Να 'μαι πάλι γιατρέ μου στην πολυθρόνα σου. Μου αρέσει η πολυθρόνα σου γιατί έχει ρόδες. Με συγχωρείς που σου τη σπάω ενίοτε και καθώς μου μιλάς απελευθερώνω τις ρόδες και αρχίζω και την πάω πέρα δώθε. Είναι, βλέπεις, τούτο το κόλλημά μου με το ποδήλατο που με κάνει να τσουλάω ό,τι βρω μπροστά μου που έχει ρόδες αλλά δεν έχει κινητήρα απολιθωμένων καυσίμων (fossil fuel).
Άσε όμως να σου πω τις σκέψεις μου πριν αρχίσεις να μου λες τις συμβουλές σου.
Έχουν περάσει πάνω από τέσσερα (4) χρόνια από τότε που έγραψα μια μικρή ανακοίνωση στον ιστοχώρο των Ποδηλατ-ισσ-ών ζητώντας παρέα για ποδηλατάδα. Τότε εμφανίστηκε μόνο ένας, αλλά στη συνέχεια εμφανίστηκαν πολλοί. Τότε καβαλούσα τον «παππού» το ποδηλατάκι μου που έχει κλείσει αισίως τα 31 (χρόνια). Είχα κράνος, δεν είχα φώτα, δεν είχα γάντια, δεν είχα ποδηλατικά ρούχα και παπούτσια.
Έκανα πέντε (5) χιλιόμετρα και αισθανόμουν πως είχα κάνει μεγάαααλη βόλτα. Η υπόλοιπη παρέα που σχηματίστηκε σιγά σιγά είχε κατά πλειοψηφία ποδήλατα παλιά σαν το δικό μου και κανένα εξοπλισμό. Κάναμε τα πέντε (5) χιλιόμετρα να γίνουν δεκατρία (13) και μετά είκοσι (20) και φτάσαμε σε «δυσθεώρητα» ύψη χιλιομέτρων!
Αλωνίσαμε την Αθήνα, πήγαμε για μπάνιο, πήγαμε και στα βουνά. Πήγαμε και στις ποδηλατοπορείες. Στην αρχή το πάθος ήταν τεράστιο. Τα συνθήματα έδιναν και έπαιρναν. Τι για το Μετρό λέγαμε, τι για τη βενζίνη που ΘΑ πάει ενάμιση (1.5) ευρώ το λίτρο λέγαμε, τι για ποδηλατόδρομους λέγαμε. Κι από τριακόσια (300) άτομα γίναμε πέντε χιλιάδες (5000), γίναμε δέκα χιλιάδες (10000), γίναμε θάλασσα και πλημμύρα!
Κι από εκεί που έβλεπα κανένα ποδηλάτη στο δρόμο αραιά και που και τον χαιρετούσα, τώρα βλέπω τόσους πολλούς που έχω σταματήσει να χαιρετάω πια. Και να με συμπαθάς γιατρέ μου, αλλά η τελευταία ποδηλατοπορεία μου φάνηκε πολύ «ξενέρωτη». Δεν είναι κακό αυτό. Έγινε «ξενέρωτη» γιατί δεν είχαμε τι να φωνάξουμε! Το λίτρο της βενζίνης έφτασε το ένα ευρώ και ενενήντα λεπτά (1.90) και μάλλον πριν τελειώσουμε τη συνεδρία μας θα έχει αυξηθεί κι άλλο. Το Μετρό άφησε τα ποδήλατα να μπαίνουν εντός του κι ακόμα και «κάγκουρες» του αυτοκινήτου αγόρασαν ποδήλατο και το χρησιμοποιούν! Μόνο για ποδηλατόδρομους φωνάζαμε, γιατί βλέπεις η κατασκευή ποδηλατοδρόμων δεν αφήνει μεγάλη «μίζα» και γι' αυτό δεν μας τους έχουν φτιάξει ακόμα. Δε βαριέσαι όμως. Έχουμε κάνει εμείς ποδηλατόδρομους σχεδόν όλους τους δρόμους, οπότε μάλλον δεν μας νοιάζει και πάρα πάρα πολύ.
Κι όλα αυτά γιατρέ μου τα κάναμε μαζί. Όχι μόνο οι φίλοι μου, αλλά και οι «εχθροί» μου πάνω σε δυο ρόδες χωρίς βενζίνη. Είτε με σπαστά, είτε με mountain, είτε με κούρσες, είτε με «δρόμου», είτε με trekking, είτε με full suspension, είτε ακόμα και με τα ηλεκτρικά (κυρίως αυτοί που έχουν πρόβλημα υγείας και αναγκάζονται εκ των συνθηκών να τα χρησιμοποιούν), όλοι μαζί βάλαμε ο καθένας από ένα μικρό λιθαράκι και γίναμε από «εξωγήινοι» καθημερινή συνθήκη στην Αθήνα και στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Οπότε γιατρέ μου, ήθελα να σου πω σήμερα πως ευχαριστώ ΟΛΟΥΣ τους/τις Ποδηλάτ-ισσ-ες, ακόμα και αυτούς που κατά καιρούς μου τα έχουν «χώσει» (και τους τα έχω «χώσει» κι εγώ φυσικά, διότι ουδείς άσφαλτος όπως λέει και η μεγάλη Άντζελα). Ευχαριστώ κυρίως την ομάδα που «κουβαλάει» τούτο εδώ το φόρουμ και δίνει την ευκαρία σε τόσο πολύ κόσμο να μπει, να μάθει, να εκφραστεί, να βρει ποδηλατοπαρέα, ποδηλατοβόλτα, ποδήλατο γενικώς.
