Πεταλοφαγωμάρα 3

Πήξαμε στους φλώρους ρε φίλε, τι πράγμα είναι αυτό, πολλά πολλά νεύρα έχω σου λέω, δεν κρατιέμαι! Να σου πω τον πόνο μου να σπαράξεις ρε όμορφε, θα κλάψεις με μαύρο δάκρυ, ρε που πάει ο κόσμος, τι είναι ο άνθρωπος, και καλά ο άνθρωπος, τι είναι ο ποδηλάτης ρε φίλε...

Ξεκινάω που λες ρε αδερφούλη, να κάνω βόλτα με τους bikings, να γουστάρω, να κατακτήσω την πόλη ρε, να σακατέψω κανέναν ταρίφα που θα με κοιτάξει περίεργα, να κάνω τα ωραία μου, να με δουν τα γκομενάκια να συγκλονιστούν, καταλαβαίνεις... Έχω βάλει την κατσικίσια την προβιά, πήρα και το ρόπαλο παραμάσχαλα, παρφουμαρίστηκα με Μυρτώ λεμόνι που είναι και σέξι και βουρ! Ραντεβού στο γνωστό μέρος, πάω να βρω τα φιλαράκια και τι να δω! Δεν έχει έρθει κανείς!

Ααααααμάν! Θα τους πάτησε κανένας πωρωμένος κομπλεξικός φορτηγατζής γιατί θα του κλείσανε τον δρόμο, τι να σκεφτώ ρε φίλε, υπάρχει άλλη λογική εξήγηση; Πολλά πολλά νεύρα με πιάσανε, φούντωσα, λέω θα πάρω τον aspro-timoni-me-polixroma-grips, να δω σε ποιο νοσοκομείο τους έχουν ρε... Χτυπάει το τηλέφωνο ρε φίλε, το σηκώνει, ακούω θόρυβο από πίσω, "γήπεδο κατάντησαν τα νοσοκομεία" σκέφτομαι... Που είσαι ρε άσπρο-τιμόνι-με-πολύχρωμα-γκριψ τον ρωτάω; "Βγήκα με το φιδέης" μου απαντά...

Ααααααμάν! Προδοσία! Μαύρη αντάρα και κακιά με χτύπησε κατακέφαλα, σκοτείνιασε ο κόσμος μου ρε φίλε... "Και τι κάνεις αυτού;" τον ρωτάω, μήπως υπάρχει καμιά λογική εξήγησις, μήπως πήγε να τους σαμποτάρει, να ψαρέψει γκομενάκια για να τα φέρει σε εμάς, λέω, μπορεί να την είδε τζέμης μποντ. "Εεεεεεεε, ναααααα....." ψελλίζει, "είναι πολύς ο κόσμος, είναι κι ωραία η βόλτα... ε, είπα να πάω κι εγώ...."

Έκλεισα το τηλέφωνο ρε φίλε, τα μάτια μου είχαν διάμετρο 28άρας ζάντας... Το χάσαμε το παιδί, το χάσαμε! Μας το πήρανε ύπουλα! Αλλά καλά αυτός, φαινόταν από την αρχή, τον ήξερα εγώ... ΕΓΩ ρε, ΕΓΩ; ΕΜΕΝΑ με το ΕΓΩ κεφαλαίο ρε, κανένας δεν μου ξεφεύγει, τους ξέρω εγώ κάτι τέτοιους... Άστον αυτόν! Οι άλλοι; Ο kathistos-orthopetalistis-me-lofio; Αυτός που είναι;

Παίρνω τηλέφωνο ρε φίλε, ακούω κάτι κατσικάκια στο βάθος... Τι στο καλό λέω, αυτόν που τον πήγανε, στον ζορολογικό κήπο; "Που είσαι ρε τρόμπα;" τον ρωτάω "Πήγα στο Καρπενήσι με τους Φίκους του Ποδηλάτου, να κόψουμε κορόμηλα" μου απαντάει...

