ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΙΔΑΛΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΡΥΛΟΣ !!!!!! ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟΝ....

Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε μια φυσιολογική συζήτηση, οπότε το αφήνω.

χωρίς καμία πρόθεση να σε θίξω
μια ειλικρινά φιλική συμβουλή
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΟΥΣΙΕΣ!
είτε είναι ντόπα, είτε αλκοόλ, είτε χασίς, είτε κόκα, πρέζα, χάπια κλπ.
είναι πολύ επικίνδυνα σπορ αυτά και στο λέω μετά λόγου γνώσης.
μην ακούς τις ανοησίες ότι είναι ακίνδυνα.
Δεν υπάρχουν ακίνδυνες εξαρτησιογόνες ουσίες.
είναι πολύ πιο επικίνδυνα από όσο δυστυχώς φαντάζεσαι ή παραδέχεσαι ή ξέρεις ίσως.
α και την τέχνη την παράγουνε τα μυαλά, ειδικά όσο δεν είναι ακόμα καμένα.
respectfully yours
ταμπακιέρα

@tabakiera
συμφωνώ στο μακριά από ουσίες
αλλά το θέμα είναι πως τα περισσότερα ναρκωτικά ξεκίνησαν απο φαρμακευτικά σκευάσματα

βέβαια το γεγονός να θεωρούμε αθώα κάποια τα οποία απλά έγιναν για φορολογικούς λόγους νόμιμα δεν μας κάνει πιο έξυπνους

να αναφέρω μερικά
εμπορικά αποστάγματα (Ουισκι βοτκα τεκιλα κτλ κτλ κτλ)
energy drinks
συμπληρώματα διατροφής
ανακατασκευασμένα κρέατα
coca cola (στην Αμερική η coca cola Που έχουμε στην Ευρώπη είναι παράνομη )
και το χειρότερο από όλα
βιομηχανική ζάχαρη (εκεί να δεις εθισμό)
αλλά όλα αυτά θέλουν πολύ συζήτηση

Σε κάποια σημεία θα συμφωνήσω με τον πλάνετ.

Αυστηρά ηθικά κριτήρια θα μας οδηγήσουν μετά αβεβαιότητας να απορρίψουμε τους πάντες. Σχεδόν για όλους μπορείς να έχεις ράμματα για την γούνα τους. Άλλος με ναρκωτικά, άλλος με γυναίκες και όργια, άλλος φιλοχρήματος, άλλος έτσι, άλλος αλλιώς κτλ.

Ειδικά για ξεχωριστές προσωπικότητες είναι αδύνατον να μην ανιχνεύσεις αμαρτίες.

Διότι ένας ήσυχος μικροαστός με την δουλίτσα του, την οικογένεια του κτλ. ίσως μπορεί να απέχει των πειρασμών και των αμαρτιών (βασικά και οι αμαρτίες απέχουν από αυτόν, όπερ έστι... και να ήθελε...). Ένας άνθρωπος όμως που κινείται σε άλλα επίπεδα και σε άλλους χώρους αντιμετωπίζει και άλλες συνθήκες και περιορισμούς. Πχ. πείτε μου κάποιον μεγάλο πολιτικό ή ηγέτη που θαυμάζετε, σε 5λ με ένα google search θα σας βγάλω ένα σωρό στραβά και ανάποδα (ίσως ο γκάντι αποτελεί μια εξαίρεση). Συνεπώς είναι άδικο να είμαστε τόσο αφοριστικοί όσο ο ταμπακέρα. Δεν λέω ότι δεν ήταν θλιβερή η κατάληξη του Παντάνι. Σίγουρα ήταν, αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι δεν ήταν ένας πολύ μεγάλος αθλητής. Είναι άδικη αυτή η απαξιώση...Βέβαια μπορεί ο καθένας να έχει την γνώμη του. Εγώ τον θεωρώ έναν από τους πολύ σημαντικούς ποδηλάτες. Μακάρι να μην είχε αυτό το τέλος.

plannet wrote:

@tabakiera
συμφωνώ στο μακριά από ουσίες
αλλά το θέμα είναι πως τα περισσότερα ναρκωτικά ξεκίνησαν απο φαρμακευτικά σκευάσματα

