η σχέση μου με το ζώο ολοκληρώθηκε όταν με δάγκωσε χωρίς να φταίω στο παραμικρό. όπως είπα και πριν. πρόβλημα με τα ζώα δεν έχω, έχω πρόβλημα με το εκάστοτε ζώο που με απειλεί. Εκτός αν θεωρείτε πως εγώ φταίω που μου επετέθει και πως πρέπει να το υπομείνω, αλλιώς σημαίνει πως δεν είμαι ζωόφιλος.
στα ερωτήματα που έθεσα πάντως, απάντηση δεν πήρα.
- αν επιτεθεί σκύλος στο παιδί σου, θα του πεις "μην φοβάσαι γιατί έτσι το προκαλείς";
- αν σου το δαγκώσει, θα του κάνεις πλάκα για αρκουδάκια και κάλτσες; Ή νομίζεις ότι κάτι τέτοιο αποκλείεται να συμβεί, οπότε και οι ερωτήσεις μου είναι άκυρες;
γιατί καλά τα σκυλάκια και χαριτωμένια, αλλά το παιδί σου δεν νομίζω να το μεγαλώσεις έτσι. ποιός είναι ο κύριος, στο κάτω κάτω; το ζώο, ή ο άνθρωπος;
1. Εμένα αυτό μου είχαν πει πάντως... Οτι το σκυλί μυρίζει τον φόβο και οτι πρέπει να είμαι ψύχραιμος. Εσύ τι θα του έλεγες δηλαδή; Να βάλει τα κλάμματα και να αρχίσει να τρέχει ουρλιάζωντας; *
2. Αν ένα σκυλί δαγκώσει το παιδί μου θα φροντίσω το παιδί μου. Δε νομίζω οτι το πρόβλημά μου θα είναι ο σκύλος εκείνη τη στιγμή.
3. Δεν ξέρω ποιός είναι ο κύριος. Ξέρω όμως οτι κάθε άνθρωπος που θεωρεί οτι έχει κυριότητα κι εξουσία πάνω σε άλλο ζωντανό πλάσμα είναι ζώο. (με την κακή έννοια)
Ορίστε και οι απαντήσεις σου λοιπόν...
( * με την λέξη "επιτεθεί" εννοούσα γρύλισμα κι επιθετικές κινήσεις. Αν το κυνηγήσει να το δαγκώσει, ναι, θα του εξηγήσω πως καλό θα ήταν να μην το αφήσει να το δαγκώσει - αν και θεωρώ οτι δεν θα κάνω τόσο ηλίθιο παιδί ώστε να πρέπει να του εξηγώ οτι δεν πρέπει να δαγκωθεί...)
Τη χρήση του διλήμματος τι θα έκανες αν σου δάγκωνε σκύλος το παιδί σου, την βρίσκω χωρίς νόημα. Θα έκανα αυτό που λέει ο fantasmamore. Όμως ξέρω για παράδειγμα ότι σκυλιά αγριωπής εμφάνισης όπως τα μπουλντόγκ και οι λύκοι είναι αριστουργηματικοί φίλοι των μωρών, όχι μόνο των παιδιών που έχουν μεγαλώσει και περπατούν στα δύο. Επίσης το ίδιο είναι τα λαμπραντόρ. Πάντως, όταν δάγκωσε το σκύλο μου (που είναι σαν παιδί μου) ο 'εκπαιδευμένος' πίτμπουλ, τον έφερε ο άντρας μου στο σπίτι και ήταν και οι δύο αιμόφυρτοι. Τρέξαμε στον κτηνίατρο 11 η ώρα το βράδυ. Παιδευτήκαμε σχεδόν δυό μήνες, για να σιγουρευτούμε ότι ο σκύλος ήταν καλά. Τον είχε δαγκώσει στη ρίζα του λαιμού του. Δάγκωμα δολοφόνο.
