Κοίταξε...
Έχω αρχίσει να απορώ. Και από σίγμα.
Να απορώ για κάτι σημαντικό που λέγεται χρόνος.
Όπως θα έχεις διαπιστώσει ήδη, ο Ηράκλειτος είχε δίκιο: τα πάντα ρέουν και κυρίως ο χρόνος. Είναι αυτή η άτιμη μεταβλητή που μπαίνει συνήθως στον οριζόντιο άξονα των γραφικών παραστάσεων και κατά συνθήκη μόνο του δίνουμε αρχή και τέλος (γιατί δεν έχουμε είτε μεγάλο τετράδιο για να χαράξουμε τη γραφική, είτε μεγάλη οθόνη υπολογιστή - tablet - κινητού). Γιατί στην ουσία η αρχή του απτού κόσμου ορίζεται στη μεγάλη έκρηξη και το τέλος είναι ακαθόριστο. Εκτός κι αν βλέπεις πολύ Λιακόπουλο και έχεις ήδη εφοδιαστεί με τα χρειώδη για το επερχόμενο τέλος (η κάμερα σε μένα).
Ας αφήσω όμως τους περισπούδαστους και μακροσκελείς προλόγους και ας πω επί τέλους γιατί ακριβώς απορώ. Απορώ γιατί νομίζω πως βρίσκομαι ακόμα στο 1985 και περιμένω με αγωνία την επόμενη χρονιά για να «ενηλικιωθώ». Να τελειώσω το σχολείο, να ψηφίσω (κυρίως αυτό) και να κάνω γενικώς ό,τι γουστάρω (κυρίως αυτό). Διαπιστώνω όμως πως δεν είναι πια το 1985. Έχει περάσει και βρισκόμαστε αισίως στο 2014. Ενώ όμως τα πάντα συνεχίζουν να ρέουν, εξακολουθώ να μη βρίσκω τούτη την πολυπόθητη ενηλικίωση! Κάποιοι προσπαθούν να με πείσουν πως έχει έρθει και να μην απορώ, μου λένε πως είμαι «μεσήλιξ» και να κάνω εξετάσεις χοληστερίνης γιατί ποτέ δεν ξέρω. Καλά όλα τούτα, αλλά η απορία μου ρε συ μεγάλε παραμένει. Και παραμένει γιατί προσπαθούν να με πείσουν πως 2014 σημαίνει ότι η έξοδός μου πρέπει «φυσιολογικά» να περιλαμβάνει είτε φαγητό σε ταβέρνα, είτε καφέ, είτε ποτό. Άντε και κανένα σινεμά. Συναυλίες και θέατρα δεν τα αναφέρουν καν. Μόλις τολμήσω να μιλήσω περί ποδηλάτου και ποδηλατοβόλτας με κοιτούν με χαμογελαστή συμπάθεια, παίρνουν μία όψη του στυλ «αχ το χαριτωμένο» και πάει το παλιό άμπελο.
Μόλις πω ότι θα πάρω τον γιο μου για ποδήλατο και θα κάνουμε μία «δεκάρα» για ξεμούδιασμα με κοιτούν ως εξωγήινο (περίπου) ον, πάντα όμως με την ίδια συμπάθεια στο βλέμμα.
Τι θα γίνει τελικά ρε κουμπάρε; Πότε θα «ενηλικιωθώ» εγώ, μου λες; Πότε θα αρχίσω να τη βρίσκω στις ταβέρνες; Εγώ πότε θα κάνω κοιλιά; Τι μανία πια με αυτό το ποδήλατο και το έξω, μου λες; Πότε θα γίνω «κανονικός» γονέας που θα βλέπει μόνο τα παιδιά του απ' την απέξω και δεν θα συμμετέχει κάπου κάπου στις δραστηριότητές τους, όπως μπαλίτσα και ποδήλατο;
Τι θα γίνει με τούτο το 1985, θα τελειώσει ποτέ;
Έχει κανείς άλλος το ίδιο «πρόβλημα» με μένα ή πάλι φαντάσματα βλέπω πρωινιάτικα;
Αγαπητέ συνομήλικε: Ποιές συναυλίες μας λες? Ξέρεις κανένα απο τα συγκροτήματα που παίζουν φέτος στα διάφορα φεστιβάλ? (Αγόρι Γιώργος και Απλά Μυαλά εξαιρουμένων)
Εδώ περίμενα το μεταλάδικο, και όταν είδα ότι ούτε εκεί ξέρω κανέναν, πραγματικά αγχώθηκα....