βέβαια το γεγονός να θεωρούμε αθώα κάποια τα οποία απλά έγιναν για φορολογικούς λόγους νόμιμα δεν μας κάνει πιο έξυπνους

να αναφέρω μερικά
εμπορικά αποστάγματα (Ουισκι βοτκα τεκιλα κτλ κτλ κτλ)
energy drinks
συμπληρώματα διατροφής
ανακατασκευασμένα κρέατα
coca cola (στην Αμερική η coca cola Που έχουμε στην Ευρώπη είναι παράνομη )
και το χειρότερο από όλα
βιομηχανική ζάχαρη (εκεί να δεις εθισμό)
αλλά όλα αυτά θέλουν πολύ συζήτηση

Χαρά στο κουράγιο σου. … χαχαχαχα

Nastybishop wrote:

Σε κάποια σημεία θα συμφωνήσω με τον πλάνετ.

Αυστηρά ηθικά κριτήρια θα μας οδηγήσουν μετά αβεβαιότητας να απορρίψουμε τους πάντες. Σχεδόν για όλους μπορείς να έχεις ράμματα για την γούνα τους. Άλλος με ναρκωτικά, άλλος με γυναίκες και όργια, άλλος φιλοχρήματος, άλλος έτσι, άλλος αλλιώς κτλ.

Ειδικά για ξεχωριστές προσωπικότητες είναι αδύνατον να μην ανιχνεύσεις αμαρτίες.

Διότι ένας ήσυχος μικροαστός με την δουλίτσα του, την οικογένεια του κτλ. ίσως μπορεί να απέχει των πειρασμών και των αμαρτιών (βασικά και οι αμαρτίες απέχουν από αυτόν, όπερ έστι... και να ήθελε...). Ένας άνθρωπος όμως που κινείται σε άλλα επίπεδα και σε άλλους χώρους αντιμετωπίζει και άλλες συνθήκες και περιορισμούς. Πχ. πείτε μου κάποιον μεγάλο πολιτικό ή ηγέτη που θαυμάζετε, σε 5λ με ένα google search θα σας βγάλω ένα σωρό στραβά και ανάποδα (ίσως ο γκάντι αποτελεί μια εξαίρεση). Συνεπώς είναι άδικο να είμαστε τόσο αφοριστικοί όσο ο ταμπακέρα. Δεν λέω ότι δεν ήταν θλιβερή η κατάληξη του Παντάνι. Σίγουρα ήταν, αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι δεν ήταν ένας πολύ μεγάλος αθλητής. Είναι άδικη αυτή η απαξιώση...Βέβαια μπορεί ο καθένας να έχει την γνώμη του. Εγώ τον θεωρώ έναν από τους πολύ σημαντικούς ποδηλάτες. Μακάρι να μην είχε αυτό το τέλος.

...μεγάλος αθλητής?

Βεβαίως, με βάρος 55 κιλά , τίγκα αναβολικό και μερικές μυτιές για την ανάταση οι ανηφόρες ήταν παιχνιδάκι.

@horsey

για πάρε και εσύ καμιά μυτιά μπας και ηρεμήσουμε

για πες μου έναν ανηφορίστα που δεν είναι λίγα κιλά και μικρόσωμος;

ρε παιδιά μην τα ισοπεδώσουμε όλα...

@nasty
εγώ εγώ εγώ
και τα μόνα αναβολικά που παίρνω είναι κάτι πιτόγυρα πριν και κάτι σουβλάκια μετά
:D

Βαρύτητα vs Plannet

Mια πραγματική τιτανομαχία!

Nastybishop wrote:

για πες μου έναν ανηφορίστα που δεν είναι λίγα κιλά και μικρόσωμος;

ρε παιδιά μην τα ισοπεδώσουμε όλα...

...και κόκα?

Τι να μην ισωπεδώνουμε? αφού οι ίδιοι ισοπεδώνουν τους εαυτούς τους.

Ο Μαραντόνα που τράβαγε κόκα για πρωινό δεν ήταν σπουδαίος ποδοσφαιριστής?

