gpiter - η συλλογή μου από αναπαλαιωμένα ποδήλατα

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και για τα πολλά π.μ ….

Θέλω να πιστεύω πως αν δεν ήταν αυτή η οικονομική κατάσταση, θα κυκλοφορούσαν πολλά κλασικά ποδήλατα στους δρόμους, και μάλιστα από νέα παιδιά. Και αναφέρω την οικονομική κατάσταση γιατί πια είναι ένας σοβαρός ανασταλτικός παράγοντας για οτιδήποτε κάνουμε, και όπως έχω ξαναγράψει .... το να κάνεις μια σωστή αναπαλαίωση δεν είναι φτηνή υπόθεση και συνήθως στοιχίζει πιο πολλά χρήματα από την αγορά ενός καινούριο ποδηλάτου. Το να βλέπεις σήμερα έναν τύπο… ή μια τύπισσα (όπως μου έτυχε και το χάρηκα) να κυκλοφορεί με παλιό αναπαλαιωμένο ποδήλατο δεν είναι φυσικά μια λύση ανάγκης …. Είναι μια άποψη, μία ένδειξη σεβασμού στην ιστορία του αντικειμένου, και να είστε σίγουροι ότι ο κάτοχος τα έχει συνήθως ‘’χώσει’’ γερά.
Όταν καμιά φορά κατεβαίνω με κανένα κλασικό για καφέ στο Ναύπλιο, περνάνε διάφοροι και το κοιτάνε… η συντριπτική δε πλειοψηφία είναι νέα παιδιά. Την τελευταία φορά μάλιστα ήρθε δίπλα και άραξε το δικό της, μία κοπέλα όπου είχε αναπαλαιώσει το goebel του παππού της…. ήξερε ότι ασχολούμαι με τα κλασικά και με ρώτησε για κάποια τεχνικά και ιστορικά στοιχεία της εταιρίας. Πραγματικά αισθάνθηκα πολύ όμορφα, και το χάρηκα πάρα πολύ καθώς αυτά τα ποδήλατα σιγά-σιγά από την αφάνεια και την ταπείνωση…. τους σκουπιδότοπους και τα παλιοσίδερα, γίνονται αντικείμενα σεβασμού, αλλά και ένδειξη για μια γενικότερα διαφορετική άποψη σε ότι αφορά των κόπο και την ιστορία των παππούδων μας
Κάποτε αυτά τα ποδήλατα γέμιζαν τις καρότσες των τσιγγάνων όπου τα μάζευαν για παλιοσίδερα… σήμερα σας πληροφορώ δεν τα βρίσκεις τόσο εύκολα καθώς πολλοί έχουν καταλάβει την αξία τους και δεν πετάγονται τόσο εύκολα, αλλά ακόμα και οι τσιγγάνοι τα διοχετεύουν κατευθείαν σε ανθρώπους δικούς τους και δεν καταλήγουν εύκολα για σκραπ. Και το αναφέρω αυτό γιατί υπήρχε μια εποχή (όχι πολλή μακριά)όπου πραγματικά τα μάζευαν από τους σκουπιδοτενεκέδες και η μοναδική αξία που είχαν ήταν το βάρος του μετάλλου και τίποτα άλλο.
Βέβαια ευκαιρίες και περιπτώσεις θα υπάρχουν πάντα και όποιος ασχοληθεί με αυτό το χόμπι θα καταλάβει πως…… το καλύτερο ποδήλατο ο συλλέκτης το έχει στο μυαλό του και είναι αυτό που τον κάνει να μην σταματά ποτέ.

Καλό απόγευμα και πάλι σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια καθώς αποτελούν πολλές φορές αφορμή για την επόμενη αναπαλαίωση.

