Με άλλους στίχους, θα ήταν ωραιότατη τραγουδιστή προσευχή,
σαν αυτές των παιδικών μας χρόνων. Μια χαρά είναι τα χασικλίδικα και έχουν πλάκα,
μόνο στα σπίτια των κρεμασμένων δεν παίζουν τέτοιοι δίσκοι. Ας μην παρεξηγηθεί κανείς
με το σχόλιο, η μουσικη απευθύνεται στα εσώψυχα, έτσι κι αλλιώς. Και οι στίχοι αξιολογοι,Αεί διδασκόμενη, δεν ήξερα αυτόν τον τραγουδιστή, ως μη ειδική στα ρεμπέτικα.
η μάνα μου είχε γεννέθλια στις 13/6, έσβησε κεριά, της τραγουδήσαμε να τα χιλιάσει, είπε όχι-όχι, καλύτερα να πεθάνω στον ύπνο μου να μου ευχηθείτε ... έβγαλε λόγο πριν σβήσει τα κεριά, "ευχαριστώ που με αγαπάτε τόσο, σας έχω αγαπήσει κι εγώ πολύ και θα μου ήταν δύσκολο να σας αποχωριστώ", φίλησε ένα ένα τα αγόρια και τα κορίτσια που έχουν τη φροντίδα της και είπε "παιδιά μου σας ευχαριστώ για όσα κάνετε" και μετά τραγούδησαν όλοι "πάρε τον ηλεκτρικό, έχω αγωνία, στη Νέα Ιωνία έλα! σ' αγαπώ!" την κοιτούσα έκθαμβη να θυμάται τα λόγια, με μια υπέροχη φωνή, ελαφρά φάλτσα απ' το κανονικό αφού πια δεν ακούει καθόλου καλά...ο στενός της φίλος, ίδιας ηλικίας, αναρωτιόταν αν η ορειβασία που έκανε του σακάτεψε τα πόδια, τουλάχιστον αυτός θυμάται ακόμα, η μαμά μου δυστυχώς χάνεται ...
τι δύναμη όλοι τους! οι έφηβοι της κατοχής!!! ο Θοδωράκης ήταν όψιμος αντάρτης, η μάνα έχασε τον πατέρα της, ρήμαξαν όλα, άρχισε τη δουλειά στα δεκαπέντε...
μια φορά ήθελα να δω τη λύπη της να κρατάει και τι στον κόσμο ... αψύς και πεισματάρης άνθρωπος, ερωτευμένη με τη ζωή, τον έρωτα, την ομορφιά ...
λέει "εγώ δεν το βάζω κάτω κι ας είμαι έτσι"
τη μέρα της γιορτής της, φορούσε τα κοσμήματά της κι ένα ωραίο φόρεμα εμπριμέ με το ζακετάκι που αγαπά, είχε φρεσκάρει και τα νύχια της
ωωωω!!!! χρόνια πολλά γενναίοι!
σας ευχαριστούμε για όσα υπέροχα μας διδάσκετε εκτός απ' την μακρόβια και τόσο χρήσιμη ζωή σας ...
τι θα κάναμε χωρίς τη ζωή και τη μουσική του θηρίου Μίκη Θεοδωράκη ... με το μειδίαμα και τη θέρμη σε όλα ... θα'ταν άραγε κάπως έτσι ο μειδιών Μπελογιάννης αν δεν τον είχαν σκοτώσει νωρίς;
αλλά και τι θα κάναμε χωρίς την πάγια φράση και στάση της μάνας μου, όσους μας νουθετούσε όλη της τη ζωή ...
"δεν θα το βάλουμε κάτω!"
[πολύ συγκινημένη, προσπάθησα να φτιάξω τα διαστήματα στην τελική δημοσίευση, δεν τα κατάφερα]
Τετ, 21/06/2017 - 10:27
Θα' ρθει μια μέρα που θ' αφήσω αυτό το φόβο πίσω μου...