Martin wrote:

Ο Μαραντόνα που τράβαγε κόκα για πρωινό δεν ήταν σπουδαίος ποδοσφαιριστής?

...τώρα όμως κάνει την πόρνη για να βγάλει τα προς το ζείν.

horsey wrote:

Martin wrote:

Ο Μαραντόνα που τράβαγε κόκα για πρωινό δεν ήταν σπουδαίος ποδοσφαιριστής?

...τώρα όμως κάνει την πόρνη για να βγάλει τα προς το ζείν.

Εννοείς οτι είναι μπουρδέλο η Εθνική Αργεντινής? :D

Νομίζω ότι ο Μαραντόνα είναι πολύ εύστοχο παράδειγμα για την παρούσα συζήτηση. Πολύ χάλια ζωή (ναρκωτικά, όργια κτλ.) όμως μέσα στο γήπεδο ζωγράφιζε. Κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό.

Και φυσικά έγινε φαινόμενο λόγω του τεράστιου ταλέντου του και της αγάπης του για το ποδόσφαιρο. Δεν έπαιζε μπάλα η κοκαίνη, αλλά η καρδιά του.

Δεν συμφωνώ με τη θεοποίηση τους, αλλά είναι κρίμα να μηδενίζουμε σπουδαίους αθλητές με την ευκολία που πατάμε το backspace αραγμένοι στον καναπέ μας.

Θα ζητησω απο τωρα συγγνωμη για το ποστ που θα ναι τερααααααααστιο (πραγματικα), ελπιζω να μη σας κουρασω, θα σας μεταφερω μια ιστορια......
Κατ αρχην, για να πω και τη γνωμη μου για τα μεχρι τωρα (αν και δε σκοπευα να γραψω εκθεση ιδεων), και μιλωντας για το ντοπιγκ μια και σ ολα τ αλλα δεν τιθεται θεμα συζητησης απο κανεναν νομιζω, θα πω οτι πιστευω οτι αλλο αθλητισμος, αλλο πρωταθλητισμος.... Στην πρωτη περιπτωση εχεις επιλογη, στη δευτερη μαλλον οχι πια, μια και μπαινει στη μεση ενα ολοκληρο κυκλωμα που απαιτει χρόνους, ρεκορ, υπερεπιδοσεις για να ικανοποιηθει και το κοινο αλλα κυριως ο σπονσορας..... Νομιζω οτι δεν υπαρχει πρωταθλητης "καθαρος" πουθενα, απλα παιζουν με τα ορια και αλλοι τα ξεπερνουν και πιανονται και αλλοι ειναι ...ελαχιστα πιο κατω και ειναι εθνικοι ηρωες (παγκοσμιως).... ΔΥΣΤΥΧΩΣ.... Και σιγουρα ειναι ανθρωποι προικισμενοι και με ταλεντο, που πιθανα θα ηταν οι πρωτοι ουτως η αλλως, καθως ξερουν και οι ομαδες και οι υπευθυνοι ποιους προωθουν, δε θα παιρναν εμενα πχ, απλα απο κει και μετα αρχιζει αλλη ιστορια.... Για τα ναρκωτικα, οπως ειπα, δε συζητω.... Ο καθενας πραττει οσο του κοφτει, η οσο αντεχει (αλλες περιπτωσεις ετσι, αλλες αλλιως) αλλα παντα μιλαμε για κατι που δεν κανει τον αλλον προτυπο γενικως, αυτο δε σημαινει βεβαια οτι δε μπορω να θαυμασω τις επιδοσεις του!!... ;)
Αυτο που δε χρειζεται, ειναι η θεοποιηση και η εξιδανικευση, οπως ολοι αναφερατε ολοι ειναι ανθρωποι και εχουν και τις αδυναμιες και τα στραβα τους.... Οποτε, tomac4 μαλλον διαφωνω λιγο μαζι σου, με τη λεξη ινδαλμα δηλαδη πιο πολυ (και ας σε συμπαθω πολυ απ τα γραπτα σου).... Γιατι αν πω εναν τετοιο ανθρωπο ινδαλμα (αθλητη-προτυπο δηλαδη) τι μπορω να πω για τον παρακατω? (κι εδω ΑΡΧΙΖΕΙ το ποστ μου,χεχε, σορι και παλι, αλλα μπειτε στον κοπο να το διαβασετε, το κανω copy απλως, δεν βαζω περιληψη...)

