Καλησπέρα...
Πέρασαν τέσσερα χρόνια από την πρώτη ανάρτηση στο συγκεκριμένο ποστ..
Μέσα σε αυτά τα χρόνια έγιναν αρκετά πράγματα στο χώρο του κλασικού ποδηλάτου, γνωριμίες, φιλίες, ομάδες και εκδηλώσεις αφιερωμένες σε αυτά τα κειμήλια.
Όπως γίνετε σε κάθε περίπτωση που ανακατεύονται πολύ άνθρωποι έτσι και σε αυτά το χώρο έχουν γίνει σωστά αλλά και λάθη. Το θετικό είναι πως πια δεν πετάγονται έτσι εύκολα αυτά ποδήλατα και δεν καταλήγουν στις πρέσες σαν σκραπ... από την άλλη το κακό είναι πως δεν γίνονται πάντα σωστές αναπαλαιώσεις και δεν είναι λίγες οι φορές όπου καταστρέφονται επί της ουσίας τα ποδήλατα από άγνοια και ασχετοσύνη ή και ενθουσιασμό του καινούριου κατόχου.
Θα σταθώ στο τελευταίο καθώς πριν από καιρό έγινα μάρτυρας ενός τέτοιου περιστατικού όπου ένας γνωστός ήθελε να ''αναπαλαιώσει'' ένα Raleigh ddt. Στο ποδήλατο είχαν διασωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό τα εργοστασιακά του χρώματα...μάλιστα ήταν αυτό το όμορφο κόκκινο τριπλής της Βουργουνδίας που φόραγαν τα raleigh... όπως σε καλή κατάσταση ήταν και οι γνήσιες εργοστασιακές χαλκομανίες του.
Ο φίλος λοιπόν αποφάσισε να κάνει τις παρεμβάσεις του και το σχέδιο είχε ως εξής... πρώτα από όλα έπρεπε να αλλαχθεί το χρώμα καθώς ήταν θαμπό από το πέρασμα των δεκαετιών.. φυσικά θα καταστρεφόντουσαν οι χαλκομανίες, και στα θαμπά περιφερειακά θα έμπαιναν γυαλιστερά κινέζικα.
Όταν μου έλεγε όλα αυτά πραγματικά έμεινα με το σαγόνι κρεμασμένο και το βλέμμα απλανές. Κοιτώντας το ποδήλατο δεν μπορούσα να πιστέψω την τύχη που το περίμενε... όταν τον ρώτησα αν έχει την πείρα αλλά και την δυνατότητα τουλάχιστον να αντιγράψει το χρώμα και τα γραφικά μου απάντησε πως....''έλα μωρέ τι είμαι συλλέκτης για βιτρίνα το θέλω και για καμιά βόλτα''.
Προσπάθησα να τον μεταπείσω... προσπάθησα να του εξηγήσω κάποια πράγματα...ακόμα και ότι στην τελική το ποδήλατο αν βανδαλιστεί όπως είχε το σχέδιο θα έχανε κάθε αξία που το συνόδευε. Πάει καιρός από τότε και δεν τον έχω ξαναδεί... θέλω να πιστεύω πως έπιασαν τόπο τα λόγια μου και πως σώθηκε το άμοιρο ποδήλατο και δεν έγινε ένας μπουρμπουνί καραγκιόζης.
Προσωπικά ποτέ δεν πίστεψα στα σίδερα στους σωλήνες και στα ταμπελάκια... αυτό που με μάγευε και με μαγεύει σε αυτά τα ποδήλατα ήταν οι ιστορίες που τα συνόδευαν. Όταν έβρισκα ένα τέτοιο ποδήλατο έψαχνα πάντα την προσωπική του ιστορία... ήταν αυτό που του έδινε οντότητα και ύπαρξη. Πολλές φορές τους δίνω και ονόματα σε αυτά τα ποδήλατα που έχουν κάτι να πουν όσο και αν σας φαίνεται παιδιάστικο....
Είναι κρίμα αυτά τα ποδήλατα να γίνονται τσαρλατάνοι.... τα περισσότερα έχουν βαριές ιστορίες...κούραση μόχθο και τον αγώνα των παλιών ιδιοκτητών τους... ας μην τα βεβηλώνουμε. Αν δεν έχουμε την πείρα την γνώση ή και την οικονομική άνεση ώστε να ''αντιμετωπίσουμε'' ένα τέτοιο ποδήλατο καλύτερα να συμβουλευτούμε έναν ειδικό - που ευτυχώς πια υπάρχουν αρκετοί - ώστε να μας συμβουλέψει και να μας καθοδηγήσει. Αν πάλι δεν έχουμε την οικονομική άνεση ας το συντηρήσουμε ως έχει περιμένοντας καλύτερες μέρες και να μην επιχειρούμε μη ανατρέψιμες καταστάσεις.