Καλησπέρα...... μπορεί να έχω αρκετό διάστημα να γράψω για ποδήλατα σε αυτό το thread αλλά να ξέρετε πως ήταν για καλό σκοπό. Πριν από αρκετό καιρό μου μπήκε η ιδέα να φτιάξω έναν χώρο για παλιά κλασικά ποδήλατα.... ένα χώρο που να μπορεί κάποιος να δει φωτογραφίες, να βρει στοιχεία και χαρακτηριστικά αλλά και να διαβάσει ιστορίες με ανθρώπους και ποδήλατα από άλλες εποχές αλλά και δικές μου σκέψεις. Επίσης τεχνικά χαρακτηριστικά, ιδιαιτερότητες που μπορεί να είχαν και ότι άλλο τέλος πάντων έχω δει και γνωρίσει από την ενασχόληση μου με αυτά τα ποδήλατα....
Έτσι λοιπόν έφτιαξα ένα blog με αυτή την διεύθυνση... http://oldhistoricbicycle.blogspot.gr/
Τα περισσότερα κείμενα είναι καινούρια όπως καινούριες είναι και αρκετές φωτογραφίες, θα προστεθούν και άλλα θέματα και ιδέες που έχω με τον καιρό, όπως μικρές συνεντεύξεις μαστόρων από άλλες εποχές αλλά και κατόχων τέτοιων ποδηλάτων..... έτσι για να μαθαίνουμε και την ποδηλατική ιστορία αυτού του τόπου η οποία -ένα μεγάλο κομμάτι της- έχει γραφτεί από απλούς καθημερινούς ανθρώπους και είναι αρκετά πλούσια σας πληροφορώ.
Φυσικά και θα συνεχίζω να γράφω και σε αυτό το thread.... απλά εκεί θα είναι πιο προσεγμένες οι φωτογραφίες και με πιο πολλές λεπτομέρειες τα κείμενα.
Με χαρά μου να διαβάσω τις παρατηρήσεις και τα σχόλιά σας.

Υ.Σ…. Καθώς είδα κάποια κείμενα που έχω γράψει σε αυτό το thread αναρτημένα σε ιστοσελίδα με κερδοσκοπικό χαρακτήρα χωρίς να έχω ερωτηθεί, να επισημάνω πως τα κείμενα του blog δεν μπορούν να δοθούν ή να αντιγραφούν για οποιαδήποτε χρήση χωρίς την άδεια μου.

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, και για τα π.μ.
Θέλω να πιστεύω πως με τον καιρό θα δημιουργηθεί ένα αρχείο όπου θα μπορεί κάποιος να διαβάσει να βρει στοιχεία αλλά και να μάθει για ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του ποδηλάτου στην Ελλάδα όπου δεν έχει σχέσει με πίστες, επιδόσεις και αγώνες ταχύτητας.... όχι γιατί και αυτά δεν είναι σημαντικά, απλά γιατί αυτά μπορείς να βρεις στοιχεία αφού τα περισσότερα είναι καταγεγραμμένα σε αρχεία συλλόγων κ.τ.λ.. Αυτό όμως που χάνεται και σιγά-σιγά σβήνει είναι η καθημερινή ιστορία του ποδηλάτου στην Ελλάδα.... ιστορίες απλών καθημερινών ανθρώπων οι περισσότεροι από άλλες εποχές, όπου μέσα από την συμβίωση με το ποδήλατο και τον καθημερινό αγώνα για ένα καλύτερο αύριο δημιούργησαν την λαογραφία του ποδηλάτου στην Ελλάδα η οποία όμως δυστυχώς με τον καιρό χάνετε μαζί με αυτούς που την έγραψαν.
Μια λαογραφία μάλιστα η οποία είναι εξαιρετικά πλούσια και ενδιαφέρουσα για κάποιον που θέλει να μάθει στοιχεία για την καθημερινή ζωή περασμένων εποχών.... Όλες οι ιστορίες που θα καταγραφούν μέσα στο blog είναι βάση μαρτυριών σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και των ίδιον των ανθρώπων που τις έζησαν... σε όλες τις ιστορίες προσπαθώ να δώσω μια δόση νοσταλγίας αλλά και ρομαντισμού.. αν και σε πολλές περιπτώσεις μόνο ρομαντικές δεν ήταν όταν εκτυλίσσονταν, εντούτοις είναι μάλλον έτσι η φύση του ανθρώπου όπου όταν για κάτι έχεις αγωνιστεί και σκληρά βιώσει...μετά από χρόνια, όταν πια το έχεις ξεπεράσει.. το βλέπεις με νοσταλγία και αγάπη για τα περασμένα, και έτσι ακριβώς μου τα μετέφεραν.
Άλλο ένα στοιχείο είναι τα ίδια τα ποδήλατα.. οι μάρκες τους, οι ιδιαιτερότητες που είχαν, τα τεχνικά χαρακτηριστικά τους, πως τα έφτιαχναν αλλά και τις πατέντες που τους έκαναν ώστε να τα προσαρμόσουν στις ανάγκες της καθημερινότητας τους.. ακόμα οι μάστορες που τα έφτιαχναν τα μαγαζιά που τα πούλαγαν, αλλά και το..... μάρκετινγκ περασμένων εποχών.
Όπως θα καταλάβατε υπάρχουν αρκετά στοιχεία που θα συμπεριληφθούν.. όρεξη υπάρχει, ο χρόνος είναι ένα θέμα αλλά σιγά-σιγά νομίζω πως όλα θα γίνουν.
Καλό βράδυ.