Ο Dick Hoyt είναι ένας συνταξιούχος του Αμερικανικού στρατού, ζει στην πόλη Holland της Μασαχουσέτης των Η.Π.Α. και είναι σήμερα 68 ετών. Πριν από 46 χρόνια η σύζυγός του Judy έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι που το ονόμασαν Rick. Η γέννα ήταν δύσκολη καθώς ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του εμβρύου σταματώντας την αιμάτωση του εγκεφάλου τα πρώτα κρίσιμα λεπτά της ζωής του. Τελικά o Rick έζησε αλλά όπως είπαν αργότερα οι γιατροί στους γονείς του δεν θα μπορούσε ποτέ ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει.
Η ολιγόλεπτη αυτή στέρηση του οξυγόνου κατέστρεψε το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση των άκρων και της ομιλίας. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ελέγχει τις κινήσεις του κεφαλιού.

Οι γιατροί τους πρότειναν να βάλουν το Rick σε ένα ειδικό ιατρικό κέντρο για παιδιά με τέτοια προβλήματα όπου θα τύχει της καλύτερης δυνατής φροντίδας. Τότε ο Rick ήταν 9 μηνών. Οι Hoyt ήταν κατηγορηματικοί. Τα ματάκια του Rick ακολουθούσαν τις κινήσεις τους μέσα στο δωμάτιο. Δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα 'φυτό'. Πήραν την απόφαση να μεγαλώσουν τον Rick μαζί με τ' αδέλφια του σαν ένα φυσιολογικό παιδί. Όταν ο Rick ήταν 11 ετών τον πήγαν στο Πολυτεχνείο του Tufts University στη Βοστόνη και ζήτησαν από τους μηχανικούς μήπως υπάρχει κάποιος τρόπος να βοηθήσουν το παιδί να επικοινωνεί. Μόλις ο επικεφαλής καθηγητής αντικρυσε το παιδί, τους είπε : 'Αδύνατον. Ο εγκέφαλος ενός τέτοιου παιδιού δεν μπορεί να δεχθεί τίποτε!' 'Σας παρακαλώ, μιλήστε του'. Είπε ο Dick. 'Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!' Ο καθηγητής είπε στον Rick ένα ανέκδοτο και ο Rick γέλασε. Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Rick με διάφορες κινήσεις του κεφαλιού μετακινούσε ένα κέρσορα, επιλέγοντας γράμματα και σχημάτιζε λέξεις στην οθόνη ενός υπολογιστή.

Αυτό ήταν! Το παιδί άρχισε να επικοινωνεί . Η πρώτη φράση που "έγραψε" στον υπολογιστή ήταν : 'GO BRUINS'. Είναι μια έκφραση των Αμερικανών για να ενθαρρύνουν την ομάδα τους. Bruins είναι η ομάδα χόκεϊ της Βοστόνης.Έτσι το παιδί έδειξε μια σαφή προτίμηση προς τον αθλητισμό. Αργότερα πήγε στο σχολείο. Όταν ήταν 15 ετών ένας συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του. Όταν ο Rick γύρισε στο σπίτι "είπε" στον πατέρα του : 'Μπαμπά θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ'. Ο Dick σάστισε Πως ένα 'γουρουνόπουλο', όπως συνήθιζε να λέει για τον εαυτό του, που δεν έτρεξε ποτέ πάνω από ένα χιλιόμετρο συνεχόμενο, θα έσπρωχνε ένα αναπηρικό καροτσάκι για 8 χιλιόμετρα; Το δοκίμασε. Και τα κατάφεραν. Μετά ο Dick ήταν 'παράλυτος' για δυο βδομάδες. Ο Rick είπε στον πατέρα του : 'Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένοιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ένοιωθα να τρέχω κι εγώ μαζί σου!'