Είναι καιρός που είχα να γράψω στο ποστ.. δεν ήθελα να γράψω για γρίνιες οπότε υπόσχομαι να μοιραστώ μαζί σας σύντομα την ιστορία ενός όμορφου ποδηλάτου που μου εμπιστεύθηκε ένας αγαπημένος φίλος..
Καλό βράδυ.
Μετα απο αρκετα χρονια και μεγαλο κενό γραφής, αποφάσισα να γράψω για τελευταια φορα σε αυτο το ποστ.
Η αφορμή ειναι η απώλεια ενος καλού φίλου και σημαντικού ανθρώπου στο χώρο του κλασικού και γενικότερα στο χώρο του ποδηλάτου.
Ηταν ο άνθρωπος που με παρότρυνε να γράψω ολα αυτά που εχω γράψει και να παρουσιάσω την συλλογή μου με τα κλασικα.
Ηταν ο άνθρωπος που όταν έγραφε κατω απο καθε καινουρια μου ανάρτηση αισθανόμουν ξεχωριστή τιμή. Όταν τον γνώρισα απο κοντα έμεινα με το στόμα ανοιχτό για τις απίστευτες γνώσεις του επανω στα τεχνικά θεματα του ποδηλάτου και για την ταπεινότητα του χαρακτήρα του. Επίσης είχα εντυπωσιαστεί απο την πίστη του στο ποδηλατο και στο ποδηλατικό κίνημα.
Δεν θα γράψω αλλα γιατι μαλλον δεν θα του άρεσε να γραφουν για αυτόν.
Θα ήθελα ως ελάχιστο φόρο τιμής απο μεριά μου να του αφιερώσω ολα τα κείμενα και τις ιστοριες αυτού του ποστ και οτι θα τον θυμαμαι για παντα.
Καλο ταξίδι Χρήστο....καλο ταξίδι φίλε.
Υ.Σ ...θα παρακαλούσα την διαχείριση να κλειδώσει το ποστ.
Καλησπέρα...
Πέρασαν τέσσερα χρόνια από την πρώτη ανάρτηση στο συγκεκριμένο ποστ..
Μέσα σε αυτά τα χρόνια έγιναν αρκετά πράγματα στο χώρο του κλασικού ποδηλάτου, γνωριμίες, φιλίες, ομάδες και εκδηλώσεις αφιερωμένες σε αυτά τα κειμήλια.
Όπως γίνετε σε κάθε περίπτωση που ανακατεύονται πολύ άνθρωποι έτσι και σε αυτά το χώρο έχουν γίνει σωστά αλλά και λάθη. Το θετικό είναι πως πια δεν πετάγονται έτσι εύκολα αυτά ποδήλατα και δεν καταλήγουν στις πρέσες σαν σκραπ... από την άλλη το κακό είναι πως δεν γίνονται πάντα σωστές αναπαλαιώσεις και δεν είναι λίγες οι φορές όπου καταστρέφονται επί της ουσίας τα ποδήλατα από άγνοια και ασχετοσύνη ή και ενθουσιασμό του καινούριου κατόχου.
Θα σταθώ στο τελευταίο καθώς πριν από καιρό έγινα μάρτυρας ενός τέτοιου περιστατικού όπου ένας γνωστός ήθελε να ''αναπαλαιώσει'' ένα Raleigh ddt. Στο ποδήλατο είχαν διασωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό τα εργοστασιακά του χρώματα...μάλιστα ήταν αυτό το όμορφο κόκκινο τριπλής της Βουργουνδίας που φόραγαν τα raleigh... όπως σε καλή κατάσταση ήταν και οι γνήσιες εργοστασιακές χαλκομανίες του.
Ο φίλος λοιπόν αποφάσισε να κάνει τις παρεμβάσεις του και το σχέδιο είχε ως εξής... πρώτα από όλα έπρεπε να αλλαχθεί το χρώμα καθώς ήταν θαμπό από το πέρασμα των δεκαετιών.. φυσικά θα καταστρεφόντουσαν οι χαλκομανίες, και στα θαμπά περιφερειακά θα έμπαιναν γυαλιστερά κινέζικα.
Όταν μου έλεγε όλα αυτά πραγματικά έμεινα με το σαγόνι κρεμασμένο και το βλέμμα απλανές. Κοιτώντας το ποδήλατο δεν μπορούσα να πιστέψω την τύχη που το περίμενε... όταν τον ρώτησα αν έχει την πείρα αλλά και την δυνατότητα τουλάχιστον να αντιγράψει το χρώμα και τα γραφικά μου απάντησε πως....''έλα μωρέ τι είμαι συλλέκτης για βιτρίνα το θέλω και για καμιά βόλτα''.
