Υγεία

Ο ποδηλάτης ήταν πεσμένος στην άσφαλτο, είχε ακόμα τις αισθήσεις του, αλλά ήταν λίγο χαμένος, ίσως σοκαρισμένος. Μια κόκκινη λιμνούλα σχηματίζονταν δίπλα του.
Ο οδηγός του ασθενοφόρου τον κοίταζε με ανησυχία. Έσφιξε τα χείλη του και μουρμούρισε “Η κατάστασή του είναι μάλλον σοβαρή.”
“Μα γιατί δεν κάνετε κάτι;” φώναξε κάποιος αγριεμένος περαστικός.
“Θα κάνουμε, αλλά περιμένουμε το σήμα. Δυστυχώς ακόμα να πάρουμε το πράσινο φως”
Μετά το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση των ασθενοφόρων, το σύστημα ήταν λίγο πιο πολύπλοκο (και αργό). Το χειρότερο ήταν όταν έπεφτες πάνω σε αυτούς που δεν είχαν αποδεχτεί να κάνουν την εμφύτευση του μικροτσίπ (η διορία έληγε στο τέλος του χρόνου, οπότε αυτό δεν ήταν και τόσο σπάνιο). Σε αυτή την περίπτωση έπρεπε πρώτα να ψάξεις το θύμα ελπίζοντας ότι έχει ταυτότητα (και ότι δεν έχει πέσει θύμα ληστείας) να βρεις την ταυτότητα του, να δώσεις σήμα με τα στοιχεία του να περιμένεις και να ελπίζεις.
“Μα βάλτε του τουλάχιστον μια γάζα” εκλιπάρισε κάποιος άλλος.
“Λες να μην το έχω σκεφτεί, αλλά ολόκληρο το όχημα είναι αυτοματοποιημένο πριν πάρει το πράσινο σήμα δεν ανοίγει ούτε το ντουλαπάκι με τις γάζες. Θεώρησαν ότι είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να μην μπαίνει κανένας από εμάς στον πειρασμό”
Η καλύτερη περίπτωση ήταν το θύμα να ήταν ασφαλισμένο, σ' αυτή την περίπτωση μια απλή αναζήτηση στη βάση δεδομένων και το πράσινο σήμα έρχονταν άμεσα στον ασύρματο. Αν δεν ήταν τέτοια περίπτωση το πράγμα γινόταν όλο και πιο πολύπλοκο. Αρχικά έπρεπε να γίνει η αίτηση στην εφορία, να γίνει δεκτό το αίτημα και αυτό μόνο και μόνο για να πάρουν μια πλήρη αναλυτική κατάσταση περιουσιακών στοιχείων. Μετά αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο θετική που να μιλάει από μόνη της (και στις μέρες μας σπάνια ήταν), αναλάμβανε το τμήμα εκτιμητών της εταιρείας. Αξιολόγηση ιατρικών εξόδων έναντι αξίας κινητής ή/και ακίνητης περιουσίας.
“Δεν έχετε έστω μια δικιά σας; Είναι δυνατόν;” αντέταξε.

Όπως όλες οι ιδέες έτσι κι αυτή δημιουργήθηκε από ένα μικρό τσίγκλιμα που μου έδωσε ο esp με το παρακάτω κείμενο που ανάρτησε εδώ λέγοντας τα εξής:
"............Ένα παράδειγμα από το μυαλό μου.................................Σχετικά πρόσφατα δημοσιεύτηκε μελέτη που συνδέει καρκίνους του στόματος και του λαιμού με έναν από τους ερπητοϊούς, και ως κύρια αιτία εγκατάστασής τους στης περιοχή φάνηκε να είναι το στοματικό σεξ. Η κατάληξη σε όσες παρουσιάσεις διάβασα ήταν: μην ανησυχείτε - η αύξηση της πιθανότητας να πάθετε καρκίνο είναι περίπου όση και με το κάπνισμα."

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς (και αναφέρομαι τόσο στον ανδρικό όσο και στο γυναικείο πληθυσμό) διαβάζοντας αυτές τις γραμμές του φίλου esp, δημιουργείται μέσα σας μία ανυπέρβλητη επιθυμία να δηλώσετε συμμετοχή στο πρόγραμμα μετάδοσης ερπητοϊών με κάθε μέσο. Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που η ιδέα που κόβει βόλτες στο μυαλό του φίλου μας δεν ευσταθεί, η επιθυμία σας αυτή παραμένει ακατάσβεστη και δεν πρόκειται να εξαφανιστεί από κει ούτε με λοβοτομή.

Πέρα όμως από την επιθυμία σας αυτή, ας προσπαθήσουμε να δούμε λίγο τη συνήθεια του καπνίσματος στην οποία αναφέρεται και το μήνυμα του esp από μια άλλη σκοπιά.

Φανταστείτε να ζούσαμε σε ένα κόσμο που δεν κάπνιζε κανείς. Κανενός δεν είχε περάσει από το μυαλό να τυλίξει κομμένα σε λεπτές λωρίδες φύλλα φυτού σε ένα χαρτί, να του βάλει φωτιά και να αρχίζει να ανασαίνει από πάνω του. Η παλινδρομική τάση για πιπίλισμα, αυτό το φυσικό κατάλοιπο ή απωθημένο του θηλασμού που παρατηρείται στην φανταστική αυτή κοινωνία σε μερικούς ενήλικες, να καλυπτόταν πλήρως από την προσπάθεια μετάδοσης επρητοϊών όπως ακριβώς μας περιέγραψε ο esp και μόνο.

Γειά χαρά,

σε όσες/όσους εορτάζουνε τα χριστούγεννα επίσης τόσο νωρίς·

Σας εύχομαι ένα σωρό ωραία δώρα, καλή δείπνωση και να περάσετε καλά

η χαρούμενη φιλέλλην ποδηλατομανής

Πάνε 5 χρόνια από τότε που επέλεξα το ποδήλατο αντί της μηχανής για να μεταφέρομαι καθημερινά. Μετά από τόσα χιλιόμετρα δεν είναι ούτε η πραγματικότητα της οικονομίας, ούτε της οικολογίας, ούτε της ταχύτητας, ούτε της γυμναστικής, ούτε της ηρεμίας, ούτε της απλότητας, ούτε και η αδιαμφισβήτητη κοινωνικότητα αυτού του μέσου μεταφοράς που συνεχίζει να με κερδίζει. Είναι η απίστευτη, η ακαταμάχητη αίσθηση της αυτοκίνησης, της αυτονομίας, της απεξάρτησης από τεχνοεμμονές που δήθεν προσφέρουν λύσεις. Είναι η αίσθηση του βέλτιστου, 5.000 θερμίδες ανά 100 χλμ. Αυτό είναι όλο.