Το ιστολόγιο του/της BookLuv

Aσυνήθιστη ησυχία σήμερα στο γραφείο. Οι υπάλληλοι σκυμμένοι στα χαρτιά τους, καθένας στο αντικείμενό του. Σηκώθηκε με μια μικρή στοίβα έγγραφα για το αρχείο. Η Λήδα.
Επτά χρόνια στο ίδιο γραφείο, αυτό το φθινόπωρο έκλεισε σαρανταπέντε. ''Μην το λες, δε σου φαίνεται'', της έλεγαν οι άλλες, κι εκείνη ήξερε το μυστικό. Διατηρούσε την αθωότητα μιας κοριτσίστικης καρδιάς. Μιας καρδιάς σε αναμονή.
Τρίτη σήμερα, σκέφτηκε, και βγήκε στον άδειο διάδρομο να ξεμουδιάσει. Είχε ήδη έτοιμο το χαρτάκι. Κάθε Τρίτη ερχόταν ο Πέτρος, ο υπάλληλος από τα κεντρικά που εκτελούσε χρέη ταχυδρόμου, φέρνοντας στα γραφεία την επείγουσα αλληλογραφία.
Ψηλός, πολύ μελαχρινός, με μεγάλα σκοτεινά μάτια, την αιχμαλώτισε από την πρώτη μέρα που ήρθε στο γραφείο, με την πρώτη χειραψία.

Νομίζω τα ποιήματα μου έχουν τελειώσει πια.
Πεζή έγινε η καθημερινότητα, αλλά όχι πάντα.
Περνάνε κάτι λαμπερές στιγμές, τρέχουν, μερικές φορές δεν προλαβαίνεις να τις πιάσεις.
Παλιά στα σχολεία υπήρχε το ''τετράδιο σχολικής ζωής'', που κρατούσε ένας από τους δασκάλους και κατέγραφε όλα τα σημαντικά περιστατικά της ημέρας.Κάτι σαν το ''ημερολόγιο μηχανής'' που κρατούν στα πλοία, κι εδώ θα θυμηθώ το Σεφέρη με το ''Ημερολόγιο Καταστρώματος''.

Ένα από τα πρωτάκια μας έκλαιγε τις πρώτες μέρες στην τάξη.
''Γιατί κλαις, Σοφία;''
"Κυρία, νομίζω πως η γιαγιά μου δεν θα έρθει σήμερα να με πάρει''.
Οι μέρες πέρασαν.Έρχεται χθες στο διάλειμμα και με αγκαλιάζει, η Σοφία.
''Μοιάζεις με τη μαμά μου, την Ακριβούλα. Έχεις τα ίδια μαλλιά''.

Μεσημέρι καλοκαιριού στο νησί. Βασίλευε το φως και η σκόνη σ αυτόν το δρόμο. Σειρά τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα των παραθεριστών γεμάτα σκόνη. Όσοι από αυτούς δεν ήταν ήδη στην παραλία, διέσχιζαν το δρόμο φορτωμένοι αλλόκοτα, σαν το Ροβινσώνα, ψάθα, πετσέτες, τσάντα, και το καπέλο των διακοπών, σύμβολο της απόδρασης και του ονείρου.
Μόλις είχε τελειώσει το μπάνιο της και πήγαινε για τη στάση του λεωφορείου. Μόνη. Το κουβάλημα οικογενειακών βαρών στην παραλία ανήκε ήδη σ άλλη εποχή.
Τότε είδε απέναντι εκείνη τη μηχανή μεγάλου κυβισμού με το σκονισμένο τζάμι. ''Διπλού σκοπού'', ένας φίλος είχε επιμείνει να της μάθει όλα τα είδη αυτοκινήτων και μηχανών. Ανεπίδεκτη γενικά στα περί των δύο και τεσσάρων τροχών, διόλου τυχαία είχε συγκρατήσει αυτή τη Honda διπλού σκοπού.

Είχα τόση αγάπη,
που περίμενα να δώσω.
Σε πλειστηριασμό
έδωσες τα πιο πολλά
και την κέρδισες.

[1992]