Αυτή η μέρα άλλαξε την ζωή των Hoyt για πάντα. Ο Dick δάκρυσε. Αποφάσισε να τρέχει μαζί με το γιο του όσο πιο συχνά μπορούσε. Άρχισαν εντατική προπόνηση και 2 χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για το μεγάλο αθλητικό γεγονός. Τον Μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979. Δεν κατάφεραν να πάρουν επίσημη συμμετοχή αλλά έτρεξαν και τερμάτισαν! Τα επόμενα χρόνια πήραν και επίσημη συμμετοχή.

Η επόμενη πρόκληση ήταν το τρίαθλο. Ένα αγώνισμα συνδυασμός από τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι. Οι Ολυμπιακές αποστάσεις για το τρίαθλο είναι : τρέξιμο 10 χλμ. , ποδηλασία 40χλμ. και κολύμπι 1.5 χλμ. Ο Dick αποφάσισε να το δοκιμάσει κι αυτό. Και τα κατάφερε. Και όσο ο Dick ανέβαζε τον πήχη και δοκίμαζε πιο δύσκολες διοργανώσεις, τόσο ο Rick ένιωθε λιγότερο την τετραπληγία του. Γίνονται πολλές διοργανώσεις τρίαθλου ανά τον κόσμο σε διάφορες αποστάσεις. Η κορυφαία όμως δοκιμασία για υπεραθλητές ψυχής είναι το λεγόμενο Ironman τρίαθλο που διεξάγεται στη Χαβάη. 3,8 χλμ. κολύμπι, Μαραθώνιος (42.195μ. τρέξιμο) και 180 χλμ. ποδηλασία! Μια δοκιμασία 15 ωρών για σώμα και ψυχή γι αυτούς που αποδεικνύουν ότι η θέληση μπορεί να νικήσει την σωματική εξάντληση.Ο Dick το επιχείρησε 6 φορές. Και τερμάτισε και τις 6! Μεταφέροντας πάντα τον γιο του, Rick. Κολύμπησε 3,8 χλμ. σέρνοντας μια φουσκωτή βάρκα μέσα στην οποία ήταν ο Rick, έτρεξε 42 χλμ. σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι του Rick και ποδηλατούσε για 180 χλμ. κουβαλώντας και τον Rick. Κάτι που πολλοί αθλητές δεν καταφέρνουν ούτε μόνοι τους.

Από το 1979 που συμμετείχαν στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, ο Dick και ο Rick Hoyt (Team Hoyt) συμμετείχαν σε 958 αθλητικά γεγονότα μεταξύ των οποίων 224 τρίαθλον, 6 Ironman τρίαθλον, 65 Μαραθώνιους, τους 25 στη Βοστόνη και 20 δίαθλα με ένα απ' αυτά το1992, να διασχίζουν τις Ην. Πολιτείες από Βορρά προς Νότο τρέχοντας και ποδηλατόντας για 45 μέρες καλύπτοντας 5.976 χλμ!

Πέρυσι σε ηλικία 67 ετών ο Dick και 45 ο Rick τερμάτισαν για 25η φορά στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, στην 5.083η θέση μεταξύ 10.000 αθλητών.Το 1992 τερμάτισαν με χρόνο 2 ώρες και 40 λεπτά, 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ.

Τότε κάποιοι παρότρυναν τον Dick να τρέξει μόνος του μια και ήταν σίγουρο ότι θα κατέγραφε χρόνο μέσα στους καλύτερους του κόσμου.Η απάντηση του Dick ήταν άμεση και μονολεκτική. ΟΧΙ. Τρέχω για να αισθάνεται καλύτερα ο γιος μου και όχι για το ρεκόρ. Ο Rick κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο πανεπιστήμιο και όταν αποφοίτησε δέχθηκε την πρόταση του πανεπιστημίου για να εργαστεί στις υπηρεσίες του, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα.

Ο Dick ανακηρύχθηκε ο ΠΑΤΕΡΑΣ του αιώνα και συνεχίζει να λαμβάνει μέρος σε μαραθώνιους και τρίαθλα όποτε οι υποχρεώσεις του Rick το επιτρέπουν.