Τα 'εκπαιδευμένα' σκυλιά, λοιπόν κι όχι τα αδέσποτα είναι ένα είδος που στην Αγγλία μια κι αναφερθήκαμε πιό πάνω πάνε για ευθανασία. Δεν έχουν ελπίδα να 'ανθρωπέψουν', όπως λέει κι ο κτηνίατρος του Λαφίτ. Τα σκυλιά αυτά έχουν καταστρέψει παιδάκια σε παιδικές χαρές, όπως και μεγάλους άντρες, που κατέληξαν με τρομακτικές ουλές, που ούτε αλλεπάλληλες πλαστικές δεν μπορούσαν να εξαφανίσουν. Μιλάμε για πρόσωπα κατεστραμμένα. Αυτά είναι τα λεγόμενα σκυλιά δολοφόνοι. Το ίδιο ισχύει για σκυλιά που σκοτώνουν ζώα που ανήκουν στην οικονομική αλυσίδα.
Αλλά για πιό θέμα μιλάμε ξανά. Τι δουλειά έχουν τα σκυλιά των σιχαμερών, αντικοινωνικών μάτσο με τα αδέσποτα.
Ξαναλέω υπάρχουν σκύλοι και σκύλοι, όπως άνθρωποι κι άνθρωποι. Ας μη χαλάμε αυτό το ποστ, προσπαθώντας να σηκώσουμε παντιέρα εξόντωσης των αδέσποτων. Τους μάτσο αφεντικούς φυσικά να τους σύρουμε στα δικαστήρια, αν μπορούμε. Εμείς δεν μπορέσαμε, γιατί οι γείτονες- μάρτυρες, που συντρέξανε τον άντρα μου, ήταν μετανάστες και δεν ήθελαν να εμπλακούν σε τέτοια αντιδικία, μ'έναν τύπο αμφίβολης εντιμότητας απέναντί τους.
Εν πάσει περιπτώσει, προτείνω να σταματήσουμε εδώ αυτή την ανούσια διαφωνία.
Μιλάμε για διαφορετικά πράγματα. Για άλλο μιλούσε το αρχικό πόστ κι άλλο συζητάμε εδώ πέρα. Προσωπικά, εύχομαι καλή έκβαση σε κάθε δίκη, που δικαιώνει κάθε πλάσμα, που έχει κινδυνέψει από τα δολοφονικά ένστικτα των αφεντικών κι όχι των σκύλων, που στο κάτω κάτω τους έχουν βγάλει το λάδι, για να τους μετατρέψουν σε επιθετικά εργαλεία στα χέρια των αφεντικών τους.
1. Εμένα αυτό μου είχαν πει πάντως... Οτι το σκυλί μυρίζει τον φόβο και οτι πρέπει να είμαι ψύχραιμος.
ο φόβος είναι κάτι το απτό; μήπως αυτό με το μύρισμα είναι περισσότερο μεταφορικό παρά κυριολεκτικό; αυτό το στηρίζω στο ότι έχω παρατηρήσει πως τα σκυλιά κυνηγάνε επιτίθεται και δαγκώνουν και αντικείμενα, όχι μόνο άλλα ζωντανά.
και επειδή αυτό σου είχαν πει; το έχαψες; δηλαδή αν σου πω ότι ο σκύλος σε κοιτά πως στέκεσαι και πως κινείσαι και αντιδρά ανάλογα, τί θα έλεγες;
η ψυχραιμία δεν θα σε βοηθήσει πάντως. εγώ μια χαρά ψύχραιμος ήμουν στο ποδηλατάκι μου και έκανα τη βόλτα μου.
Εσύ τι θα του έλεγες δηλαδή; Να βάλει τα κλάμματα και να αρχίσει να τρέχει ουρλιάζωντας; *
δεν θα του έλεγα για κάλτσες και αρκουδάκια, πάντως, όπως διάβασα.
3. Δεν ξέρω ποιός είναι ο κύριος. Ξέρω όμως οτι κάθε άνθρωπος που θεωρεί οτι έχει κυριότητα κι εξουσία πάνω σε άλλο ζωντανό πλάσμα είναι ζώο. (με την κακή έννοια)
εγώ πάλι νομίζω ότι ο άνθρωπος είναι ο κύριος του σκύλου του και έχει ευθύνη των πράξεων του σκύλου. εσύ μπορεί να νομίζεις ότι "είμαι κύριος του σκύλου" υποννοεί "το έχω όπως έχω την καφετιέρα" αλλά αυτό είναι περίεργος ορισμός του "κύριος".
