Α, ΡΕ ΑΡΧΟΝΤΟΥΛΑ...

Είμαι στο βήτα δέκα το διπλό, το αρθρωτό, κι΄έχω φορτώσει σαράντα πενήντα άτομα και ανεβαίνω για Μενίδι. Ανεβαίνω Αχαρνών, μπαίνω Σουρμελή, στρίβω Λιοσίων, με πιάνει ψιλόβροχο, λέω να πάρει ο διάλος την τύχη μου μέσα...
Έχω και τρύπα στο μουσαμά τού μύλου του συρόμενου και στάζει και νερά απ΄το ψιλόβροχο κι΄είναι κι΄ένας μαλάκας που μούχει ζαλίσει το συκώτι με τη γρίνα, λέου τώρα θα τονε περιλάβω να γίνει δω μέσα χαμός και θέλω μόνο τέσσερα χρονάκια για το εφάπαξ και πάνου κει, σταματάω στην Βρεττού και μου σκάει μύτη το κωλοπαίδι με το ποδήλατο το σπαστό νάμπει μέσα.

Τόνε κοζάρω απ΄τον καθρέφτη,πάει και μπαίνει απ΄τη μεσαία,
"Έξω" του λέω, "δεν έχει ποδήλατα στο όχημα"!
"Δεν έχει" μου λέει, "γι αυτό θα βάλω εγώ ένα νά έχει!"
"Ρε δεν επιτρέπεται" του λέω,
"Να διαβάσεις τον κανονισμό", μου λέει.
"Δεν ξέρω ΄γω κανονισμό, δε βάζεις ποδήλατο μέσα, γκέκε;" του λέω.
"Δε ξέρεις γιατί δε στόπανε ή για΄ δε ξέρεις να διαβάζεις;" με ρωτάει.
"Δε μου τόπανε!" του λέω.
"Πάρε!" μου λέει και βγάζει μια φωτοτυπία τον κανονισμό και μου την κολλάει στα μούτρα.
"Ρε βιαζόμαστε!" του λέω, "κατέβα κάτου!"
"Κι΄ άμα κατέβω μου λέει θα βιάζεστε λιγότερο..;"

Σηκώνουμαι πάνω και πάω κοντά:
"Ρε νιόνιο, κατάλαβες ή θες να στο κάνω πενηνταράκια;"
"Άστο σε δεκάευρω", μου λέει, "έχω τρύπια τσέπη."
"Δεν επιτρέπεται ποδήλατο δω μέσα!"
"Μα δεν θα κάνω ποδήλατο" μου λέει, "μόνο θα το κουβαλήσω..."
"Ε, δε το κουβαλάς!" τού λέω.
"Ακουμπισμένο τόχω" μου λέει "δεν το κουβαλάω!"
"Ρε, πλάκα μού κάνεις, σύρε και τράβα και άμε και κατέβα το ποδήλατο κάτω!", του λέω.
"Στάσου!", μου λεει, "πού το βλέπεις εσύ το ποδήλατο;"
"Κι΄αυτό τί είναι ρε ξεφτέρι;" τονε ρωτάω.
"Είναι δύο ρόδες η μία πλάι στην άλλη πάνω σ΄ένα σίδερο!", μου λέει, "τα ποδήλατα τίς ρόδες τίς έχουν τη μία μπρος και την άλληνα πίσω, έτσι δεν είναι..;"
"Ρε με δουλεύεις;" του λέω, "Κατέβα μη σε θρηνήσει η μάνα σου!"
"Μπα δε την νοιάζει" μου λέει "άσε πούχειπεθάνει κιόλας" λέει "και δε πάω πουθενά" λέει, "κάτσε κάτω και ξεκίνα, καθυστερείς..." λέει.
"Ρε παρ΄το ποδήλατο από δω!" λέω, δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη φράση μου, κάνει μια έτσι και βγάνει ένα πανί και το σκεπάζει το ποδήλατο, τραβάει κι΄ένα φερμουάρ και το κλείνει μέσα!
"Πάει το ποδήλατο, τώρα είναι αποσκευή!" μού λέει "και τηνε πάω όπου θέλω!"

Τί να κάνω, είχανε αρχινίσει και να φωνάζουν οι άλλοι, ξεκινάω, λέω τώρα θα δεις π@ύστη, θα σε πάω καρότσι.

Κι΄αρχίζω πρώτη-δευτέρα, πρώτη δευτέρα, γκρινιάζουν όλοι εκτός από το κωλοπαίδι, μούχει βάλει ακουστικά, έχει ανοίξει κι΄ένα βιβλίο και δεν σκοτίζεται για τίποτα, λέω τώρα θα σου δείξω εγώ, κάνω ένα απότομο αριστερό δήθεν για ν΄αποφύγω ένα διπλοπαρκαρισμένο, περιμένω ν΄ακούσω το ποδήλατο να πέφτει, τίποτε, τόχει μαγκώσει ανάμεσα στα πόδια και δεν σαλεύει με τίποτα.

Τέλος πάντων φτάνουμε στην ογδόη Μενιδίου, κατεβαίνει, ξεδιπλώνει το ποδήλατο και ξεκινάει.

