ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ;;;

Τσομπάνης στην Κρήτη; Ο Δημήτρης της; Ο Δημητράκης της, τσομπάνης στην Κρήτη; Από πού κι΄ ως πού; Τόσα λεφτά στην ιδιωτική σχολή για να σπουδάσει σεφ και πώς τσομπάνεψε δηλαδή; Τού ‘στειλες λέει, το ποδήλατο και ξεμωράθηκε!
Τί τόθελες, ρε κουμπάρα, το ποδήλατο στη μέση της ερημιάς;
Για να πηγαινοέρχεται λέει στο ξενοδοχείο και να μην κουράζεται γιατί ο αρχισέφ δεν έστελνε φορτηγάκι για ‘κείνους που έκαναν πρακτική και ας έρχονταν με τα πόδια τα κωλόπαιδα, τί τον ένοιαζε αυτόν, που όταν ήταν μικρός, που να μου κλάσεις τον γκιώνη άμα αυτός ήτανε ποτέ μικρός, άμα ήτουνε μικρός λοιπόν, έκαμνε με τα ποδάρια δέκα χιλιόμετρα για να πάει να πλύνει λαμαρίνες στου Γκαούτσου το μαγαζί, τέρμα Πατησίων κι’ άμα έχει η Πατησίων δέκα χιλιόμετρα για να τα περπατήσεις, σφύρα μου χαβαλιώτικα.

Τσάκωνε το ποδήλατο ο Δημητρέας που λές, και πήγαινε μέχρι το γκραν-αλμπέργκο με τας κυράτσας απλωμένας παρά τη πισίνη και τους χλαπαδερούς κυρίους παρά τω μπαρακίω με τις Ρωσοβύζες.
Ο Δημήρης πλακωνότανε, όπως σού ‘πα ή μάλλον δε σού ‘πα, στη λάντζα, λαντζερομάγειρας ξεκινάς, τού τόχα πει και δεν ήθελε να το χωνέψει πως τα σκατά πάνε πάντα προς τα κάτω και τα συναντάς πρώτα-πρώτα άμα ξεκινάς από κάτω, και έπλενε και στέγνωνε και καθάριζε κι’ ερχότανε τα χέρια του και γίνονταν σαν της γριάς τον αφαλό, ζαρωμένα και κακομοίρικα.

Μετά όμως, αμ, εκεί σε ήθελα, που οι άλλοι δεν έβλεπαν τη ώρα ν’ αγκαλιάσουν το μαξιλάρι τους, ο Μητσάκος έπαιρνε το πεταλοδίτροχο και τράβαγε στα κορφοβούνια σε κάτι μιτάτα με κάτι αγριάνθρωπους, που τον είχανε στρέψει κατά το ξενοδοχείο την πρώτη μέρα που είχε πάρει τον ανήφαρο και τράβαγε κατά τις κορφές αντίς για τη λάντζα και που τώρα, άμα τον τήραγαν νάρχεται πάταγαν κάτι κραυγές σαν ρομπισώνες που είδαν το καράβι!

Ξέμεινε ο Μητσάκος κανα βράδυ ίσως και δύο και τρία βράδυα ‘κει πάνου , βάλαν και ψήσαν και κανένα οφτό και κανένα κουνέλι με τη γούνα και γλυκάθηκε ο Δημητρός και άρχισε ν’ αραιώνει απ΄το ξενοδοχείο. Και παναθεματακοκαλά του που τόφτιασε ‘γιο ποδήλατο να στριγκλάει η μάνα του, βρε δε παναλεσοτιθές, να σκάσεις, το παιδί, ηύρε τον δρόμο του και να το αφήκεις χάμου να μη σε πάρει ο στόμας μου και σε περάσει γεννεές δεκατέσσερες, που μου τόθελες Σκαρμουτσομποτρίνη για νάχεις να λες στις φιλενάδες σου, και σιγά τις φιλενάδες δηλαδή, που θα τους δώκεις λόγο γιατί το παιδί έκαμε κατά πώς ήθελε.

Για να δω τώρα που θα τονε βγάλει ο σκάης στην τηλεόραση που πήρε τα βουνά και θα τον έχει σαν παράδειγμα του πρώτου τσομπάνη που σαλαγάει τα πρόβατα με το ποδήλατο και να δω άμα θ αρέσει στην αφεντομουτσουνάρα σου η δημοσιότης ή όχι. Άκου ΄κει, να γυρίσει πίσω στη δουλειά... Στη δουλειά είναι, κοκκώνα μου, στη δουλειά είναι..!