Το ιστολόγιο του/της exomail2003

O Τζο Μίλτον ήταν μάλλον αυτό που θα περιέγραφες ως τελειομανής. Ήταν η προσωπική του κινητήρια δύναμη, αλλά και η προσωπική του νέμεσις. Ήταν ευχή και κατάρα, δηλαδή. Ειδικά αν είσαι χαλαρός ή αφελής όταν δεν πρέπει. Έτσι η αλήθεια ήταν ότι δεν ήξερε που έμπλεκε όταν, μετά από μια κουβέντα με έναν οπαδό της υποχρεωτικής χρήσης κράνους, αποφάσισε ότι τα στοιχεία ήταν θετικά και υποσχέθηκε να βοηθήσει να περάσει ο σχετικός νόμος.
Η καμπάνια κράτησε αρκετό καιρό γιατί υπήρχαν και οι ενάντιοι, αλλά τελικά, με τις σωστές επαφές και κινήσεις, μετά από ένα χρόνο πέρασε επιτέλους ο νόμος. Ήταν απόλυτα ευχαριστημένος από τον εαυτό του και ήταν σχεδόν έτοιμος να θεωρήσει την υπόθεση λήξασα επιτυχώς, όταν πήρε το μάτι του κάποια στατιστικά που δεν τους είχε δώσει σημασία μέχρι τώρα.
Μα το θεό, υπήρχαν πολλοί περισσότεροι νεκροί πεζοί, από ότι ποδηλάτες. Ήταν κάτι που η τελειομανία του δεν το επέτρεπε. Η αλήθεια είναι ότι του πήρε σχεδόν 5 χρόνια, ήταν ένας δύσκολος αγώνας, οι εχθροί πολλοί, και οι φίλοι λίγοι (ειδικά στην αρχή). Αλλά αυτή η απίστευτη επιμονή του, τελικά τον έβγαλε και σε αυτό τον αγώνα νικητή. Ο πρώτος νόμος για την υποχρεωτική χρήση κράνους από πεζούς ήταν πια γεγονός.
Η ιδιομορφία των νομοσχεδίων τα οποία προωθούσε των είχαν κάνει πλέον πασίγνωστο και νόμιζε ότι ήταν στο απόγειο της καριέρας του, αλλά δεν ήξερε ότι η τελειομανία του θα τον οδηγούσε ακόμα παραπέρα γιατί, ήταν τότε πριν προλάβει καλά καλά να καταλαγιάσει το σούσουρο από τη νίκη του, που είχε ακόμα μια έκλαμψη.
Ήταν μια ήσυχη Κυριακή πρωί και όπως κάθε Κυριακή διάβαζε ήσυχος την εφημερίδα του, όταν το μάτι του έπεσε πάνω σε ένα άρθρο για την αύξηση των θυμάτων από πυροβολισμούς. Ήταν τότε που είχε αυτή την επιφοίτηση για το πως θα κάνει πιο ασφαλές αυτό το έθνος, και πια ήταν μια από τις κρυφές πληγές αυτού του έθνους, η ένοπλη βία. Ναι δεν μπορεί να ήταν τυχαίο, κατά τύχη ίσως, χωρίς να το αντιληφθεί στην αρχή αλλά είχε ανακαλύψει την αποστολή του σε αυτό τον κόσμο.

