...ποδηλάτες... στο κέντρο της Αθήνας-Κυριακή απόγευμα-παράλληλα με τις γραμμές του ηλεκτρικού στα πετράλωνα και μετά στο Θησείο- ο πεζόδρομος του Κεραμεικού παζάρι απερίγραπτης αθλιότητας-δημοτική αστυνομία απαθής στους παραβάτες (ακόμη εκπλήττομαι...)- Ερμού και μετά Αθηνάς, Αιόλου, Ομόνοια, Πατησίων - στο Πολυτεχνείο λέμε να κάνουμε δεξιά και να περάσουμε από τον πεζόδρομο, να βγούμε στο Υπουργείο Πολιτισμού και να φτάσουμε Πεδίο Άρεως - ...και εκεί, πέφτουμε σε σκηνές από την κόλαση του Δάντη...
Δεκάδες πρεζόνια να παραπαίουν, να "κόβουν" την άσπρη σκόνη με εισιτήρια του ηλεκτρικού, να μοιράζονται την σύριγγα, να κυττάνε με αδιάφορη απορία τα δύο ποδήλατα, να στέκονται σε απίστευτες ισορροπίες, να έχουν φύγει από τον κόσμο και να μην το ξέρει κανείς, να σβήνουν με 'κείνα τα γυάλινα μάτια που τόση ντροπή μου φέρνουν γιατί δεν μπορώ να τους καταλάβω, να πεθαίνουν, να είναι νεκροί, να μην υπάρχουν πιά στ' αλήθεια, να ξέρουν από τώρα πώς είναι να μην ζείς...
Φεύγουμε και στρίβουμε αριστερά προς το Πεδίο του Άρεως. Η διάθεσή μας έχει συνθλιβεί ανάμεσα Πολυτεχνείο και Μουσείο, πιάνουμε μιά οποιαδήποτε κουβέντα για να κάνουμε πως το ξεπεράσαμε, πως ναί, μας μύρισε ο θάνατος αλλά η τύχη μας, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχει αφήσει να μας συμβεί κάτι τέτοιο και πεταλάρουμε.
Φτάνουμε στο άγαλμα της Αθηνάς-ανάμικτοι μετανάστες παίζουν μπάλα, γελάνε, σκοράρουν και θριαμβεύουν-σταματάμε να χαζέψουμε λίγο μπάλα, μιά γουλιά νερό και ξαναχωνόμαστε στο άλσος.
Και στα πενήντα μέτρα αρχίζει το δεύτερο κρύο ντους. Όλη η πλευρά του άλσους προς την Αλεξάνδρας είναι μια τεράστια πιάτσα, βρίθει επιλογών μεταξύ νεαρών και όχι νεαρών, μελαμψών ή ξανθοκόκκινων, προκλητικών ή διακριτικών, περπατημένων και πρωτόβγαλτων. Μας κυττάνε χαμογελαστοί, "τί γυρεύει τέτοια ώρα ο ψαράς μέσα στη χώρα...", δεν ξέρουν τί να περιμένουν, πεταλάρουμε, φεύγουμε, ο Χρήστος δεν έχει πάρει χαμπάρι , δεν του λέω τίποτε να μην του μαυρίσω παραπέρα την βόλτα.
Πιό πέρα, λες και ένας δρόμος μέσα στο άλσος χωρίζει δύο κόσμους, οικογένειες, μα πόσες οικογένειες παίζουν και περνάνε τις τελευταίες διαθέσιμες ώρες πριν το πλέον αμήχανο βράδυ της εβδομάδας.
Ξαποσταίνουμε στο άγαλμα, γυρνάμε στην Καλλιθέα, χαιρετιόμαστε, μέσα μας ξέρουμε πως δεν θα ξαναπάμε από 'κει...
