Το ιστολόγιο του/της vang

Είναι παραμονές του Πάσχα, καλή ώρα, και ο ταχυδρομικός υπάλληλος προσέχει ένα γράμμα με την περίεργη διεύθυνση παραλήπτη...

Πρός
Άγιο Βασίλη

Αντίθετα από την εποχή των Χριστουγέννων πού πολλά τέτοια γράμματα καταλήγουν στα ταχυδρομικά γραφεία, το Πάσχα δέν έιχε ξαναδεί τέτοιο γράμμα. Το βάζει στήν άκρη και στό διάλειμμα πού κάνει για κολατσιό το ανοίγει και διαβάζει...

" Άγιε μου Βασίλη, Καλό Πάσχα.

Είμαι ο Γιώργος, 10 χρονών και η διεύθυνσή μου είναι στο φάκελλο που μόλις άνοιξες. Σου γράφω από τώρα για να το προγραμματίσεις και να μην με ξεχάσεις και για να μην μπλεχτεί το γράμμα μου μέ όλα τα άλλα πού θάρθουν μαζεμένα.
Θέλω σε παρακαλώ ¨Αγιε μου Βασίλη να μου φέρεις 300 ευρώ για να αγοράσω ένα ποδήλατο.

Το ποδήλατο δέν το θέλω μόνο για να πάιζω σαν τα άλλα παιδιά αλλά θέλω να πηγαίνω και να γυρνάω στό σχολείο γιατί οι γονείς μου έμειναν άνεργοι καί δέν έχουμε χρήματα για το λεοφωρείο και επίσης θέλω να μοιράζω εφημερίδες και διαφημιστικά και να κάνω θελήματα στήν γειτονιά και έτσι να βγάζω χαρτζηλίκι και να βοηθάω και στό σπίτι.

Καί άν μπορέσεις να το φέρεις και πρίν τα Χριστούγεννα ακόμα καλύτερα.

Ευχαριστώ
Γιώργος"

Η τεχνική του πιτσιρικά έπιασε...το γράμμα διαβάστηκε....

Ο ταχυδρομικός συγκινήθηκε. Ηταν μέλος κάποιου συλλόγου πού είχε και φιλανθρωπική δράση, ας πούμε τους Lions για τις ανάγκες της ιστορίας. Στην επόμενη συνάντηση του συλλόγου, παίρνει τον λόγο και διαβάζει το γράμμα του πιτσιρικά και προτείνει να συγκεντρώσουν χρήματα βάζοντας ότι θέλει καθένας σε ένα κουτί. Πρίν φύγουν το βράδι μετράνε το κουτί και έχει μέσα 270 ευρώ. Δέν είναι βέβαια όσα ζήτησε ο πιτσιρικάς αλλά είναι υπέραρκετά για να πάρει ποδήλατο.. Ο ταχυδρομικός αναλαμβάνει να τα δώσει στο παιδί...

Βάζει λοιπόν τα χρήματα σε ένα φάκελλο και τα συνοδεύει με ένα γράμμα.

" Αγαπητέ Γιώργο,

Διάβασα σε ένθετο περιοδικό κυριακάτικης εφημερίδας ( 29 Μαρτίου 2009), πάνω σε μιά ολοσέλιδη φωτό αναδιπλούμενου ποδηλάτου την φράση " οι μικρές ρόδες δέν κάνουν για πολλά χιλιόμετρα.."

Δεν ξέρω ποιές μικρές ρόδες εννοούσε ο συντάκτης, πάντως όχι τις 16 ιντσών ρόδες του brompton, γιατί την ίδια στιγμή πού τυπωνόταν το περιοδικό, το Σάββατο 28 Μαρτίου 2009, έκανα με τους συμφορουμίτες την διαδρομή πού είναι στο παρακάτω λίνκ...

http://www.bikely.com/maps/bike-path/269086
κοιτάξτε και τα υψομετρικά για μια εκτίμηση δυσκολίας.

Μια μικρή περιγραφή της διαδρομής εδώ
http://www.podilates.gr/node/3877?page=2

Νομίζω ότι τα 33 και κάτι χιλιόμετρα με ανάβαση σε δυό βουναλάκια, μπορούν να θεωρηθούν από τον αστικό ποδηλάτη "πολλά χιλιόμετρα"

Δεν νομίζω ότι κουράστηκα παραπάνω από τούς υπόλοιπους με τις μικρές ρόδες τού brompton μου και ας ήμουνα ο μεγαλύτερος και φεύ , ο βαρύτερος της παρέας...