Καλώς ή κακώς, οι άνθρωποι είμαστε κύριοι και των ζώων που κυκλοφορούν ελεύθερα, με το σκεπτικό ότι ευθυνόμαστε για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται (έμμεσα, άμεσα, αυτό δεν αλλάζει την κατάσταση) και πρέπει να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από αυτά και να προστατεύσουμε αυτά από τους ανθρώπους.
( * με την λέξη "επιτεθεί" εννοούσα γρύλισμα κι επιθετικές κινήσεις. Αν το κυνηγήσει να το δαγκώσει, ναι, θα του εξηγήσω πως καλό θα ήταν να μην το αφήσει να το δαγκώσει - αν και θεωρώ οτι δεν θα κάνω τόσο ηλίθιο παιδί ώστε να πρέπει να του εξηγώ οτι δεν πρέπει να δαγκωθεί...)
α
και τί θες να κάνει το παιδί σου, λοιπόν, όταν ο σκύλος του επιτεθεί; πρόσεξε τώρα τι θα πεις. Εγώ το ζώο ούτε πριν ούτε μετά δεν το ακούμπησα. σύμφωνα με τη νομοθεσία, δε, σκύλος που εκδηλώνει απρόκλητα επιθετική συμπεριφορά (="με δάγκωσε χωρίς λόγο") θανατώνεται. (άλλο ένα ευαίσθητο σημείο, για σας τους χάρντκορ ζωόφιλους)
αλλά τίποτα από αυτά δεν με νοιάζει. αυτό που με στεναχώρησε πολύ είναι που οι συνάνθρωποί μου, απέδωσαν ευθύνη σε μένα για το δάγκωμα του σκύλου. και τι δεν άκουσα: προφανώς έτρεχα, φοβήθηκα, το ζώο είναι κακοποιημένο, πέιναγε... και ίσως άλλα που δεν θυμάμαι. μήπως να ζητήσω και συγγνώμη που ανάγκασα τον σκύλο να προβεί σε αυτή την τόσο βάναυση ενέργεια και να παρουσιαστεί ως βάρβαρος και επιθετικός σκύλος;
Όταν ήμουν μικρός, πήγαινα για διακοπές στο χωριό του παππού μου, στο Καρπενήσι. Ένα μεσημέρι που οι γονείς μου είχαν πάει στη πόλη για ψώνια, καθόμουν στην αυλή και έπαιζα κιθάρα, όταν είδα ένα σκυλί να έρχεται να κάθεται κοντά μου. Απλά ξάπλωσε και άκουγε και με τον τρόπο αυτό μου έκανε παρέα. Κολακευμένος και αφού το εκθείασα για τις μουσικές του επιλογές ( :P ) το τάισα και εκείνο έκτοτε με ακολουθούσε παντού. Αλλά δεν γαύγιζε. Το σκυλί ήταν μουγκό.
Το ονομάσαμε Λίζα, μετά από πολύ κόπο, γιατί ο παππούς μου ήθελε να του δώσουμε το όνομα μιας γειτόνισσας του (Βασίλω) που δεν του μίλαγε (!). Ολόκληρο το καλοκαίρι δεν με άφησε μόνο μου ποτέ. Προς το τέλος του καλοκαιριού μάλιστα, άρχισε να γαυγίζει. Απ' ότι αποδείχτηκε αργότερα, όταν ήταν μικρή, μια από τις μόνιμες οικογένειες του χωριού, την προόριζε για τσοπανόσκυλο και, ποιός ξέρει πόσο ξύλο είχε φάει, που μουγκάθηκε η καυμένη... Όταν ένιωσε ασφάλεια κι αγάπη, το ξεπέρασε...
