Το ιστολόγιο του/της ofios

Ο ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ

--
--
κλέβω πάρκινγκ στο CHAMPION, κατεβαίνω-

υπέροχη μέρα, στο βάθος ο Υμηττός-

στην υποτυπώδη παιδική χαρά τρείς πακιστανοί κάνουν κούνια σαν μικρά παιδιά, γελάνε, σπρώχνονται-

ντρέπομαι που δεν είμαι χαρούμενος με όλα όσα έχω, "η χαρά έρχεται από μέσα και όχι απ' έξω" λέει μιά φωνή μέσα μου-

φοράω το σακκάκι, πιάνω τον χαρτοφύλακα και στρέφω προς το γραφείο-

μένω, εκπλήττομαι, μιά διαρκής σφαλιάρα με ακινητοποιεί-

ένας παππούς με ένα ποδήλατο από 'κείνα τα αρχαία διασχίζει το πάρκινγκ για να βγει στην Θηβών,

Γκαζιά και νεροφάγωμα

Είπα να ποδηλατίσω, χτες Κυριακή, κατά Υμηττό μεριά. Πήρα λοιπόν, το κατά πέντε κιλά αυξημένο σωματικό βάρος μου, το ασερβίριστο (...) ποδήλατό μου, το αδιάβροχό μου, τα καλά μου ποδηλατικά ρούχα με τα φανταχτερά χρώματα, όλες μου τις δικαιολογίες και ξεκίνησα να ανηφορίζω.

Συγγρού, Καλλιρρόης, Φραντζή, Κάρπου, Φιλολάου, Γρηγόρη Λαμπράκη, στην πλατεία Καισαριανής αριστερά και χώνεσαι στα δεντρά τ' αψηλά και τα καταβρεγμένα ν' ανηφορίζεις κατά Πανεπιστημιούπολη μεριά.

Η πρώτη διαπίστωση έχει να κάνει με τους δρόμους της Αθήνας, που πρέπει κάποιος δάκτυλος ξένων υπηρεσιών, ή οι χανεμπού, ή οι σκέτοι μπού, ή οι αμιρκάν' , ή οι καταχθόνιοι, ή οι βρίλ, ή δεν ξέρω εγώ ποιοί τέλος πάντων, κανονίζουν να αυξάνεται η ανωφέρειά τους. Επίσης, νομίζω πως κάποιος πρόσθεσε μιά ανηφόρα στην Φιλολάου, θυμόμουνα δύο (μια στην εκκλησία και μια στον Μαρινόπουλο) και προέκυψε και τρίτη, η χειρότερη και εντελώς ξετσίπωτη.

Η δεύτερη διαπίστωση έχει να κάνει με την άνοδο προς την Πανεπιστημιούπολη, όπου τα καταραμένα δέντρα έχουν ανηλεώς περικυκλώσει την ασφαλτούλα την καϋμένη και την πνίγουν κάτω από τα βρωμόκλαδά τους. Ευτυχώς, κάποιοι ενσυνείδητοι εργάτες του Αγίου ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ του σαφρακιασμένου έσπευσαν και έρριξαν λίγην ακόμα μέχρι και εκεί που δεν έπρεπε, κάτω δηλαδή από δέντρα και μέσα στα μονοπάτια. Παίρνω λοιπόν, το θετικό μήνυμα ότι, δεν θ' αργήσει ο καιρός που όλα τα μονοπάτια προς τον Υμηττό θα αγιασθούν από την παρουσία της ασφάλτου και με το καλό, κάποτε θα δεήσουμε να δούμε και στις χωμάτινες διαδρομές λιγην, έστω, ασφαλτούλα, εκεί που δεν τα καταφέρνουμε και πολύ καλά και πρέπει να παίρνουμε το ποδήλατο στα χέρια και που κάποιοι άλλοι (μάλλον χανεμπού)περνούν με άνεση και μας κυττούν αφ' υψηλού.

Η τρίτη διαπίστωση είναι ότι, στα μονοπάτια αλλά και έξω απ' αυτά και πάνω στα βράχια και μέσα στις ρεματιές κυκλοφορούν εντουράδες.

