ΠΑΡΑΞΕΝΑ
Στο δρόμο, προς την Εσπλανάδα, στο Τάε Κβο Ντο, μωρό-όφις, ασημίζων, με μοναδικές ελικοειδείς κινήσεις, διέσχιζε με μοναδική ταχύτητα το δρόμο.
Τεράστιος λόφος χώματος εκεί που ήταν ο χώρος πλάϊ στην Ιπποδρομιακή αλάνα.
Μουσουλμάνα με μαύρο ένδυμα και λευκό τσαντόρ, ψαρεύει επιτυχέστατα, με ρυθμούς εντυπωσιακούς στην προκυμαία του Φλοίσβου.
ΟΣΜΕΣ
Εκεί που περιπλανιέμαι στην πατρίδα μου την Καλλιθέα “ακούω”, όπως έλεγε η γιαγιά μου ανάποδα την οσμή,
τσιγάρισμα κρεμυδιού,
παστρική μπουγάδα (απορρυπαντικό Α),
λουλούδια γιασεμοειδή,
ψήσιμο ψωμιού,
ξανά παστρική μπουγάδα (απορρυπαντικό Β),
βαφή αυτοκινήτων,
σουβλάκια πλάϊ σ’ ένα εφταπαγωμένο τεράστιο ποτήρι μπύρα (breakfast at Tifany’s; Όχι πρωϊνό στις Τζιτζιφιές!).
ΟΛΑ ΖΩΗ! ΟΛΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Γεμάτο ανθρώπους! Τι ωραία! Ο καρβουνιάρης* αναστέναξε πάλι σήμερα!
*Επισήμως βαφτίζω δεύτερο όνομα τον ανθρακωρύχο μου σε καρβουνιάρη**!
**ανθρακωρύχος ή καρβουνιάρης=specialized sirrus comp, χρώματος ανθρακί.
Μου αρέσει πολύ το κείμενο αυτό, είναι σαν ένα κολλάζ από φωτογραφίες παράταιρες, που τραβάμε περπατώντας ή ποδηλατώντας στην πολυχρωμία της μέρας.
Ακόμα κι αν δεν κρατάς μαζί σου κάμερα, έχεις νοερό σημειωματάριο, όπου αποθηκεύεις αυτές τις ψηφίδες, τις φέτες ζωής.
Τέλος, η ''άσκοπη'' περιπλάνηση σε γωνιές και γειτονιές της πόλης γενικώς προνόμιο των μοναχικών, είναι το δώρο που κάνει η μοναξιά στους δικούς της.
Γλυκιά Royal Oak ερώτηση:
Αφού έχεις την πένα γιατί την κρύβεις;
Πολλά συν.
Μου έχουν λείψει οι βόλτες στα αγαπημένα αυτά μέρη.
Νοσταλγώ πολύ το καλοκαίρι του 2008 που τα "οργώναμε" όλα τούτα με την παλιοπαρέα.
Να 'σαι καλά βρε Βαγγελιώ μου που μου τα θύμισες.
Βαρέθηκα την πίεση, δεν αντέχω άλλα "μέτρα", δεν θέλω άλλα "τουτού" και άλλη μυρωδιά βενζίνης, άλλο δάχτυλο να μου κουνιέται και να μου λέει τάχα πως δεν "δουλεύω".
Θέλω την παλιά μου γειτονιά, που λέει και το τραγούδι, όπως την περιέγραψε η Βαγγελιώ. Θέλω να ξαναγίνουμε καλά βρε παιδί μου. Ουσιαστικά, ανθρώπινα, χωρίς mall και άδεια βλέμματα. Θέλω ανθρώπους να με κοιτάζουν στα μάτια. Και να τους κοιτάζω κι εγώ!
Θέλω τόσα πολλά; :-(
Ρούφηξα τις εικόνες μαζί με μερικές γουλιές καφέ.
Όλα ζωή.
Σήμερα το πρωί δρόμοι χωρίς αυτοκίνητα. Καθώς ήμουν μόνη στην άσφαλτο, ξεθάρρεψα και πήγα κυριακάτικη βόλτα μέχρι...το Χαλάνδρι.
Δε συνάντησα όμως ούτε το φιδάκι ούτε τα άλλα θαύματα.
Πολλές δουλειές σήμερα. Δεν άνοιξα. Είμαι λίγο ασυντόνιστη. Γειά και χαρά σε όλους.
Ελάτε μαζί, όποιος θέλει. Είμαι όμως πρωϊνή, για να μπορώ να τα κάνω όλα μέσα στη μέρα. Μη με ρωτάτε ποιά. Όσο για τη μοναξιά Ελένη, νομίζω δεν υπάρχει πιο καλό παράδειγμα ανθρώπου, που αρέσκεται στο να ιδιωτεύει μέσα στο πλήθος. Τάσο, έχω βρει δρόμους άλλους κι όχι απ’ το ποτάμι, όπου έχω μνήμες και που διατηρούν σημεία, όπως τα ήξερα. Απ’ τη γέφυρα του Ταύρου στη Θεσσαλονίκης, κάνω ευθεία και στρίβω την Κρέμου έως το τέρμα της. Μετά βγαίνω με ελιγμούς στο τέρμα της Δημοσθένους, κοντά στην καρδιακή μου φιλενάδα κι έπειτα, όπως τα ξέρετε.
