Ιστολόγια

Επειδή είναι κρίμα να πελαγοδρομούμε ανάμεσα σε άσχετα θέματα και να πλασάρουμε την "πραμάτεια" μας σε λάθος "αγορές", με αποτέλεσμα να ψάχνει κανείς κάτι από το παρελθόν και να μην το βρίσκει, γιατί... που να φανταστεί ότι μια άποψη για τον ρατσισμό ήταν φιλοξενούμενη(?) σε topic για λάστιχα ή μια άποψη για την αναγκαιότητα ή μη της θρησκείας ήταν κρυμμένη σε ένα topic για μουσική..., ανοίγω λοιπόν αυτό το θέμα για όσους λυσσάνε για φιλοσοφικές συζητήσεις (μαζί μ' αυτούς κι εγώ), με την ελπίδα ότι μ αυτό τον τρόπο θα επισκεφθούμε μια άλλη άποψη και τελικά θα εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας, δίνοντάς μας την δυνατότητα να δούμε τα πράγματα και με μια δεύτερη ή τρίτη ματιά...

Ποιοι είμαστε;
Γιατί και πως βρεθήκαμε στον κόσμο;
Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο;
Υπάρχει θεός;
Από που προήλθε το σύμπαν;
Είναι ο άνθρωπος ανώτερο πλάσμα σε σχέση με τα άλλα ζώα;

...είναι μερικά από τα ερωτήματα που από τα βάθη της ιστορίας απασχολούσαν τους ανθρώπους και συνεχίζουν να τους απασχολούν - όλο και λιγότερο βέβαια αφού η ταχύτητα της ζωής και ή έλλειψη προσωπικού ελεύθερου χρόνου δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για τέτοιου είδους αναζητήσεις...

Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να δώσουμε απάντηση, ο καθένας με το δικό του τρόπο και τη δική του οπτική...

Y.Γ. (24/11/2009) Μια εβδομάδα αργότερα παρατήρησα ότι, εντελώς συμπτωματικά η ημέρα που ανάρτησα το θέμα (19/11/2009) ήταν η παγκόσμια ημέρα φιλοσοφίας: http://www.nea-acropoli.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=...

"Εγώ δούλευα από πριν εκεί μέσα.
Μετά ήρθαν οι συνταγματαρχαίοι και τα τσιράκια τους και μας έκαμαν γραφιάδες να
κρατάμε τα αρχεία και τους φακέλλους όσων ήσαντε στη μαύρη λίστα.

Απορούσα πόσοι δούλευαν για να παρακολουθούν τους άλλους και στο τέλος ποιός τους
έλεγχε όλους αυτούς...
Όποιος ήθελε έβαζε μια φυτιλιά και έστελνε τον γείτονά του στο διάολο.

Δηλώσεις νομιμοφροσύνης, αναφορές της ασφάλειας, μέχρι και του Μίκη ένας φάκελλος
αναφοράς κίνησης από τις μέρες που πέρασε στη Ζάτουνα εξόριστος, είχε περάσει από τα
χέρια μου.
Και ονόματα, ονόματα, ονόματα, σειρές κι΄αράδες και βιβλία ολάκερα με ονόματα και
ράφια ατέλειωτα με φακέλλους !!!

Νόμιζες πως όλη η Ελλάδα ήταν στην παρανομία και όπου νάναι θα έσκαγε το καζάνι να
τους πνίξει όλους τους, μα μπά...τίποτε δε γινόταν.
Κατάλαβα τότε πως απλώς φυλάγαμε τα έρημα και χτίζαμε και κάμποσο φόβο για να μην
κοτάει κανείς να κουνηθεί.

Έγραφα, αντέγραφα, τέλειωνα στίβες με καρμπόν, είχαμε τότε και κείνα τα μαύρα τα
μανίκια που τα φοράγαμε εξωτερικά για να μην μας λερώνει το μελάνι τα πουκάμισα και
θυμάμαι, τάβαζε η κυρα-Ματίνα να τα πλύνει και μαύριζε το νερό από το μελάνι των
καρμπόν.

Και τί να κάνεις , τί να πεις, όχι δε θέλω, βάλτε με αλλού; Κάηκες, την άλλη στιγμή
θα ήσουνα στο υπόγειο και θα σε λιανίζανε κανονικά εκείνοι που μέχρι χτές ήταν
συνάδελφοί σου.

