Τις προάλλες με πήρε ο φίλος μου ο Αντερέας τηλέφωνο και με λύπη, μου ανακοίνωσε την κλοπή του ποδηλάτου του.
Το ποδήλατο αυτό δεν ήταν κάποιο ακριβό ποδήλατο, ένα παλιό ατσαλάκι ήταν (στη γλώσσα των ποδηλατών είναι το ποδήλατο κατασκευασμένο από ατσάλι κι όχι από αλουμίνιο), αλλά με αυτό έκανε τις δουλειές του, πήγαινε βόλτες και γενικά επειδή το είχε χρόνια το είχε αγαπήσει όπως αγαπάμε όλοι τα ποδήλατά μας από τα μικράτα μας χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο.
Τη συγκεκριμένη μέρα που έλαβε χώρα το γεγονός το είχε φορτώσει και με τις τσάντες επειδή είχε να μεταφέρει και μερικά πραγματάκια. Έβαλε μέσα και το πέταλο με το οποίο το κλείδωνε, έβαλε ένα σκούφο που τον είχε κάνει δώρο μία φίλη (πιθανόν να τον είχε πλέξει και με τα χεράκια της) επειδή εκείνη η ημέρα ήταν λίγο κρύα και ένα αδιάβροχο για την περίπτωση βροχής. Σταμάτησε λοιπόν σε ένα μαγαζί να πάρει κάτι και άφησε το ποδήλατο σε απόσταση βολής. "Το 'χω" σκέφτηκε και δεν έβγαλε το πέταλο να το κλειδώσει. Του έριχνε και κάποιες κλεφτές ματιές μία εκ των οποίων δε βρήκε στόχο. Στη θέση του ποδηλάτου στεκόταν πεισματικά η κολόνα που το είχε ακουμπήσει χωρίς ίχνος ποδηλάτου επάνω της.