Πολιτική

Παιδιά χαίρετε,

τη στιγμή μετωπιζόμαστε με το πρόβλημα ότι πολλοί άνθρωποι, ας πούμε πληθυσμοί, αναγκάζονται να φύγουνε από την πατρική τους χώρα. Το να αφήσης όσα έχεις πίσω για να φύγεις για διάφορους σοβαρούς λόγους το κάνεις μόνον όταν δε βλέπεις διέξοδο.

Τυγχάνουν αυτοί οι άνθρωποι να έχουν μαυρότερη χροιά επειδή πορέρχονται από άλλη ζώνη γής. Λοιπόν, μαζεύονται οι κακομοίροι σε βάρκα για φύγουν μέσω θάλαττας. Πρίν μπούνε όμως πλήρωσαν πολλά χρήματα σε εμπόρους εγκληματίας οι όποιοι τους υποσχέθηκαν ουτοπίες.

Άν επιβιώσουν το επικίνδυνο ταξείδι εξοκέλλουν στις παραλίες της Ελλάδας. Δηλαδή· αυτοί οι πρόσφυγοι που έχασαν τα πάντα διψάνε, πεινάνε, έτοιμοι να κάνουνε τις πιο ταπεινές δουλιές για να ζούνε.

Αφού έρχονται τόσο πολλοί, καλό θα ήταν να δωθούν αυτά που χρειάζονται και να πάνε σ´αυτή την περιοχή όπου να ξαναρχίσουν καινούρια ζωή, έτσι δεν είναι;

Κι όμως, τα κράτη βόρρειο-δυτικά που δεν έχουν επαφή με την τραγωδία, προσθέτουν ένα σωρό δικαιολογίες γιατί αυτοί οι άνθωποι αποκλείεται να ζούνε ανάμεσά τους, με την λογική διοικητών, κάπως έτσι· «Δεχόμαστε για άσυλο ανθρώοπους που διώχτηκαν για πολιτικούς λόγους, άν φτάσουν στη χώρα μας αμέσως. Γιαυτούς που ήρθαν στην Ελλάδα δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε· είναι δικό τους πρόβλημα...» Μ´αυτόν τον τρόπο, έχουν μέτωπο καθαρό.

Παρόλο που εδώ υπάρχει χωρός για να γκαταστούν, αφού πολλοί έτρεξαν στη δύση, δε γίνεται για τον απλό λόγο· όπιος δεν έχει άσπρη χροιά και γαλανά μάτια, θεωρείται υπάνθρωπος και ξυλοκοπείται, άν την/τον πιάσουν τα ναζιστικά σκυλιά που δαγκώνουν ό,τι ταιριάξει με το σχήμα που τα απειλεί.

Όπως είδατε, ήρθε ο καιρός για το να αποκαλύψουμε όλες τις προκαταλείψεις και να τις συσητάμε με την ηρεμία· αλλιώς οι έχοντες μέτωπο καθαρό θα συνεχίζουν την οδό λάθρα τροφισμένη με τις ναζιστικές απόψεις. Έτσι τα βλέπω για τη γερμανία.

γειά σας,

μόλις διάβασα στην εφημερίδα ότι οι διαδηλώσεις συνοδεύονται με βία. Αφ´ό,τι κατάλαβα η πολιτική δρακονικής οικονομίας αναφέρει στους μικρούς, ενώ οι πλούσιοι συνέχουν την ζωή τους σε πολυτέλεια, πράγμα που με στεναχωρεί αρκετά.

Αναρωτιέμαι πως να βρεθεί μια έξοδο ωστε να επιβιώσει η Ελλάδα χωρίς να φτωχαίνει η πλειονότητα με μια μειωνότητα που να αρπάξει και το τελευταίο κομματάκη ψωμιού από τους άλλους...

Υπάρχει μήπως κάτι που να κάνω για να βοηθήσω (εκτός από το να φορέσω τη γλαύκα και να εξηγηθώ την κατάσταση σ´όποιον ακούει);

Ρε παιδιά, όταν παρακολουθώ τα γεγονότα κοντεύομαι να κλάψω δάκρυα απελπισίας...