Δε ξέρω πώς σάλεψε το μυαλό τους και θέλησαν τόσοι πολλοί να κολλήσουν από κοντά με
τη χούντα και με τα σινάφια της...
Ίσως νόμισαν πως θάτανε για πάντα, μα έπειτα, κρατάει τέτοιο βάρος και τέτοιο
σκοτάδι από πάνου του ο έλληνας για πολύ καιρό...δε ξέρω, δε θέλω να πιστεύω...

Ο έγγονάς μου, ο Νίκος, όλο βρίζει όταν ακούει να μιλάνε για την χούντα, όλο
καταριέται.
Εγώ του λέω τί νόημα έχει αυτό που κάνεις..;
Μου λέει, δε καταλαβαίνεις το κακό που κάνανε, ειδικά εσύ που τόζησες, δε μισείς ;

Αποφάσισα να "κοινωνικοποιήσω" τη μουσική μου...
Επειδή θεωρώ τελικά εγωιστικό να κρατάω για τον εαυτό μου τις μουσικές μου δημιουργίες, τι πιο απλό από το να τις μοιραστώ με τους ανθρώπους που συμπαθώ ιδιαίτερα... Εννοώ τους ποδηλάτες, φυσικά... Δεν είμαι παρά ένας αυτοδίδακτος, χομπίστας, ερασιτέχνης, που του αρέσει να κάνει μουσικά πειράματα... Ελπίζω να μη με κρίνετε αυστηρά...

Την εμφάνιση των κομματιών μου θα την κάνω σταδιακά - όποτε θα βρίσκω το χρόνο, δηλαδή...

Ακολουθώντας τα χνάρια του fantasmamore
ειπα να ανεβάσω κι εγω εδώ στους ποδηλάτες κάτι πιο λογοτεχνικό

Αστείο πλάσμα ο άνθρωπος

Ο κόσμος περνάει και τυλίγεται στα παλτά του. Κοιτάζει ανήσυχα με την άκρη των ματιών του προς το σκοτάδι εδώ που στέκομαι και κάτι μουρμουρίζει για την υγρασία. Τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια δεν σταματούν ποτέ, ούτε οι άνθρωποι. Σαν να μην θέλει κανένας να βρίσκεται εκει που βρίσκεται και όλοι τρέχουν γιατί θέλουν να πάνε αλλού. Όταν κάτι τους διακόψει απο αυτή την αέναη προσπάθεια, κορνάρουν, βρίζουν.
Το εδώ κανείς δεν το θέλει. Δεν ήταν πάντα έτσι.
Θυμάμαι παλιά τους ανθρώπους να ερχονται από μακριά για να ξαπλώσουν στο γρασίδι, να αγκαλιάσουν ο ένας τον άλλον και να φιληθούν. Ύστερα ήρθαν εργάτες και φέρανε με τα άλογα και τις άμαξες τους υλικά. Έκοψαν και πολλά δέντρα τριγύρω. Εγώ τότε ήμουν μικρό, γι΄ αυτο τη γλίτωσα. Ο Γερμανός αρχιτέκτονας φώναζε και έτρεχε πάνω-κάτω κρατώντας μεγάλα ρολά απο χαρτί. Ανοιξαν ενα μεγάλο ξέφωτο και έκτισαν αυτο το σπίτι που βλέπετε - που σπανίως προσέχετε – και που καποτε ήταν ζωντανό, όσο ζωντανό μπορεί να είναι ένα σπίτι.
Τα βράδια αναβανε τις λάμπες λαδιού και απο το σκοτάδι ξεπρόβαλλαν σαν φωτεινά τετράγωνα τα παράθυρα του. Το βράδυ, τότε μάλιστα, τότε ήταν όμορφο. Την ημέρα, κάθε φορά που το έβλεπα ξαφνιαζόμουν. Έπειτα με τα χρόνια το συνήθισα. Εξάλλου άρχισαν να γίνονται πιο παράξενα πράγματα τριγύρω μου. Μια μέρα φέρανε και φύτεψαν φοίνικες γύρω απο το σπίτι. Περίεργα δέντρα, εξωτικά. Δεν τα είχα ξαναδεί ποτέ μου. Τα είχαν φέρει απο μακριά. Δεν μιλάγανε καθόλου. Πολύ ακατάδεχτα. Μίλησαν μόνο μια φορά, αλλά αυτό έγινε πολύ αργότερα.