Κάποτε, όταν γράφτηκα αρχικά στο φόρουμ και ήμουν άπειρος ποδηλάτης, είχα κάνει μία δημοσίευση ζητώντας παρέα για βόλτες: τότε.
Η παρέα διαμορφώθηκε σχετικά γρήγορα, μεγάλωσε, κάναμε βόλτες, πήγαμε για μπάνιο στη θάλασσα, πήγαμε στο βουνό, πήγαμε παντού.
Μετά ήρθε ο...Bryan Adams και το τραγούδι του "Summer of '69" όπου "Jimmy quit, Jody got married" και η παρέα άρχισε να «σπάει». Πότε ο ένας δεν μπορούσε, πότε ο άλλος, πότε εγώ. Τελικά και για να μη μακρηγορώ, η παρέα διαλύθηκε. Σταμάτησα να παίρνω τηλέφωνα του στυλ «πάμε καμιά βόλτα», πλέον δεν έχει νόημα όταν ξέρω από πριν την απάντηση που κατά κανόνα είναι «δεν προλαβαίνω».
Στο σήμερα λοιπόν, όπου πια δεν είμαι άπειρος ποδηλάτης, κάνω παρόμοια δημοσίευση με τότε.
Αν υπάρχει κανείς στα Β.Π. της Αθήνας που δεν είναι ούτε αθληταράς να βγάζει τα brevet στο τρίωρο χωρίς στάση αλλά ούτε και ποδηλάτης της...κατηφόρας και όταν βλέπει ανήφορο ψάχνει για την πιο κοντινή στάση του μετρό και έχει διάθεση για βόλτες είτε σε άσφαλτο με κούρσα, είτε σε χώμα με ΜΤΒ, ας ρίξει εδώ ένα μήνυμα ή ας μου στείλει ένα προσωπικό μήνυμα.
Η παλιά παρέα διαλύθηκε, έτσι κι αλλιώς είναι πάρα πολλοί οι φίλοι που δεν βλέπω πια στο φόρουμ (που είναι ο tkant, ο ofios και τόσοι άλλοι άραγε) και έχω την αίσθηση πως περνάμε κι εμείς την παρακμή μας.
Η παρούσα δημοσίευση είναι μια προσπάθεια αυτή η παρακμή να ανατραπεί...
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
με το πνεύμα μαζί σου Τάσο, με το σώμα αδύνατον...
Το ξέρω καλή μου...
Αμα ακούς μπράιαν ανταμς αυτά παθαίνεις....
Και μετά το σχόλιο του φίλου μας που μας θύμισε την εποχή που πηγαίναμε γυμνάσιο και τα σχόλια που ακούγαμε κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων, συνεχίζω τους προβληματισμούς μου σχετικά με το ποδηλατικό κίνημα.
Πιστεύω πως η διάδοση του ποδηλάτου τα τελευταία χρόνια ξεκίνησε πρώτα σε επίπεδο παρέας. Μεγάλωσε, έγινε μαζικό, διευρύνθηκε. Εκεί που έχω αρχίσει να έχω έντονες αμφιβολίες είναι στις ποδηλατοβόλτες που μοιάζουν να έχουν αντικαταστήσει τις παρέες.
Συγκεκριμένες πορείες, χαραγμένες από πριν, απόλυτα ορισμένοι τόποι αναχώρησης και ώρες που «αυστηρά» πρέπει να τηρούνται. Στη συνέχεια «αρχηγοί» που μπαίνουν μπροστά με τον ασύρματο και δείχνουν την πορεία στους υπόλοιπους, «σκούπες» που μαζεύουν όσους δεν μπορούν και «όροι χρήσης» που δηλώνουν ρητά πως κανείς δεν έχει καμία ευθύνη παρά μόνο ο καθένας για τον εαυτό του.
Έχω συμμετέχει κι εγώ σε πολλές τέτοιες βόλτες και πολλές φορές αισθάνομαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Ανθρώπων που λένε ένα γεια, δείχνουν περήφανα τα καινούργια τους ρούχα, αξεσουάρ και ό,τι άλλο και στο τέλος ο καθένας επιστρέφει στη βάση του.
