Οπουδήποτε της Eva Apelqvist (μετάφραση από το Dirt Rag #125 για τους ΠΟΔΗΛΑΤισσΕΣ)

Η Κλάρα ρίχνει μια τελευταία ματιά στον ήλιο που ανέτειλε πριν περάσει το χέρι της μπροστά από τον φθορίζον ανιχνευτή παλάμης έξω από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου.

Η ανατολή της δίνει μια περίεργη αίσθηση νοσταλγίας. Την κάνει να θέλει να πάει κάπου αλλού, οπουδήποτε. Οι άνθρωποι συνήθιζαν να πηγαίνουν σε διάφορα μέρη, της έλεγε ο παππούς της όταν ήταν μικρό κορίτσι, πριν να μπει δελτίο στις μπαταρίες των οχημάτων και να θεσπιστούν οι νόμοι για την κίνηση. Η Κλάρα αναστέναξε. Ξέρει ότι δεν υπάρχει κάποιο μέρος για να πάει πια, όχι στην πραγματικότητα. Θα είναι απλά μία από τα ίδια. Παρόλα αυτά, παρακολουθεί την ανατολή κάθε πρωί, περιμένοντας κάτι.

Βρώμικο από την κούνια στον τάφο
του John Whitelegg, μετάφραση ΠΟΔΗΛΑΤισσΕΣ

Μια νέα έκθεση από το αξιοσέβαστο Environment and Forecasting Institute στη Χαιδελβέργη της Γερμανίας επανατοποθετεί το αυτοκίνητο στο επίκεντρο της διαμάχης για την μετακίνηση και αναγείρει θεμελιώδεις ερωτήσεις για μια κοινωνία που όλο και περισσότερο προσαρμόζει τον εαυτό της στο αυτοκίνητο. Οι Γερμανοί αναλυτές παίρνουν ένα μεσαίου μεγέθους αυτοκίνητο και υποθέτουν ότι κάνει 13,000 χιλιόμετρα το χρόνο, για 10 χρόνια. Έπειτα υπολογίζουν της οικονομικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις του και τις επιπτώσεις στην υγεία «από την κούνια στον τάφο».

του John Whitelegg
(Μετάφραση από το κείμενο Time Pollution για το site)

Παρόλο που η οικονομία χρόνου παρέχει την κύρια οικονομική δικαιολόγηση για τους σχεδιασμούς των νέων δρόμων, η επέκταση του δικτύου των δρόμων και η αύξηση στην κίνηση δεν φαίνεται να έχει δώσει στους ανθρώπους περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Αυτό συμβαίνει επειδή ο χρόνος των πεζών δεν εκτιμάται, γιατί τα αυτοκίνητα είναι απατηλά χρονοβόρα και επειδή οι άνθρωποι τείνουν να χρησιμοποιούν ότι χρόνο έχουν εξοικονομήσει για να ταξιδέψουν μακρύτερα.