Τώρα όμως γιατρέ μου, πριν κλείσω, θέλω να σου πως δεν πρέπει να επαναπαυθούμε σε ό,τι έχουμε πετύχει ως τώρα. Δεν ξέρω αν θα με πεις υπερβολικό, αν θα με κρίνεις πάλι ως «γραφικό» με αυτό που θα σου δείξω, αλλά να, έχω βλέπεις μία αγάπη προς το περιβάλλον και δεν μπορώ να μη την εκφράζω. Έχω και μία αγάπη προς τη NASA (μικρός, όπως όλοι οι υπόλοιποι σημερινοί σαρανταφευγάρηδες, ήθελα να γίνω αστροναύτης αλλά τελικά έγινα ποδηλατοναύτης) οπότε θα σου δείξω δυο φωτογραφίες από τον επίσημο ιστοχώρο της:
Παγκόσμιες θερμοκρασίες 1880-1889:
Παγκόσμιες θερμοκρασίες 2000-2009:
Μη με πεις απαισιόδοξο γιατρέ μου, αλλά όσο χρησιμοποιούμε αφειδώς τα απολιθωμένα καύσιμα που δεν είναι τίποτα άλλο παρά λαδάκι που βγήκε από δεντράκια και έμεινε θαμμένο κάτω από τη γη για πολλά πολλά χρόνια έχοντας αποθηκεύσει τόνους διοξειδίου του άνθρακα και τώρα εμείς τους επιστρέφουμε στην ατμόσφαιρα σε χρόνο πολύ πολύ λιγότερο από όσο χρειάστηκαν να συσσωρευτούν, τόσο τα πράγματα θα πηγαίνουν άσχημα για το περιβάλλον. Κι όπως λένε και οι ινδιάνοι γιατρέ μου, όταν ξεραθεί και ο τελευταίος ποταμός θα διαπιστώσουμε πως τα λεφτά δεν πίνονται.
Σ' ευχαριστώ που με άκουσες και απόψε γιατρέ μου...
"Every day people on Earth produce over 11 billion pounds of poop"...
Αλλού πήγε το μυαλό μου, αλλά δίκιο έχεις!
Χε χε, παίζοντας λίγο με τις λέξεις, εκεί ήθελα να πάει το μυαλό σου! Για να τραβήξω την προσοχή (ψωνάρα που είμαι, χαχαχαχα).
Πέρα από την πλάκα, ήθελα κάτι που να θυμίζει σε αντίθετο νόημα το «μαζί τα φάγαμε» του Πάμφαγου. Εκείνο είναι αρνητικό και δείχνει αδυναμία, αυτό δείχνει πως κάτι πετύχαμε κι εμείς
Το "ποδηλατοναύτης" είναι όλα τα λεφτά !
Πάει για τίτλος βιβλίου...
Καλό φθινόπωρο !
Κι εσύ έτσι ξεκίνησες; Ψάχνοντας για παρέα, με μηδέν εξοπλισμό και μικρές...τόσες δα βολτούλες;
Να παίρνω κι εγώ κουράγιο, όταν ακούω τριψήφια χιλιόμετρα με πιάνει δέος.
Ofios μη μου λες καλά λόγια, δίνω τόσα λεφτά σε ψυχοθεραπείες για να απαλλαγώ από το ψώνιο μου! Κι έρχεσαι τώρα εσύ και με καταστρέφεις λέγοντάς μου πως θα γίνει τίτλος βιβλίου το «ποδηλατοναύτης». Να γίνει Ofios μου, να γίνει και να πάει καλά στις πωλήσεις. Να το έχει κάθε κυρία στην παραλία μαζί με το «Μα που πήγαν όλοι οι άντρες» και να το διαβάζει. Να πάρω κι εγώ κανένα πνευματικό δικαίωμα σε ανοιχτό καφετί χρώμα και με το νούμερο 50 επάνω. Γιατί το πορτοφόλι μου τελευταία το έχει ξεχάσει τούτο το χρώμα. Α, να μη ξεχάσω να γράψω στον Φώτη πως να πιάσει το....(έλα ρε συ, μα που πάει πάλι το μυαλό σου) στόχο των 11.5 δις. Το είπε πάντως εχθές και ησύχασα. Οι μισθοί και οι συντάξεις δεν θα θιγούν. Θα θιγούν όλα τα άλλα μάλλον.