Τα ποδήλατα για να έχουν ευτυχισμένους ιδιοκτήτες για πολλά χρόνια, πρέπει να έχουν επίσης καλούς και τίμιους ανθρώπου να τα φροντίζουν...
http://oldhistoricbicycle.blogspot.gr/

Υ.Σ Να θυμίσω πως τα κείμενα και οι φωτογραφίες του blog δεν μπορούν να δοθούν ή να αντιγραφούν για οποιαδήποτε χρήση χωρίς την άδεια μου.

Ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια...

Goebel.... με καινούριες φωτογραφίες και ολόκληρη την ιστορία του.
http://oldhistoricbicycle.blogspot.gr/

Σας ευχαριστώ για τα όμορφα και εγκάρδια λόγια σας.

Τα πρώτα διπλοσκέλετα βάση των στοιχείων που μπόρεσα να βρω , εμφανίστηκαν στην Ελλάδα κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1920.. αν μπορούσαμε να πάμε στην τότε εποχή -αλλά και αργότερα- και φωτογραφίζαμε την Ελλάδα θα καταλαβαίναμε πως αυτά τα ποδήλατα έπιασαν τον αγοραστικό ''παλμό'' και τις ανάγκες του Έλληνα, απλές γερές κατασκευές εύκολα στην επισκευή και στην συντήρηση με αυξημένες δυνατότητες μεταφοράς εμπορευμάτων αλλά και μεταφορικό μέσο της οικογένειας... αυτοί ήταν και οι βασικοί λόγοι εξάπλωσης αυτών των ποδηλάτων.

Επίσης τον μεγαλύτερο ρόλο τον έπαιξε το βιοτικό μας επίπεδο.... καθώς τα διπλοσκέλετα ήταν πάντα ποδήλατα για φτωχούς ανθρώπους.. ακόμα και σήμερα. Η ποδηλατική μόδα στην υπόλοιπη Ευρώπη ήταν εντελώς διαφορετική... υπήρχαν διπλοσκέλετα και εκεί βέβαια (όπως τα Butchers bikes) αλλά δεν είχαν αυτό το μικτό χαρακτήρα που είχαν τα δικά μας... ήταν ποδήλατα καθαρά για δουλειά και μόνο, για το λόγο αυτό είχαν πιο επαγγελματικό σχεδιασμό σε αντίθεση με τα ‘’δικά μας’’ που θα τα χαρακτήριζα λόγο σχεδίασης μάλλον ως ‘’ημίεπαγγελματικά ‘’ καθώς λόγω των αναγκών…. και βασικά για το λόγο ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα για δεύτερο ποδήλατο είχαν διττό χαρακτήρα αφού εκτός από τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις, εκτελούσαν και χρέη κανονικού ποδηλάτου.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν είχα ρωτήσει κάποτε έναν παλιό ποδηλατά… γιατί δεν προτιμούσαν τα μονοσκέλετα, και μου είχε πει πως τα θεωρούσαν υποδεέστερα σε θέμα αντοχής δεν τα αγόραζαν και έτσι δεν μπορούσαν να τα πουλήσουν... και ήταν πολύ πιθανό να μην μπορούσες να πουλήσεις ένα μονοσκέλετο από μεγάλη φίρμα ενώ πούλαγες άνετα ένα διπλοσκέλετο από μια πιο μικρή εταιρία. Όσο για το τι εννοούμε όταν λέμε ποικιλία σε μικρές εταιρείες….. πραγματικά έχω βρεθεί μπροστά σε πάρα πολλές φίρμες, μικρές και μεγάλες….. και κάθε φορά υπάρχει ακόμα μία που δεν γνώριζα την ύπαρξή της, καθώς υπάρχει και μεγάλη ποικιλία από μικρές ευρωπαϊκές βιοτεχνίες που παρήγαγαν διπλοσκέλετα για παραγγελίες στον φτωχό νότο, αλλά και σε ‘’αδελφάκια’’ ποδήλατα. ….. όπως π.χ Goebel και Olympic, ή Bismarck και Scandia και άλλες πολλές ακόμα.
Ας πάρουμε όμως με την σειρά μερικά τεχνικά στοιχεία αυτών των ποδηλάτων εκτός του διπλού οριζόντιου.... Καθώς αυτά τα ποδήλατα δεν ανέπτυσσαν μεγάλες ταχύτητες και είχαν μεγάλο βάρος θα έπρεπε να είχαν ένα ανθεκτικό σύστημα φρένων που να σταματά το ποδήλατο και να λειτουργούν πάντα… τα rod brake μπορεί να μην είναι σαν τα σημερινά σε απόδοση , αλλά για την εποχή τους ήταν αυτό που έπρεπε,... φρένα ανθεκτικά που πάντα λειτουργούσαν... χωρίς ευαίσθητα καλώδια και ντίζες σταμάταγαν ένα ούτως ή άλλος αργό αλλά βαρύ ποδήλατο με ασφάλεια -για τα δεδομένα τις εποχής-.