Αααααααααμάν! Αυτοί ρε; Οι Φίκοι; Μην ακούς το όνομα και μπερδεύεσαι ρε φίλε, τι φίκι- φίκι να κάνουν αυτοί, κάτι ξενέρωτοι είναι, που αντί να ποδηλατούν εδώ δα, που υπάρχει ανάγκη να πείς, τριγυρνάν στα βουνά και φωτογραφίζουν παπαρούνες... Ξεχνάω εγώ ρε, που είχα πάει μια Τρίτη στο σπίτι τους, να τους οργανώσω να πάμε να δείρουμε κανένα ταξιτζή, να κάνουμε το ποδηλατικό μας το event να γουστάρει η παρέα, κι αυτοί μου δείχναν κάτι σλάιντς με έναν τραχανά που είχε γυρίσει τον κόσμο με το ποδήλατο... ΕΓΩ ρε, ΕΜΕΝΑ με το ΕΓΩ κεφαλαίο ρε, θα μου πουν γι' αυτή την μισή μερίδα ποδηλάτη... Ρε όσες φορές έχω κάνει εγώ το "Μπραχάμι - Λιόσια" θα είχα γυρίσει τον κόσμο οχτώ φορές ρε... Αλλά και τούτος, από αυτούς τους καινούργιους, τους συκολόγους είναι, αυτούς ρε που "αγαπάνε την φύση" λέει και που καταλήγουν να τρώνε σύκα και μπρόκολα στον ατμό...

Κι όλο έπαιρνα τηλέφωνα ρε φίλε, κι όλο τα ίδια άκουγα... Η "skifti-stasi-odigisis" αυτό το χότ το γκομενάκι που ερχόταν στις βόλτες μας κι όλο με κοίταζε, ρε το καταλάβαινα εγώ ρε, τσιμπημένο το γκομενάκι με την πάρτη μου, αλλά ντρεπόταν να το παραδεχτεί.... Αυτή είχε πάει με τους αλητοψιψίνες να καταλάβει το ΜΕΤΡΟ λέει, τι να καταλάβει δηλαδής; Πως δουλεύει; Τι σκαρφίζονται ρε οι άνθρωποι για να μας φαν τα γκομενάκια... Ο άλλος ο "a-ou-podilata-bamboo" με κείνους τους παράξενους τους "κοκάλ" είχε πάει για πικνίκ, ο "kiros-granazis-megalou-diskou" είχε πάει λέει με κάτι πάπιες να ποδηλατίσει... Τι θα κάνεις ρε γρανάζης, το ασχημόπαπο τελοσπάντων που είσαι και σαν στραβομένος βραχίονας; Άλλος γυρνούσε λέει ντοκιμοτέρ για τα ποδήλατα, άλλος ήταν στην σύνελευση των ποδιλατρών και κάτι τέτοια κίνκι...

Πολλά πολλά νεύρα ρε φίλε, τρελαίνομαι ρε, δεν μπορώ άλλο, που πάει ο κόσμος ρε, που πάει η ποδηλατική κοινότης; Τελευταία ελπίς ο "γάμπα-από-σίδερο", ξηγημένο παλικάρι, δικός μας, λέω αυτός, δε μπορεί ρε, κάτι θα του έτυχε... Κουδουνάει το τηλέφωνο, το σηκώνει, "Που είσαι ρε φίλε και έχει γυρίσει ο κόσμος ανάποδα... " του λέω "Άσε" μου λέει, "με έκλεισε ένας ταξιτζής και του ξήλωσα την οροφή του αυτοκινήτου".

Ρε, ρε σας τα 'λεγα γω ρε, αυτός είναι παιδί τζιρμάνι ρε, αυτός θα βγάλει ασπρομούτσουνο το ποδηλατικό γένος! "Μπράβο παλικάρι μου" του λεγα εγώ, "Μπράβο πασά μου" ! Ρε, αυτός ρε; Αυτός; Ρε ο κόσμος ολόκληρος να χαλάσει, αυτός θα είναι σπαθί ρε! "Και που είσαι τώρα τσολιά μου;" τον ρωτάω. "Άσε ρε φίλε, το μετάνιωσα, τι μου φταίει ο άνθρωπος, εντάξει, έφταιξα κι εγώ, πάω να τον βρώ να του ζητήσω συγνώμη, να του πληρώσω την ζημιά..."

Μπαρντόν;

Βουβάθηκα ρε φίλε, παίρνω το κουνητό και το κουνάω πέρα δώθε μπας κι έπαθε τίποτις. Παίρνω και το μηδέν μήπως μπήκε άλλος στην γραμμή, αν είχα κανένα παπά πρόχειρο θα του τράβαγα κανένα εξορκισμό, μπας και μπήκε μέσα του ο τραγοπόδαρος ρε φίλε, και μου κάνει φάρσες... Τον ξαναρωτάω που είναι, τα ίδια μου απαντάει. Το βαλα κάτω το κουνητό και πήδαγα πάνω του να το σπάσω ρε φίλε, σαν τον Τζο Ντάλτον όταν κάνει μαλακία ο Άβερελ έκανα... Κόκκινος είχα γίνει, με νιώθεις, ΕΜΕΝΑ, ΕΜΕΝΑ με το ΕΓΩ κεφαλαίο ρε, τον αρχηγό τον γαμάτο τον τρομερό, τον πρώτο που φόρεσε προβιά σε ποδηλατοβόλτα, όχι αστεία, να με παρατάνε όλοι ρε και να πάνε από δω κι από κεί...

