Μιας και τώρα τελευταία είναι την μόδας οι κανόνες που επιβάλλονται άνωθεν χωρίς ίχνος συγκατάθεσης από τους εφαρμόζοντες (βλ απαγόρευση του καπνίσματος, μείωση μισθών και συντάξεων, τυφλή υπακοή στο δελτίο ειδήσεων και προπαγάνδας κλπ) είπα κι εγώ να γράψω ένα δεκάλογο για τη συμπεριφορά που πρέπει να έχουμε στα μέσα μαζικής μεταφοράς χωρίς καν να μου το ζητήσετε. Δεκάλογος που αποτελείται όμως μόνο από έξι θέσεις επηρεασμένος από το κλίμα περικοπών και λιτότητας. Είναι γραμμένος για τα τραίνα, ισχύει όμως εξίσου καλά για όλα τα μέσα.
1. Όταν σταματάει το τραίνο στην αποβάθρα δεν στεκόμαστε πλευρικά της πόρτας για να κατέβουν οι άνθρωποι που είναι μέσα, αλλά τρέχουμε πάντα πρώτοι, στεκόμαστε μπροστά στην πόρτα και όταν ανοίξει μπαίνουμε σπρώχνοντας προς τα μέσα αυτούς που βγαίνουν. Ενίοτε τους κοιτάμε και με μισό μάτι που έκαναν το λάθος και βρέθηκαν στο διάβα μας.
2. Εάν θέλουμε να ανέβουμε στο συρμό για μία ή δύο στάσεις ποτέ δεν περιμένουμε να επιβιβαστούμε τελευταίοι. Μπαίνουμε πάντα πρώτοι και περιμένουμε μπροστά στην πόρτα δυσανασχετώντας με τους υπόλοιπους που προσπαθούν μάταια να μπούνε κι αυτοί μέσα. Κρατιόμαστε δε πάντα από μία χειρολαβή επειδή αυτοί που μπαίνουν μπορεί να μας σπρώξουν προς τα μέσα.
3. Όταν έχει πολύ κόσμο για να προλάβουμε να μπούμε, πάντα τρέχουμε κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στις γριές βλέποντάς τες όπως ακριβώς βλέπουν οι σκιέρ τα εμπόδια που πρέπει να περάσουν μία δεξιά και μία αριστερά όταν κάνουν κατάβαση για ρεκόρ χρόνου σε απότομη πλαγιά. Αν τις τσακίσουμε με τα μπαστουνάκια μας δε δίνουμε σημασία θα τις σηκώσουν οι άλλοι.
4. Στην προηγούμενη περίπτωση εάν καταφέρουμε να μπούμε τελικά πρώτοι και να πιάσουμε θέση, αράζουμε και χαμογελάμε αυτάρεσκα. Αν δούμε ότι προσπαθούν να μπούνε κι άλλοι για να πάνε στις δουλειές ή στα σπίτια τους λέγοντας ευγενικά "σας παρακαλώ προχωρήστε στο διάδρομο να χωρέσουμε κι εμείς" , φωνάζουμε δυνατά και επιδεικτικά για να είμαστε σίγουροι ότι μας ακούει και το πιπίνι που βρίσκεται τρία βαγόνια πιο κει: "Μα καλά στραβοί είσαστε; Δε βλέπετε ότι δε χωράει άλλους; Πού θα σας βάλουμε στο κεφάλι μας επάνω;". Στη συνέχεια γελάμε με το αστείο που μόλις είπαμε και κοιτάμε να δούμε πως αντιδρά ο γυναικείος πληθυσμός φουσκώνοντας ταυτόχρονα και το στήθος μας όπως ακριβώς η γαλοπούλα (πριν τα Χριστούγεννα όμως).
5. Αν δεν καταφέρουμε να πιάσουμε θέση, αλλά μπούμε στο διάδρομο, φροντίζουμε η απόσταση που θα κρατήσουμε από το διπλανό μας να είναι όση είναι η απόσταση που έχει το ένα χωριό από το άλλο στη Λαπωνία. Αν τύχει να ακούσουμε τους ενοχλητικούς που έχουν κολλήσει τα μούτρα τους στο τζάμι να παρακαλάνε να μπούνε, δεν κάνουμε βήμα αλλά κάνουμε ότι δεν ακούμε και ισιώνουμε το ταγέρ μας, το σακάκι μας ή το πόλο μπλουζάκι μας, παίρνουμε ύφος επτά καρδιναλίων μαζί, κάνουμε ένα τσ τσ τσ και μορφασμό του στυλ "αμάν πια αυτοί οι μικροαστοί"
6. Όταν φτάσει η ώρα να κατέβουμε, επιχειρούμε θριαμβευτική έξοδο σε στυλ "έξοδος του Μεσολογγίου" κρατώντας το κεφάλι κάτω και σπρώχνοντας με τα κέρατα τα υπόλοιπα κατσίκια που προσπαθούν εκείνη τη στιγμή να μπούνε μέσα.
