THESSALONIKI 03/08/08 SHMERA MOU KLEPSAN DEYTERH FORA TO PODHLATO MOY SE DIASTHMA EXI MHNWN, PSAXNO NA BRO POU POULOUN TA KLEMMENA PODILATA STHN POLH THS THESSALONIKIIS AN KAPOIOS GNORIZEI SAS PARAKALO NA ME BOITHISEI.
tO PODILATO HTAN PLIROS XARAKTHRISMENO KAI ME DIAKRITIKA POU DEN TO KANOUN IKANO NA POULITHEI TOULAXISTON OXI APO EYSEINIDEITO ATOMO.
PARAKALO EKKLHSH ENA KOKKINO PODILATO ME XRYSA SXEDIA DIKHS MOU EMPNEYSHS
Ο μπάρμπας μου ο Σταμάτης ήταν ο πρώτος συγγενής, που πήρε ποδήλατο.
Μιλάμε τώρα για τον πρώτο καιρό που κατέβηκαν απ' τις στάνες στα Τρίκαλα, εκεί, γύρω στο πενήντα-πενήντα πέντε, λίγο μετά τον εμφύλιο.
Δεν ημπορούσε να συνηθίσει τα λεωφορεία, εκείνα με τις μουτσούνες και τη μηχανή δίπλα στον οδηγό, δεν είχε και πού να σταλίσει το μουλάρι του άμα έκανε να το φέρει κάτου, πήρε ποδήλατο.
Αυτός κι' ο Θύμιος ο μανάβης είχαν ποδήλατα.
Καλημέρα σας γιατρέ μου!
Ξέρετε είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι γιατρό της ειδικότητάς σας. Πίστευα ότι δεν θα σας χρειαζόμουν ποτέ, να όμως που σας χρειάστηκα. Θα σας τα πω όλα μην ανησυχείτε, αφού πρώτα βολευτώ στον καναπέ.
Ξέρετε το πρόβλημα ξεκινάει από την παιδική μου ηλικία. Ήμουν πάντοτε ένα πολιτικό ον αλλά και ένα ον με οικολογικές ανησυχίες. Έχω πετάξει πολλά φέιγ-βολάν στους δρόμους (το ομολογώ) ως μέλος πολιτικής νεολαίας εκεί κάπου στα 80s αλλά παράλληλα έχω μαζέψει και πολλά από αυτά πίσω και έψαχνα να βρω ανακύκλωση να τα ρίξω! Με δουλεύανε όλοι γιατρέ μου που έψαχνα ανακύκλωση, φανταστείτε ανακύκλωση στα 80s!
Τελικά γιατρέ μου η οικολογική μου συνείδηση με κατατρώει. Δεν μπορώ να ησυχάσω με όσα βλέπω. Αυτό μου συμβαίνει εδώ και χρόνια. Οπότε κάποια στιγμή αποφάσισα να αφήσω το δικομματισμό και να πάω προς τη μεριά κάποιων που μιλάνε για οικολογία. Τα δύο μεγάλα κόμματα θυμήθηκαν τώρα την οικολογία. Νομίζω όμως ότι είναι λίγο αργά πια και δεν μπορούν εύκολα να με πείσουν ακόμα κι αν έχουν στις τάξεις τους ανθρώπους που δείχνουν ότι κάτι προσπαθούν να κάνουν, όπως ο σημερινός υπουργός Μεταφορών.
Είπα να πάω προς τα αριστερά. Ο ένας μου λέει ότι για το οικολογικό πρόβλημα φταίνε ΜΟΝΟ οι επιχειρήσεις και πως σε μία κοινωνία που δεν θα υπάρχουν επιχειρήσεις δεν θα υπάρχει και μόλυνση καθώς ΟΛΟΙ θα προσπαθούν και θα μοχθούν για το κοινό καλό. Τους ρώτησα με ποιο μαγικό τρόπο θα γίνουν οι άνθρωποι ΟΛΟΙ τόσο αλτρουιστές και μου απάντησαν πως όταν αφυπνιστούν οι μάζες, τότε θα γίνουν. Ωραία τους απάντησα και πως θα γίνει αυτό, έχουν κάποιο τεράστιο ξυπνητήρι για την αφύπνιση των μαζών και μου απάντησαν ότι είμαι ρεφορμιστής και τους είπα τι λέτε ρε παιδιά, άσε που δεν είχαν χώρο για να σταθμεύσω το ποδήλατο και έφυγα κακήν κακώς από κει.
Άσε ρε φίλε, τι γκρινιάζεις, μιά χαρά πάμε....
Άγιο καλοκαίρι το φετεινό σου λέω! Ξεκινάει με τον καλύτερο τρόπο!
Κάηκε και το κατιτίς από Βαρυμπόμπη μεριά και λιγουλάκι Κρυονέρι, πού θα πάει, κάποτε θα ησυχάσουμε, δεν πάει άλλο...
Εγώ έχω μια μανία με το ποδήλατο, ξέρεις, παίρνω τα βουνά και αρμενίζω.
Λοιπόν που λες, κάθε που ανέβαινα Υμηττό, Πάρνηθα, Βασιλικά από Κρυονέρι, έβλεπα όλην αυτήν την ομορφιά και μ' έτρωγε η ανησυχία:
Τι θα γίνει έτσι και αποφασίσουν να τα κάψουνε;
Λειτουργεί η δασοπυρόσβεση;
Λες όλη τούτη την ομορφιά να μην τηνε προλάβει ο γυιός μου, τεσσεράμιση σήμερα;
Λες το καζίνο να θελήσει να μεγαλώσει και να του δοθεί καμμιά ευκαιρία;
Μα γιατί όσες φορές ανεβαίνω δεν συναντάω κανέναν δασικό ή κανέναν πυροσβέστη;
Λες ρε φίλε, να καεί...
Μπάααα, δεν θ' αφήσουν να καεί...
Και δε μου λες, άμα θέλανε δεν μπορούσαν να φτάσουν στους καταπατητές;
Και δώσ' του άγχος και να μιά καούρα στο στομάχι και να οι εφιάλτες το βράδυ σαν έπεφτα ν' αναπαυτώ...
Πήγαινα για ποδήλατο και αντί να περνάω καλά, αρρώσταινα....
Άσε που από τότε που πέρασα μπροστά από το μνημείο, που στήσανε στον εθελοντή δασοπυροσβέστη και στους δύο πυροσβέστες που καήκανε στον Καρέα ντρεπόμουν ακόμη και να κυττάξω προς τα εκεί...
Τελικά, ησύχασα, βάλανε μπροστά και τα καθαρίζουνε σιγά-σιγά, να μου φύγει κσι μένανε το άγχος, νάναι καλά οι αθρώποι...
Ναι, ναι, ξέρω τι λέω, οι ΑΘΡΩΠΟΙ και όχι οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, γιατί κάτι πρέπει να τους λείπει, έστω και μόνον ένα Νι, για να μπορούν να τα κάνουν αυτά που κάνουν.
Πρέπει να υπάρχει μια δικαιολογία έστω και μόνο μέσα στο μυαλό μου για να μπορώ να εξηγήσω στον εαυτό μου το γιατί γίνεται αυτό το κάτι, που το κυττάμε όλοι μαζί και λέμε "Όχι, ρε φίλε, καίγεται;!"
Πρέπει να βρω μια δικαιολογία, να ψάξω μόνος μου και να τηνε βρω, για να μπορώ να πω αύριο στον μικρούλη μου ένα όμορφο ηλίθιο ψέμα, να σταματήσει να ρωτάει γιατί και τί και ποιός και πότε...