Πρόσφατα σε μια τηλεοπτική συνέντευξη των Hoyt ρώτησαν τον Rick, μετά απ' όλα αυτά τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του. Ο Rick "έγραψε" στον υπολογιστή :

'Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ'.

http://www.youtube.com/watch?v=flRvsO8m_KI

γνωστό story και όντως συγκινητικό
συνήθως τέτοια παραδείγματα δεν προωθούνται όπως θα έπρεπε

συμφωνώ και στα άλλα που είπες

Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά μεταξύ του αθλητή που ντοπάρεται και του χρήστη ναρκωτικών. Ο αθλητής που ντοπάρεται είναι απατεώνας. Εξαπατά τους πάντες με σκοπό το χρήμα και την δόξα. Ο χρήστης ναρκωτικών δεν εξαπατά κανέναν άλλο πέραν ίσως του εαυτού του. Και το πιο παράδοξο; Σε πολλές χώρες (σαν την δική μας), το ντοπινγκ δεν είναι παράνομο (δεν εγείρει ποινικές διώξεις), η χρήση ναρκωτικών είναι παράνομη.

Κατ'εμε ένας ντοπαρισμένος αθλητής είναι τόσο ένοχος όσο ο στρατιώτης που σκοτώνει στον πόλεμο. Όταν μπαίνει σε ένα κύκλωμα που το 99% χρησιμοποιεί ουσίες, αν θέλει να είναι ανταγωνιστικός και να επιβιώσει αναγκάζεται να το δεχτεί ή απλά εγκαταλείπει τα όνειρα του και τις φιλοδοξίες του και σβήνει ως επαγγελματίας . Κατηγορήστε τους μάνατζερ, τις εταιρείες και τους σπόνσορες μην κατηγορείτε τον "στρατιώτη". Χάνετε το δάσος για το δέντρο.

αθλητής θέλει να κάνει μόνο αυτό για το οποίο γεννήθηκε να κάνει
θαυμάζουμε το έργο τους αλλά αυτό δεν σημαίνει πως γίνονται ινδάλματα
βέβαια για αυτό δεν φτενέ οι ίδιοι τους
αλλά το star system
και αυτό το συντηρούμε εγώ εσύ ο δίπλα
:D

@tomac4
Δεν παρεξηγηθηκες, αλλοιμονο, καταλαβα το πνευμα με το οποιο μιλας ακριβως! ;) :D Γι αυτο και τονισα οτι διαφωνω μ εσενα, οσον αφορα το "ινδαλμα".... Φυσικα και για να καταφερει κανεις επιδοσεις και διακρισεις και στην ποδηλασια και στον αθλητισμο γενικοτερα δε φτανουν μονο οι ουσιες, ουτε καν το ταλεντο, θελει ΠΟΛΥ ΚΟΠΟ και ΠΟΛΥ ΙΔΡΩΤΑ ουτως η αλλως..... Γι αυτο και -παρα το οτι ξερουμε ολοι τις συνθηκες- θαυμαζω τις μεγαλες επιδοσεις, και τους μεγαλους αθλητες... (οποιος πει οτι δεν ενιωσε περηφανος με ολα μας τα μεταλλια κατα καιρους, νομιζω ειναι ψευταρακος... :D )

@vouros
Δεν ξερω αν πρεπει να ειμαστε τοσο αυστηροι και να χρησιμοποιουμε τοσο σκληρες εκφρασεις μωρε... Αν πρεπει να αποδωσουμε ευθυνες, πιστευω οτι ο ιδιος ο αθλητης πρεπει να μπει τελευταιος στη σειρα. Μακαρι να μην υπηρχε τιποτα απ ολ αυτα, αλλα δυστυχως.....

@martin και plannet
+1000000!! (ετσι δεν το γραφετε?? :D)
(Την ιστορια plannet κι εγω την ειχα διαβασει αρκετα παλιοτερα, αλλα τωρα που διαβαζα αυτο το τοπικ μου ρθε στο μυαλο εντονα και την εβαλα.... Επρεπε ομως να βαλω συντομοτερο βιντεακι, και μακρυναρι ποστ και δεκαλεπτο βιντεο, ε, το παρακανα νομιζω!! Χιχι!!)

