Xιούμορ για Gadgeτόβιους Ποδηλάτες - Σέλες από ουράνια τόξα γεμισμένα με σύννεφα

Γιατί μερικά πράγματα ποτέ δεν αλλάζουν χαχα!

Το παρακάτω αποτελεί απόσπασμα από το κωμικό μυθιστόρημα του Jerome K. Jerome «Τρεις σε δυο ποδήλατα» τυπωμένο το 1900! Η μετάφραση (πολύ ελεύθερη είναι δική μου). Άμα αναγνωρίσατε και τον εαυτό σας κάπου, αφήστε ένα σχόλιο :)
Οι δυο φίλοι συζητούν λοιπόν καθώς ετοιμάζουν να φύγουν εκδρομή στο Μαύρο Δάσος της Γερμανίας…

---------------------------------

Τη Δευτέρα το απόγευμα ήρθε ο Χάρης επίσκεψη’ κρατούσε στο χέρι ένα φυλλάδιο που διαφήμιζε ποδηλατικά εξαρτήματα.
Του είπα κατευθείαν:
-Εμένα άκου’ παράτα το.
Χάρης:
-Γιατί να το παρατήσω;
Εγώ:
-Αυτή τη σαχλαμάρα ή όπως αλλιώς θέλεις να την ονομάσεις, τρελή πατέντα, τελευταία λέξη της τεχνολογίας, επανάσταση στον τομέα της ποδηλασίας, καταρρίπτουσα κάθε πιθανού ρεκόρ’ αυτή που κρατάς στο χέρι.
Εκείνος:
-Ε, ξέρω κι εγώ μωρέ; Αφού θα έχει και απότομες ανηφόρες, κατηφόρες.. φαντάζομαι θα τα χρειαστούμε τα καλά φρένα.
-Καλά φρένα θα χρειαστούμε, σύμφωνοι, αλλά όχι και ένα τεχνολογικό θαύμα από το οποίο δεν σκαμπάζουμε και που ποτέ δε λειτουργεί την κατάλληλη στιγμή.
Εκείνος:
-Αυτό το πράγμα – είπε εκείνος – λειτουργεί εντελώς αυτόματα.
- Α, μη μου εξηγείς τίποτα, δεν είναι ανάγκη –του αντιμίλησα. Άσε, γιατί το μυρίζομαι εγώ από ένστικτο ακριβώς τι θα κάνει αυτή η σαχλαμάρα. Στην ανηφόρα θα μπλοκάρει τη ρόδα με τόση επιτυχία, που θα πρέπει να κουβαλήσουμε τα ποδήλατα μέχρι την κορυφή. Το όζον όμως στα ύψη του λόφου θα του κάνει καλό και αυτόματα θα διορθωθεί από μόνο του. Θα μονολογήσει «Δεν είμαι καλό φρένο’ δε τα βοηθάω αυτά τα αγόρια’ αντίθετα τα εμποδίζω. Είμαι μια συμφορά, να τι είμαι.». Και χωρίς την παραμικρή προειδοποίηση, θα πάρει τα μπογαλάκια του και θα αποχωρήσει. Αυτό ακριβώς θα κάνει τούτο το φρένο. Παράτα το εκεί που σου λέω! Είσαι καλό παιδί –συνέχισα- αλλά έχεις ένα κουσούρι.
-Ποιο; Με ρώτησε.
-Είσαι εύπιστος! απάντησα. Ό,τι διαφήμιση και να διαβάσεις , την πιστεύεις. Όσων αφορά την ποδηλασία, δοκίμασες ό,τι εφεύρεση οποιουδήποτε βλάκα έχει κυκλοφορήσει ποτέ στην αγορά. Έχεις άξιο φύλακα άγγελο που την έβγαλες μέχρι τώρα καθαρή, αλλά άκουσέ με εμένα, μην την παραζορίζεις την υπομονή του. Πολύ δουλειά είχε μαζί σου από τότε που έπιασες το ποδήλατο. Μην το παρατραβάς γιατί θα τσαντιστεί στα αλήθεια.
Εκείνος:
