Γειά χαρά παιδιά,
με τέντωση παρακολουθούμε τις εξελίξεις στην αγαπημένη μου χώρα την Ελλάδα. Πως αισθάνεσθε για τις εκλογές; Θα υπάρχει αποτέλεσμα για να ευχαριστήσουν όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι;
Σας ευχόμαστε καρδιακώς το ότι να τελειώσουν οι καταστάσεις όπως είναι τώρα για να αναζήσετε
με αγάπη 
το φιλέλλεν κορίτσι
Παιδιά καλησπέρα,
προχτές όταν ήθελα να ξεκινήσω δεν πρόλαβα να κάνω ούτε ένα πετάλι· η αλυσίδα είχε πέσει από το πήνιον και δεν ήμουνα σε θέσει να τη ξαναβάλω, κόντεψα να κλάψω από τον θυμό. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο τη φίλη να έρθει αυτή για να διαβάσουμε το κείμενό της πέρα και πέρα. Με τούτη γλίστρα δεν τόλμησα να περπατήσω, ενώ το τρίκυκλο με φέρνει ασφαλώς όπου θέλω να πάω, το καλό συντροφάκι μου. Ευτυχώς συμφωνούσε να έρθει και προχωρήσαμε αρκετά, της έκανα έναν ελληνικό καφέ τον όποιο ήπιαμε στην γειά όλων σας.
Αισθανόμουν τόσο τενεκές όσο παρακάλεσα το σύντροφο να μου δείξει με την ηρεμία το πως να ξαναβάλω την αλυσίδα στη θέση της. «Πως να γίνει αυτό,» μπορείτε να αναρωτιέστε, «έχει όλα τα μέσα να κυκλοφορεί και δεν το προλαβαίνει;»
γειά χαρά,
αυτές τις μέρες, απολαμβάνουμε τη λιακάδα που μας ζεσταίνει στο «καλοκαίρι των γριών», και προετοιμαζόμαστε για τον κωλόκαιρο που θ´ακολουθεί. Ενώ τα περισσότερα φύλλα είναι ακόμη πράσινα, καιρός να βάλουμε τα μάλλινα και να ντυθούμε σαν το κρεμμύδι. Αφού δεν είχα μάλλινες κάλτσες και δεν τις βρήκαμε στο πρωτεύον μας χωριό, κάναμε εκδρομή στο Λύμπεκ όπου υπάρχουνε τα πάντα.
Περάσαμε ωραίους λόφους με τη στέγη του τενεκέδους ανοιχτή κι αποχαιρετούσαμε το καλοκαίρι.
Πρόσφατα έπαθα κυστίτιδα αφού δεν ήθελα να πιστέψω ότι πέρασε ο καλός καιρός κι ο σύζυγος με κάνει να πιώ ζεστή μπύρα για να διώξει τα μικρόβια έξω η απαίσια γεύση. Για να καθαρίσω τα αμύγδαλα, μασουλίζω μια φέτα πιπερίζα.
Σε λίγο τα φύλλα θα γίνουν πολύχρωμα πρίν πέσουν, μαζί με τη συσκότιση των ημερών, όταν το πρωΐ φεύγουμε στο σκοτάδι για να γυρίσουμε στο σκοτάδι· πρίν όμως μας πιάσει η μελαγχολία, πίνουμε ζεστό καρυκευμένο κρασί.
Τη άλλη ζεστή μπύρα στην γειά σας
Εμείς στην σχολή κάνουμε κατάληψη. Έτσι τον είδα. Καθόμουν μαζί με τα παιδιά, όλοι μαζί. Ξέρεις: γέλια, ουρλιαχτά, χαμός, παιχνίδια, συζητήσεις που μεταξύ μας είναι το λιγότερο μέρος, χαρά, αδημονία για την επόμενη κατάληψη, για την επόμενη συνέλευση, για το αν, χαρά, ανυπομονησία, κυρίως ωραία συναισθήματα τέλος πάντων, πάνω από όλα υπάρχει το μαζί, υπάρχει το εμείς, υπάρχει το σύνολο, όχι το υποσύνολο.
Από την άλλη αυτός. Βγήκε λίγο να πάρει αέρα. Βγήκε λίγο να ξεσκάσει. Είναι αργά, μετά τις δύο και δεν τον παίρνει ο ύπνος. Ρώτησε και τον άφησαν να βγει. Ρώτησε πρώτα. Πρέπει να ρωτάει αλλιώς δεν μπορεί να βγει έξω. Εξαρτάται από άλλους. Δεν είναι ανεξάρτητος. Είναι υποσύνολο. Φοράει άσπρο παντελόνι και μπλε μπλούζα. Τα φοράει χαλαρά, να μην τον πιέζουν. Αυτό φαίνεται.
Δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό το σκόρπισμα. Μαμά σκυλίτσα που μαζεύει τα μικρά. Αν είναι δύο είναι εύκολο. Αν είναι τρία δυσκολεύει το πράγμα. Αν πολλά αφήνει τα πιο αδύναμα στην απέξω. Αυτός δεν μπορεί. Δεν μπορεί να το κάνει. Δεν δουλεύει έτσι. Δουλεύει αλλιώς. Είναι διαφορετικός. Σίγουρα τον έχουν δείξει με το χέρι, με το δάχτυλο. Αυτό το δάχτυλο που θέλω και θέλεις να λείπει από πολλούς ανθρώπους. Και το στόμα. Πίσω από το χέρι. Ξέρεις, όταν μιλάς για τον άλλον και δεν το καταλαβαίνει. Αυτός τα κατάλαβε όλα. Πραγματικά, όλα! Όλα τα δάχτυλα, όλα τα χέρια και όλα τα στόματα. Το μόνο που δεν κατάλαβε είναι οι σκέψεις. Οι δικές του σκέψεις. Ίσως και των άλλων αλλά σίγουρα φταίει αυτός. Φταίει ναι.