Το ιστολόγιο του/της ofios

Ο Μάρλοου πέρασε το χέρι στο μάγουλό του, ένιωσε τα γένια να ξύνουν την παλάμη του, τράβηξε τα μαλλιά προς τα πίσω, τά ’νιωσε άλουστα, «Τρεις μέρες», σκέφτηκε και με μισόκλειστα μάτια κάρφωσε το βλέμμα του στο σημείωμα: ‘Ο Τζέιμς θα είναι το πρωί νεκρός’. Ποιός Τζέιμς;
Ο μόνος Τζέιμς που θα τον έκοβε αν πάθαινε κάτι, ήταν ο Έλροϊ, ο μόνος που είχε το δικαίωμα σ΄αυτή την πόλη να βαράει ακόμη τα πλήκτρα της γραφομηχανής του. Για όλους τους άλλους Τζέιμς του πλανήτη δεν έδινε τρύπια δεκάρα αν ζούσαν ή αν έσβηναν σε κάποιο άθλιο γηροκομείο.

Να σας πω μια ιστορία. Αληθινή πέρα για πέρα. ‘Ασχετη με το ποδήλατο, αλλά, είπα να την μοιραστώ μαζί σας.

Πάσχα του2009. Γυρνάμε απ΄το νησί εκεί γύρω στις οκτώ το βράδυ, φτάνουμε στον Πειραιά και μπαίνουμε σ’ ένα ταξί για να πάμε Καλλιθέα. Ο εξάχρονος γιός μου κάθεται στο πίσω κάθισμα με την γυναίκα μου και κρατάει στα χέρια του μια μικρή τσάντα πλάτης με τον Μπόμπ τον Μάστορα, που έχει μέσα μερικά παιχνίδια.

Φτάνουμε, κατεβαίνουμε και μέσα στην φούρια της αποβίβασης ο πιτσιρικάς ξεχνάει την τσάντα με τα παιχνίδια στο πίσω κάθισμα. Το ταξί φεύγει, σε δευτερόλεπτα μέσα αντιλαμβανόμαστε τί έχει γίνει και αρχίζει η τραγωδία. Ο μικρός είναι απαρηγόρητος και σκαρφιζόμαστε χίλια δυό τεχνάσματα για να ξεχαστεί και να δούμε πώς θα τα μπαλώσουμε.

"Λάδωσ’ τη τη ρημάδα...Κρικι κρικι, κρίκι-κρίκι, μας έχει σπάσει τα νεύρα..."
Ο Φώτης ο καφετζής πλησίασε με το θυμωμένο του μουστάκι να κυττάει ψηλά και στάθηκε πάνω από τον παραπονούμενο.
"Μάλιστα κύριε Διονύση, όπως προστάξετε, κύριε Διονύση! Κάτσε έξω άμα θες να μην την ακούς, κύριε Διονύση! Παληό μαγαζί, παληά κι η πόρτα, ε, τι θες να κάμει, θα τρίζει. Εδώ τρίζουν και τα μέσα μας πιά, και τα σκληρά και τα μαλακά, η πόρτα δεν θα τρίζει;"

Ο Διονύσης γύρισε μια βόλτα τον ντελβέ στο φλυτζανάκι, ρούφηξε την τελευταία γουλιά και σηκώθηκε σβελτα παρά την προεξέχουσα κοιλιά και το μπαρμπουνί χρώμα του προσώπου του πούλεγες τώρα θα σκάσει να γεμίσει ο τόπος κρέας.

Αγαπητή μου Γιούλα,

Απ΄ ό,τι έδειξε ο καιρός, ο μόνος άνθρωπος που μπορείς να ανεχτείς δίπλα σου είναι ο εαυτός σου. Οι υπόλοιποι, είτε σε ενοχλούμε είτε δεν προσαρμοζόμαστε στα καλούπια που προσπαθείς να μας βάλεις.
Βασικά μιλάω για μένα και θα μίλαγα και για το παιδί μας, αν είχαμε προλάβει να κάνουμε, που ευτυχώς το γλύτωσε ο καλός θεός το δύστυχο και γλύτωσε και μένα που θα έμενα μαζί σου μια ζωή για χάρη του.