-Άμα μίλαγε ο καθένας έτσι δεν θα είχαμε πρόοδο σε κανέναν τομέα. Άμα κανένας δε δοκίμαζε μια καινοτομία, ο κόσμος θα σταματούσε. Μόνο μέσα από…
-Ξέρω όλα τα αντεπιχειρήματα – τον διέκοψα. Συμφωνώ να πειραματίζεσαι μέχρι τα 35’ αλλά μετά τα 35 θεωρώ πώς ο άνθρωπος έχει και λίγο το δικαίωμα να σκέφτεται τον εαυτό του. Από αυτή την άποψη και εσύ και εγώ ανταπεξέλθαμε στην υποχρέωσή μας’ ειδικά εσύ. Ας πούμε, τινάχτηκες στον αέρα λόγω του καινούριου σου φαναριού με γκάζι.
Εκείνος:
-Βασικά, ξέρεις, πρέπει εγώ να έφταιγα’ νομίζω ότι το βίδωσα υπερβολικά.
Εγώ:
-Είμαι εντελώς διατεθειμένος να πιστέψω ότι, άμα υπάρχει ένας και μοναδικός λάθος τρόπος να χειριστείς λάθος ένα αντικείμενο αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο θα το χειριστείς εσύ. Πρέπει να προσέξεις με αυτή την τάση σου’ αποκαλύπτει πολλά για το θέμα που συζητάμε. Εγώ, τουλάχιστον, ούτε που πρόσεξα τι έκανες’ το μόνο που ξέρω είναι ότι, κάναμε τη βόλτα μας ωραία και καλά με το ποδήλατο στο Ουίτμπι Ρόουντ, κουβεντιάζοντας για τον τριακονταετή πόλεμο, όταν ξαφνικά, το φανάρι σου έκανε έκρηξη με ένα ήχο σαν πυροβολισμός. Τόσο πολύ ξαφνιάστηκα, που έπεσα μες το χαντάκι’ και το ύφος της γυναίκας σου, όταν της είπα «δεν πειράζει, να μην ανησυχείς καθόλου γιατί δυο άντρες θα τον μεταφέρουν πάνω και έρχεται σε ένα λεπτό ο γιατρός, φέρνοντας μαζί και μια νοσοκόμα» είναι κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ.
Εκείνος:
-Κρίμα που δε σκέφτηκες να μαζέψεις το φανάρι από το δρόμο. Ήθελα να μελετήσω τι το ώθησε να κάνει έτσι μπουμ.
-Δεν είχα χρόνο να μαζέψω το φανάρι. Υπολόγισα ότι θα μου χρειαζόντουσαν δυο ώρες για να το συλλέξω κομματάκι με κομματάκι από την άσφαλτο. Και όσων αφορά το «μπουμ» μόνο το γεγονός ότι διαφημιζότανε ως το πιο ασφαλές φανάρι που εφευρέθηκε ποτέ θα έβαζε σε υποψίες οποιονδήποτε εκτός από σένα. Μετά, ήταν εκείνο το ηλεκτρικό φανάρι-συνέχισα.
-Ε, εκείνο στα αλήθεια φώτιζε θαυμάσια. Εσύ ο ίδιος το έλεγες.
-Φώτιζε τόσο θαυμάσια που στο Κινγκς Ρόουντ, στο Μπράιτον, τρόμαξε ένα άλογο. Με το που σκοτείνιασε και μπήκαμε στο Κεμπ Τάουν έσβησε, και σου βάλανε πρόστιμο επειδή κυκλοφορούσες νύχτα χωρίς φως. Μπορεί να θυμάσαι ότι κυκλοφορούσες με εκείνο το φανάρι τα ηλιόλουστα απογεύματα, και για αυτό σου λείπει. Φυσικά μόλις σκοτείνιαζε, είχε ήδη κουραστεί και ήθελε να ξαποστάσει.
-Ήταν κάπως εκνευριστικό – παραδέχτηκε εκείνος.