Η Λίζα επιτέθηκε ένα μεσημέρι στον παππού μου. Τον θυμάμαι να έρχεται με σκισμένο παντελόνι στο σπίτι, βρίζοντας τη "Βασίλω", αλλά παράλληλα γελώντας... Βλέπετε, είχε μπεί κάτω από το παλιό του Βάρμπουργκ να μαστορέψει ως συνήθως και η Λίζα που νόμιζε πως κάτι είχε πάθει, είχε ορμήξει για να τον τραβήξει έξω...
Μια άλλη φορά είχε τσακωθεί με κάτι τσοπανόσκυλα για να γλιτώσει εμένα που σχεδόν τα είχα κάνει πάνω μου... Είχε και κάτι πληγές στο λαιμό και πάνω από το δεξί μάτι...
Στο χωριό μου ήταν ένα παιδί μεγαλύτερο μου που διασκέδαζε κάνωντας την ζωή μου κόλαση... Ήταν κυριολεκτικά ο εφιάλτης των παιδικών μου χρόνων... Ένα απόγευμα, αυτός ο τσαμπουκάς λοιπόν με την παρέα του, αντί να τα βάλει με εμένα (ως συνήθως), πάτησε τη Λίζα στο κεφάλι. Στην αρχή εκείνη κούναγε την ουρά της, νομίζωντας πως ήταν παιχνίδι, αλλά σιγά σιγά έβαζε όλο και περισσότερη δύναμη... Εγώ τον έτρεμα όπως είπα, αλλά ο θυμός μου ήταν μεγαλύτερος από τον φόβο. Του όρμησα και τον έσπρωξα με τόση δύναμη που σχεδόν τον έριξα κάτω... Και πάνω που ετοιμαζόμουν για τα... αντίποινα, είδα με έκπληξή μου πως εκτός από ένα ειρωνικό "Ωωωωωωωω, τσαμπουκά ο Μάλλης" (εκ του κοκκινομάλλης, έτσι με φωνάζαν) σηκώθηκαν και έφυγαν... Έκτοτε δεν με ξαναπείραξε.
(Σημείωση: Αυτός ο σκληρός τύπος απ' ότι έμαθα χρόνια αργότερα ήταν το παιδί της καρπαζιάς στο σχολείο του)
Κλάμα και κακό όταν έπρεπε να φύγω, δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Αλλά ο παππούς μου υποσχέθηκε πως θα την έδινε σε έναν φίλο του στο Καρπενήσι... Δεν ξαναείδα τη Λίζα. Έμαθα μονάχα πως όταν έφυγα, έκανε κάτι κουταβάκια, τα οποία έβαλε ο μικρότερος αδερφός του "σκληρού" σε ένα τσουβάλι και τα πέταξε από έναν γκρεμό, αφού πρώτα τα είχε σύρει στην κατηφόρα... Τώρα πως γίνεται η Λίζα να είναι στο Καρπενήσι και τα κουταβάκια στο χωριό.... Δεν συγχώρεσα τον παππού μου για το ψέμα και μάλιστα μια φορά που είχε φτιάξει κρασί, έπιασα και του έβαλα αλάτι στα "μισόκιλα" για να τον εκδικηθώ... Συμφορά κόντεψε να του έρθει, αφού νόμιζε πως η καινούργια παραγωγή ήταν χάλια...
Ερώτηση: Αν η Λίζα με όλα αυτά που είχε τραβήξει, αντί να αποκτήσει μουσικό αυτί, μου είχε επιτεθεί (σαν τα υπόλοιπα τσοπανόσκυλα), θα έφταιγε; Αν είχε διαφορετικό χαρακτήρα και έβγαζε προς τα έξω αυτό που της κάνανε οι άνθρωποι, θα έπρεπε να την αποκαλούμε "το επικίνδυνο σκυλί" και να ρίχνουμε πάνω της το φταίξιμο; Γιατί εγώ το φταίξιμο το ρίχνω στους ανθρώπους, τους οποίους αποκαλώ επικύνδινους!
Υ.Γ. Συγνώμη για το μεγάλο μήκος της ιστορίας μου...