Δεν ξέρω ρε συ συνομίληκε τι μου λες ακριβώς. Πάω μία περίπτερο να αγοράσω το «Αγόρι» (Παρασκευή σήμερα) και τα λέμε μετά στα «ούφο» της γωνίας...
Να σου πω όμως και μια συνομιλία που είχα με τον γιο μου:
Γιος: Μπαμπά, εσύ πόσο δύο χιλιάδες γεννήθηκες;
Εγώ: Εγώ αγόρι μου, γεννήθηκα το χίλια εννιακόσια...(πριν προλάβω να τελειώσω τη φράση μου)...
Γιος: Τι εννοείς;
Του περασμένου αιώνος είμαστε φίλε μου και μάλλον το «Αγόρι» δεν θα το έχουν τα περίπτερα...
Έχεις αυτό το πρόβλημα, άρα, δεν έχεις πρόβλημα.
Ποια ενηλικίωση θες; Αυτή που ρέει (και αυτή), ή κάποια άλλη;
;-)
Είναι μεγάλο πρόβλημα φίλε μου, σκέψου το!
Δεν έχω μάθει ακόμα να δένω γραβάτα, δεν είμαι ενήλικος άρα!
Τελικά όλα ρέουν ή υπάρχουν και πράγματα που δεν ρέουν τόσο;
... να διαλέξω τι θα είμαι όλες τις ώρες?
Αν πρέπει να βάλω γραβάτα, δεν μπορώ άλλες ώρες να κάνω ποδήλατο?
ή
Αν κάνω ποδήλατο (ακόμα και πατίνι) δεν κάνει να πάω στην ταβέρνα ή σε εστιατόριο?
Ούτε Βαβούρα....
Φυσικά και μπορείς. Απλώς όσο μεγαλώνεις συντονίζεις ότι ούτε θέλεις, ούτε "πρέπει" τελικά. (Στα βαριά το ρίξαμε Παρασκευιάτικο)
...μπορείς να βάλεις και γραβάτα και να πας σε ταβέρνα.
Αλλά αυτό το «αυτά δεν είναι για μας», είναι που δεν καταλαβαίνω.
Αυτό που λέω είναι ότι με χαλάνε οι ταμπέλες.
Δε θέλω ταμπέλα για το ποιός είμαι ή πρέπει να είμαι.
Όπως λέει ο automation, επειδή κάνει ποδήλατο με το παιδί του, του έχουν βάλει την ταμπέλα του "πότε θα ενηλικιωθείς?".
Από την άλλη, δε μου αρέσει και η αντίθετη ταμπέλα που βάζουν κάποιοι.
Η μεγάλη σύγχυση ξεκινά όταν δεν έχεις βάλει ο ίδιος καμιά ταμπέλα στον εαυτό σου.
Όταν κυκλοφορώ με οικογενειακό αυτοκίνητο και παιδιά, οι "ενήλικοι-συμβιβασμένοι" θα με κοιτάξουν με ευχαρίστηση αλλά οι πιο "ασυμβίβαστοι-μη ενηλικιωμένοι" θα με κοιτάξουν και με λύπηση ακόμα.
Όταν την ίδια μέρα καβαλήσω ροζ ποδήλατο, θα έχω από τους ίδιους τις ακριβώς αντίθετες αντιδράσεις.
Όλοι βάζουν ταμπέλες δυστυχώς και όχι μόνο οι "ενήλικοι".
edit: Έγραφα πριν απαντήσεις. Έχω καταλάβει τι λες. Απλά προσθέτω μια ακόμα παράμετρο, λέγοντας το δικό μου πόνο
Αμα είσαι μέσα στην κατάθλιψη, ψάχνεις συνέχεια κάποιους "απέναντι" για να δικαιολογήσεις την κατάστασή σου.
Ειτε ροζ ειναι το ποδήλατο είτε μπλε, σε βλεπουν σαν κάποιον που παλιμπαιδίζει. Και η ερώτηση που κάνεις, μέσα σου, σε κάτι τέτοιους, είναι "ρε αρχηγέ, πότε γέλασες δυνατά και με την καρδιά σου, τελευταία φορά?" Δυνατά δεν την κάνεις γιατί θα τους χαλάσεις. Να τους ξυπνήσεις δεν παίζει.