Προσπάθησα να τον μεταπείσω... προσπάθησα να του εξηγήσω κάποια πράγματα...ακόμα και ότι στην τελική το ποδήλατο αν βανδαλιστεί όπως είχε το σχέδιο θα έχανε κάθε αξία που το συνόδευε. Πάει καιρός από τότε και δεν τον έχω ξαναδεί... θέλω να πιστεύω πως έπιασαν τόπο τα λόγια μου και πως σώθηκε το άμοιρο ποδήλατο και δεν έγινε ένας μπουρμπουνί καραγκιόζης.
Προσωπικά ποτέ δεν πίστεψα στα σίδερα στους σωλήνες και στα ταμπελάκια... αυτό που με μάγευε και με μαγεύει σε αυτά τα ποδήλατα ήταν οι ιστορίες που τα συνόδευαν. Όταν έβρισκα ένα τέτοιο ποδήλατο έψαχνα πάντα την προσωπική του ιστορία... ήταν αυτό που του έδινε οντότητα και ύπαρξη. Πολλές φορές τους δίνω και ονόματα σε αυτά τα ποδήλατα που έχουν κάτι να πουν όσο και αν σας φαίνεται παιδιάστικο....
Είναι κρίμα αυτά τα ποδήλατα να γίνονται τσαρλατάνοι.... τα περισσότερα έχουν βαριές ιστορίες...κούραση μόχθο και τον αγώνα των παλιών ιδιοκτητών τους... ας μην τα βεβηλώνουμε. Αν δεν έχουμε την πείρα την γνώση ή και την οικονομική άνεση ώστε να ''αντιμετωπίσουμε'' ένα τέτοιο ποδήλατο καλύτερα να συμβουλευτούμε έναν ειδικό - που ευτυχώς πια υπάρχουν αρκετοί - ώστε να μας συμβουλέψει και να μας καθοδηγήσει. Αν πάλι δεν έχουμε την οικονομική άνεση ας το συντηρήσουμε ως έχει περιμένοντας καλύτερες μέρες και να μην επιχειρούμε μη ανατρέψιμες καταστάσεις.
Είναι καιρός που είχα να γράψω στο ποστ.. δεν ήθελα να γράψω για γρίνιες οπότε υπόσχομαι να μοιραστώ μαζί σας σύντομα την ιστορία ενός όμορφου ποδηλάτου που μου εμπιστεύθηκε ένας αγαπημένος φίλος..
Καλό βράδυ.
Επιτέλους...(ξανα)έγραψες!!!!!!
άντε να έχουμε κάτι να περιμένουμε
Γεια σας θαθελα αν καποιος μπορει να βοηθησει,ψαχνει ο αντρας μου σημα για ποδηλατο ALEXANDER που αναπαλαιωνει
Καλημερα.
Μετα απο αρκετα χρονια και μεγαλο κενό γραφής, αποφάσισα να γράψω για τελευταια φορα σε αυτο το ποστ.
Η αφορμή ειναι η απώλεια ενος καλού φίλου και σημαντικού ανθρώπου στο χώρο του κλασικού και γενικότερα στο χώρο του ποδηλάτου.
Ηταν ο άνθρωπος που με παρότρυνε να γράψω ολα αυτά που εχω γράψει και να παρουσιάσω την συλλογή μου με τα κλασικα.
Ηταν ο άνθρωπος που όταν έγραφε κατω απο καθε καινουρια μου ανάρτηση αισθανόμουν ξεχωριστή τιμή. Όταν τον γνώρισα απο κοντα έμεινα με το στόμα ανοιχτό για τις απίστευτες γνώσεις του επανω στα τεχνικά θεματα του ποδηλάτου και για την ταπεινότητα του χαρακτήρα του. Επίσης είχα εντυπωσιαστεί απο την πίστη του στο ποδηλατο και στο ποδηλατικό κίνημα.
Δεν θα γράψω αλλα γιατι μαλλον δεν θα του άρεσε να γραφουν για αυτόν.
Θα ήθελα ως ελάχιστο φόρο τιμής απο μεριά μου να του αφιερώσω ολα τα κείμενα και τις ιστοριες αυτού του ποστ και οτι θα τον θυμαμαι για παντα.
Καλο ταξίδι Χρήστο....καλο ταξίδι φίλε.
Υ.Σ ...θα παρακαλούσα την διαχείριση να κλειδώσει το ποστ.