επειδή μ' αρέσει αυτός ο Κατσιμίχας μόνο κι αυτό το τραγούδι μόνο
επειδή μ' αρέσει η βορβορώδης φωνή του Μάλαμα, αλλά ποτέ από πρόσφατες συναυλίες, όπου ο κάθε ένας παράφωνα φωνάζει υποτίθεται τραγουδώντας, δίπλα σ' αυτή τη φωνή, σφυρίζει εκκωφαντικά και χάνει κανείς τα χρώματα του τραγουδιού κι ακούει μια οχλοβοή ... αυτή τη φωνή και μεθυσμένη άντεξα και την άκουσα σε μια παλιά συναυλία, όπου ο κόσμος δεν σκούζαμε την ώρα του τραγουδιού, ειδικά όταν μετά τη συναυλία συνέχισε το τραγούδι με κλειστά μικρόφωνα, εκεί στο θεατράκι της Ρεματιάς Χαλανδρίου ... πάνε πια αυτά ... τώρα ποδόσφαιρο και οι συναυλίες ...
όμως ... για τον ίδιο λόγο ... η φωνή του βραχνού προφήτη ίσως ταιριάζει περισσότερο στη σύγχρονη οχλοβοή, είναι σαν να την φέρνει σε τάξη ... (και κοίτα που τα καταφέρνει)
.....with Σωκράτη. Εσύ το είπες τέλεια [και πιο ποιητικά] για τη σπηλαιώδη φωνή. Ωραία, πλήρης, συγκινητική αντρική παρουσία. Οσο μεγαλώνω μ αρέσουν όλο και πιο λίγοι. Η εγώ γερνάω ή λιγοστεύουν οι άντρες. Θλιβερή, για κλάματα, εποχή του [θνησιγενούς] survivor. Από μένα μια μεγάλη καλημέρα.
Ελένη μου, δεν λιγοστεύουν οι άντρες, εμείς είμαστε λίγο παλιομοδίτισσες ίσως ... εγώ χαίρομαι που μεγάλωσα πια ... δεν θα τα κατάφερνα ως "νέα" σε πολλά ...
και τώρα κοιτώ απλά και είναι πράγματα που χαίρομαι κι άλλα που καθόλου, αλλά δεν πειράζει, οι νέοι έχουν δύσκολο δρόμο να διαβούν ... σκεφτόμουν όσα είπα πιο πάνω για τη γενιά του 25 ... αλλά κι αυτή εδώ τι να κάνει ... κι αναρωτιέμαι αν ο έρωτας φιμωμένος είναι σ' εμάς, σ' αυτούς τι να είναι άραγε έτσι που είναι η ζωή ... αυτά σκεφτόμουν κι έβαλα τρία τραγούδια γι' αυτόν τον καημένο που μας διακατέχει ως το μνήμα, νέους και γέρους, δεν έχει σημασία πιστέψτε με ... είναι θέμα αυτοσυντήρησης ... είναι θέμα κεκτημένης ταχύτητας ... είναι θέμα συγκρότησης ... σιχαίνομαι το φίμωμα όσο τίποτα ... μα είναι αναγκαίο κακό φοβάμαι ...
παιδιά, βγείτε, περάστε καλά όσο μπορείτε, μ' όποιο τρόπο μπορείτε ... είμαστε τραγικά προσωρινοί ... κάθε λεπτό είναι θησαυρός να αποθησαυριστεί ...
Ελένη μου το σπηλαιώδης είναι ευγενική, όπως εσύ, λέξη ...το δικό μου βορβορώδης το διάλεξα γιατί ο άνθρωπος, πιωμένος, όπως είναι στις συναυλίες, έχει ένα στοιχείο κόλασης στη χροιά του ... αυτό που λες "αμαρτάνω! βρε, δεν πα' να χαθώ...το πίνω όλο το ηδονικό μεθύσι κι ας βυθιστώ στο πυρ το εξώτερο" ...
άλλο δυό αγαπημένα, έτσι γι' απόγευμα
για μόνους μόνο στίχοι του Μιχάλη ΄Γκανά και μουσική του Νίκου Ξυδάκη
μακροσκελής εισαγωγή: στα πολύ νιάτα μου, μια απ' τις πολλές γυναίκες που θαύμαζα ήταν μια που στάθηκε στ' αριστερά του ΚΚΙ, φεμινίστρια Ιταλίδα, τη Ροσάνα Ροσάντα ... χαίρομαι που και τώρα στα εννενήντα κάτι της (θα μπορούσε να είναι μάνα μου) παίρνει θέσεις που θα έπαιρνα κι εγώ, πράγμα που σημαίνει πως δεν γοητεύθηκα απ' αυτήν άδικα ... δεν με πρόδωσε και δεν την πρόδωσα ... τέλος εισαγωγής ...