ΚΑΙ ΕΔΩ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΟΒΑΡΕΥΕΙ.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ

...ποδηλάτες... στο κέντρο της Αθήνας-Κυριακή απόγευμα-παράλληλα με τις γραμμές του ηλεκτρικού στα πετράλωνα και μετά στο Θησείο- ο πεζόδρομος του Κεραμεικού παζάρι απερίγραπτης αθλιότητας-δημοτική αστυνομία απαθής στους παραβάτες (ακόμη εκπλήττομαι...)- Ερμού και μετά Αθηνάς, Αιόλου, Ομόνοια, Πατησίων - στο Πολυτεχνείο λέμε να κάνουμε δεξιά και να περάσουμε από τον πεζόδρομο, να βγούμε στο Υπουργείο Πολιτισμού και να φτάσουμε Πεδίο Άρεως - ...και εκεί, πέφτουμε σε σκηνές από την κόλαση του Δάντη...

ΟΙ ΦΥΛΕΣ ΤΟΥ ΠΟΔΗΛΑΤΟΥ

Είναι παντού τριγύρω.
Βλέπεις το ποδήλατο και μπορείς να φανταστείς τον ιδιοκτήτη του.
Βλέπεις τους ποδηλάτες και καταλαβαίνεις τί μπορείς να περιμένεις.

Ποδηλατείς, ας πούμε, στην παραλιακή και συναντιέσαι με ομάδα ποδηλατών με τα κράνη τους, τα γάντια τους, τα γυαλιά τους, τα κολάν τους.
Εννιά στις δέκα φορές, ξέρεις, μετά από λίγο καιρό, ότι, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ όχι μόνον να χαιρετήσουν (ξέρετε, εκείνη την βαρειά λέξη, την δύσκολη, το "καλημέρα") αλλά, ούτε και να ανταπαντήσουν εάν χαιρετήσεις πρώτος.

Ποδηλατείς στα μονοπάτια του Υμηττού και συναντιέσαι με ποδηλάτες με full suspension bikes και την χαρακτηριστική έκφραση του CAMEL TROPHY στο πρόσωπο (ναί, εκείνη που το βλέμμα κυττάει πέρα από τα πράγματα και τις καταστάσεις και πετυχαίνει το ακατόρθωτο για τους κοινούς θνητούς-μπορείτε να το ξεσηκώσετε από τις διαφημίσεις columbia, timberland, northpole και λοιπών φλουφλοειδών μαρκών).
Ε, τώρα τι θες...Να σε χαιρετήσουν κιόλας ρε καρμίρη, που έχεις την απαίτηση να αφήνεις τα ίχνη των κινέζικων τροχών σου στα ίδια μονοπάτια που κύλησαν τα δικά τους CST και NEVEGAL φορεμένα πάνω σε σκελετούς πολλών εκατοντάδων ΕΥΡΩ ; Όσο κάνουν τα τακάκια τους κάνει ο δικός σου ο νεροσωλήνας , ρε δυστυχισμένε, που μου θες και χαιρετούρες...

Μετά είναι και αυτοί που λέμε, "τα παιδιά με τα ποδήλατα" , αυτοί που τσοντάρανε ό,τι περίσσευε και πήραν ένα ποδήλατο για να ποδηλατήσουν με την καρδιά τους, να φτιάξουν την παρέα τους, να το ενσωματώσουν στην ζωή τους, να δείξουν έμπρακτα πως σκέφτονται να πράξουν τουλάχιστον τώρα, πριν το αναπόφευκτο καλούπωμα τους στερήσει αυτές τις μικρές ελεύθερες επιλογές.
Βέβαια, σε άλλες χώρες είναι αυτονόητο πως το ποδήλατο μπορεί να παραμείνει άμεσα συνυφασμένο με την ζωή σου, να πηγαίνεις στην δουλειά σου με αυτό, να το χρησιμοποιείς σαν μέσο και όχι σαν περιστασιακό υποκατάστατο που παρασιτεί στον ιστό της πόλης.

Categories: 
contact