Ρόδες...φυσικά σιδερένια φαρδιά στεφάνια με πιο χοντρές τις πίσω ακτίνες και χοντρά κέντρα με γρασαδόρους... ακόμα, ρεγουλαδόρους στην πίσω ρόδα σαν τις μοτοσυκλέτες για να μην μετακινηθεί η πίσω ρόδα μέσα στα νύχια από το πολύ ζόρισμα.


Τα φτερά σιδερένια και χοντρά για να αντέχουν τα χτυπήματα... και πολλές φορές υπερμεγέθεις σχάρες για να αντέχουν το φόρτωμα…. φυσικά υπήρχαν και οι εργοστασιακές αλλά συνήθως τις αφαιρούσαν καθώς δεν άντεχαν πολλά βάρη. Με λίγα λόγια δεν ήταν μόνο ο διπλός σωλήνας που τα έκανε ανθεκτικά και μην στέκεστε μόνο σε αυτόν, ήταν το σύνολο της κατασκευής τους αυτό που τους έδινε αυτές τις δυνατότητες….. άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως τα περισσότερα, (εκτός φυσικά από τα 26αρια διπλοσκέλετα) κατάγονταν από τα επίσης πολύ ανθεκτικά αν και μονοσκέλετα 28αρια superb
Για να καταλάβουμε την επιτυχία αυτών των ποδηλάτων σαν μεταφορικά μέσα στην Ελλάδα και το πόσο καλά κάλυψαν το κοινό στο οποίο απευθύνθηκαν να πούμε πως δεν χρειάστηκε να εξελιχθούν καθόλου και πρωταγωνίστησαν για πολλές δεκαετίες σχεδόν στην αρχική τους μορφή .. οι μοναδικές διαφορές που μπορεί να βρεις ανάμεσα σε ένα του 1930 και ένα του 1970 είναι σε χαλκομανίες, πιο μοντέρνα χρώματα και η έλλειψη στα πιο καινούρια των γρασαδόρων…. Ακόμα, άξιο αναφοράς είναι και η ελληνική παραγωγή μικροεξαρτημάτων που ήταν ειδικά για αυτά τα ποδήλατα όπου γίνονταν στα μεγάλα ποδηλατάδικα ή μικρές βιοτεχνίες όπως οι ελληνικές μεγάλες σχάρες τα δικά μας εγχώρια κουδούνια οι σέλες για τον οριζόντιο τα διάφορα διακοσμητικά, και άλλα μικροπράγματα που προσάρμοζαν το ποδήλατο στις ανάγκες και τα γούστα του εκάστοτε ιδιοκτήτη.
Καλό βράδυ.