αυτή λοιπόν δεν παντρεύτηκε και δεν γέννησε ... κάποια στιγμή όμως είπε κάτι που δεν κατάλαβα τότε ... είπε: το μόνο πράγμα που μετανιώνω είναι που δεν έκανα έναν γιό ... προσέξτε είπε γιό όχι ένα παιδί ... γιό!
επιτρέψτε μου να πω το ίδιο, όχι γιατί το είπε εκείνη, αλλά γιατί έτσι το νιώθω και θα πω κάτι πολύ προσωπικό, επιτρέψτε μου να το τολμήσω ...
ήθελα να είχα κάνει ένα γιό που θα είχε την όξύτητα του πνεύματος του δικού μας Τάσου (Τάσο τώρα ξέρεις γιατί σ' αγαπώ), την φρεσκάδα της ενεργητικότητάς του, με όσα τον βλέπω τουλάχιστον εγώ να καταπιάνεται, τη λεβεντιά του και ταυτόχρονα να έχει τον ψυχισμό και τη θέρμη του καλλιτέχνη Κωσταντή ... ο Τάσος έχει άγρια μαύρα μαλλιά όπως εγώ αλλά είναι κοντά και δεν φαίνονται, το κεφάλι του Κωσταντή έρχεται πιο κοντά στο δικό μου ...
στον τόπο μου μια λέξη εκφράζει αυτό το μίγμα: κιμπάρης.
δηλαδή ο άνθρωπος με ακεραιότητα, που είναι μ' αυτή την ταυτότητα σ' όσα πολλά μπορεί να καταπιάνεται ... μάγκας βρε παιδί μου και λεβέντης δηλαδή ... έτσι με ορολογίες λαϊκές να το πω ... αυτός που ξέρει που αρχίζει και σταματάει κάτι και μέσα σ' αυτό το όριο κάνει τα καλύτερα που μπορεί ...
Ein Schiff wird kommen
23-10-1925 / 15-6-1994
...δηλαδη οχι ακριβως, αλλα ο didotou, κι αντι να το ανεβασω στο R'nR' Bikers, μπηκε εδω.
Ενταξει, να το ρεμα:
https://www.youtube.com/watch?v=y8arY6RRlJg
Στον Μεγάλο Μάγο της Ελληνικής μουσικής, που είχαμε την τύχη και την Τιμή να γνωρίσουμε στην εποχή μας...
Θεέ μου μεγαλοδύναμε
street artist - Sam3
Με άλλους στίχους, θα ήταν ωραιότατη τραγουδιστή προσευχή,
σαν αυτές των παιδικών μας χρόνων. Μια χαρά είναι τα χασικλίδικα και έχουν πλάκα,
μόνο στα σπίτια των κρεμασμένων δεν παίζουν τέτοιοι δίσκοι. Ας μην παρεξηγηθεί κανείς
με το σχόλιο, η μουσικη απευθύνεται στα εσώψυχα, έτσι κι αλλιώς. Και οι στίχοι αξιολογοι,Αεί διδασκόμενη, δεν ήξερα αυτόν τον τραγουδιστή, ως μη ειδική στα ρεμπέτικα.
έχω δυό που λατρεύω... τη μαμά μου και τον Μίκη...
ένα μήνα διαφορά απ' τη μαμά μου ο Μίκης,
στο αναπηρικό του διευθύνει γοητευτικός πάντα, με τις χέρες του σαν πουλιά που με το πέταγμά τους ορμηνεύουν τα όργανα...
τι δύναμη όλοι τους! οι έφηβοι της κατοχής!!! ο Θοδωράκης ήταν όψιμος αντάρτης, η μάνα έχασε τον πατέρα της, ρήμαξαν όλα, άρχισε τη δουλειά στα δεκαπέντε...
μια φορά ήθελα να δω τη λύπη της να κρατάει και τι στον κόσμο ... αψύς και πεισματάρης άνθρωπος, ερωτευμένη με τη ζωή, τον έρωτα, την ομορφιά ...