Ανοίξτε ουρανοί να κρυφτώ, ήρθε το τέλος του κόσμου, ήρθε! Ρε που φτάσαμε ρε, να ζητάμε συγνώμη από τους ταρίφες επειδής τάχατες φταίμε; Ρε που πήγε αυτό το Σερ Δε Ροζ που φώναζαν οι Γάλλοι επαναστάτες ρε, αυτό το άλλο το κουβανέζικο που όταν το είχα πρωτοακούσει μου έμοιαζε με "βίβα λα βρωμολοσιόν" κι όλο με μπερδεύει ρε... Θα τρίζουν τα πετάλια των προγόνων μας ρε, τι νεύρα είναι αυτά, πολλά πολλά νεύρα ρε φίλε, θα σκάσω, θα τρελαθώ λέμε δεν αντέχω άλλο...

Αλλά στο χω πει τι φταίει, γιατί εγώ το είχα προβλέψει, ναι ρε φίλε, γιατί εγώ ξέρω πράγματα από μέσα... Είναι που γίναμε πολλοί! Όσο είμασταν λίγοι, έρχονταν και παρακαλούσαν ρε φίλε να τους πάρω μαζί μου στην βόλτα, όλα ήταν εντάξει, τα πράγματα ήταν στην θέση τους, όμορφα τακτοποιημένα. Τώρα ο καθένας μπορεί να διαλέξει ότι γουστάρει, να κάνει ότι του κατέβει, χάλια μαύρα ρε φίλε...

Κι όλα ξεκινούν από το φόρουμ ρε φίλε, πολλά πολλά νεύρα σου λέω... Αντί να έχουν την βόλτα των bikings σαν ευαγγέλιο και να λένε στον τίτλο "Οι ωραίοι πάνε εκεί σήμερα" να ξέρει ο άλλος που ανήκει, κάθεται ο καθένας και γράφει ότι του καπνίσει! Ελάτε εδώ, ελάτε εκεί, ρε τον μπερδεύουν τον κόσμο, οργανώνουν συνέχεια καινούργια πράματα, χάνεται ο άλλος, λέει "που να πάω;". Αλλά θα σας πολεμήσω ρε, δεν θα πέσω αμασηχτίρ εγώ ρε... Θα μπω στο φόρουμ και θα γράψω:

ΟΧΙ στην ενόχληση της κάμπιας από τους Φίκους!
ΟΧΙ στα πολλά ποδήλατα του Φιδέης. Εγκληματούν κινδύνους για την ασφάλειά σας!
ΟΧΙ στις πράξεις μίσους των μοβόρων Αλητοψιψίνων. Μη βάφετε τους δρόμους, αυτοί θα σας βάλουν αύριο - μεθαύριο να καθαρίζετε τα πάρκα και να ξεβουλώνετε αποχετεύσεις!
ΟΧΙ στα ντοκιμοτέρ των Κοκάλ. Δεν είμαι ΕΓΩ(!) μέσα σε αυτά!
ΟΧΙ στις μικρές βόλτες από μικρές ομάδες που δεν έχουν ρόπαλα. Είναι χάσιμο χρόνου, θα βαρεθείτε!
ΟΧΙ στα Κρικρί Όλοι Μαζί τις πρώτες Δευτέρες του μήνα! Δεν σας βολεύει η μέρα!

Κι έπειτα, θα μπουν κάτι αρχάριοι, θα με βρίσουν γιατί δεν ξέρουν ποιος είμαι ΕΓΩ ρε, που θα μου πουν ΕΜΕΝΑ, ΕΜΕΝΑ με το ΕΓΩ κεφαλαίο, ότι σπέρνω την βιγόνια, κι έπειτα οι άλλοι θα πουν "ρε τι το βρίζετε το παλικάρι, ελευθερία έχουμε", οι πρώτοι θα πουν "ναι, αλλά ελευθερία δεν σημαίνει να βρίζεις τους άλλους" κι έπειτα ξανά οι άλλοι θα απαντήσουν "μα που είναι ο αδμινιστραδόρ;" και οι πρώτοι θα απαντήσουν "δεν μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας σαν άνθρωποι;" και στο τέλος όλοι θα τσακώνονται για το αν υπάρχουν τα ζώδια και κανείς δεν θα ξαναμπεί στο φόρουμ και οι άλλες βόλτες θα χαθούν κι όλοι θα έρχονται στους bikings και εγώ θα έχω πολλά πολλά νεύρα κι όλα θα γίνουν όπως πρέπει...