ΚΟΜΠΟΛΟΪ, ΑΠΩΛΕΣΘΗ...

«Μπα, έχεις και ποδηλατάκι, βλέπω...», χτσακ! το κομπολόι...

«Σ’ είχα κόψει ‘γω τι περίεργο μούτρο ήσουνα... Όχι με κακό, δηλαδής...», ξανα-χτσάκ! το κομπολόι...

«Είδα στη μετακόμιση κάτι πικάπια και κάτι δίσκους με μανέστρους απ’ όξω και κάτι ηχεία με ποδάρι και λέω, τούτος ‘δω είναι μυστήριο τρένο...», φτσιτ!... η ροχάλα...

«Κι’ ένα σωρό βιβλία, ρε αδερφάκι...Και τηλεόραση με κώλο, από τ’ς παληές... Λέω, δε μπάει τούτος ‘δω... Σ’ν επόμενη συνέλευση θα σκιστούμε...», πτσιτ!...αυτοκαθαριζόμενο δόντι...

Κάμψη του κορμού εμπρός, παύση του κομπολογίου: «Θαρθείς στη συνέλευση;»

«Μπα, δε νομίζω..», λάδωμα αλυσσίδος...

Επαναφορά του κορμού στην αρχική θέσις, επανέναρξις της χάντρας: «Τότε, πάει καλά...»

Κενό..ίσαμε πέντε δευτερόλεπτα..........................

Κι άλλο κενό...ίσαμε άλλα πέντε............

«Και τώρα το λαδώνεις, σα να λέμε...;», κάμψις υπεροφρύου τόξου...

«Ε, θέλει κι’ αυτό τη φροντίδα του...», γύρισμα της αλυσσιδός προς τα πίσω...

«Σα ντις γκόμενες, χαχαχα! Με πιάνεις!» σκουντιά σε αριστερό ώμο...Φτσιτ! Ροχάλα βεβιασμένη, δευτερευούσης σημασίας...

«Και σαν τους πολιτικούς!»...Ξεβίδωμα τάπας αεροθαλάμου...

Φρύδια κάτω, το βλέμμα του καρχαρία: «Γιατί, οι γκόμενες δε σ’ αρέσουν...;»

«Καλές είναι...»

Βλέμμα υπό γωνία: «Τι καλές είναι! Ή σ’ αρέσουν ή δε σ’ αρέσουν!»

«Μ’ αρέσουν οι γυναίκες, όχι οι γκόμενες...»

Περιστροφή κεφαλής, μάσημα ανύπαρκτης τσίχλας: «Μά’ στα!...Σα νε λέμε, δε γαμείς!»

«Μου πιάνεις την τρόμπα, σε παρακαλώ...»

Ανύψωση σε ορθία στάση: «Να στηνε δώκω εννοείς, όχι να στηνε πιάσω......Αν και δε ξεκινάμε καλά...», απότομη κάμψη κεφαλής στο πλάι και άμεσος επαναφορά, κάτι σαν Ρόκυ Μπαλμπόα... περπάτημα βαρύ, μονόλογος: «Άκου, τη ντρόμπα...»

«Ευχαριστώ!», φσιτ, φσιτ, φούσκωμα αεροθαλάμου μετά προκλητικών κινήσεων της χειρός, τας οποίας τεχνηέντως αποφεύγει το βλέμμα του κομπολογούντος...

Κενό αξίας τριάντα εννέα δευτερολέπτων...

«Τι λέγαμε... Στάσου να δεις.....Ά! ναι! Έχεις καμμία..’γυναίκα’, τέλος πάντονε...;»

«Έχω, παντρεμένος είμαι...Έλα τώρα κοντά και κράτα το τιμόνι ίσιο να δω τα τακάκια και τον λαιμό!», σπεύσις προς το εξάρτημα κατεύθυνσης, φύλαξις κομπολογίου εντος αριστερής τσεπός του σακκακίου...

«Έτσι καλά είναι;», βλέμμα ενδιαφέροντος...

«Λίγο πιό σφικτά, να μην κουνιέται, αν μπορείς...», διαρκείς ωθήσεις που εξωθούν αμφότερους σε παρακολουθητικές των του ποδηλάτου κινήσεων...

«Αν μπορώ, λέει.... Τί είμαστε, τίποτα λουλούδες είμαστε...», βλέμμα αυτοεπιβεβαίωσης...

«Πιάσε τον τροχό ανάμεσα στα πόδια σου να μην κουνιέται! Σφικτά!»

«Πώς; Έτσι;», βλέμμα μικρού παιδιού...

«Α, μπράβο!!! Τώρα βοηθάς!»

Κενό πλήρες προσπαθείας, άνευ ετέρου νοήματος ή υπαινιγμού...διαρκείας δεκαοκτώ δευτερολέπτων...

«Είχα κι’ εγώ ένα ποδήλατο....Παληά....», βλέμμα συστολής αναμεμειγμένο με ενοχή και πιθανόν με νοσταλγία...

«Και γιατί το παράτησες...;» παύση εργασιών, σκούπισμα μετώπου με ανάστροφη δεξιάς χειρός, ελευθέρωσις εμπροσθίου τροχού από του μηριαίου εναγκαλίσματος...

Βλέμμα στις πλάκες του πεζοδρομίου: «Ξέρω’ γω...βαρέθηκα......μεγάλωσα....... Ντρεπόμουνα και τους άλλους στο καφενείο...έμπλεξα και με δουλειές...», κομπολόι εντός της τσεπός ακόμη...

«Και πού τόχεις, για νάχουμε καλό ρώτημα;»

«Κάτω, εδώ στο υπόγειο πού’ ναι ο καυστήρας», βλέμμα γεμάτο συγκαλυμμένη ελπίδα...

«Δεν πας να το φέρεις να του ρίξουμε μια ματιά, λέω ‘γω και ν’ αφήσεις τις μαλακίες...;»

«Ώπα, αδερφάκι! Είπες παληοκουβέντα; Είπες ‘μαλάκα’ ή μου φάνηκε...».....χαμόγελο... «Δικός μας είσαι ρε, και σε πέρασα για κανα πατάτα από ‘κείνους που λένε ‘πιπί’ και ‘μιμί’....»

Απέκδυσις του σακκακίου: «Πα’ να το φέρω...»

Λοιπό Σάββατο, καλώς.
Αμφότερα τα ποδήλατα εκινήθησαν αρκετώς έως αενάως μετά της δεούσης προσοχής και επί του οδοστρόματος με ωμέγα, περικαλώ...
Έτερον Σάββατον, Κικίτσα αναμένεται ακολουθήσει, όβερ.
Θάρθει και η σύζυγος του ποδηλάτου, ως προσώπου εννοουμένου και ουχί ως μηχανής.
Καλώς.
Καφενείο εζήτησε βερεσέδια.
Έξτρα καλώς.
Κομπολόι απωλέσθη.
Κακώς, διότι ήτο του παππού μου...