Εγώ είμαι να σκάσω με τον κωλοανάρχα, παίρνει το μάτι μου και κάτι ειρωνικά γελάκια απ΄τα άλλα τα πρόβατα πίσω στην καρότσα, τα παίρνω, πλακωνομαι στα απότομα τα γκάζια, πάρε και τα καρφωτά τα φρένα στη στάση, πάρε και τις τιμονιές, πετάγεται ένας και φωνάζει:
«Δίκιο είχε ο μικρός, δεν την ξέρεις τη δουλειά, σύρε για βρούβες..!!!», λέω σώπα Σταμάτη, θα γενεί κακό και με ακούω και σωπαίνω.

Είχε και κίνηση, είχανε σκαρίσει βλέπεις με τη βροχή οι σουσούδες να πάνε για σουτιέν στο Χόντο, είχε πήξει η Δημοκρατίας, δε πρόλαβα να κάνω δέκα μέτρα, στόπ!
Κάνω να δω απ΄τον καθρέφτη, βλέπω τον χλεχλέ με το σπαστό και με αδιάβροχο να με προσπερνάει σεινάμενος κουνάμενος, μου πάει η πίεση σαράντα, πλακώνομαι στις κόρνες και στα φάσκελα, τίποτα , δεν κουνιέται βλέφαρο στο δρόμο..!

Φτάνω σπίτι κι΄είμαι μπαρούτι, έχω πάρει σασί κανονικά σού λέω, έχω και την Αρχοντούλα,
"Τί θα φάς" μου λέει,
"Σκατά!" τής απαντάω,
"Είναι στο ψυγείο από χτες", μου λέει, "θες φρικασέ που είναι και ζεστό;"
"Ρε άει στο ρημαδοδιάολο!" τής λέω και σε δύο λεπτά μέσα γινόμαστε μούτι, παίρνω το σακκάκι να πάω να τσιμπήσω κανένα γαύρο με τσιπουράκι στο καφενείο, κάνω να κατέβω τη σκάλα, τρώω μία σούπα, κάνω να κουνηθώ, τίποτα, ούτε μπρος ούτε πίσω, έρχεται η Αρχοντούλα, νάναι καλά, με βάζει σ΄ένα ταξί με πάει στον Ερυθρό.

Ευτυχώς δεν είχε κόσμο, σε μια ωρίτσα μέσα έχω βγάλει και πλάκα και μπαίνω στο ιατρείο, με περιλαμβάνει η νοσοκόμα, μου λέει μισό λεπτό έρχεται ο γιατρός, ανοίγει η πόρτα και νάσου μπροστά μου ο χλεχλές!!!

Που δηλαδή μια χαρά γιατρός ήτανε, απ΄ό,τι αποδείχτηκε, μένω εγώ κάγκελο, "Καλησπέρα, Γιατρέ...", του λέω μαζεμένος.
"Καλησπέρα", μου λέει, "τί έπαθες, πώς το χτύπησες το ποδάρι..;",
"Τό και τό" τού λέω, "πήγα να βγάλω τα σκουπίδια", τάχα μου, "και γλίστρησα", τάχα μου, "και τόσπασα", λέω και τονε κυττάω να δω αν μ΄έχει γνωρίσει, δε δείχνει σημάδια αναγνώρισης, λέω τήν γλιτώσαμε την ξεφτίλα...

"Πού σε πονάει;" ρωτάει κι αρχινάει να ψαχουλεύει,
Λέω "Λίγο πιό πάνω", το τραβάει λίγο,
"Πονάει εδώ;" μου λέει,
"Όχι," απαντάω,
"Αμ δε τόσπασες, θλάση είναι", λέει.
"Πώς το ξέρεις;" τού λέω, "χωρίς να δεις ούτε την πλάκα ούτε τίποτα;"

"Ξέρω", μου λέει, "απ΄το ποδήλατο!" και μού κλείνει το μάτι και χαμογελάει..!

Τί να πώ εγώ τώρα, ψάχνω νάβρω ντουλάπα να χωθώ, δε βγαίνει λέξη απ΄τον στόμα μου.
"Γιατρέ", ψελλίζω, "πού να φανταστώ πως κοτζάμου γιατρός θα γυρνάει με ποδήλατο και μόλις το λέω, καταλαβαίνω το λάθος μου και δαγκώνω τη γλώσσα μου, με κυττάει, γελάει...

"Εμ΄ και πού να φανταστείς πως θα χτύπαγες και το πόδι σου κατεβάζοντας τα σκουπίδια", μου λέει, και αντιλαμβάνομαι μια ειρωνεία, βλέπω και την Αρχοντούλα να κυττάει το ταβάνι, κατάλαβα που του τόχε σφυρίξει το σενάριο και μούκανε πλάκα ο γιατρούλης.

"Δεκαπέντε μέρες αναρρωτική", μου λέει, "και βλέπουμε πώς θα πάει."
"Θα χρειαστεί τίποτε φυσιοθεραπείες;" ρωτάω.
Με κυττάει, χαμογελάει, κυττάει πέρα,
"Μπα", μου λέει, "με λίγο ποδηλατάκι θα έχεις στρώσει σε καμμιά δεκαριά μέρες..!"