(ανάθεμα και αν έχει τέτοιους εδώ μέσα που βρίσκομαι)
- ο αδερφός μου λέει ότι "ενηλικιώθηκε" όταν απέκτησε παιδιά.
- στη δουλειά, το ένα αφεντικό λεει ότι όσο ζουν οι γονείς σου, είσαι ουσιαστικά "παιδί".
... γραβάτες / σκουλαρίκια / ταβέρνες / ποδήλατα / πατίνια / θέατρο / μπουζούκια δεν μου λένε κάτι.
Για μένα αλλού είναι το θέμα, αλλιώς προσδιορίζω την "ενηλικίωση".
[ακολουθεί κατάθεση ψυχής ...χαχαχα
]
πχ πριν χρόνια ονειρευόμουν ένα bianchi στα μέτρα μου, και ξυπνούσα με χαμόγελο πέρα ως πέρα... ενίοτε μια fender stratocaster "contemporary".. το χαμόγελο ίδιου μεγέθους...
πλέον έχουν αλλάξει όλα αυτά, έχω ενηλικιωθεί "στα όνειρά" μου...
Μάλλον μεγαλώνω...
Χα χα χα χα....
Ρε Automation μες στο μυαλό μου είσαι..
Και εγώ αυτές τις μέρες έλεγα ότι έχω πρόβλημα με το χρόνο.
Διάβασε φάση τώρα.
Ήμουν στους δικούς μου τις προάλλες και χτύπησε το κουδούνι. Ήταν κάποιος που ήθελε να παραδώσει μία κοινοποίηση.. Ρωτάω από το θυροτηλέφωνο ποιος είναι, και με ρωτάει ο τύπος "Είστε ενήλικη;"
Κόλλησα για κάποια δευτερόλεπτα ..black out εντελώς στο στυλ "Είμαι;;;" και μετά του λέω έτσι με έναν δισταγμό.. "Εεεε... ( όχι με πολύ σιγουριά), "Έτσι νομίζω"
(Σκέψεις για τον εαυτό μου: νομίζω..;;
Πάει το χω χάσει! Γέλαγα μόνη μου στα σκαλιά).
Για να σας φύγει πάντως η απορία, δεν είμαστε στο 1985 φέτος αλλά στο 1986.. Το φετινό ημερολόγιο ταυτίζεται ακριβώς, δηλαδή ημερομηνίες και μέρες ακριβώς ίδιες με αυτό του 1986...
Αρχίστε να ανησυχείτε..
...όπως είπα και σε άλλο νήμα, διότι είμαστε της ιδίας (με διαφορά ολίγων ημερών) ηλικίας και νοοτροπίας
Παραθέτω το παρακάτω και ζήτω το νέον έτος 1986!
Έκανα επιτήρηση πρόσφατα στους μαθητές στις πανελλαδικές και είχα ακριβώς την ίδια αίσθηση με τους προλαλήσαντες. Αλλά κάθησα και σκέφτηκα μήπως τελικά δεν θα έπρεπε να είμαστε στο 1985, τότε που δίναμε πανελλαδικές κι εμείς, μες το άγχος (λέμεεεε τώρα!) μαι μες στην ανασφάλεια του αύριο, που είχε αρίσει να φαίνεται δυσοίωνο. Άλήθεια, τότε δεν είχαμε ίντερνετ, κινητά, τάμπλετ, αυτοκίνητο (τι λέμε τώρα;;;) ούτε καλά καλά ποδήλατο... Και το καλοκαίρι περιμέναμε όχι να πάμε διακοπές αλλά να δουλέψουμε να βγάλουμε κανένα φράγκο να έχουμε τον χειμώνα.
Τότε αλήθεια ήταν καλύτερα;;;
Τότε που κατέβαινα με το ποδήλατο Μενίδι Πειραιά και δεν έβλεπες άλλον ποδηλάτη στα εκατό χιλιόμετρα; Τότε που όταν έλεγες για οικολογία σε κοιτούσαν σαν ούφο; Τότε που το κύριο μότο ήταν ποιό βίσμα έχεις για να διοριστείς στο δημόσιο; Τότε που όλοι έχτιζαν παράνομα όπου γούσταραν, αρκεί να γνώριζαν έναν της κλαδικής κάπου;
Δεν θα ήθελα να γυρίσω στο τότε! Θα ήθελα να ζω στο τώρα αλλά να είμαι 20 χρονών. Ή μήπως είμαι αλλά δεν το έχω συνειδητοποιήσει;;;; Το θέμα είναι πόσο αισθάνεσαι, και καλώς εόντων των πραγμάτων έχουμε όλοι με το ποδήλατο την ευχαίρεια να αισθανόμαστε για ΠΑΝΤΑ ΝΕΟΙ!