Δεν ξέρω, αλλά έχω την αίσθηση πως κάπου έχουμε χάσει το παρεΐστικο στυλ των πρώτων χρόνων και ίσως έχει έρθει η ώρα να το ξαναβρούμε. Ίσως οι πολλοί μοναχικοί ποδηλάτες που συναντώ όλο και περισσότερο τελευταία, ίσως η αποχή πολλών από τους παλιούς φίλους, μου έχει φέρει έναν προβληματισμό κατά πόσο αυτό το «αρχηγικό» μοντέλο και αυτή η τακτική της υπέρ οργανωμένης βόλτας είναι πλέον χρήσιμο ή όχι.
Κάποτε βγαίναμε μία βόλτα και χαράζαμε τη διαδρομή επί τόπου, όπως μας έβγαινε. Είχε αυτό μια γοητεία και μια αίσθηση «περιπέτειας». Τώρα όλο και περισσότερο αισθάνομαι πως συμμετέχω σε κάτι που θυμίζει περισσότερο παρέλαση παρά βόλτα.
...που κάθομαι και τα διαβάζω,
γιατί είναι προσωπικό, γιατί είναι αληθινό
και με ενδιαφέρει. μας ανοίγει τη σκέψη του γράφοντος,
που καταθέτει τον εαυτό του χωρίς ντροπές και δεν φοβάται όπως κι αν τον χαρακτηρίσουν.
ναι, κάπως έτσι είναι με τις μεγάλες βόλτες, τις απρόσωπες.
Επειδή ήμουν πάντα ''σκούπα'',ή μάλλον αυτό που έρχεται να μαζέψει η σκούπα,
δεν τολμώ πια τις ομαδικές, λόγω έλλειψης αντοχής.
Εχω όμως να θυμηθώ πολύ όμορφες στιγμές από βόλτες της παρέας, 'οπως ήταν
η Λούμπεν...Οταν έπεσα με την κούρσα μου, αφού ανοήτως σφήνωσα τον τροχό μέσα στις ράγες του τραμ, ήρθε ο φίλος Β.Μ. να με σηκώσει και να δει πού χτύπησα. Το σπουδαίο είναι ότι η παρέα με βοήθησε να μην νιώσω ντροπή.
Ανήκω λοιπόν στην ευρύτερη κατηγορία..''το μεν πνεύμα πρόθυμον..''
και ασφαλώς στην ομάδα εκείνη, που έχει ήδη εντοπίσει ένα σταθμό του μετρό,
πριν αρχίσουν οι μεγάλες ανηφόρες.
Καλό καλοκαίρι, φίλε Τάσο,
παρ όλα αυτά...βόρεια προάστεια μένουμε.
με διακατέχει μια νοσταλγική διάθεση γενικότερα, αλλά ας την υιοθετήσω κι εδώ...
λοιπόν...πάω πίσω στο 2008...
κλέβουν το ποδήλατό μου το πρώτο κι έρχομαι εδώ να κλαφτώ...και να’σου ο Τάσος...μ’ αγκαλιάζει με τις φτερούγες του αν και δεν είμαι “βόρειο” κοριτσάκι...δεν ήμουν καν έμπειρη ποδηλάτισσα...το βεληνεκές μου ήταν ως το κέντρο της Αθήνας απ’ την Κυψέλη που έμενα...το κλεμμένο ποδήλατο ένα που δεν το ήξερε ούτε η Ideal που το είχε βγάλει...στο οκταήμερο πάνω αγοράζω την αντικατάστασή του...το Multigo μου...και δέχομαι την πρόσκληση του Τάσου για τη βόλτα - μπάνιο στη θάλασσα...
ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι ήμουνα...μάλιστα οι μανέτες του κλεμμένουν ήταν αλλιώτικες απ’ του Multigo κι όταν κάποια στιγμή είχαμε να ανέβουμε μιαν ανηφορίτσα κάπως σεβαστή εγώ βλακωδώς χρησιμοποιώ τις ταχύτητες ανάποδα...σκληραίνω το πετάλι μου στο έπακρο και κοινώς κολώνω...κόκκαλο η κυρία!
