Είμαι...ερωτευμένος!

Είμαι ερωτευμένος! Σφόδρα!
Τέτοιος έρωτας, τέτοια αγάπη δεν μπορεί να μείνει κρυφή. Οπότε θέλησα να μοιραστώ μαζί σας τούτο μου το συναίσθημα και να 'μαι ασταμάτητος πάνω στου πληκτρολογίου μου το άτι να ετοιμάζομαι να συνθέσω μία παγκόσμια και μοναδική ωδή στον έρωτα. Διαβάστε και θαυμάστε κυρίες και κύριοι (και κλάψτε μαζί μου).
Πώς όμως συνέβη σε μένα τούτο το κακό; Θα πρέπει να πιάσω τα πράγματα από την αρχή, οπότε κάντε λίγη υπομονή πριν μπω στο «ζουμί» της ιστορίας. Υπόσχομαι να σας ανταμοίψω με πολλές και «γαργαλιστικές» λεπτομέρειες.
Οφείλω τον ακριβέστατο ρυθμιστή βάρους μου όχι μόνο στα γονίδιά μου, αλλά και στις συνήθειές μου. Κυρίως στην όσφρησή μου. Αυτή που μυρίζει «τσίκνα» και δεν τη μεταφράζει σε ένα μακρόσυρτο «αααααχ» αγαλλίασης. Αυτή που μυρίζει βενζίνα και δεν ζητάει κι άλλο. Τούτη λοιπόν η μύτη μου με ωθεί να καβαλάω ποδήλατο αλλά και συχνότατα να περπατώ. Να περπατώ πολύ. Περπατώ περπατώ εις το δάσος όταν ο λύΚΟΚος δεν είναι εδώ. Συνήθως δε, σε τούτη την πόλη που ζω, ο λύΚΟΚος απουσιάζει παντελώς. Τι κι αν έξω κάνει ζέστη και λιοπύρι; Όταν φτάνω με τα πόδια στον προορισμό μου με ρωτάνε «με τι είσαι;» για να τους απαντήσω δείχνοντας τα παπούτσια μου: «με τα PUMA turbo XL».
Το ίδιο έκανα και σήμερα. Περπάτησα μία αρκετά μεγάλη απόσταση για να κάνω μερικές δουλειές. Κι εκεί που η περιπατητική μου «οδύσσεια» έμοιαζε να φτάνει στο τέλος της αποφάσισα να περάσω διπλό δρόμο από φανάρι. Τι κάνεις βρε άνθρωπέ μου; Από φανάρι και διάβαση πεζών πας να περάσεις, τρελός είσαι; Ναι, τρελός είμαι και προσπάθησα να περάσω. Μπροστά μου ο «Γρηγόρης» καταπράσινος. Με καλούσε να φτάσω κοντά του έχοντας ο δύστυχος την εντύπωση πως έχει την παραμικρή εξουσία σε τούτο τον ασφάλτινο κόσμο. Δίπλα του ένα φανάρι παλόμενο (τάκα τάκα τάκα τάκα, το πολύ το τάκα τάκα κάνει τον οδηγό...ξέρετε τι τον κάνει) προειδοποιούσε μάταια τους οδηγούς τουτού της από εκεί πλευράς πως δεν έχουν προτεραιότητα έναντι των πεζών. Ποιων πεζών δηλαδή, μόνος μου ήμουν, μοναδικός πεζός κάτω από τον καυτό ήλιο και πάνω στην επίσης καυτή άσφαλτο.
Οπότε ο πρώτος πέρασε χωρίς να σταματήσει ως όφειλε. Έλα όμως τότε που πείσμωσα κι εγώ. Πίσω ωρέ παλουκάρια και σας έφαγα. Δικαιούμαι να περάσω και θα το κάνω. Αμ δε...
Εγώ προσπαθούσα, οι λαμαρινοδέσμιοι έγραφαν συστηματικά στα...ψαλίδια τους και το φίλο μου το «Γρηγόρη» και το παλόμενο και φυσικά εμένα. Και τότε είδα...ΕΚΕΙΝΗ!
