Βούιξε το παπόρι, τα παλαμάρια δέσανε. Ο θείος Τζόνης κατέβηκε τα σκαλοπάτια και η γραβάτα ανέμιζε στο λιμάνι του Πειραιά. Κλάμα ο μπαμπάς, κλάμα η μάμα. Και ο Χαρίλαος μυξόκλαψε λιγάκι γιατί άμα κλαίνε οι μεγάλοι και οι μικροί πρέπει να κλαίνε. Ο Θείος Τζόνι δεν έκλαψε γιατί έτσι κάνουν οι άντρες.
Χάρι σου έφερα ένα γκίφτ, είπε ο θείος και ο Χάρης σταμάτησε να κλαίει. Μονάχα σκεφτόταν τι είναι το γκίφτ.
Η κούτα άνοιξε στο σαλόνι και μετά το περγαμόντο που έφαγαν και πολύ το ευχαριστήθηκαν ο μικρός φώναξε ξύνοντας τη κεφάλα του: Τι γκίφτ ρε θείο; Αυτό είναι ποδήλατο, δεν είναι γκιφτ. Και ξαναέβαλε τα κλάματα. Δεν τα μίλαγε τα εγγλέζικα ο Χαρίλαος και νόμιζε ότι το γκιφτ, ήτανε κάτι πολύ σπουδαίο, όπως σπουδαίος ήτανε ο θείος με τις δουλειές που είχε ανοίξει στα ξένα. Ποδήλατο του έπαιρνε και ο μπαμπάς του. Σπουδαία τα λάχανα.
Το πήρε με κρύα καρδιά, πήρε και μια βιντεοκασέτα που είχε μέσα η κούτα, είπε ένα φχαριστώ, έσκυψε το κεφάλι και έφυγε. Τράβηξε καρφί για την τηλεόραση και έχωσε τη κασέτα στο βίντεο. Είδε το ποδήλατο του να κάνει σβούρες, να κατεβαίνει σκαλοπάτια και μετά έμαθε ότι το δικό του έχει και όνομα. Μπί-εμ-εξ.
Ο θείος έφυγε ξανά, αλλά ο Χαρίλαος έγινε Χάρης και πολύ γρήγορα και το δικό του ποδήλατο σβούριζε στο Ζάπειο. Ο κόσμος χειροκρόταγε, και ο Χάρης που ήταν και ζωηρό παιδί ψωνιζόταν και δεν ‘’μάσαγε’’.
Όσοι τον είχαν πάρει χαμπάρι του λέγανε και πιο δύσκολα κόλπα. Ο Χάρης έλεγε δεν ‘’ Μασάω’’ και πραγματικά δεν ‘’μάσαγε’’. Λύσσαγαν τα αλάνια.
Εκεί γνώρισε και την Μαρκέλα. Η Μαρκέλα στο πρώτο έτος στη σχολή για μάγειρες, νόστιμη σαν μπουρεκάκι, τον χειροκρότησε και ο Χάρης της τα έριξε στα ίσια.
Πιστεύεις στον έρωτα με τη πρώτη σβούρα;
Το Μαρκελάκι γέλασε και ο Χάρης πίστεψε στον έρωτα.
Κάθε απόγευμα στη πλατεία χέρι-χέρι και ο Χάρης να της σκαρώνει ποιήματα στα παγκάκια.
Να έρθεις από το σπίτι να σου Μαγειρέψω, είπε η Μαρκέλα και η κοιλιά του Χάρη γουργούρισε δυνατά. Πήγε στο σπίτι ο Χάρης με το λουλουδικό του και μαγείρεψε και η Μαρκέλα ρύζι κινεζικό. Έκατσε ο Χάρης στο τραπέζι, έβαλε και την πετσέτα στον λαιμό για να δείξει ότι έχει και τρόπους το παιδί και ήρθε και η πιατέλα με το ρύζι. Έβαλε μια μεγάλη μπουκιά στο στόμα του. Σ’ αρέσει του είπε η Μαρκέλα; Μ’ αρέσει, είπε ο Χάρης παρόλο που ήταν σχεδόν ωμό και το… μάσησε.
Έτσι ήρθε το πρώτο μπι-εμ-εξ στην Ελλάδα και έτσι έμαθε και ο Χάρης να μασάει γιατί την παντρεύτηκε τη Μαρκέλα που ούτε τη σχολή τελείωσε και ούτε και έμαθε ποτέ να μαγειρεύει. Έγινε και ενενήντα τέσσερα κιλά, με μπόι ένα και εβδομήντα δύο. Και έχει και χέρι βαρύ. Ο Χάρης τώρα μασάει τα πάντα, ακόμα και τα λόγια του άμα η Μαρκέλα σηκώσει το φρύδι γιατί ξέρει ότι η Μαρκέλα δεν ‘‘μασάει’’!
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Πρώτον: ΚΑΙΡΟΣ ΗΤΑΝΕ...
