Πεταλοφαγωμάρα 4 (ο ξάδερφος)

Πολλά πολλά νεύρα ρε φίλε, που να στα λέω, ρε θα σκάσω, πούφ θα κάνω ρε!

Είναι, που λες ρε φίλε, να έρθει ο ξάδερφός μου από τη Νέα Υόρκη. Όλα τα χαμε, αυτός μας έλειπε ρε, εδώ χάσαμε τους bikings, κανείς δεν καταλαβαίνει τον πόνο του ποδηλάτη, μου τον κουβαλήσαν κι αυτόν. Είχα βάλει και την Ιρακινή σημαία στο μπαλκόνι ρε φίλε, να ξέρει τι τον περιμένει, αλλά την κατέβασε η θειά η Μαριγούλα... Με την τσίμπλα στο μάτι που λες, χώθηκα να κουβαλάω και τα πράγματά του, ασήκωτα ρε φίλε, κι όχι πως δεν μπορούσα να τα σηκώσω, για μένα μιλάμε, αλλά κοψομεσιάστηκα ρε φίλε. “Ρε ξάδερφε, πέτρες έχουμε κι εδώ, δεν χρειαζόταν να φέρεις από την Αμερική!” του φώναζα εγώ, η γιαγιά Παγώνα με τσίμπαγε, να βγάλω λέει τον σκασμό. Μίλαγε και περίεργα το αμερικανάκι ρε φίλε, άντε να τον καταλάβεις, βέβαια είναι που εγώ την γλώσσα την παίζω στα δάχτυλα ρε, όχι ρε φίλε, δεν γλύφομαι, που πήγε το μυαλό σου, ρε η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόπανους τσακίζει ρε! Αλλά λέω να κάνω μια προσπάθεια, μην μας βγεί η φήμη ότι δεν είμαστε και φιλόξενοι δηλαδής, που εμείς ρε, είχαμε τον Ξενιτεμένο Δία από τότενες κι όλοι λέγανε “τι γαμάτοι που είναι αυτοί οι Έλληνες ρε φίλε...”

Καθόμαστε να φάμε, μια τυπική ημέρα στο σπίτι ρε φίλε, δεκαπέντε άτομα, ένα γουρουνόπουλο, πέντε σαλάτες, ένα ταψι μουσακάς και δυό ταψιά γαλακτομπούρεκο, πάει καλά, λέω εγώ, θα μας μείνει το φαΐ...

“Και τι δουλειά κάνεις ρε ξάδερφε;” Μου απαντάει κάτι μασημένα, ότι είναι λέει μασαζέρ, ε, λέω εγώ, φαίνεται ότι είναι φλούφλης, ετοιμάζομαι να απαντήσω κάτι, με ξανατσιμπάει η γιαγιά Παγώνα, λέω, άστο να πάει στο καλό, μου είχε κάνει το μπούτι μπλέ- μωβέν ρε φίλε... Αρχίζει ο μπάρμπας μου ο Θωμάς να ρωτάει τι ακριβώς είναι αυτό, λέει αυτός πως είναι κάτι σαν “ταχυδρόμος με ποδήλατο”.

Ααααααααααμάν! Να τα μας λέω εγώ, δικός μας είναι κι αυτός, ποδήλατα παντού ρε, σε όλο τον κόσμο!
“Και γιατί ρε ξάδερφε οι ταχυδρόμοι εκεί έχουν ποδήλατο”, τον ρωτάω, “γιατί πάει πιο γρήγορα μου απαντάει αυτός..”.
Ρε συ, τι σου είναι το αίμα ρε, ρε πήρε από την οικογένεια τούτος δω ρε... Ρωτάει η θειά η Μαριγούλα “μα δεν είναι επικίνδυνο;” Σηκώνομαι εγώ να φωνάξω, τι επικίνδυνο ρε θειά, δεν κοιτάς τα μούτρα σου, που σε βλέπει ο τροχονόμος στο φανάρι και ζητά μετάθεση στον Έβρο γιατί από το πολύ το καυσαέριο βλέπει εξωγήινους; αλλά με τσιμπάει η γιαγιά Παγώνα, άστο λέω να πάει στην ευχή... Απαντάει το ξαδερφάκι πως “ναι, είναι λίγο επικίνδυνο, αλλά κυρίως λόγο των ταξιτζήδων...”