η σχέση μου με το ζώο ολοκληρώθηκε όταν με δάγκωσε χωρίς να φταίω στο παραμικρό. όπως είπα και πριν. πρόβλημα με τα ζώα δεν έχω, έχω πρόβλημα με το εκάστοτε ζώο που με απειλεί. Εκτός αν θεωρείτε πως εγώ φταίω που μου επετέθει και πως πρέπει να το υπομείνω, αλλιώς σημαίνει πως δεν είμαι ζωόφιλος.
στα ερωτήματα που έθεσα πάντως, απάντηση δεν πήρα.
- αν επιτεθεί σκύλος στο παιδί σου, θα του πεις "μην φοβάσαι γιατί έτσι το προκαλείς";
- αν σου το δαγκώσει, θα του κάνεις πλάκα για αρκουδάκια και κάλτσες; Ή νομίζεις ότι κάτι τέτοιο αποκλείεται να συμβεί, οπότε και οι ερωτήσεις μου είναι άκυρες;
γιατί καλά τα σκυλάκια και χαριτωμένια, αλλά το παιδί σου δεν νομίζω να το μεγαλώσεις έτσι. ποιός είναι ο κύριος, στο κάτω κάτω; το ζώο, ή ο άνθρωπος;
1. Εμένα αυτό μου είχαν πει πάντως... Οτι το σκυλί μυρίζει τον φόβο και οτι πρέπει να είμαι ψύχραιμος. Εσύ τι θα του έλεγες δηλαδή; Να βάλει τα κλάμματα και να αρχίσει να τρέχει ουρλιάζωντας; *
2. Αν ένα σκυλί δαγκώσει το παιδί μου θα φροντίσω το παιδί μου. Δε νομίζω οτι το πρόβλημά μου θα είναι ο σκύλος εκείνη τη στιγμή.
3. Δεν ξέρω ποιός είναι ο κύριος. Ξέρω όμως οτι κάθε άνθρωπος που θεωρεί οτι έχει κυριότητα κι εξουσία πάνω σε άλλο ζωντανό πλάσμα είναι ζώο. (με την κακή έννοια)
Ορίστε και οι απαντήσεις σου λοιπόν...
( * με την λέξη "επιτεθεί" εννοούσα γρύλισμα κι επιθετικές κινήσεις. Αν το κυνηγήσει να το δαγκώσει, ναι, θα του εξηγήσω πως καλό θα ήταν να μην το αφήσει να το δαγκώσει - αν και θεωρώ οτι δεν θα κάνω τόσο ηλίθιο παιδί ώστε να πρέπει να του εξηγώ οτι δεν πρέπει να δαγκωθεί...)
Τη χρήση του διλήμματος τι θα έκανες αν σου δάγκωνε σκύλος το παιδί σου, την βρίσκω χωρίς νόημα. Θα έκανα αυτό που λέει ο fantasmamore. Όμως ξέρω για παράδειγμα ότι σκυλιά αγριωπής εμφάνισης όπως τα μπουλντόγκ και οι λύκοι είναι αριστουργηματικοί φίλοι των μωρών, όχι μόνο των παιδιών που έχουν μεγαλώσει και περπατούν στα δύο. Επίσης το ίδιο είναι τα λαμπραντόρ. Πάντως, όταν δάγκωσε το σκύλο μου (που είναι σαν παιδί μου) ο 'εκπαιδευμένος' πίτμπουλ, τον έφερε ο άντρας μου στο σπίτι και ήταν και οι δύο αιμόφυρτοι. Τρέξαμε στον κτηνίατρο 11 η ώρα το βράδυ. Παιδευτήκαμε σχεδόν δυό μήνες, για να σιγουρευτούμε ότι ο σκύλος ήταν καλά. Τον είχε δαγκώσει στη ρίζα του λαιμού του. Δάγκωμα δολοφόνο.
