουρί σου κι εγώ που είχα βγάλει σχεδόν όλες τις τσίχλες από την γούνα μου κι είχα κάνει και μπάνιο στα λασπόνερα εκείνου του ιχθυοπωλείου, καμαρωτοί καμαρωτοί μέσα στις οσμές της γης και την διακριτική μυρωδιά ζαργάνας και μπακαλιάρου κι εσύ μου διηγιόσουν όλα αυτά τα παράξενα στα μέρη σου, για την κοινωνική πρόνοια που υπάρχει για τα αδέσποτα, για τα εκατομύρια φιλέτα που σε ταίζει η κυρά σου… Από τότε, αγαπημένη μου Μπουρίτα, όποτε πεινάω πολύ πολύ, δηλαδή συνέχεια, φαντάζομαι μια σειρά από φιλέτα που περπατάνε μπροστά μου, εγώ ανοίγω το ένα μου μάτι και με μεγαλοπρέπεια καπακώνω με την πατούσα μου το πιο ζουμερό από αυτά… Αχ, τόσο αληθινό είναι το όνειρο που όταν ξυπνάω ρεύομαι ευχαριστημένος…
Αλλά ο λόγος που σου γράφω είναι άλλος. Στην Ελλάδα συμβαίνουν παράξενα πράγματα, μάλιστα ένα από αυτά μου συνέβη την προηγούμενη Κυριακή.
Διέσχιζα που λες τον δρόμο στο Σύνταγμα, έτοιμος να τσαμπουκαλευτώ σε όποιο κίτρινο αυτοκίνητο θα προσπαθούσε να με πατήσει, όταν ξαφνικά ο θόρυβος της πόλης σταμάτησε. Σήκωσα το βλέμμα και δεν υπήρχε ούτε ένα κίτρινο αυτοκίνητο πουθενά! Κοιτάω αριστερά, κοιτάω δεξιά, τίποτα! Το φανάρι έγινε πράσινο για πέντε δευτερόλεπτα και μετά ξανά κόκκινο για δέκα λεπτά. Ούτε κίτρινο, ούτε άλλο αυτοκίνητο, ούτε καν μηχανάκι δεν περνούσε. Παραξενεμένος, έσυρα την πατούσα μου στον δρόμο, σίγουρος πως όλα θα γινόντουσαν φυσιολογικά και κάποιο αυτοκίνητο θα μου κόρναρε από απόσταση μισού μέτρου και μια μπάσα φωνή θα έλεγε "Που πας ρε κοπρίτη; Δεν βλέπεις το φανάρι;". Αλλά τίποτα. Πάτησα και με τις τέσσερεις πατούσες μου πάνω στην άσφαλτο, τίποτα!
Φοβήθηκα για μια στιγμή, πως κάποιος εξαφάνισε τους ανθρώπους και ποιός θα με ταίζει, γιατί πως γίνεται άνθρωπος χωρίς αυτοκίνητο; Ήταν εκείνη η στιγμή που άκουσα έναν ήχο, σαν θρόισμα. Γυρνάω και τι να δω! Ένα σωρό άνθρωποι ερχόντουσαν κατά πάνω μου, καβάλα σε ποδήλατα! Αλλά όχι απειλητικά! Ούτε καν κόρναραν! Κι ανάμεσα τους ήταν παιδιά, πολλά παιδιά… Παιδιά και φωνές και ποδήλατα, ξεσκόνισα με την ουρά μου όλο το κέντρο, τους ακολούθησα παντού, ήμουν τόσο χαρούμενος που σχεδόν δεν πεινούσα, πράγμα ουσιαστικά αδύνατο!
Θυμάσαι που σου έλεγα πόσο μου αρέσουν τα παιδιά κι εσύ συμφωνούσες κι έπειτα κουνούσα την ουρά μου και σου έλεγα με ύφος πως μου αρέσουν και τα κουταβάκια κι εσύ άλλαζες θέμα και με ρωτούσες αν επιτρέπεται να κατουρήσεις στις αρχαίες κολώνες; Ε, πολλά παιδάκια σου λέω κι άνθρωποι χωρίς κόρνες κι όλο και κάποιο χάδι περίσσευε και για μένα.
Τα χάδια μπορεί να μην προσφέρουν την ίδια ευχαρίστηση με το φαί, αλλά είναι εξίσου καλοδεχούμενα.
Για πολλή ώρα γύριζα με τους ανθρώπους με τα ποδήλατα, ήταν τόσο πολλοί που για μια στιγμή σκέφτηκα πως τα αυτοκίνητα μετατραπήκανε σε ποδήλατα και δεν θα τα ξαναέβλεπα ποτέ…
Αλλά, καλή μου Μπουρίτα, τι τα θες, αλλάζει ο άνθρωπος;
Όταν τελείωσε η πορεία τους, ξαναβγήκανε τα αυτοκίνητα στους δρόμους, το ίδιο λυσσασμένα με πριν. Πάλι καλά που με τσιμπούσανε οι ψύλλοι μου και είμαι σίγουρος πως δεν ονειρευόμουν!
Δεν ξέρω λοιπόν αν στην χώρα σου υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι πάνω σε ποδήλατα, αλλά εμείς εδώ έχουμε! Κι αν μου έρθεις ξανά για διακοπές αυτό το καλοκαίρι, θα στους δείξω από κοντά. Τα βράδια οργανώνουν βόλτες και μάλλον προσπαθούν να κατακτήσουν τους δρόμους. Δεν ξέρω, αλλά τους βλέπω να χαμογελάνε περισσότερο, ενώ όταν οδηγούν είναι μουτζούφληδες και κακομοίρηδες.

Με την ελπίδα πως θα επιστρέψεις για διακοπές στην Ελλάδα,
Ο Τσίχλας σου

Υ.Γ. Δεν ξέρω αν θα απαντήσεις σε αυτό το γράμμα, αλλά αν απαντήσεις, μπορείς να βάλεις μέσα στον φάκελο ένα - δύο- δεκατέσσερα, όσα φιλέτα σου περισσεύουν, για να μπορώ να ξαναφέρω με κάθε λεπτομέρεια στην μνήμη μου εκείνο το απόγευμα…

Υ.Γ.2 Γουφ!