Δεύτερον: παίζει στο Τρίτο Πρόγραμμα μια εκπληκτική εκπομπή με τον Μποσταντζόγλου, που διαβάζει με αμίμητο και μοναδικό τρόπο "τα παιδιά της πιάτσας" του Τσιφόρου. Μπορώ να φανταστώ τα κέιμενά σου έτσι...
Τρίτον: από πετάλι πώς πάς;
Πάνω που είχα στερητικό (οι συνήθεις ύποπτοι έχουν καιρό να γράψουν...) ήρθε το παραπάνω για να ξεκινήσει καλά η μέρα μου. Να' σαι καλά
Πρώτον: Καιρός ήτανε δεν λες τίποτα. Βασικά είχα κουραστεί με τον υπολογιστή και τον άνοιγα μόνο για τη δουλειά και τα απολύτως απαραίτητα. Βαρέθηκα να ζω μπροστά σε μια οθόνη.
Δεύτερον: Θέλω μέρα και ώρα.
Τρίτον: Πετάλι; πετάλια να δεις. Καβαλάμε με τα πιτσιρίκια μου και ξεχνάμε να κατέβουμε. Μας έχει κάνει πολύ καλό καιρό όλο αυτό το διάστημα.
Κανόνισε να βρεθούμε για καφεδάκι.
Ο Τσιφόρος αναστήθηκε!!!
Μπράβο fotonio, για άλλη μια φορά
δυστυχώς η σειρά "τα παιδιά της πιάτσας" τέλειωσε πρίν κανένα μήνα... εκτός και άλλαξε ώρα, οπότε πολύ θα το εκτιμούσα αν με ενημερώνατε και 'μένα.
Όσο για το κείμενο, με κάλυψαν οι προλαλήσαντες !!!
Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Τσιφόρου....
Το έχω γράψει και σε προηγούμενο πόστ. Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό το θηρίο της τέχνης και τιτάνα της σκέψης που λέγεται Νίκος Τσιφόρος.
Είναι αλήθεια ότι έχω επηρεαστεί από τον τρόπο που γράφει και ότι ο Νικόλας είναι από τους πολύ αγαπημένους μου. Το ότι τον γνωρίζεις μέσα από τα έργα του αυτό σημαίνει ότι συνομιλώ με έναν άνθρωπο που βασικά έχει χιούμορ. Βασικά και εγώ το πιστεύω οτι τα κόκαλα του θα έτριζαν αλλά απο τα γέλια αν μπορούσε να διαβάσει τον διάλογο μας γιατί ο Νίκος δεν είχε απλά χιούμορ, ήταν ο ορισμός του.
Η λογική αυτών των μικρών κειμένων που ξεκίνησα να γράφω σαν μικρά σφηνάκια είναι πολύ απλή. Συναντώ χαρακτήρες με βασικά χαρακτηριστικά και σκαρώνω μικρές ιστορίες για πλάκα. Παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπάρχει καλέ μου φίλε. Είμαι σίγουρος ότι και τα παιδιά παραπάνω χαριτολογώντας τα λένε.
Πάντως η παρουσία μου σε αυτό το site δεν περιορίζεται μόνο σε τέτοια θέματα. Θα χαρώ πολύ αν σε δω να ανοίγεις ένα blog με κάποιο θέμα. Πραγματικά αν γίνει αυτό και γνωρίζω για το θέμα που θα προτείνεις με μεγάλη μου χαρά να συμμετέχω. Η όμορφη και δημιουργική κουβέντα δεν έβλαψε ποτέ κανένα. Σ' ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να γράψεις γιατί αυτό είναι το βασικό και το ζητούμενο σε αυτό το site. Η επικοινωνία. Να είσαι πάντα καλά.
P.S. Δεν είμαι λογοτέχνης, φωτογράφος είμαι. Θα χαιρόμουν πολύ αν άκουγα τη γνώμη σου και για τη δουλειά μου. Θα με βρεις στο: www.myspace.com/spirosbiniaris
θα κατάλαβες βέβαια ότι το σχόλιό μου δεν απευθυνόταν σε σένα αλλά σε εκείνους που με ελαφρότητα εξισώνουν μεγέθη που απλά δεν συγκρίνονται. Σε εκείνους που δεν διαθέτουν εκλεπτυσμένα (όχι με την ελιτίστικη έννοια) κριτήρια ώστε να διακρίνουν λογοτεχνικές ποιότητες και καταλήγουν να εξομοιώνουν τον όποιο επίδοξο μιμητή του Τσιφόρου με τον ίδιο τον Τσιφόρο!