Συμφωνώ μαζί σου gts2013.
Όχι, δεν θα ήθελα να είμαι στο 1985. Αλλού είναι το θέμα, αλλά και αυτό το είπες.
Πόσο αισθάνεσαι!
Περιοδικάρα γιατί είχε στις τέσσερις μεσαίες σελίδες τον Δικαστή Ντρεντ..
Τελείωσε .. μόνο για αυτό το αγόραζα..
( πωωω που θα βρούμε να διαβάσουμε λίγο Ντρεντ ρε Auto).
ETA Εδώ.. !!
...νομίζω μόνο στα κομικάδικα μπορείς να βρεις τεύχη του "I am the law"!
Δυστυχώς όμως μόνο με αγγλικούς διαλόγους :(
Χχαχαχα...+1000 ρε μάγκες...όποιος έχει το ''Αγόρι'' το ανταλλάσω με το ''Τρουένο''.
Judge Dredd rules
Πάτα το λινκ ρε συ να δεις το φως σου...
Τουλάχιστον έχουμε ακόμα (ξανά από σήμερα) το Μίκυ Μάους :-) Από αυτήν την άποψη, βρισκόμαστε στο 1966, Παρασκευή 1η Ιουλίου...
Να αλλάξει ο τίτλος σε
Middle Age Crisis
Αυτό ακριβώς! Αυτό να κάνει αυτός ο άτιμος που το ξεκίνησε (άμα τον πετύχω, θα του δείξω).
καλυτερα μην τον πετύχεις
http://en.wikipedia.org/wiki/Midlife_crisis
...
μετα την κριση μεσης ηλικιας υπαρχει ή η παραιτηση, ή η επιγνωση του οτι η πειρα που μεχρι τωρα κατεκτησες δεν ειναι παρα αυτο που λεγανε οι παλιοτεροι "πικρή πείρα"
...
κατι σαν τα φρενα στο ποδηλατο
...
οκ
...
ποδηλατο δεν κανεις με τα φρενα.
ποδηλατο κανεις με το να καβαλας και να φευγεις.
οχι με το να μαθεις να πατας φρενο.
...
η φωτογραφιες ειναι απο την εκθεση του Ναυριδη στην Ελευσινα το Σεπτ. '13
με τιτλο:
Try again. Fail again. Fail better.
Ever tried. Ever failed. no matter.
απο το εργο του Samuel Beckett.
Ποια μέση ηλικία και ποια κρίση της;;;;...
Αν ζήσω μέχρι τα 110 που έζησαν οι παππούδες μου δεν έχω φτάσει ακόμα στην μέση της ζωής μου.
Αν δεν ζήσω μέχρι τότε και πεθάνω αύριο, τότε θα έπρεπε να περάσω την κρίση αυτή στα 23 μου.
Επειδή κανείς δεν ξέρει πότε θα πεθάνει, οι κρίσεις μέσης ηλικίας, είναι γενίκευση του κερατά.
Από εκεί και πέρα ο καθένας είναι τόσο ηλικιωμένος όσο του λέει το κεφάλι του.
Το δικό μου και του Automation ( και άλλων από εδώ πέρα) δεν μας έχει δώσει ακόμα κάποια τέτοια πληροφορία, και όχι μόνον αυτό..Ούτε το σώμα μας, μάς έχει δώσει κάποια τέτοια πληροφορία..
Μου έλεγε κάποιος δε, τις προάλλες, ότι όλοι εμείς της generation X είμαστε όλοι μας σαν έχουμε πουλήσει την ψυχή μας στον διάολο. Ότι όλοι ανεξαιρέτως δεν δείχνουμε ούτε λειτουργούμε με τον τρόπο που υποτίθεται θα έπρεπε να κάνουν άνθρωποι της ηλικίας μας.
Αλλά η απάντηση σε αυτό που μου είπε, είναι αυτό το "υποτίθεται" που ανέφερε.. "Υποτίθεται", γιατί δεν έχει αποδείξει κανείς ότι θα έπρεπε να είναι έτσι και επειδή ίσχυε έτσι για τις παλαιότερες γενεές, τίποτα δεν προδιαγράφει ότι θα πρέπει να ισχύσει και για τις νεώτερες.