-Μα εδώ εκνεύριζε και μένα, πόσο μάλλον εσένα. Μετά ήταν οι σέλες – συνέχισα εγώ. (Σκόπευα να του δώσω ένα καλό μάθημα). Υπάρχει καμιά διαφημιζόμενη σέλα που να μην δοκίμασες;
-Μα μου καρφώθηκε η ιδέα, ότι πρέπει επιτέλους να βρω την ιδανική σέλα.
-Αυτό να το ξεχάσεις’ ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο ατέλειες και ανάμεικτες χαρές και λύπες. Μπορεί εκεί έξω να υπάρχει και κάνας κόσμος στον οποίο οι σέλες είναι φτιαγμένες από ουράνια τόξα γεμισμένα με σύννεφα’ στο δικό μας κόσμο όμως, η απλούστερη λύση είναι να συνηθίσεις στις σκληρές σέλες. Για παράδειγμα, εκείνη η σέλα που αγόρασες στο Μπέρμινγκχαμ και έμοιαζε με ζευγάρι νεφρά.
Εκείνος:
-Αναφέρεσαι σε εκείνη που ήταν βασισμένη σε ανατομικές αρχές;
-Ακριβώς εκείνη –απάντησα. Το κουτί στο οποίο την έφερες είχε στο καπάκι ένα σχέδιο που έδειχνε έναν σκελετό να κάθεται, ή εν πάσι περιπτώσι, εκείνο το μέρος του σκελετού που κάθεται.
Εκείνος:
-Ήταν πολύ σωστό: σου έδειχνε την κατάλληλη θέση να…
Εγώ:
-Ας μη μπούμε σε λεπτομέρειες. Το συγκεκριμένο σχέδιο πάντα μου φαινόταν εντελώς ακατάλληλο.
-Από ιατρικής απόψεως ήτανε σωστό.
- Μπορεί –είπα- για έναν άνθρωπο που καβαλάει ένα ποδήλατο μόνο με τα κόκκαλά του. Εγώ ένα ξέρω, ότι δοκίμασα και ο ίδιος και ήτανε καθαρό βασανιστήριο. Όσες φορές περνούσες πάνω από μια πέτρα ή λακκούβα, σε τρυπούσε λες και καβαλούσες ευέξαπτο κάβουρα. Ολόκληρο μήνα την είχες κρατήσει.
-Ε σκέφτηκα ότι ήταν φιλότιμο να την δοκιμάσω τουλάχιστον.
-Υπέβαλλες σε δοκιμασίες όλη σου την οικογένεια’ αν μου επιτρέπεις την έκφραση. Η γυναίκα σου μού έλεγε ότι σε όλη σας τη γαμήλια ζωή δε ήσουν ποτέ τόσο ευέξαπτος, και ολιγομίλητος, όσο εκείνο το μήνα. Μετά, θυμάσαι εκείνη με το ελατήριο;
Εκείνος:
-Εννοείς το «Σπιράλ»;
Εγώ:
-Εννοώ εκείνη που σε χοροπήδαγε πάνω κάτω’ μερικές φορές πετύχαινε να σε προσγειώσει εκεί που έπρεπε, άλλες όχι. Δεν τα αναφέρω όλα αυτά μόνο για να ανασκαλέψω οδυνηρές αναμνήσεις. Θέλω να καταλάβεις ότι είναι καθαρή τρέλα να αρχίζεις τους πειραματισμούς στην ηλικία σου.
-Μη σχολιάζεις τόσο την ηλικία μου. Ένας άντρας στα τριάντα τέσσερα…
-Στα πόσα;
Εκείνος:
-Εσύ άμα δε σ'αρέσει η φίρμα μην την παίρνεις. Όταν σου φύγει όμως το ποδήλατο στην κατηφόρα και εσύ και ο Γιώργος περάσετε με το τάντεμ μέσα από καμιά στέγη εκκλησίας, μη με κατηγορείς εμένα!

[νομίζω θα ήτανε ωραίο και σε σκετσάκι :)]