Ήταν τελειομανής

O Τζο Μίλτον ήταν μάλλον αυτό που θα περιέγραφες ως τελειομανής. Ήταν η προσωπική του κινητήρια δύναμη, αλλά και η προσωπική του νέμεσις. Ήταν ευχή και κατάρα, δηλαδή. Ειδικά αν είσαι χαλαρός ή αφελής όταν δεν πρέπει. Έτσι η αλήθεια ήταν ότι δεν ήξερε που έμπλεκε όταν, μετά από μια κουβέντα με έναν οπαδό της υποχρεωτικής χρήσης κράνους, αποφάσισε ότι τα στοιχεία ήταν θετικά και υποσχέθηκε να βοηθήσει να περάσει ο σχετικός νόμος.
Η καμπάνια κράτησε αρκετό καιρό γιατί υπήρχαν και οι ενάντιοι, αλλά τελικά, με τις σωστές επαφές και κινήσεις, μετά από ένα χρόνο πέρασε επιτέλους ο νόμος. Ήταν απόλυτα ευχαριστημένος από τον εαυτό του και ήταν σχεδόν έτοιμος να θεωρήσει την υπόθεση λήξασα επιτυχώς, όταν πήρε το μάτι του κάποια στατιστικά που δεν τους είχε δώσει σημασία μέχρι τώρα.
Μα το θεό, υπήρχαν πολλοί περισσότεροι νεκροί πεζοί, από ότι ποδηλάτες. Ήταν κάτι που η τελειομανία του δεν το επέτρεπε. Η αλήθεια είναι ότι του πήρε σχεδόν 5 χρόνια, ήταν ένας δύσκολος αγώνας, οι εχθροί πολλοί, και οι φίλοι λίγοι (ειδικά στην αρχή). Αλλά αυτή η απίστευτη επιμονή του, τελικά τον έβγαλε και σε αυτό τον αγώνα νικητή. Ο πρώτος νόμος για την υποχρεωτική χρήση κράνους από πεζούς ήταν πια γεγονός.
Η ιδιομορφία των νομοσχεδίων τα οποία προωθούσε των είχαν κάνει πλέον πασίγνωστο και νόμιζε ότι ήταν στο απόγειο της καριέρας του, αλλά δεν ήξερε ότι η τελειομανία του θα τον οδηγούσε ακόμα παραπέρα γιατί, ήταν τότε πριν προλάβει καλά καλά να καταλαγιάσει το σούσουρο από τη νίκη του, που είχε ακόμα μια έκλαμψη.
Ήταν μια ήσυχη Κυριακή πρωί και όπως κάθε Κυριακή διάβαζε ήσυχος την εφημερίδα του, όταν το μάτι του έπεσε πάνω σε ένα άρθρο για την αύξηση των θυμάτων από πυροβολισμούς. Ήταν τότε που είχε αυτή την επιφοίτηση για το πως θα κάνει πιο ασφαλές αυτό το έθνος, και πια ήταν μια από τις κρυφές πληγές αυτού του έθνους, η ένοπλη βία. Ναι δεν μπορεί να ήταν τυχαίο, κατά τύχη ίσως, χωρίς να το αντιληφθεί στην αρχή αλλά είχε ανακαλύψει την αποστολή του σε αυτό τον κόσμο.
Το πρώτο προσχέδιο για τον νόμο για την υποχρεωτική χρήση αλεξίσφαιρου γιλέκου ήταν έτοιμο σε περίπου μια βδομάδα. Αλλά ήξερε ότι θα χρειαζόταν περίπου άλλους δύο μήνες για να το τελειοποιήσει. Να συναντηθεί με τους εμπλεκόμενους: Με τους εμπόρους όπλων, να δει πως θα μπορούσαν να ενισχύσουν οικονομικά το όλο εγχείρημα (είπαμε ήταν τελειομανής δεν είπαμε ότι ήταν ηλίθιος). Με τους καλύτερους νομικούς (να δει πως θα μπορούσε να ξεπεράσει τα όποια νομικά κωλύματα μπορεί να είχαν αυτοί οι άθλοι οπαδοί των ανθρώπινων δικαιωμάτων). Με τους άλλους πολιτικούς, είχε μια πολύχρονη μάχη μπροστά του και ήθελε να ξεκινήσει με όση περισσότερη φόρα γινόταν.
Ήταν σε αυτήν την σχεδόν μεθυστική διάθεση και λίγο χαμένος στις σκέψεις του που δεν είδε τον πεζό στην άκρη της διάβασης. Το λάθος έφερε το άλλο και σε δευτερόλεπτα υπήρχε ένας πεσμένος αιμόφυρτος πεζός πίσω από το αυτοκίνητο του.
Αρχικά ένα μείγμα από σοκ, τύψεις, θλίψη, ενοχές, στεναχώρια και ξανά σοκ τον κατέλαβε. Μετά μόλις κατάφερε να επανέλθει λίγο στην πραγματικότητα, πετάχτηκε αμέσως έξω από το αυτοκίνητο να δει σε τι κατάσταση ήταν το θύμα, να βοηθήσει.... Και τότε ήταν που είχε την συνειδητοποίηση, το θύμα... αυτός ο άθλιος... δεν φόραγε καν κράνος... δεν φόραγε κράνος ο... Ήταν τότε που όλα τα άλλα συναισθήματα μέσα του ξαφνικά εξαφανίστηκαν και τον κατέλαβε μια δίκαιη αγανάκτηση... “indignation” θα του ερχόταν στο μυαλό αν προσπαθούσε να το ορίσει, αλλά δεν προσπαθούσε, ήταν απλά ένα συναίσθημα που τον είχε καταλάβει ολοκληρωτικά. Ο άνθρωπος αυτός ήταν προφανές δεν ενδιαφερόταν καν για την ζωή του, και παρόλα αυτά, τι αδικία Θεέ μου, τον είχε προς στιγμή αναγκάσει να ενδιαφερθεί αυτός για αυτή τη ζωή.
Μπήκε θυμωμένος στο αμάξι και έβαλε την πρώτη, αλλά λίγο πριν πατήσει το γκάζι και φύγει μια για πάντα μακριά από αυτό το υποκείμενο, κάτι άλλο πέρασε από το μυαλό του.
Ξανάβγαλε την πρώτη και έβαλε το μοχλό πίσω και δεξιά, πάτησε απότομα το γκάζι, όπισθεν πρώτη, όπισθεν πρώτη, όπισθεν πρώτη... Είχε αρχίσει μια δουλειά και έπρεπε να την τελειώσει, ήταν βλέπετε τελειομανής.

Αφιερωμένο σε όσους πιστεύουν ότι η ασφάλεια είναι πάνω από την ελευθερία και το ότι πρέπει να μοιράσουμε την ευθύνη μεταξύ θύματος και θύτη.