Επιτρέψτε μου να ζητήσω την γνώμη σας για λογαριασμό ενός φίλου, πού μου είπε την ιστορία του και ζήτησε την γνώμη μου, σαν περισσότερο ασχολουμένου με θέματα οικολογίας…
Ο ίδιος βρίσκεται σε ένα δίλλημα και δυστυχώς, όταν μου είπε την ιστορία του, ούτε εγώ έχω την δυνατότητα να τον συμβουλέψω …αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Πριν μερικά χρόνια ό φίλος λοιπόν αυτός, αγόρασε ένα σπίτι στα βόρεια προάστια με σκοπό να προσφέρει στα παιδιά του μια πιο φυσική ζωή, με περισσότερους ανοιχτούς χώρους και ένα μικρό κηπάκι…
Δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει οικόπεδο και ανεξάρτητη μονοκατοικία και έτσι αγόρασε μια μεζονέτα κτισμένη σε ένα συγκρότημα κατοικιών. Εμπρός και πίσω είχε από ένα μικρό κηπάκι, γύρω στα 25 τετραγωνικά , που όμως με χαρά διαμορφώσανε και φυτέψανε και καμαρώνανε να το βλέπουν με τα χρόνια να ωριμάζει. Δεξιά και αριστερά ακουμπούσανε σε άλλα σπίτια και άλλα κηπάκια, αλλά αναγνώριζαν ότι και αυτό πού είχαν ήταν σημαντικό σε σχέση με το διαμέρισμα πού ζούσαν νωρίτερα..
Οι άσπροι μεγάλοι τοίχοι της μπροστινής και της πίσω πλευράς μάζευαν κρύο τον χειμώνα και ζέστη το καλοκαίρι και με την αντηλιά σε στράβωναν όταν καθόσουνα στο κηπάκι. Έψαξαν, ρώτησαν, διάβασαν και έμαθαν ότι υπάρχει η δυνατότητα ακόμα και για ένα σπίτι πού δεν είναι σχεδιασμένο να είναι βιοκλιματικό, να είναι πιο φιλικό με το περιβάλλον, με τρόπο πού θέλει ελάχιστα χρήματα και πολύ υπομονή..

Ο γιατρός ανατρίχιασε όταν άκουσε το ανακοινωθέν στο ραδιόφωνο…..
« …αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους.»
Πόλεμος….!! Πάλι!
Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από το ΄22 όταν εικοσάχρονο παιδί ακόμα έφυγε από την Σμύρνη κυριολεκτικά μόνο με τα ρούχα πού φορούσε …
Ήταν απ΄ τους τυχερούς….
Όλα αυτά τα χρόνια κατάφερε να σπουδάσει, δουλεύοντας σε δουλειά γραφείου αφού ήταν μορφωμένος, πήρε το πτυχίο του στην Αθήνα, πήρε και υποτροφία και συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι. Εκεί γνώρισε συναδέλφους Έλληνες πρόσφυγες, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε την μικρή αδελφή του συγχωριανού του και φίλου του…
Σήμερα, τον Οκτώβριο του ’40, μπορούσε πιά να θεωρηθεί νοικοκύρης…
Είχε το γιατρείο του, πού αλλού, στην Νέα Ιωνία, είχε την πελατεία του, το πρωί άνθρωποι του μεροκάματου πού άφηναν ότι έιχαν…αν έιχαν. Αλλά και όλοι οι πρόσφυγες πού έφτιαξαν τον πυρήνα της εμπορικής και βιομηχανικής ζωής της Ελλάδας, πελάτες και μακρινοί συγγενείς ήταν…και έβγαινε το μεροκάματο…
Είχε το αμαξάκι του για να πηγαίνει στις επισκέψεις…
Εϊχε το σπιτάκι του στην Κυψέλη, ένα κοριτσάκι πού μόλις έκλεισε τα τέσσερα και την γυναίκα του έγκυο στο δεύτερο…
Είχε όλα τα αγαθά του θεού…
Και τότε…πόλεμος…
Ειχε ζήσει τον πόλεμο…οι εικόνες και η φρίκη του ζωντάνεψαν ξαφνικά…
Είχε ήδη πατήσει τα 40…δεν ήταν και μικρός θα μπορούσε να μην πάει…ένας πόλεμος φτάνει στην ζωή του κάθε ανθρώπου…έχει και οικογένεια τώρα να προσέχει…δύσκολες μέρες…
¨Ελα όμως πού είχε δώσει τον όρκο…Τον τιμούσε ο γιατρός τον όρκο του…τον είχε και κρεμασμένο σε κάδρο στο γιατρείο να τον βλέπει κάθε μέρα… «Ο ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ « ,τυπωμένος σε ένα χαρτόνι πού έμοιαζε με περγαμηνή, μέσα σε μια ξύλινη φθηνή κορνίζα με τζάμι μπροστά.
Ποτέ δεν αισθάνθηκε ότι κάνει επάγγελμα…Υπηρέτης ένοιωθε των άλλων και λειτουργός της επιστήμης του…
Δεν υπήρχε καν δίλημμα… οι υπηρεσίες του ήταν απαραίτητες στους συμπατριώτες πού έφευγαν μαζικά με τα τραίνα για το μέτωπο… και όχι μόνο σε αυτούς…