θα μου πειτε κάτι σας είπα...αμ δε...ο Τάσος είχε τον “παπού” κι έτρεχε μπροστά, το ίδιο και οι άλλοι, εγώ με τη γλώσσα έξω...αν πεις στην επιστροφή μεσα στον ντάλα ήλιο προσευχόμουν...απλά προσευχόμουν...μάλιστα την προηγούμενη είχα πάθει κρίση ιλίγγου, κάτι εξαιρετικά συχνό τότε και ήμουν στο νοσοκομείο για μια μέρα με ορούς...ΑΛΛΑ...
ευλογημένος ο φον Ότο όπως τον λέγαμε τότε...μου άνοιξε τα μάτια...
και μετά οι Αλητόγατοι, κάτι γοητευτικά θρασύμια, καμιά σχέση μ’ εμένα την κομ ιλ φω, αλλά κόλλησα πίσω τους κάμποσες φορές...όταν κουβάλαγα τα σαντουιτσάκια και τα κρασιά του πάρτυ στο τέλος των μεγάλων επικών βολτών, τα έβρισκα κάπως μπαστούνια, αλλά είχα κάποιο μεγαθήριο πίσω μου (κατά βάση το Skathari είχα, αλήθεια πού είσαι Skathari;) που με έσπρωχνε κυριολεκτικά απ’ την πλάτη στις ανηφόρες της Νέας Σμύρνης...κάναμε επίδειξη ισορροπίας σαν σε τσίρκο κάτι...τα σκυλάκια λείπανε, όπως στο “Χωρίς Οικογένεια” του Έκτορος Μαλώ...
το σπρώξιμο στην ανηφόρα τέτοιου τύπου το υιοθέτησε σε μια απ’ τις αιμοδοσίες και ο tkant εκεί κάπου στου Γκύζη, μια φορά που ήμουν στις κακές μου, άλλο γνήσιο αλητογατάκι κι αυτός...έτσι για να μην ξεχνιόμαστε...
αλλά εκεί που δεν θα συγχωρήσω τον εαυτό μου ποτέ είναι που δεν κατάφερα να γίνω σωστή σύντροφος μιας εκλεκτής ομάδας κι εννοώ την Λυδία και την Ελένη...ξέρουν αυτές...Ελένη σ’ αγαπώ όσο δεν λέγεται για την Τήνο και την μητρική, στοργική αγκαλιά σου στη σκηνή όταν τα’παιξα...νύχτα Μαρτιάτικη κάπου στο Βόλαξ...αυτό δεν το μπόρεσα και είναι κι αργά να το μπορέσω...δεν μου το επιτρέπουν οι ιδιομορφίες μου...
καμιά φορά που περιδιαβαίνω ολομόναχη αυτές τις διαδρομές ή ανακαλύπτω άγνωστές μου μέχρι τώρα, τους ευγνωμονώ απ’ την καρδιά μου όλους, που με κάνανε παράτολμη και καθόλου καθισμένη στ’ αυγά μου...
μια συμβουλή...μην κάθεστε στ’ αυγά σας με το ποδήλατο...μην υποτιμάτε το εργαλείο...δεν είναι για όσους κάθονται στ’ αυγά τους...είναι γι’ αυτούς που θέλουν να φύγουν πέρα και πάνω απ’ τα προδιαγεγραμμένα...
τώρα απλά δεν έχω χρόνο για μένα...ο χρόνος μου ανήκει αλλού...δεν βαρυγκομώ, απλά έτσι συμβαίνει...
Στο κινητό κάθομαι και σας διαβάζω και τις δύο και με έχετε συγκινήσει και δεν μπορώ να γράψω πολλά. Σας παίρνω τηλέφωνο. Τώρα! Και τις δύο στη σειρά. Σηκώστε το!
Μην κλαιγόμαστε. Άντε, πάμε καμιά βόλτα!
Δεν κλαιγόμαστε, νοσταλγούμε, έχει διαφορά και ναι πάμε!