Για όσους αναρωτιούνται για τον τίτλο του κειμένου θα πω ότι εντάσσεται στα πλαίσια αυτής της περιγραφής και την αφορμή μου την έδωσε ένας υπέροχος άνθρωπος που συνάντησα κάποια στιγμή στον προαστιακό.
Μέρες απεργίας και στάσεων εργασίας στα ΜΜΜ και όποτε έρχονται συρμοί ο κόσμος είναι πολύς. Το τραίνο έχει σταματήσει στο σταθμό της Δουκίσης Πλακεντίας (μεγάλη η χάρη της) και οι επιβαίνοντες συμπεριφέρονταν ωσάν δούκες σε ιδιωτική άμαξα (βλ. Νο 5). Έχουν μπει κάποιοι μέσα αλλά ο κόσμος που προσπαθεί να μπει αρκετός. Εκείνη τη στιγμή και ενώ γύρω στα τριάντα άτομα συνωστίζονται στο μόλις 3 τετραγωνικά χώρο που έχει το βαγόνι ανάμεσα στις δύο πόρτες και δεν προχωράνε στο διάδρομο ώστε να μπούνε μέσα και οι υπόλοιποι, ένας καλοστεκούμενος γέρος γύρω στα 80 περπατάει στην αποβάθρα με κατεύθυνση τις σκάλες εξόδου και κοιτάει αυτούς που είναι μέσα στο βαγόνι και αυτούς που είναι απ' έξω και προσπαθούν να μπούνε. Κάποια στιγμή κοντοστέκεται, κοιτάει με βλέμμα που πετάει σπίθες, και σηκώνοντας το χέρι φωνάζει με οργή σε αυτούς που στέκονται στο διάδρομο και πίσω από την πόρτα: ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΑΤΕ ΡΕ ΔΑΜΑΛΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙ ΜΕΣΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ;
Υ.Γ. Για όσους δεν γνωρίζουν, δαμάλια έλεγαν παλιά τα μικρά σε ηλικία βόδια και αγελάδες. Φαντάζομαι έτσι τους είδε ο γέρος της ιστορίας μας όλους αυτούς. Όχι μόνο βόδια, αλλά και μικρούς.............
Το κείμενο δημοσιεύθηκε και εδώ: http://tkant.wordpress.com/
Ειναι απιστευτο πόσο γέλιο βγήκε απο κάτι που όποτε το βλέπω μου προκαλει
θλίψη..
Το σιγουρο ειναι ότι το μετρό χρειάζεται βοσκό να βοσκήσει τα ευερέθιστα, μπερδεμένα και εγωπαθή πρόβατα των συρμών..
αυτό που με ενδιαφέρει βασικά είναι ποιος μηχανισμός του εγκεφάλου σου κάνει την σύνδεση "ακοινώνητος επιβάτης > ανάγκη για επιβολή εξουσίας από τα άνωθεν". ειλικρινά, δεν σε ανησυχεί καθόλου ως άνθρωπο ότι έκανες άμεσα τον συνειρμό αυτό; πιστεύεις όντως ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να (αυτο)ρυθμιστεί το πρόβλημα;
Shaka: Η αναφορά στο Βοσκό ηταν ενα γλυκόπικρο αστείο..
Όσον αφορά τον κανόνα Νο1:
Βρέθηκα πρόσφατα σε έναν Κινηματογράφο στον οποίο θα προβάλονταν (άνευ εισητηρίου) το "Εξομολόγιση ενός Οικονομικού Δολοφόνου" του Στ. Κούλογλου.
Μιας και όπως προείπα δεν υπήρχε εισητήριο, ο Κινηματογράφος γέμισε. Και όχι μόνο γέμισε, αλλά υπήρχαν κ άλλοι που δεν είχαν θέση και στέκονταν όρθιοι. Έτσι λοιπόν αποφασίστηκε να ανοιχτεί και δεύτερη αίθουσα στην οποία με διαφορά μισής ώρας θα παίζονταν η ταινία. Μετά το τέλος θα ακολουθούσε συζήτηση με τον Κούλογλου.
Η ταινία παίχτηκε, η συζήτηση ακολούθησε, οι εντάσεις μικρές ή μεγαλύτερες έληξαν και σιγά-σιγά ήρθε η ώρα να αποχωρήσουμε. Όλα καλά ως εδώ!
..έλα όμως που καθώς αρχίσαμε να αποχωρούμε, αυτοί που βρίσκονταν στην άλλη αίθουσα άρχισαν να μπαίνουν σ αυτή που βρισκόμουν εγώ, έτσι ώστε να κάνουν τη δική τους κουβεντούλα με τον Δημιουργό! Όπως καταλαβαίνετε η Εισοδος-Έξοδος φράκαρε... Και τότε ως από Μηχανής Θεός εμφανίζεται ένας από τους διοργανωτές (βλέπε Βοσκός) και πετάει το απίστευτο: "Παρακαλώ, έσεις που είστε μέσα, περιμένετε να μπουν αυτοί που είναι έξω, έτσι ώστε να μην υπάρξει περαιτέρω συμφόρηση" !!!