Δεν απαξιώνουμε ούτε μπορούμε να απαξιώσουμε τον πρωταθλητή με το να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αλλά και η αξία τους δεν μπορεί να ακυρώσει την ανομία τους. Κάνετε μια αυθαίρετη και πολύ επικίνδυνη εξίσωση. Λέτε πως όλοι ντοπάρονται και επομένως ξεκινούν και πάλι από το ίδιο σημείο. Πως ξέρετε ότι όλοι παίρνουν το ίδιο ισχυρά αναβολικά; Αν δεν είναι έτσι (που δεν είναι), αντιλαμβάνεστε ότι ο πρωταθλητής δεν είναι πράγματι ο καλύτερος; Πως να ξεχάσουμε περιπτώσεις καλών μεν αθλητών που όμως μέσα σε δύο χρόνια έγιναν άπιαστοι με κόστος τον πρόωρο θανατό τους (π.χ. Florence Griffith-Joyner); Απλουστεύετε πολύ τα πράγματα με το να θεωρείτε πως η χρήση αναβολικών δεν επηρεάζει την σειρά κατάταξης. Την αλλάζει και σε αυτό ακριβώς στηρίζεται και η απάτη που λέω. Και μην μου λέτε επίσης ότι δεν φταίει ο αθλητής, γιατί αυτός κερδίζει χρήματα, αυτός δοξάζεται. Και όταν ντοπάρεται δεν το κάνει από την αγάπη του για τον αθλητισμό, αλλά από την δίψα για την πρωτιά, που επίβάλει πως μόνο ο πρώτος έχει σημασία και ο δεύτερος δεν είναι τίποτα. Υπάρχουν κι άλλοι υπεύθυνοι σίγουρα (πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες) αλλά αυτό δεν καταλαβαίνω πως δικαιολογεί, πόσο μάλλον δικαιώνει τον αθλητή. Και κάτι τελευταίο. Αν η ερώτηση είναι ποιός έχει το μεγαλύτερο κέρδος, η απάντηση είναι η φαρμακευτικές εταιρίες, οι οποίες με βάση αυτό το είδος "αθλητισμού", με την φιλοσοφία δηλαδή του "γίνε καλύτερος με κάθε μέσο", μοιάσε δηλαδή στον πρωταθλητή, έχουν στήσει ένα τρελό και πολύ επικίνδυνο εμπόριο που φτάνει μέχρι και τον στρατό. Εκεί που η ανάγκη ενός αφηνιασμένου ανθρώπου είναι για μερικούς πολύ χρήσιμη.

@vouros
σου είπε κανείς ότι καλά κάνει και παίρνει κάποιος αναβολικά???
αν θέλεις ψάξε λίγο για την φαρμακοδιεργεσή να δεις τι κάνει και σε πια αθλήματα
π.χ. σε έναν αγώνα αντοχής ότι ουσία και να πάρεις
δεν θα σε βοηθίσει γιατί είναι αγώνας μεγάλης διάρκειας
παρόλα αυτά πιάνονται ντοπέ γιατί το παίρνουν πριν τους αγώνες για να αντέχουν στις προπονήσεις
και αν προσέξεις θα δεις πως πιάνονται συνήθως στους μικρούς αγώνες λίγοι είναι αυτοί που πιάνονται στους μεγάλους αγώνες
π.χ. ταμουρίδης πιάστηκε σε αγώνα ανεφ σημασίας
δλδ ρίσκαρε την καριέρα του για να πάρει πρωτιά σε ένα τοπικό κυπελο εν όψη ολυμπιάδας???

Από τις παρατηρήσεις σου φοβάμαι ότι δεν επικοινωνούμε, οπότε χωρίς παρεξήγηση ας το αφήσουμε για να μην παιδέψουμε και τους υπόλοιπους.

@vouros
εννοείτε ότι δεν επικοινωνούμε αν με καταλάβενες τα περί φαρμακοδιεγερσής θα είχες διαφορετική άποψη
μου θυμίζεις καταστάσεις μεσαιωνικές
όπου όπια έκοβε χόρτα να κάνει ένα τσάι ήτανε μάγισσα

Μην τα παίρνεις όλα προσωπικά. Όπως σου είπα ας το αφήσουμε καλύτερα γιατί γίνεται όλο και χειρότερο.