Τα 'εκπαιδευμένα' σκυλιά, λοιπόν κι όχι τα αδέσποτα είναι ένα είδος που στην Αγγλία μια κι αναφερθήκαμε πιό πάνω πάνε για ευθανασία. Δεν έχουν ελπίδα να 'ανθρωπέψουν', όπως λέει κι ο κτηνίατρος του Λαφίτ. Τα σκυλιά αυτά έχουν καταστρέψει παιδάκια σε παιδικές χαρές, όπως και μεγάλους άντρες, που κατέληξαν με τρομακτικές ουλές, που ούτε αλλεπάλληλες πλαστικές δεν μπορούσαν να εξαφανίσουν. Μιλάμε για πρόσωπα κατεστραμμένα. Αυτά είναι τα λεγόμενα σκυλιά δολοφόνοι. Το ίδιο ισχύει για σκυλιά που σκοτώνουν ζώα που ανήκουν στην οικονομική αλυσίδα.
Αλλά για πιό θέμα μιλάμε ξανά. Τι δουλειά έχουν τα σκυλιά των σιχαμερών, αντικοινωνικών μάτσο με τα αδέσποτα.
Ξαναλέω υπάρχουν σκύλοι και σκύλοι, όπως άνθρωποι κι άνθρωποι. Ας μη χαλάμε αυτό το ποστ, προσπαθώντας να σηκώσουμε παντιέρα εξόντωσης των αδέσποτων. Τους μάτσο αφεντικούς φυσικά να τους σύρουμε στα δικαστήρια, αν μπορούμε. Εμείς δεν μπορέσαμε, γιατί οι γείτονες- μάρτυρες, που συντρέξανε τον άντρα μου, ήταν μετανάστες και δεν ήθελαν να εμπλακούν σε τέτοια αντιδικία, μ'έναν τύπο αμφίβολης εντιμότητας απέναντί τους.
Εν πάσει περιπτώσει, προτείνω να σταματήσουμε εδώ αυτή την ανούσια διαφωνία.
Μιλάμε για διαφορετικά πράγματα. Για άλλο μιλούσε το αρχικό πόστ κι άλλο συζητάμε εδώ πέρα. Προσωπικά, εύχομαι καλή έκβαση σε κάθε δίκη, που δικαιώνει κάθε πλάσμα, που έχει κινδυνέψει από τα δολοφονικά ένστικτα των αφεντικών κι όχι των σκύλων, που στο κάτω κάτω τους έχουν βγάλει το λάδι, για να τους μετατρέψουν σε επιθετικά εργαλεία στα χέρια των αφεντικών τους.
1. Εμένα αυτό μου είχαν πει πάντως... Οτι το σκυλί μυρίζει τον φόβο και οτι πρέπει να είμαι ψύχραιμος.
ο φόβος είναι κάτι το απτό; μήπως αυτό με το μύρισμα είναι περισσότερο μεταφορικό παρά κυριολεκτικό; αυτό το στηρίζω στο ότι έχω παρατηρήσει πως τα σκυλιά κυνηγάνε επιτίθεται και δαγκώνουν και αντικείμενα, όχι μόνο άλλα ζωντανά.
και επειδή αυτό σου είχαν πει; το έχαψες; δηλαδή αν σου πω ότι ο σκύλος σε κοιτά πως στέκεσαι και πως κινείσαι και αντιδρά ανάλογα, τί θα έλεγες;
η ψυχραιμία δεν θα σε βοηθήσει πάντως. εγώ μια χαρά ψύχραιμος ήμουν στο ποδηλατάκι μου και έκανα τη βόλτα μου.
Εσύ τι θα του έλεγες δηλαδή; Να βάλει τα κλάμματα και να αρχίσει να τρέχει ουρλιάζωντας; *
δεν θα του έλεγα για κάλτσες και αρκουδάκια, πάντως, όπως διάβασα.
3. Δεν ξέρω ποιός είναι ο κύριος. Ξέρω όμως οτι κάθε άνθρωπος που θεωρεί οτι έχει κυριότητα κι εξουσία πάνω σε άλλο ζωντανό πλάσμα είναι ζώο. (με την κακή έννοια)
εγώ πάλι νομίζω ότι ο άνθρωπος είναι ο κύριος του σκύλου του και έχει ευθύνη των πράξεων του σκύλου. εσύ μπορεί να νομίζεις ότι "είμαι κύριος του σκύλου" υποννοεί "το έχω όπως έχω την καφετιέρα" αλλά αυτό είναι περίεργος ορισμός του "κύριος".