Ω! Τι οπτασία στα μάτια μου! Μέσα στην αστραφτερή και μαύρη της «μερσεντέ» έχει μόλις κρεπάρει το μαλλί το πλατινέ. Είναι το χρώμα μου, διότι πάντοτε ήθελα να....(έλα ξέρεις τι ήθελα να κάνω, μη με βάλεις να το λέω κιόλας δημοσίως) μια ξανθιά αλλά δεν μου καθόταν ποτέ. Πρώτα η «μερσεντέ», μετά το κρεπαριστό το πλατινέ το ξανθό, μετά τι λες πως είδα; Μα αυτό το φιδίσιο σώμα των 148.45 κιλών να εξέχει εντός και εκτός της «μερσεντέ». Εκεί ήταν που κόλωσα. Ξέρεις τι είναι φίλε μου να θες να παχύνεις σε ένα κόσμο που η τηλεόραση έχει 8 εκπομπές ανά κανάλι για τη μαγειρική και την υπερκατανάλωση φαγητού και να μη το πετυχαίνεις λόγω κακών συνηθειών που δεν σε αφήνουν να αράξεις για πάνω από μισάωρο σε κάθισμα ταχυφαγείου αναλώνοντας μετά βουλιμίας τα λαχταριστά προϊόντα του; Δράμα μεγάλο. Εγώ φίλε μου, μία τέτοια γυναίκα ήθελα πάντοτε, να γίνει το άλλο μου μισό, να με συμπληρώνει με ό,τι μου λείπει. Κυρίως με τα κιλά που μου λείπουν. Και τη βρήκα μέσα σε μια μαύρη αστραφτερή «μερσεντέ»!
Το καλό όμως στο άφησα για το τέλος. Διότι οι άλλοι τουλάχιστον έδειχναν να γνωρίζουν πως το δίκιο είναι με το μέρος του πεζού όταν έχει εκείνος πράσινο και ο οδηγός έχει παλόμενο. Γιατί στη φάτσα τους είχαν εκείνο το «ξυνό» του στύλ «ξέρω πως έχεις προτεραιότητα, αλλά εγώ έχω τουτού». Εκείνη όμως ΔΕΝ το γνώριζε!!!! Και μη ρωτάς που το κατάλαβα. Το κατάλαβα όταν μου είπε (από απόσταση ασφαλείας) να πάω να...(έλα πάλι, ξέρεις τι να πάω να κάνω, μη με πιέζεις να τα λέω όλα) ο μαλάκας! Μα τι ερωτόλογο ήταν τούτο!
Μου πρότεινε κάτι που ποιος ξέρει πόσο καιρό έχει να κάνει (τουλάχιστον άνευ πληρωμής). Αν δεν είναι τούτο δείγμα αγάπης, τότε τι είναι;
Οπότε αγαπητέ μου αναγνώστη, αν τη δεις πες της πως τη σκέφτομαι πολύ. Τη σκέφτομαι γιατί έχω δει και το Γουώλυ (καθότι μπαμπάς, όλα τα παιδικά τα έχω δει). Ξέρεις, το Γουώλυ, εκείνο το καρτούν όπου οι άνθρωποι στο μέλλον είναι πλέον τόσο πλαδαροί από την ακινησία που δεν μπορούν πια να περπατήσουν αλλά κινούνται μόνο πάνω σε αιωρούμενες πολυθρόνες. Ε, την τύπισσα από το Γουώλυ μου θύμισε και πολύ χάρηκα που έχουμε τα ίδια κινηματογραφικά γούστα.
Οπότε, αν τη δεις, πες της κάτι για μένα. Φρόντισε μόνο να μη στέκεσαι σε διάβαση πεζών και κυρίως να μην έχεις φανάρι πράσινο για σένα. Άλλωστε το λέει και ο λύΚΟΚος: το πράσινο φανάρι για τους πεζούς ισχύει πάντοτε εκτός και αν το διερχόμενο αυτοκίνητο είναι μαύρο, πολυτελείας και οδηγείται από οπαδό της σέκτας των GYRO (με απ' όλα).