Δυστυχώς άρχισαν να στρώνουν άσφαλτο στην Κρέμου και αναγκάζομαι να κάνω ελιγμούς. Στην Κρέμου ήταν το Γυμνάσιο Θηλέων Καλλιθέας, που τέλειωσα. Το παλιό κτίριο, που δεν υπάρχει πια. Απέναντι ήταν το “παράρτημα”. Μια οικία με αυλή απ’ τις κλασσικές, ξέρετε, δωματιάκια μικρά, όπου και κάναμε μάθημα μια στο κανονικό μεγαλοπρεπές κτίριο, μια στο στενόχωρο και ταπεινό “παράρτημα”. Κάθε φορά που περνάω τρέχοντας θέλω να κοιτάξω το “πρόγραμμα” της μέρας, μήπως μου διαφύγει, πού έχω μάθημα την ερχόμενη ώρα. Η κολητή μου δε είχε μανία να κοιτάζει τα νεκρόσημα στο δρόμο (μικρή κοινωνία, γνωριζόμασταν όλοι) και τσακωνόμασταν, γιατί κινδυνεύαμε να αργήσουμε.
Τέτοιες ανησυχίες ανακαλώ και σκάω στα γέλια και διασκεδάζω εκείνες τις άλλες τις τωρινές τις λιγουλάκι εφιαλτικές. Όμως, δηλώνω κυνηγέτρα περίεργων στιγμών, που εγκλωβίζουν ήχους, οσμές, κινήσεις κι ό,τι άλλο φαντάζεται κανείς. Το ποδήλατο μου δίνει αυτή τη δυνατότητα πλουσιοπάροχα κι ανέξοδα από κάθε άποψη.
Vale, δεν έχω πένα, έχω έρωτα και τρυφερότητα για το παραμικρό με το οποίο συμβιώ. Αυτό είναι κινητήρια δύναμη. Το φιδάκι μ’ έκανε να σκεφτώ ότι κάπου εκεί ήταν κι η φιδομάνα και όχι μόνο δεν σκιάχτηκα, αλλά το θεώρησα δώρο της φύσης. Πού; Μα μια τρίχα απ’ το γιαπί των Νιαρχαίων.
Σας φιλώ όλους.
Μάλλον είσαι πολύ πρωινή, «έτσι που όσο κι αν θέλουμε ποτές δεν θα ιδωθούμε»…
.
.
.
Η νέα άσφαλτος, έχει πολύ ωραία αίσθηση· ελπίζω να καταφέρει να διατηρηθεί για δυο-τρεις μήνες…
Οι βουλισμένοι χρόνοι φταίνε. Είσαι συμπατριώτης; Στρώθηκε ο δρόμος; Γιατί η βδομάδα μπήκε ζόρικη. Δεν θα καταφέρω να κατέβω. Άσε που φυσάνε “άστατοι” αέρηδες κι ο Σαρωνικός γίνεται βρωμύλος.
Όχι δεν είμαι συμπατριώτης.
Στρώθηκε και περιμένει...
Φίνα! Μερσί για την ενημέρωση. Καλό πετάλι!
@ ath.nasi.
Χειμερινοί Κολυμβητές!! Έχω τρελλό κόλλημα από χρόνια.
Αγαπημένο μου η ''Μυροβόλος'', αλλά και ποιό δεν είναι...
Να είσαι καλά που μου τους θύμισες.
@ Royal Oak.
βουλισμένοι χρόνοι-αυτή η λέξη άραγε σε ποιά άλλα μέρη της Ελλάδας ακούγεται;
Στη Σίφνο λένε ότι ένα παλιό σπίτι έχει ''βουλίσει'', και ο τοίχος-ξερολιθιά όταν έχει κάνει κοιλιά, έτοιμος να πέσουν οι πέτρες, είναι ''γκαστρωμένος''.
Ο Μπακιρτζής πού τα ξέρει αυτά, που υποθέτω πως κρατάει από Καβάλα μεριά;
“Βρε, πως τα φέραν οι καιροί κι οι βουλισμένοι χρόνοι, να κελαηδά ο κόρακας και να σιωπά το αηδόνι.”
Αυτή είναι η καλύτερη εφαρμογή που βρήκα για να καταλάβουμε την έννοια της λέξης Ελένη μου. Σ’ αυτή την Κρητική μαντινάδα.
Οι Κερκυραίοι μιλάνε για βουρλισμένους. Οι Κεφαλλονίτες για κουρλούς και πάει λέγοντας...
Αυτό για εσένα γλυκιά Royal Oak:
Όσα τα χρέη που΄χουμε
να είναι οι χαρές σου
σιμά στον καρβουνιάρη σου
οι λύπες αφαντές σου.
Σημ. Τα άλλα,άλλοτε ;)
Να ο επόμενος στόχος: ΑΥΞΗΣΗ ΧΡΕΩΝ. Κάντε όλοι την απαραίτητη προσπάθεια παρακαλώ, για να πιάσει η μαντινάδα του Vale.
Κι επειδή σε “ακούω” κι εσένα Vale, σου ανταποδίδω με μια ρίμα:
της θάλασσας τα κύμματα να’ρθούν στην αγκαλιά σου
γλυκά για να λικνίζουνε τα άγρια όνειρά σου...
Vale, έχεις ξανακούσει πιο δυνατή μαντινάδα;
Κλείσε τα μάτια και άκου τα λόγια της!