λέει "εγώ δεν το βάζω κάτω κι ας είμαι έτσι"
τη μέρα της γιορτής της, φορούσε τα κοσμήματά της κι ένα ωραίο φόρεμα εμπριμέ με το ζακετάκι που αγαπά, είχε φρεσκάρει και τα νύχια της
ωωωω!!!! χρόνια πολλά γενναίοι!
σας ευχαριστούμε για όσα υπέροχα μας διδάσκετε εκτός απ' την μακρόβια και τόσο χρήσιμη ζωή σας ...
τι θα κάναμε χωρίς τη ζωή και τη μουσική του θηρίου Μίκη Θεοδωράκη ... με το μειδίαμα και τη θέρμη σε όλα ... θα'ταν άραγε κάπως έτσι ο μειδιών Μπελογιάννης αν δεν τον είχαν σκοτώσει νωρίς;
αλλά και τι θα κάναμε χωρίς την πάγια φράση και στάση της μάνας μου, όσους μας νουθετούσε όλη της τη ζωή ...
"δεν θα το βάλουμε κάτω!"
[πολύ συγκινημένη, προσπάθησα να φτιάξω τα διαστήματα στην τελική δημοσίευση, δεν τα κατάφερα]
θα γίνει δέντρο και θα παίζουν από κάτω τα παιδιά
θα είναι χαρτί που στροβιλίζει ο αέρας μακριά.
επειδή μ' αρέσει αυτός ο Κατσιμίχας μόνο κι αυτό το τραγούδι μόνο
επειδή μ' αρέσει η βορβορώδης φωνή του Μάλαμα, αλλά ποτέ από πρόσφατες συναυλίες, όπου ο κάθε ένας παράφωνα φωνάζει υποτίθεται τραγουδώντας, δίπλα σ' αυτή τη φωνή, σφυρίζει εκκωφαντικά και χάνει κανείς τα χρώματα του τραγουδιού κι ακούει μια οχλοβοή ... αυτή τη φωνή και μεθυσμένη άντεξα και την άκουσα σε μια παλιά συναυλία, όπου ο κόσμος δεν σκούζαμε την ώρα του τραγουδιού, ειδικά όταν μετά τη συναυλία συνέχισε το τραγούδι με κλειστά μικρόφωνα, εκεί στο θεατράκι της Ρεματιάς Χαλανδρίου ... πάνε πια αυτά ... τώρα ποδόσφαιρο και οι συναυλίες ...
όμως ... για τον ίδιο λόγο ... η φωνή του βραχνού προφήτη ίσως ταιριάζει περισσότερο στη σύγχρονη οχλοβοή, είναι σαν να την φέρνει σε τάξη ... (και κοίτα που τα καταφέρνει)
.....with Σωκράτη. Εσύ το είπες τέλεια [και πιο ποιητικά] για τη σπηλαιώδη φωνή. Ωραία, πλήρης, συγκινητική αντρική παρουσία. Οσο μεγαλώνω μ αρέσουν όλο και πιο λίγοι. Η εγώ γερνάω ή λιγοστεύουν οι άντρες. Θλιβερή, για κλάματα, εποχή του [θνησιγενούς] survivor. Από μένα μια μεγάλη καλημέρα.
Ελένη μου, δεν λιγοστεύουν οι άντρες, εμείς είμαστε λίγο παλιομοδίτισσες ίσως ... εγώ χαίρομαι που μεγάλωσα πια ... δεν θα τα κατάφερνα ως "νέα" σε πολλά ...
και τώρα κοιτώ απλά και είναι πράγματα που χαίρομαι κι άλλα που καθόλου, αλλά δεν πειράζει, οι νέοι έχουν δύσκολο δρόμο να διαβούν ... σκεφτόμουν όσα είπα πιο πάνω για τη γενιά του 25 ... αλλά κι αυτή εδώ τι να κάνει ... κι αναρωτιέμαι αν ο έρωτας φιμωμένος είναι σ' εμάς, σ' αυτούς τι να είναι άραγε έτσι που είναι η ζωή ... αυτά σκεφτόμουν κι έβαλα τρία τραγούδια γι' αυτόν τον καημένο που μας διακατέχει ως το μνήμα, νέους και γέρους, δεν έχει σημασία πιστέψτε με ... είναι θέμα αυτοσυντήρησης ... είναι θέμα κεκτημένης ταχύτητας ... είναι θέμα συγκρότησης ... σιχαίνομαι το φίμωμα όσο τίποτα ... μα είναι αναγκαίο κακό φοβάμαι ...