Όταν αναφέρομαι στην Ταυτότητα μου λέω ότι είναι Ψέματα του Συστήματος.
Θα συμφωνήσω σ αυτό που είπε ο φίλος παραπάνω,
ότι δηλαδή δεν χρειάζονται οι ταμπέλες,
ας μην τις κολλάμε ούτε στον εαυτό μας ούτε στους άλλους.
Ο καθένας μπορεί να παίζει διάφορους ρόλους
στην κοινωνία, στην οικογένεια, στην προσωπική σφαίρα, κλπ.
κανείς δεν είναι μόνο ένα πράγμα,
το ζητούμενο, σε ό τι κάνω, να είμαι αληθινή,
να είμαι εγώ.
Έχε υπόψη σου ότι, ο νεκροθάφτης γελάει διαβάζοντάς το. Μη σου πω ότι έχει ξεκαρδιστεί…!
Επαναφέρω το θέμα .. Ξέρετε γιατί μου αρέσει η ηλικία μου;;
Γιατί πάει ο άλλος να σου την πει και του βγαίνει κομπλιμέντο..
Μου λέει ένας τις προάλλες, "Άκου να δεις κοριτσάκι μου...............(Σκέψεις Wicca: ΑΝΕΒΑΣΕ ΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟΟΟΟΟ... ΓΟΥΣΤΑΡΩ...
")
Απάντηση με χαμόγελο της επιτυχίας..
"Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο...
Κι εμένα μου αρέσει όταν μου λένε «νεαρέ».
Από τους μόνους που δεν το ανέχομαι είναι από τους ελεγκτές των εισιτηρίων! Από τους οποίους λείπει μόνο η μαύρη κουκούλα που βλέπουμε στις ταινίες εποχής! Από αυτούς δεν δέχομαι ο,τιδήποτε κάτω από το «κύριε» και λίγο τους είναι.
Ελεγκτές εισιτηρίων έκοβαν πρόστιμα-μαϊμού σε επιβάτες:
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=113295440
Γιατι εγω απ'ολο το θεμα κολλησα με το εξωφυλο του 'ΑΓΟΡΙ' και συγκεκριμενα με το θεμα το αεροπορικο κουιζ του Τζονυ Ρεντ?
Παντως δεν ηταν καλο μονο για Ντρεντ. Μονο 2-3 ιστοριες δεν μου αρεσαν αντιθετα με το Μπλεκ που το επαιρνα μονο για 2-3 ιστοριες. Και εννοειται Βαβουρα και Τρουενο (τα οποια τα ξαναβρηκα πριν κανενα μηνα μεσα σε παλια αποθηκη και διαβαζα για αρκετο καιρο).
Για το θεμα της ηλικιας που γραφεται παντως εχει σταματησει να με απασχολει εδω και αρκετα χρονια.
Με σημαντικη αυξηση της τιμης παντως.
Παρολα αυτα τα δινω παλι σαν κοροιδο.
ποιο ειναι το αντιθετο της νοσταλγιας;
Οι ταμπέλες είναι αίσχος αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, τις ταμπέλες τις βάζουμε μόνοι μας στους εαυτούς μας. Και συνήθως αν έχουμε κάπου πίσω στο μυαλό μας ότι τις φοράμε μας πειράζει όταν κάποιος διαβάζει τι λένε. Αλλιώς απλά αδιαφορείς. Ή αιφνιδιάζεσαι και σκας στα γέλια. Ή κι εγώ δεν ξέρω τι.
Εμένα όσες φορές με αποκάλεσαν ‘ταμπέλα΄ και αντέδρασα άσχημα ήταν επειδή ένιωσα σαν να μου το λέει ένα κομμάτι του εαυτού μου. Όσες φορές ένιωσα την ανάγκη να αποδείξω το αντίθετο, ήταν για κάτι που κατά βάθος ένιωθα ένοχος. Όποτε δεν ένιωθα ανασφάλεια για κάτι, ήταν σαν να ακούω κινέζικα όταν με αποκαλούσαν κάπως. Τις πιο πολλές φορές ένιωθα οίκτο για αυτόν που με λέει έτσι. Ή μου φαινόταν αστείο
Εγώ έχω κολλήσει με τον «δικαστή» από τότε που αναφέρθηκε. Στεναχωριέμαι πολύ που δεν έχω κρατήσει ούτε ένα «Αγόρι». Και νοσταλγώ την «Οδό Τρέλας 13» από την τελευταία σελίδα της «Βαβούρας».