Καλή μου BookLuv μάλλον όλοι κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Μικροί μικροί και δειλοί και γίναμε μεγάλοι και ατρόμητοι. Την εβδομάδα που διανύουμε έχω γράψει καμιά εκατοστή (και βάλε) χιλιόμετρα μέσα από λεωφόρους, στενά, ζέστη, μετά κι άλλη ζέστη. Κι ομολογώ πως αισθάνομαι αρκετά κουρασμένος. Αλλά θα συνεχίσω Θεού θέλοντως και αέρα επιτρέποντως (δεν φοβάμαι το κρύο και τη βροχή όταν και άμα έρθουν, τους πλάγιους ανέμους στη Λ. Κηφισιάς φοβάμαι).
μια από τα ίδια.
)
Την πρώτη μέρα που έφερα το ποδήλατο από το σουπερ μάρκετ στο σπίτι (ναι, είπαμε, έτσι ξεκινήσαμε... δεν ξέραμε, δεν υπήρχέ φόρουμ τότε) κόντεψα να πεθάνω... μιλάμε για 3 χλμ απόσταση.... είχα τυλίξει την γλώσσα 2 φορές γύρω από τον λαιμό μου για να μην την πιάσει η αλυσίδα
Αλλά την επόμενη ξαναβγήκα (...μια από τα ίδια, 3 χλμ, πάλι η γλώσσα κρέμασε, σφιγμοί 400 και βάλε...
Καλά όλα αυτά, αλλά.....πού πήγαν όλοι οι άντρες;
Είχα πάει σε νησάκι ! Την Τρίτη θα είμαι στο πόστο μου, έμαθα πως με ζητάτε!
E δεν κρατιέμαι...
Προ δεκαετίας και βάλε, χαριέσσα δεσποινίς και συνάδελφος είχε φέρει αυτό το βιβλίο στη δουλειά (προφανώς το διάβαζε στο λεωφορείο).
Έτερος ανήρ συνάδελφος λοιπόν, εκστομίζει την εξής θανατηφόρα ατάκα:
"Βικυ, το βιβλίο λέει ΜΑ που πηγαν οι άντρες, όχι ΝΑ που πήγαν οι άντρες!"
Μαγική λέξη.
Πέρα από την έννοια ποδήλατο είναι ξεχωριστή λέξη,υπέροχη.
Ποδηλατικά νέα:
Δεν ξέρω τι λένε παραπάνω όμως ο Vale ακόμα ψοφίμι είναι (αλλά βαστάει κόντρα).
Σημ. Περί Αρσενικών;Λίγοι απομείναμε,εγώ,ο Σίμος και μερικοί ακόμα.
Το Σίμο τον θέλουμε μαζί στις βόλτες.
Όταν κουραστούμε στο πετάλι [ βλ. ψοφίμι] βάζουμε το ποδήλατό μας στην καρότσα πίσω και επιστρέφουμε ξεκούραστα.
Από τα πιο απολαυστικά threads, με ποδηλατοναύτες σε μεγάλα κέφια.
Ofios, έχεις γράψει κάτι καινούργιο και το έχω χάσει;
YΠΕΡΟΧΟ κειμενο και αληθινο.... (Kαι ποσο ανησυχητικο, ως προς την φωτογραφικη καλυψη...)
Οσο για τα σχόλια και τον παραπανω κυριο...όλα τα λεφτα!!
Πράγματι υπέροχο κείμενο
να ζήσεις
Λιγότερο από ένας χρόνος έχει περάσει από τη δημοσίευση αυτή και η ψυχολογία είναι (δυστυχώς) πεσμένη.
Προβλήματα οικονομικά (ποιος δεν έχει άλλωστε) έφεραν και προβλήματα υγείας. Πάνω που τα είχα ξεχάσει, επέστρεψαν δριμύτερα.
Τα προβλήματα αυτά με είχαν ωθήσει τότε (πριν 5 χρόνια) να ασχοληθώ περισσότερο με το ποδήλατο. Σήμερα ο γιατρός λέει να μην το παρακάνω.
Πότε όμως σταμάτησα να το παρακάνω για να αρχίσω τώρα τις εκπτώσεις;
Θέλω μια βόλτα μακρινή κι ας έχει ζέστη, δε με νοιάζει.
Έγινε και ο Άδωνις υπουργός υγείας.
Ευτυχώς, τώρα ησύχασα. Σίγουρα και τα δικά μου προβλήματα υγείας με τέτοια υπουργάρα θα ξεπεραστούν. Πόση γκαντεμιά ακόμη θα μας βρει γιατρέ μου;
Από όσα βλέπω εδώ μέσα μου φαινεσαι για καλό παιδί και αγαπητό.
Περαστικά στα της υγείας και να μην στενάχωριέσαι.
Κάλιο αργά, παρά ποτέ.
Να 'σαι καλά και όχι μόνο μαζί τα κάναμε, αλλά μαζί θα τα ξανακάνουμε κιόλας.