Τα συναισθήματά μου, ήταν διαδοχικά τα εξής:
τί έγινε στην ορκομωσία μιας φίλης μου. Ένα αμφιθέατρο (τει πειραιά) γεμάτο γονείς και αδέρφια των παιδιών που ορκίζοταν, και η εικόνα απλά τραγική: Να πλακώνονται άντρες γυναίκες για το ποιός θα κάτσει, να πηγαίνει η θείτσα με το μαλλί φουσκωμένο και να πιάνει 5 θέσεις με την τσάντα, το κασκόλ, το μπουφάν της μέχρι να έρθουν οι υπόλοιποι και να ουρλιάζουν οι γύρω ενώ αυτή να τους βγάζει την γλώσσα (αλήθεια!), να τσαλαπατιούνται δίχως έλεος και ντροπή οι όρθιοι για το ποιός θα είναι πιο μπροστά... Και έχω γίνει μάρτυρας του κορυφαίου γεγονότος: είναι μία θέση κενή γιατί μόλις κάποιος σηκώθηκε, και την σταμπάρουν δύο θείτσες. Αρχίζουν να τρέχουν και οι δύο αλλά μόνο η μία κάθεται. Η άλλη αρχίζει να ουρλιάζει "ήρθα να δω το παιδί μου!" και τσακώνονται και βρίζονται. Όταν η όρθια πάει να φύγει, αυτή που είχε καθήσει πετάει το πόδι της και της βάζει τρικλοποδιά και πέφτει η άλλη σαν καρπούζι κάτω. Το θέατρο του παραλόγου, κάτι τέτοιες στιγμές χάνεις την πίστη σου για την ανθρωπότητα...
Εγώ νομίζω ότι ο παππούς που φωναζε 'Δαμάλια' θα μπορούσε να χει πάρει μια μαγκούρα και να κοπανάει στα τυφλά και όποιον πάρει ο χάρος όχι σε μια κίνηση φασιστικής βίας (μη βιαστείτε να τα πάρετε όλοι οι υπερευαίσθητοι κοινωνιολόγοι πολιτικά ορθοί και καθως πρέπει) αλλά σε μια κινηση παροξυσμού απελπισίας ενάντια στην καγκουριά, τη βλακεία και τον παραλογισμό του όχλου..
Ποιός ο λόγος αυτών των δημοσιεύσεων? (ειλικρινά ρωτάω)
Είναι στο στυλ "το λέω και ξεσπάω" γιατί άλλη χρησιμότητα εγώ τουλάχιστον δεν βλέπω.
Ναι καλά ,σιγά μην προλάβετε τις θείτσες και γιαγιάδες,όταν έχουν βάλει στο μάτι άδεια θέση.Δεν ξέρω τί τις πιάνει και ξαφνικά (λες και έχουν πιεί όλα τα διεγερτικά του κόσμου)τρέχουν λες και είναι 18χρονες!!Και αν κάνεις το λάθος να βρεθείς μπροστά τους,θα είσαι τυχερός να τη γλιτώσεις με μερικές μελανιές.
Δεν σε καταλαβαίνω φίλε jijiconi. Αντι να λές πάλι καλά που υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν και προβληματίζονται και μπορούν ακόμα καλύτερα να δούν και την αστεία πλευρα του πράγματος ειναι κάτι που δείχνει ότι δεν έχουμε παραδοθεί εντελώς στο χαζοκούτι και την αποβλάκωση και προς το παρον χρησιμοποιούμε ενα απο τα λίγα πραγματα που έχουν μείνει διαθέσιμα. Τον διάλογο. Εσυ τι ζόρι τραβάς και χαλιέσαι? Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω..
Χαλαρώστε περικαλώ !!
Εγώ πιάνω τον εαυτό μου να χαζογελάω, καθώς τη λέξη "δαμάλια" είχα να την ακούσω από τότε που υπήρχε το "δημόσιο λυσσιατρείο και δαμαλιδοκομείο"
ξερει κανεις απο που βγαινει το δαμάλια?
Δάμαλις εις την καθαρεύουσα, είναι η νεαρή αγελάδα. Δαμαλίτις είναι η νόσος που προσβάλει τις δαμάλιδες και είναι ανάλογη με την "ευλογιά" των ανθρώπων.
Ίδε και δαμαλισμός
Κι αυτό με τη σειρά του (αν και ήδη ομηρικό)εκ του ρήματος δάμνημι που σημαίνει δαμάζω.
....................ευχαριστώ που συμπληρώνετε την έννοια ώστε να καταλάβουμε τί πιθανώς να είχε στο μυαλό του και να ήθελα να εκφράσει με τη λέξη δαμάλια ο λεβέντης της ιστορίας.
Ανθρώπους "δαμασμένους" από τη μία, αλλά και "ασθένεια" (του κοινωνικού σώματος) από την άλλη.
Ήρθε κι έδεσε !!