Ομολογώ πως γράφω τούτο το κείμενο συναισθηματικά φορτισμένος.
Βλέπετε έφτασε και σε μένα η «έκτακτη εισφορά». Ήδη τα βγάζω πέρα πολύ δύσκολα οικονομικά.
Δεν κρύβω πως το εγχείρημα που ανέφερα σε άλλο σημείο του φόρουμ περί της μετάβασής μου στη δουλειά με το ποδήλατο είχε και ως ένα από τα σημεία εκκίνησης το «ας γλυτώσω το 2,80 που κοστίζει το πήγαινε-έλα με το τραίνο». Ακόμα και ένα τόσο μικρό ποσό σκέφτομαι αν θέλω ή μπορώ να το δώσω ή όχι.
Την ίδια στιγμή λοιπόν που το Κράτος (εν κράτει) μου ζητά να του αποδώσω ένα ποσό που σε καμία περίπτωση δεν έχω, το ίδιο καθυστερεί από τον περασμένο Μάρτιο να μου δώσει αυτά που μου χρωστάει για υπηρεσίες που του έχω προσφέρει. Οι υπηρεσίες αυτές αφορούν διδακτικό έργο ως ωρομίσθιου στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Λοιπόν κύριοι κρατούντες και ποτέ οι ίδιοι υποφέροντες, έχω να σας πω τα εξής:
Νοιώθω περήφανος για το έργο που προσέφερα στους φοιτητές μου. Για την αγάπη και την τιμή που μου έδειξαν. Για την κοπελίτσα αυτή που ήρθε τρέχοντας να με βρει γεμάτη από χαρά για να μου πει «κύριε, με τη βοήθεια και την έμπνευση που μας δώσατε έγραψα 8,5 στη θεωρία, σας ευχαριστώ πολύ». Νοιώθω ότι «μάτωσα» μέσα στην αίθουσα κύριοι για να προσφέρω ΕΡΓΟ και αυτό το έργο το αμοίβετε με 500 ψωροευρώ το μήνα καθυστερημένα επί μήνες και ταυτόχρονα μου ζητάτε να σας δώσω κι άλλα. Φυσικά δεν έχω άλλη επιλογή πέρα από την καταβολή των επί πλέον χρημάτων που μου ζητάτε.
Μπορώ όμως ταυτόχρονα να εκφράσω την αγανάκτησή μου. Την πίκρα μου. Τη στενοχώρια μου. Τη λύπη μου για τα όνειρα που μοιάζουν χαμένα. Όνειρα που κάναμε ως αφελείς που ήμασταν.
Ελπίζω κύριοι πως το επόμενο «μέτρο» που θα πάρετε να μην είναι η υποχρεωτική κατανάλωση της βενζίνης ώστε να μην χάνετε έσοδα από το φόρο της κατανάλωσής της. Ελπίζω πως θα με αφήσετε να κινούμαι με το ποδήλατό μου.