παιδιά, βγείτε, περάστε καλά όσο μπορείτε, μ' όποιο τρόπο μπορείτε ... είμαστε τραγικά προσωρινοί ... κάθε λεπτό είναι θησαυρός να αποθησαυριστεί ...
Ελένη μου το σπηλαιώδης είναι ευγενική, όπως εσύ, λέξη ...το δικό μου βορβορώδης το διάλεξα γιατί ο άνθρωπος, πιωμένος, όπως είναι στις συναυλίες, έχει ένα στοιχείο κόλασης στη χροιά του ... αυτό που λες "αμαρτάνω! βρε, δεν πα' να χαθώ...το πίνω όλο το ηδονικό μεθύσι κι ας βυθιστώ στο πυρ το εξώτερο" ...
άλλο δυό αγαπημένα, έτσι γι' απόγευμα
για μόνους μόνο στίχοι του Μιχάλη ΄Γκανά και μουσική του Νίκου Ξυδάκη
για όσους δεν τους χτύπησε ποτέ δριμύς αέρας της αγάπης ...πάλι σε στίχους του Γκανά, μουσική Νίκου Ξυδάκη και με την σιγανή, λιτά αισθαντική φωνή του συνθέτη ...
Τα βάσανά μου ένα φορτίο
street artist - banksy
...https://www.youtube.com/watch?v=gHX73mPaTog
....σας χρωστάω ένα τραγούδι ''του ναργιλέ'', πιο ελαφρύ, επί το ευρωπαικώτερον. Στο βάθος ο καημός είναι ο ίδιος.
μάνα που ζώ!
Δεν στεναχώρησες κανέναν. Μη το σκέφτεσαι καθόλου και μη στεναχωριέσαι λοιπόν ...
Να 'χα χαρά να μοίραζα
Θυμάμαι
πως είχα γονατίσει από την πείνα.
Γύρω μου μαζεύτηκαν μερικοί ποιητές.
Ένας απ’ αυτούς, ο πιο θαρραλέος,
έκοψε μια φέτα απ’ τη λέξη: "ψωμί"
και μου έδωσε.
Ξέρεις ποιο είναι το πιο παλιό ψέμα πάνω στη γη; μου είπε.
Η αλήθεια.
.
Ντάνης Σενόγλου
.........................
μα δεν προσέξανε ... και μπλέξανε
στο Μπόστον μερακλήδες ζεϊμπεκλήδες, αλλά αλλού, ο Θεός να σε φυλάει!
εν τω μεταξύ να χάνεις στο τζόγο, να σφάζεσαι και στην αγάπη ... ε νησάφι πιά!
τι τράβηξαν και τα πατριωτάκια μας, τα ξενάκια μας ... τα βιολιά και τα ούτια έδωσαν και πήραν ...
φόρτσα λούμπεν!
Δυο... να καλυψω το handycap
Σαββόπουλος Τσάμικο
Αλκίνοος Ιωαννίδης - Πατρίδα
YG το παλεψα με τις διαστασειςτων jpg , alla den...
σαν αράχνη επτάχρονη φοβία
στο dada αν δεν μ' απατάει η μνήμη μου το τραπεζάκι ...
ένα κι ένα
street artist - Aakash Nihalani
στη φίλη απ' τους ΦτΠ που την Τρίτη έπαιζε το καινούργιο της νάι ...
ένας μεγάλος μάστορας της φλογέρας κάθε είδους
εδώ με μια πικολίσσιμα παίζει έναν μακεδονίτικο καρσιλαμά ...
επειδή ξέρει τι τραγουδάει και γιατί!!! περνάω το πρωινό μου μαζί του ... ωραίος οργανοπαίχτης, ωραία φωνή, ωραία ζέση μουσικού ...