Τι σου είναι ο κόσμος ρε φίλε, παντού τα ίδια ρε φίλε, ρε, δεν είναι άνθρωποι αυτοί ρε, αυτοί είναι οδηγοί! “Κι εδώ ρε ξάδερφε”, του λέω εγώ, “τα ίδια, ρε δεν υποφέρονται αυτοί ρε...”. ‘Άσε” μου λέει, “ξέρεις με πόσους έχω τσακωθεί εγώ;”

Αααααααααμάν! Στον ουρανό σε γύρευα ρε ξάδερφε, ρε, αυτό είναι ρε, έχει το RNB των προγόνων του τούτος δω ρε, σηκώνομαι απάνω που λες ρε φίλε και φωνάζω “Πουλί μου! Ρε συ, ρε είσαι γνήσιος απόχθονος του Κωλοκοτρώνη ρε, Τσολιά μου απερίγραπτε!”
Μετά άρχισε να μου ζητάει κάτι περίεργα, πεθύμησε λέει το φίξ, του φερα εγώ μια πράσινη, μου έδειχνε αυτός μια κούτα... Τελικά ρε φίλε την βρήκαμε την λύση, είχε φέρει το ποδήλατό του ο τύπος... Για να μην στα πολυκουτσομπολεύω ρε φίλε, το δέσαμε και βγήκαμε για βόλτα...

Άκου τώρα ρε φίλε, να σπαράξεις... Κατεβαίνουμε την Βασιλίσης Όρκας ρε φίλε, μας κλείνει ένας ταρίφας, δίνει ένα σάλτο το ξαδερφάκι, πηδάει πάνω από τα κέρατα του Αβραμόπουλου και προσγειώνεται στο πεζοδρόμιο...
“Τι έκανες εκεί ρε φίλε!” του φωνάζω εγώ, “Μπάρμπι χότ” μου απαντάει, δεν το κατάλαβα ρε φίλε, αλλά κάτι θα ξέρει για να το λέει το παλικάρι... Πιο κάτω, πάει να προσπεράσει ένα λεωφορείο από τα αριστερά, έρχεται κι απ την ανάποδη ένα πούλμαν, πάει λέω εγώ, θα μου τον κάνουν σαντουίτς... Αλλά τι σαντουίτς ρε φίλε, αυτός πέρασε ίσα ίσα, ρε αυτός δεν είναι ποδηλάτης ρε, ποδηλακροβάτης είναι ρε!

Πολλά πολλά νεύρα ρε φίλε, μια τυπική μέρα στον δρόμο, με νιώθεις νομίζω. Κατεβαίνουμε την Ελευθερίου Βενζινέλου, πάει να τον πατήσει ένας ταρίφας, του λέει το ξαδερφάκι τα δικά του, πάω εγώ να τον υποστηρίξω, αίμα μου είναι ρε φίλε, τι να κάνω, του λέω κι εγώ “φουφούγιου ρε ταρίφα”, έμεινε αυτός με ανοικτό το στόμα... Σου λέει, “πως μαζευτήκανε τόσοι ξένοι δω δα...”

Πολλά πολλά νεύρα ρε φίλε, μια τυπική μέρα στον δρόμο σου ξαναλέω, τον πήγα παντού, στην πλατεία Ομοβρωντίας που πήγε να τον πατήσει σκουπιδιάρικο, στην Πέτρου Ραλύ που πήγε να τον πατήσει ένας κάγκουρας, στην λεωφόρο Χαβουζαγμένης που πήγε να τον πατήσει μια μπουλντόζα, στην λεωφόρο Προστιμόνος που πήγε να τον πατήσει μια μηχανή, ρε όπου υπήρχε ταρίφας τον πήγα, του έδειξα τα αξιοθέατα ρε φίλε, είδε το Άθενς με τα μάτια του...

Ότι ακροβατικό ήξερε το έκανε ρε φίλε, στο τέλος, όταν γυρίσαμε στο σπίτι έκανε τον σταυρό του, ρε τόσο θρήσκοι είναι αυτοί οι αμερικάνοι, δεν το ‘ξερα...

Αλλά την άλλη μέρα μου την κοπάνησε, πήγε λέει στο χωριό και μετά θα έφευγε για το Νιού Γουόρκ ξανά... Αλλά τι συγκίνηση ρε φίλε, πολλή πολλή συγκίνηση, η θειά η Μαριγούλα είχε πλαντάξει κι ήταν το κλάμα της αντίστοιχο της ομορφιάς της ρε φίλε, ένα θρίλερ ζήσαμε, η γιαγιά η Παγώνα με τσίμπαγε μην πω καμιά βλακεία, εκείνος μονάχα ήταν χαρούμενος ρε, πλούσιος σου λέει με τόσες εμπειρίες... Λίγο πριν φύγει, γυρνάει και μου λέει “Εσείς εδώ χειρότερα από Αμερική, εσείς εδώ τελείως παλαβοί, εγώ εκτίμησα αξία ζωής”

Γιατί έτσι είναι ρε φίλε, πως να το κάνουμε, τόσοι αιώνες φιλοσοφίας ρε, ποτίσανε τους δρόμους, τα πεζοδρόμια, όλα, παντού!
Κι έφυγε, πάει, το ξαδερφάκι, το αίμα μου ρε, ο τσολιάς μου ο ακροβάτης ο σωστός ο απερίγραπτος και όταν πάει στο σπίτι του, θα λέει στους φίλους του “πολύ πολύ τρελοί αυτοί οι Έλληνες ρε φίλε!” και θα μας θαυμάζουν στα τέρατα του κόσμου ρε!