Φίλε μου, σου εύχομαι ολόψυχα να αναδειχθεί κάποτε μέσα από την πένα σου ένας νέος Τσιφόρος. Αλλά η προσωπική μου γνώμη είναι ότι ακόμα επειδή ίσως δεν έχεις απαλλαγεί από το βάρος των προτύπων σου, δεν έχεις αποκτήσεις προσωπικό ύφος κι ο λόγος και το ύφος που επιδιώκεις να σε χαρακτηρίζει μου φαίνονται επιτηδευμένα. Έχω διαβάσει και άλλα κείμενα σου εδώ στο σάιτ, δεν αναφέρομαι μόνο σ' αυτό. Έχω την αίσθηση ότι περιορίζεσαι στην επιφάνεια των περιστατικών που αφηγείσαι και αποφεύγεις να δώσεις ψυχολογικό βάθος στους μικρούς σου ήρωες. Βέβαια, όταν τα θέματα περιστρέφονται αναγκαστικά γύρω από το ποδήλατο, ομολογώ ότι κάτι τέτοιο είναι δύσκολο.
Η προσωπική μου συμβουλή θα ήταν, αφού σ' αρέσει το γράψιμο, προσπάθησε να βρεις το δικό σου προσωπικό ύφος και άσε τους Τσιφόρους στη θέση τους. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε ανάγκη από άλλον ένα Τσιφόρο, αλλά από ένα καινούργιο μοναδικό συγγραφέα!
Αγαπητέ φίλε, πραγματικά δεν ξέρω πως να σου απαντήσω.
Ούτε συμφωνώ μα ούτε και διαφωνώ μαζί σου. Το παραπάνω κείμενο σου είναι λιγάκι... χμ... όσα παίρνει ο άνεμος. Στην πραγματικότητα δεν μένει και τίποτα όρθιο. Αναρωτιέμαι... Μήπως είσαι λίγο αυστηρός με τους ανθρώπους?
Συμφωνήσαμε στο ότι εγώ δεν είμαι αυθεντία. Διαφωνώ στο ότι οι αναγνώστες φίλοι που μπήκαν στον κόπο να γράψουν είναι απλοί ανεγκέφαλοι ίσως ακόμα και κρετίνοι που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το σώβρακο από το παντελόνι. Αλλά ακόμα και έτσι να ήταν. Στο τέλος μένει μόνο μια απορία... Εσύ ποιός είσαι;
Στο προσωπικό κομμάτι τώρα... Φαντάζομαι ότι δεν γνωριζόμαστε προσωπικά αλλά θα ήθελα να σε ενημερώσω ότι είμαι αρκετά μεγάλος για να έχω πρότυπα.
Υπάρχουν άνθρωποι που θαυμάζω για τη δουλειά τους και τη προσωπικότητα τους και μπορώ να αναγνωρίσω το έργο τους. Δεν ταυτίζομαι όμως μαζί τους. Για πολλοστή φορά σου το λέω ξανά λοιπόν πως αυτό το μικρό εγχείρημα δεν είναι συγγραφή αλλά φάρσα. Για πλάκα γράφω! Το να χαρίσω ένα μικρό χαμόγελο έστω και σε έναν από τους αναγνώστες αυτό είναι και το πραγματικό κέρδος. Πλακίτσα λοιπών κάνουμε με τα παιδιά και χαβαλέ.
Αν σε προσέβαλα με τον τρόπο που γράφω πραγματικά δεν ήταν στις προθέσεις μου αλλά δεν μπορώ και να σου ζητήσω συγγνώμη. Ίσως το κείμενο που έχω γράψει για τον Γάιδαρο να ανταποκρίνεται περισσότερο στις προσδοκίες σου. Εκεί δεν υπάρχει Τσιφόρος. Στο κείμενο με τον Μενέλαο υπάρχει λίγος Τομ Ρόμπινς αν θέλεις ως προς το ύφος αλλά το συγκεκριμένο που γράφω τώρα είναι όλο δικό μου!
Το μόνο σίγουρο είναι οτι κάνω λάθη. Λάθη όμως δεν κάνει μόνο αυτός που δεν κάνει τίποτα...
Θυμήθηκα μια φορά που "έπαιζα" στα βραχάκια του Φιλοπάππου, πίσω απ΄το αστεροσκοπείο.
Ήταν που λες ένας, και μούδινε ασταμάτητα οδηγίες: τράβα το βάρος πίσω, ρίξε το σώμα μπροστά, κράτα ανοιχτά το τιμόνι κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
Με τα πολλά, αφού δεν τα πολυκατάφερα παρά τις οδηγίες, σταμάτησα να ξεκουραστώ και τον ρώτησα τί σχέση είχε με το ποδήλατο.
"Καμμία, απλώς μ' αρέσει να κάθομαι και να βλέπω! Έ! δίνω και καμμιά συμβουλή άμα λάχει..."
Ειναι πραγματικα αξιολυπητο, το να κατακρινουμε τις προσπαθειες των διπλανων μας με την πρωτη ευκαιρια.
Fotonio εγω καταευχαριστηθηκα την προσπαθεια σου. ΜΠΡΑΒΟ και ελπιζω στο κοντινο μελλον να δω κατι παρομοιο.
ΘΕΝΚΣ ΜΕΙΤ ΦΟΡ ΜΕΙΚΙΝΓΚ ΜΑΙ ΝΤΕΙ :DDDDDDDDDDDDD