Καραμελένια, καλημέρα.
Καλημέρα σε όλη την παρέα.
Royal Oak, εχω ακούσει κι εγώ τον Κωσταντή σε συναυλία, μαζί με τον Χαρούλη νομίζω. Φοβερή ενέργεια, πώς αλλιώς να το εκφράσω, αχ...αχ
μακροσκελής εισαγωγή: στα πολύ νιάτα μου, μια απ' τις πολλές γυναίκες που θαύμαζα ήταν μια που στάθηκε στ' αριστερά του ΚΚΙ, φεμινίστρια Ιταλίδα, τη Ροσάνα Ροσάντα ... χαίρομαι που και τώρα στα εννενήντα κάτι της (θα μπορούσε να είναι μάνα μου) παίρνει θέσεις που θα έπαιρνα κι εγώ, πράγμα που σημαίνει πως δεν γοητεύθηκα απ' αυτήν άδικα ... δεν με πρόδωσε και δεν την πρόδωσα ... τέλος εισαγωγής ...
αυτή λοιπόν δεν παντρεύτηκε και δεν γέννησε ... κάποια στιγμή όμως είπε κάτι που δεν κατάλαβα τότε ... είπε: το μόνο πράγμα που μετανιώνω είναι που δεν έκανα έναν γιό ... προσέξτε είπε γιό όχι ένα παιδί ... γιό!
επιτρέψτε μου να πω το ίδιο, όχι γιατί το είπε εκείνη, αλλά γιατί έτσι το νιώθω και θα πω κάτι πολύ προσωπικό, επιτρέψτε μου να το τολμήσω ...
ήθελα να είχα κάνει ένα γιό που θα είχε την όξύτητα του πνεύματος του δικού μας Τάσου (Τάσο τώρα ξέρεις γιατί σ' αγαπώ), την φρεσκάδα της ενεργητικότητάς του, με όσα τον βλέπω τουλάχιστον εγώ να καταπιάνεται, τη λεβεντιά του και ταυτόχρονα να έχει τον ψυχισμό και τη θέρμη του καλλιτέχνη Κωσταντή ... ο Τάσος έχει άγρια μαύρα μαλλιά όπως εγώ αλλά είναι κοντά και δεν φαίνονται, το κεφάλι του Κωσταντή έρχεται πιο κοντά στο δικό μου ...
στον τόπο μου μια λέξη εκφράζει αυτό το μίγμα: κιμπάρης.
δηλαδή ο άνθρωπος με ακεραιότητα, που είναι μ' αυτή την ταυτότητα σ' όσα πολλά μπορεί να καταπιάνεται ... μάγκας βρε παιδί μου και λεβέντης δηλαδή ... έτσι με ορολογίες λαϊκές να το πω ... αυτός που ξέρει που αρχίζει και σταματάει κάτι και μέσα σ' αυτό το όριο κάνει τα καλύτερα που μπορεί ...
Κωσταντή αγόρι μου να ζήσεις χίλια χρόνια ...
αλήθεια τι πνευμόνια, τι ψυχή! ποιό τροφοδοτεί ποιό;
ας τον χαρούμε σ' ένα λατρεμένο τραγούδι ακόμα έτσι για να ισορροπήσω το άγριο ξεχείλωμα που έκανα ...
στης Πικροδάφνης τον ανθό
κι ας του έχουν κουτσουρέψει το φινάλε που προφανώς γύριζε σε άλλο τραγούδι αμέσως
Δυόσμος και κανέλα
πάμε στο Φάληρο
αχ, στο Φάληρο που πλένεσαι, περιστεράκι γένεσαι
τώρα πώς κάνει ο σπάρος και η καβουρίνα χωριό, ελάτε να μου το πείτε ... καημένε κ. Κάβουρα!
...ο καϋμενος...
Καλό "ταξίδι" ρε φίλε...
ήμουν έτοιμη να ανεβάσω, το είχα βρει και το είχα έτοιμο για επικόλληση.
Ανατριχιάζω...
Καλό Παράδεισο να έχει, επιτρέψτε μου τη δική μου ευχή- πολύ αγαπημένος....
...για να θυμουνται οι παλαιοτεροι και να μαθαινουν οι νεωτεροι...