"μέσα μας ξέρουμε πως δεν θα ξαναπάμε από 'κει..." Αγαπητέ Όφιε, μου αρέσει πώς γράφεις, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ένιωσες τόσο άσχημα ώστε να γράψεις την παραπάνω φράση.Πρεζόνια μεν υπάρχουν παντού. Στο τετράγωνο, ας πούμε, απέναντι από τη Βαρβάκειο Αγορά, από την κάτω μεριά, είναι τίγκα. Το θέαμα, όντως, οικτρό. Αλλά αυτό σημαίνει ότι δε θα ξαναπάει κάποιος σ' ένα από τα κεντρικότερα και γραφικότερα μέρη του κέντρου της Αθήνας, στην Αγορά; Όχι, βέβαια. Απλά, θα αποφύγει το συγκεκριμένο σημείο, αν αυτό του προκαλεί ναυτία (εμένα μου προκαλεί).Ψωνιστήρι, δε, επίσης γίνεται παντού. Αυτό σημαίνει ότι όλο το Πεδίο του Άρεως είναι τόπος όπου να "μην ξαναπάς"; Κι έπειτα, τόσο φοβερό είναι να γίνεται ψωνιστήρι; Άλλωστε, στο Πεδίο του Άρεως ανέκαθεν (εννοώ, ΑΝΕΚΑΘΕΝ) γινότανε ψωνιστήρι. Και πού αλλού να γίνει, μέρα-μερημέρι;Και τι πάει να πει "παράλληλοι κόσμοι"; Νομίζω όλοι μας, λίγο-πολύ, ζούμε στο δικό μας κόσμο: ο καθένας από μας λίγο-πολύ έχει κάποια ενδιαφέροντα και δραστηριότητες στη ζωή του, και βάσει αυτών κινείται. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι κόσμοι αυτοί δεν συναντιόνται ποτέ μα ποτέ, σαν δυο παράλληλες ευθείες. Ίσα-ίσα, αυτό θα συμβεί μόνο αν πούμε, όπως λες εσύ, ότι "δεν θα ξαναπάμε από κει..." Αλλιώς, όσο κι αν ο καθένας από μας διατηρεί τη δική του πορεία, και καλά κάνει, όλο και κάπου θα διασταυρώνεται με τις πορείες των άλλων, έστω και για λίγο, έστω και νιώθοντας (μπορεί δικαίως) δυσφορία για κάποιες απ' αυτές.Όπως κατάλαβες, ζω στην περιοχή του κέντρου και της Κυψέλης...
Ξέρεις τι γίνεται, βρε συ enaskitis, συνηθίζω να γράφω για κάποιο θέμα που με απασχολεί όταν τόχω ζεστό και ίσως γι' αυτό να υπερβάλλω ή και να υπερθεματίζω. Πιό πολύ όμως γράφω για να ακούω τις γνώμες των άλλων και να βλέπω το θέμα και από αλλουνού σκοπιά. Ασφαλώς και θα ξαναπεράσω από το Μουσείο, δεν σε πληγώνει όμως το θέαμα , όχι αυτό καθ' εαυτό, αλλά το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι αφημένοι να σπαράζονται κατ' αυτόν τον τρόπο, γιατί εγώ γι' αυτό γράφω και αυτό προσπαθώ να περιγράψω. Είναι επίσης, που με τσαντίζει αφάνταστα η μηδενική ικανότητα παρέμβασης που έχουμε τελικώς στα πράγματα και που μόνον να χειροτερεύουν μπορούν και που τότε μόνον αποφασίζουμε να κινηθούμε.Τώρα, σε ό,τι αφορά το ψωνιστήρι δεν μπορώ να πω ότι με γοητεύει το ότι συμβαίνει αυτό που συμβαίνει και όντως δεν θα ξαναπεράσω από εκείνο το σημείο γιατί με χαλάει και δεν επιθυμώ να υποκρίνομαι τον "δημοκράτη" και να θεωρώ τα πάντα επιτρεπτά στα πλαίσια της ελευθερίας αυτοδιάθεσης. Το πού θα γίνεται το ψωνιστήρι δεν νομίζω ότι είναι κριτήριο διαμόρφωσης άποψης για την πόλη μου, όπως και δεν με ενδιαφέρει πού θα βρεθεί χώρος για να αυτομαστιγώνονται δημοσίως τυχόν επιδειξίες μαζοχιστές που πιθανόν μας προκύψουν αύριο. Τέλος, ο τίτλος "παράλληλοι κόσμοι" αφορά αυτήν ακριβώς την θεώρηση των αλληλοεισδυόμενων χώρων που συνυπάρχουν και αλληλοεπηρρεάζονται όσο και αν εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε. Εάν απάντησα σε έντονο ύφος μην με παρεξηγείς, γράφω ανοικτά και ειλικρινά και έτσι επιθυμώ να μου απαντούν. Ευχαριστώ για το σχόλιο.