Καλώς ή κακώς, οι άνθρωποι είμαστε κύριοι και των ζώων που κυκλοφορούν ελεύθερα, με το σκεπτικό ότι ευθυνόμαστε για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται (έμμεσα, άμεσα, αυτό δεν αλλάζει την κατάσταση) και πρέπει να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από αυτά και να προστατεύσουμε αυτά από τους ανθρώπους.
( * με την λέξη "επιτεθεί" εννοούσα γρύλισμα κι επιθετικές κινήσεις. Αν το κυνηγήσει να το δαγκώσει, ναι, θα του εξηγήσω πως καλό θα ήταν να μην το αφήσει να το δαγκώσει - αν και θεωρώ οτι δεν θα κάνω τόσο ηλίθιο παιδί ώστε να πρέπει να του εξηγώ οτι δεν πρέπει να δαγκωθεί...)
α
και τί θες να κάνει το παιδί σου, λοιπόν, όταν ο σκύλος του επιτεθεί; πρόσεξε τώρα τι θα πεις. Εγώ το ζώο ούτε πριν ούτε μετά δεν το ακούμπησα. σύμφωνα με τη νομοθεσία, δε, σκύλος που εκδηλώνει απρόκλητα επιθετική συμπεριφορά (="με δάγκωσε χωρίς λόγο") θανατώνεται. (άλλο ένα ευαίσθητο σημείο, για σας τους χάρντκορ ζωόφιλους)
αλλά τίποτα από αυτά δεν με νοιάζει. αυτό που με στεναχώρησε πολύ είναι που οι συνάνθρωποί μου, απέδωσαν ευθύνη σε μένα για το δάγκωμα του σκύλου. και τι δεν άκουσα: προφανώς έτρεχα, φοβήθηκα, το ζώο είναι κακοποιημένο, πέιναγε... και ίσως άλλα που δεν θυμάμαι. μήπως να ζητήσω και συγγνώμη που ανάγκασα τον σκύλο να προβεί σε αυτή την τόσο βάναυση ενέργεια και να παρουσιαστεί ως βάρβαρος και επιθετικός σκύλος;
Όταν ήμουν μικρός, πήγαινα για διακοπές στο χωριό του παππού μου, στο Καρπενήσι. Ένα μεσημέρι που οι γονείς μου είχαν πάει στη πόλη για ψώνια, καθόμουν στην αυλή και έπαιζα κιθάρα, όταν είδα ένα σκυλί να έρχεται να κάθεται κοντά μου. Απλά ξάπλωσε και άκουγε και με τον τρόπο αυτό μου έκανε παρέα. Κολακευμένος και αφού το εκθείασα για τις μουσικές του επιλογές ( :P ) το τάισα και εκείνο έκτοτε με ακολουθούσε παντού. Αλλά δεν γαύγιζε. Το σκυλί ήταν μουγκό.
Το ονομάσαμε Λίζα, μετά από πολύ κόπο, γιατί ο παππούς μου ήθελε να του δώσουμε το όνομα μιας γειτόνισσας του (Βασίλω) που δεν του μίλαγε (!). Ολόκληρο το καλοκαίρι δεν με άφησε μόνο μου ποτέ. Προς το τέλος του καλοκαιριού μάλιστα, άρχισε να γαυγίζει. Απ' ότι αποδείχτηκε αργότερα, όταν ήταν μικρή, μια από τις μόνιμες οικογένειες του χωριού, την προόριζε για τσοπανόσκυλο και, ποιός ξέρει πόσο ξύλο είχε φάει, που μουγκάθηκε η καυμένη... Όταν ένιωσε ασφάλεια κι αγάπη, το ξεπέρασε...