Όχι, δεν θα ήθελα να είμαι στο 1985 τώρα (αν και που και που κοιτάζω τον ουρανό μήπως εμφανιστεί το όχημα του Μάρτυ Μακ Φλάι). Υπάρχουν όμως πράγματα της εποχής που μου λείπουν. Ίσως γι' αυτό έδωσα την παλιά μου κούρσα για γενικό ρεκτιφιέ ;-)
...να ήταν πάλι 80's. Αλλά να μην ήμουν παιδαρέλι
να ήμουν παιδαρέλι πάλι στα 80's ... αλλά να είχα το μυαλό που έχω τώρα!
Θα χειριζόμουν κάποιες καταστάσεις "διαφορετικά"
Πλάκα πλάκα έχετε δει ένα έργο που λέγεται "ένα τρελό τρελό τζακούζι" - "Hot Tub Time Machine"
Για μία παρόμοια κατάσταση μιλάει...
Μου ήρθε μία τρελή ιδέα: τι λέτε, ψήνεστε να κάνουμε μία βόλτα 80s; Όποιος έχει θα έρθει με ποδήλατο της εποχής και θα σκεφτούμε τι άλλο ακόμα. Μπορεί να είναι βραδινή και να καταλήξουμε σε παραλία με μουσική από...κασέτες σε φορητό κασετόφωνο!
Ναι... και να έχουμε όλοι άθλια κόμη 80's. Και ντρες κόουντ 80's, με ψηλοκάβαλα παντελόνια που φτάνουν στο πηγούνι.
Δεν ξέρω... Άσε με να το σκεφτώ
Ποιο ποδήλατο εποχής; Και 80ίλα..
Το έχεις χάσει Automation και χάλασε και ο φούρνος της κουζϊνας μου εντελώς..
φόρμα, λευκή κάλτσα μαύρο σκαρπίνι και barbarella.
Εννοείται πως το έχω χάσει! Γκρινιάζεις γιατί δεν έχεις Mercier, ξέρω γω!
Για τον φούρνο πρέπει να έρθω από 'κει.
ΝουΔου (να δούμε).
Δεν πρόκειται να τον φτιάξω και μάλλον θα πάει για άλλαγμα.. ( παρακάτω).
Αλλά ρε Automation..πες μου.. έχεις φτιάξει ποτέ σου μπριάμ σε κεραμική εστία;;;
Δεν έχω φτιάξει γενικώς κανένα φαγητό ποτέ και πουθενά
Αχαΐρευτος εντελώς.. άντρας για σπίτι σου λέει μετά..
Προκαταλήψεις!
Silence πτωχέ..
Κατά τη διάρκεια των διακοπών «σκάει» η περίπτωση όπου δεν χωράνε τους πάντες τα αυτοκίνητα. Φυσικά, προθυμοποιούμαι αυτεπαγγέλτως να κατέβω στην παραλία με το ποδήλατο. Με το ποδήλατο και μετά να ανέβεις όλη αυτή την ανηφόρα μέσα στη ντάλα του καλοκαιριού; με ρωτάνε. Τους εξηγώ πως γουστάρω πολύ τις «καυτές» και η μεσημεριανή ντάλα είναι μία από αυτές.
Φτάνω λοιπόν στην πλαζ του ΕΟΤ που πήγε όλη η παρέα και αφήνω το ποδήλατο στις ειδικές σιδεριές (α ρε έργο που κάνει αυτή η κυβέρνηση, μέχρι ειδικές σταθμεύσεις για ποδήλατα σε παραλίες έχει βάλει) και το αφήνω χωρίς κλείδωμα. Ρωτάω την κοπέλα στο ταμείο αν θα είναι ασφαλές εκεί το ποδήλατό μου και μου εξηγεί πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα γιατί θα είναι εκείνη εκεί. Στη συνέχεια με ρωτάει: «να κόψω φοιτητικό εισιτήριο;».
Α ρε γατάκια από το ποδηλάτες τελεία τζι αρ, είπα από μέσα μου. Ελάτε ρε εδώ να το ακούσετε το κορίτσι τι λέει, ελάτε!