Περνάω στο δρόμο
κι ακούω το πιάνο σου.
Σκίζεται η ψυχή μου
σαν χαρτί, κομμάτια.
Μην τη σκορπάς
τη σονάτα του φεγγαριού
έτσι στο δρόμο.
Παίξε μόνο για μένα.
Μην τα σκορπάς
τα κομμάτια της ψυχής μου
από το παράθυρο.
Παίξε μόνο για μένα.
[Αύγουστος 1991]
Κάτι μικρές στιγμές
ξαναβρίσκω το αγκάλιασμά σου,
όταν ακουμπάνε στην πλάτη μου
δροσερά τα χέρια των παιδιών.
Τυλιγμένα σε πετσέτα
μετά το λούσιμο στη βρύση,
μ αγκαλιάζουν
για να κρατηθούν.
[Αύγουστος 1991]
''Και ών έκαστος
κατά διάνοιαν έχει...''-
Να η στιγμή
που μπαίνεις μαζί μου,
χέρι-χέρι,
στο ναό.
ΔΙΑΓΡΑΦΗ
Πάνε μήνες που χώρισαν πια. Η Λένα το πήρε απόφαση. Δε θα τον ξαναδει. Προσπάθησε να τον ξορκίσει, να τον ξεχάσει..
Έγραψε τ όνομά του σ ένα μικρούτσικο χαρτί, το δίπλωσε και έψαξε για κουτάκι. Ένα τόσο δα, ίσα ίσα να χωράει ένα δαχτυλίδι . Το άνοιξε να το διαβάσει μια τελευταία φορά, πριν το κρύψει βιαστικά στο συρτάρι του γραφείου της. Μια αβέβαιη, ένοχη γραφή, σε μικροσκοπικά κεφαλαία . ‘’ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ’’. Όσο πιο μικρά τα γράμματα, τόσο πιο κρυφά, σκέφτηκε.
Το είχε διαβάσει πριν λίγο καιρό σ ένα αστυνομικό μυθιστόρημα . Πώς ήταν ο τίτλος…θα τον θυμηθεί. Σύμφωνα με μια θεωρία της ψυχιατρικής, όταν κλείσεις σε κουτί και σε συρτάρι αυτό που στοιχειώνει τη σκέψη σου, το βοηθάς να εξαφανιστεί. .Φαίνεται πως η πράξη λειτουργεί συμβολικά..