Η Λίζα επιτέθηκε ένα μεσημέρι στον παππού μου. Τον θυμάμαι να έρχεται με σκισμένο παντελόνι στο σπίτι, βρίζοντας τη "Βασίλω", αλλά παράλληλα γελώντας... Βλέπετε, είχε μπεί κάτω από το παλιό του Βάρμπουργκ να μαστορέψει ως συνήθως και η Λίζα που νόμιζε πως κάτι είχε πάθει, είχε ορμήξει για να τον τραβήξει έξω...
Μια άλλη φορά είχε τσακωθεί με κάτι τσοπανόσκυλα για να γλιτώσει εμένα που σχεδόν τα είχα κάνει πάνω μου... Είχε και κάτι πληγές στο λαιμό και πάνω από το δεξί μάτι...
Στο χωριό μου ήταν ένα παιδί μεγαλύτερο μου που διασκέδαζε κάνωντας την ζωή μου κόλαση... Ήταν κυριολεκτικά ο εφιάλτης των παιδικών μου χρόνων... Ένα απόγευμα, αυτός ο τσαμπουκάς λοιπόν με την παρέα του, αντί να τα βάλει με εμένα (ως συνήθως), πάτησε τη Λίζα στο κεφάλι. Στην αρχή εκείνη κούναγε την ουρά της, νομίζωντας πως ήταν παιχνίδι, αλλά σιγά σιγά έβαζε όλο και περισσότερη δύναμη... Εγώ τον έτρεμα όπως είπα, αλλά ο θυμός μου ήταν μεγαλύτερος από τον φόβο. Του όρμησα και τον έσπρωξα με τόση δύναμη που σχεδόν τον έριξα κάτω... Και πάνω που ετοιμαζόμουν για τα... αντίποινα, είδα με έκπληξή μου πως εκτός από ένα ειρωνικό "Ωωωωωωωω, τσαμπουκά ο Μάλλης" (εκ του κοκκινομάλλης, έτσι με φωνάζαν) σηκώθηκαν και έφυγαν... Έκτοτε δεν με ξαναπείραξε.
(Σημείωση: Αυτός ο σκληρός τύπος απ' ότι έμαθα χρόνια αργότερα ήταν το παιδί της καρπαζιάς στο σχολείο του)
Κλάμα και κακό όταν έπρεπε να φύγω, δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Αλλά ο παππούς μου υποσχέθηκε πως θα την έδινε σε έναν φίλο του στο Καρπενήσι... Δεν ξαναείδα τη Λίζα. Έμαθα μονάχα πως όταν έφυγα, έκανε κάτι κουταβάκια, τα οποία έβαλε ο μικρότερος αδερφός του "σκληρού" σε ένα τσουβάλι και τα πέταξε από έναν γκρεμό, αφού πρώτα τα είχε σύρει στην κατηφόρα... Τώρα πως γίνεται η Λίζα να είναι στο Καρπενήσι και τα κουταβάκια στο χωριό.... Δεν συγχώρεσα τον παππού μου για το ψέμα και μάλιστα μια φορά που είχε φτιάξει κρασί, έπιασα και του έβαλα αλάτι στα "μισόκιλα" για να τον εκδικηθώ... Συμφορά κόντεψε να του έρθει, αφού νόμιζε πως η καινούργια παραγωγή ήταν χάλια...
Ερώτηση: Αν η Λίζα με όλα αυτά που είχε τραβήξει, αντί να αποκτήσει μουσικό αυτί, μου είχε επιτεθεί (σαν τα υπόλοιπα τσοπανόσκυλα), θα έφταιγε; Αν είχε διαφορετικό χαρακτήρα και έβγαζε προς τα έξω αυτό που της κάνανε οι άνθρωποι, θα έπρεπε να την αποκαλούμε "το επικίνδυνο σκυλί" και να ρίχνουμε πάνω της το φταίξιμο; Γιατί εγώ το φταίξιμο το ρίχνω στους ανθρώπους, τους οποίους αποκαλώ επικύνδινους!
Υ.Γ. Συγνώμη για το μεγάλο μήκος της ιστορίας μου...
Καταπληκτική η ιστορία σου fantasmamore, γράφεις καταπληκτικά, ένα μεγάλο μπράβο από μένα.
Σε ευχαριστώ πάντως...