Ο ποδηλάτης ήταν πεσμένος στην άσφαλτο, είχε ακόμα τις αισθήσεις του, αλλά ήταν λίγο χαμένος, ίσως σοκαρισμένος. Μια κόκκινη λιμνούλα σχηματίζονταν δίπλα του.
Ο οδηγός του ασθενοφόρου τον κοίταζε με ανησυχία. Έσφιξε τα χείλη του και μουρμούρισε “Η κατάστασή του είναι μάλλον σοβαρή.”
“Μα γιατί δεν κάνετε κάτι;” φώναξε κάποιος αγριεμένος περαστικός.
“Θα κάνουμε, αλλά περιμένουμε το σήμα. Δυστυχώς ακόμα να πάρουμε το πράσινο φως”
Μετά το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση των ασθενοφόρων, το σύστημα ήταν λίγο πιο πολύπλοκο (και αργό). Το χειρότερο ήταν όταν έπεφτες πάνω σε αυτούς που δεν είχαν αποδεχτεί να κάνουν την εμφύτευση του μικροτσίπ (η διορία έληγε στο τέλος του χρόνου, οπότε αυτό δεν ήταν και τόσο σπάνιο). Σε αυτή την περίπτωση έπρεπε πρώτα να ψάξεις το θύμα ελπίζοντας ότι έχει ταυτότητα (και ότι δεν έχει πέσει θύμα ληστείας) να βρεις την ταυτότητα του, να δώσεις σήμα με τα στοιχεία του να περιμένεις και να ελπίζεις.
“Μα βάλτε του τουλάχιστον μια γάζα” εκλιπάρισε κάποιος άλλος.
“Λες να μην το έχω σκεφτεί, αλλά ολόκληρο το όχημα είναι αυτοματοποιημένο πριν πάρει το πράσινο σήμα δεν ανοίγει ούτε το ντουλαπάκι με τις γάζες. Θεώρησαν ότι είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να μην μπαίνει κανένας από εμάς στον πειρασμό”
Η καλύτερη περίπτωση ήταν το θύμα να ήταν ασφαλισμένο, σ' αυτή την περίπτωση μια απλή αναζήτηση στη βάση δεδομένων και το πράσινο σήμα έρχονταν άμεσα στον ασύρματο. Αν δεν ήταν τέτοια περίπτωση το πράγμα γινόταν όλο και πιο πολύπλοκο. Αρχικά έπρεπε να γίνει η αίτηση στην εφορία, να γίνει δεκτό το αίτημα και αυτό μόνο και μόνο για να πάρουν μια πλήρη αναλυτική κατάσταση περιουσιακών στοιχείων. Μετά αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο θετική που να μιλάει από μόνη της (και στις μέρες μας σπάνια ήταν), αναλάμβανε το τμήμα εκτιμητών της εταιρείας. Αξιολόγηση ιατρικών εξόδων έναντι αξίας κινητής ή/και ακίνητης περιουσίας.
“Δεν έχετε έστω μια δικιά σας; Είναι δυνατόν;” αντέταξε.

Πριν 5 χρόνια όταν 3 άνθρωποι ξεκινάγαμε αυτό που μετέπειτα θα γινόταν οι ΠΟΔΗΛΑΤισσΕΣ οραματιζόμασταν μια πιο ανθρώπινη ζωή στην πόλη.

Υπό το βάρος των τελευταίων μέτρων, προσωπικά είμαι αναγκασμένος να ξανασκεφτώ το τι σημαίνει ανθρώπινη ζωή.

Λυπάμαι που το λέω αλλά ποδηλατικώς τα πράγματα πάνε καλά όταν το 25% θα είναι άνεργοι και οι υπόλοιποι θα πληρώνονται με ψίχουλα ξέρετε πόσο λιγότερη κίνηση από αυτοκίνητα θα έχει η Αθήνα, αλλά δεν είναι αυτό το μέλλον που οραματίστηκα...

Δεν θέλω να κάνω αναλύσεις, νομίζω ότι υπάρχουν αρκετές ήδη. Ελπίζω απλά να τα πούμε στους δρόμους, ελπίζω ότι η ελληνική κοινωνία δεν θα αφήσει κατακτήσεις δεκαετιών (αιώνων ίσως) να χαθούν εν μία νυκτί. Χύθηκε αίμα άλλωστε για κάποιες από αυτές...

Ελπίζω με ή χωρίς ποδήλατα να τα πούμε κι αύριο (και όχι μόνο στις 9 του μηνός).