η γλαυκοφορούσα φιλέλλην ποδηλατομανής

γειά σας,

πρόσφατα ένας κωμικός στην τηλεώραση έκανε το επής σχόλιο·
«Η καγγελάριος για την Ελλὰδα πιστοδότησε κάποιων δισεκατομμυρίων· το ίδιο βράδυ όμως της πώλησε δύο πανάκριβα πολεμιστικά πλοία.»
Συνέχισε·
«Έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός· δανίζεις χρήματα σε φτωχότερο άτομο /σε φτωχότερη χώρα και σσυγχρόνως τους επιβάλεις ν´αγοράσουν αυτά που ποτέ δε θα το αγόρασαν, ωστε κερδίζεις τους τόκους από τη μια, την τιμή για την εξαγωγή σου από την άλλη. (Στην περίπτωση που δεν μπορούν να σε πληρώσουν αμέσως, θα πάρεις τόκους παραπάνω.)»

Τι πονηρία, έ;!

O Τζο Μίλτον ήταν μάλλον αυτό που θα περιέγραφες ως τελειομανής. Ήταν η προσωπική του κινητήρια δύναμη, αλλά και η προσωπική του νέμεσις. Ήταν ευχή και κατάρα, δηλαδή. Ειδικά αν είσαι χαλαρός ή αφελής όταν δεν πρέπει. Έτσι η αλήθεια ήταν ότι δεν ήξερε που έμπλεκε όταν, μετά από μια κουβέντα με έναν οπαδό της υποχρεωτικής χρήσης κράνους, αποφάσισε ότι τα στοιχεία ήταν θετικά και υποσχέθηκε να βοηθήσει να περάσει ο σχετικός νόμος.
Η καμπάνια κράτησε αρκετό καιρό γιατί υπήρχαν και οι ενάντιοι, αλλά τελικά, με τις σωστές επαφές και κινήσεις, μετά από ένα χρόνο πέρασε επιτέλους ο νόμος. Ήταν απόλυτα ευχαριστημένος από τον εαυτό του και ήταν σχεδόν έτοιμος να θεωρήσει την υπόθεση λήξασα επιτυχώς, όταν πήρε το μάτι του κάποια στατιστικά που δεν τους είχε δώσει σημασία μέχρι τώρα.
Μα το θεό, υπήρχαν πολλοί περισσότεροι νεκροί πεζοί, από ότι ποδηλάτες. Ήταν κάτι που η τελειομανία του δεν το επέτρεπε. Η αλήθεια είναι ότι του πήρε σχεδόν 5 χρόνια, ήταν ένας δύσκολος αγώνας, οι εχθροί πολλοί, και οι φίλοι λίγοι (ειδικά στην αρχή). Αλλά αυτή η απίστευτη επιμονή του, τελικά τον έβγαλε και σε αυτό τον αγώνα νικητή. Ο πρώτος νόμος για την υποχρεωτική χρήση κράνους από πεζούς ήταν πια γεγονός.
Η ιδιομορφία των νομοσχεδίων τα οποία προωθούσε των είχαν κάνει πλέον πασίγνωστο και νόμιζε ότι ήταν στο απόγειο της καριέρας του, αλλά δεν ήξερε ότι η τελειομανία του θα τον οδηγούσε ακόμα παραπέρα γιατί, ήταν τότε πριν προλάβει καλά καλά να καταλαγιάσει το σούσουρο από τη νίκη του, που είχε ακόμα μια έκλαμψη.
Ήταν μια ήσυχη Κυριακή πρωί και όπως κάθε Κυριακή διάβαζε ήσυχος την εφημερίδα του, όταν το μάτι του έπεσε πάνω σε ένα άρθρο για την αύξηση των θυμάτων από πυροβολισμούς. Ήταν τότε που είχε αυτή την επιφοίτηση για το πως θα κάνει πιο ασφαλές αυτό το έθνος, και πια ήταν μια από τις κρυφές πληγές αυτού του έθνους, η ένοπλη βία. Ναι δεν μπορεί να ήταν τυχαίο, κατά τύχη ίσως, χωρίς να το αντιληφθεί στην αρχή αλλά είχε ανακαλύψει την αποστολή του σε αυτό τον κόσμο.