Καλησπέρα... Απόψε θα ήθελα να γράψω δυο λόγια για τον σημαντικότερο εξοπλισμό που χρειάζεται κάποιος ο οποίος κάνει αναπαλαιώσεις ποδηλάτων, και όχι μόνο. Ο εξοπλισμός αυτός είναι ο εξοπλισμός ασφαλείας τον οποίο χρειαζόμαστε όσοι χειριζόμαστε μηχανήματα ή υλικά που μας βοηθούν στο αγαπημένο μας χόμπι.
Οι περισσότεροι από εμάς όταν αγοράζουμε ένα μηχάνημα (τροχό, τρυπάνι, τριβείο κ.α)συνήθως διαβάζουμε τις οδηγίες χρήσης άντε το πολύ-πολύ και πως θα το συντηρήσουμε και αγνοούμε το σημαντικότερο όλων.....το πως θα προστατευτούμε από αυτό όταν κάτι πάει στραβά.
Ένα πολύ χρήσιμο αλλά ταυτόχρονα και πολύ επικίνδυνο μηχάνημα είναι η ηλεκτρική συρματόβουρτσα όπου απαγορεύεται να την χρησιμοποιούμε χωρίς ειδικά γυαλιά και γάντια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περίπτωση φίλου... μηχανικός αυτοκινήτων στο επάγγελμα... όπου προσπάθησε να γυαλίσει μια ασήμαντη βίδα και έφυγε σύρμα από την βούρτσα και του καρφώθηκε στο μάτι. Αποτέλεσμα.... αφόρητους πόνους, γιατρούς, και απίστευτη ταλαιπωρία για 4 μήνες σε νοσοκομεία με σοβαρό κίνδυνο να χάσει το μάτι του για μια ριμάδα βίδα. Η πλάκα είναι πως είχε γυαλιά αλλά θες από την ρουτίνα της δουλειάς ή και από την βιασύνη του να τελειώσει, δεν έκανε την κίνηση να βάλει τα γυαλιά στα μάτια του με αποτέλεσμα να περάσει αυτά που πέρασε. Ευτυχώς ο φίλος τώρα είναι καλά με τα γυαλιά πάντα κρεμασμένα μπροστά του και τα φοράει ακόμα και για την πιο ασήμαντη δουλειά στο συνεργείο.
Το ίδιο σοβαρό πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπίσουμε όταν θέλουμε να κόψουμε κάτι με δίσκο ή να λειάνουμε κάποια ατέλεια καθώς πολλές φορές πετάγονται παντού ρινίσματα.
Επίσης όταν χειριζόμαστε τροχούς ή τριβείο εκτός από τα γυαλιά και τα γάντια πρέπει να κρατάμε σταθερά το αντικείμενο και το εργαλείο με ιδιαίτερα τεταμένη προσοχή καθώς ο τραυματισμός από κόψιμο, λόγο της ταχύτητας περιστροφής αλλά και των ίδιων των υλικών συνήθως είναι βαθείς και ακαριαίος.
Σε ότι αφορά τον τροχό κοψίματος θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω και να πω δυο λόγια για κάτι που κάνουν μερικοί που νομίζουν ότι του έχουν πάρει τον αέρα. Κάποιοι λοιπόν αφαιρούν τον προφυλακτήρα που έχει ο δίσκος κοπής για μεγαλύτερη άνεση χειρισμού αλλά και οικονομία στα δισκάκια καθώς έτσι μπορεί να πάρει ένα νούμερο μεγαλύτερο (δισκάκι)αλλά και να κόψει λίγο παραπάνω...
Αυτό είναι πάρα πολύ επικίνδυνο!! καθώς αν από λάθος χειρισμό σας φύγει λίγο το κόψιμο αριστερά-δεξιά και κάνει δόντι το δισκάκι δεν θα καταλάβετε για πότε διαλύετε και πως καρφώνει ότι βρεθεί στην τροχεία του.
Εμένα προσωπικά μου έχει τύχει να κόβω και να μου διαλυθεί το δισκάκι καθώς από άτσαλο χειρισμό είχε κάνει δόντι,... ευτυχώς είχα τον προφυλακτήρα και γλίτωσα απλά με ένα δυνατό τράνταγμα στα χέρια, άλλαξα τον δίσκο και συνέχισα την δουλειά μου με μεγαλύτερη προσοχή.
Να αναφέρω επίσης πως ειδικά αυτά τα καινούρια λεπτά inox δισκάκια ενώ κάνουν πολύ ωραίο λεπτό κόψιμο θέλουν ιδιαίτερα σωστούς χειρισμούς καθώς σπάνε εύκολα... και πως όλα αυτά ισχύουν και για το μικρό dremel το οποίο απαγορεύεται να το χρησιμοποιούμε ειδικά χωρίς τα γυαλιά.
Για αυτό προσοχή!! μην υποτιμάτε ή μην ξεχνάτε την δύναμη των εργαλείων!!
Είναι μεγάλο κρίμα για το αγαπημένο μας χόμπι να σακατευτούμε ή τέλος πάντων να τραυματιστούμε επειδή έστω και για το πιο απλό κόψιμο ή βούρτσισμα δεν βάλαμε τα ειδικά γυαλιά ή γάντια μας. Ακόμα αν κάποια εργασία πιστεύεται ότι ίσως δεν μπορείτε να την καταφέρετε και ''δεν το έχετε'' με τα εργαλεία ρωτήστε κάποιον ειδικό να σας βοηθήσει καθώς αυτά τα πράγματα δεν χωράνε εγωισμούς και βιασύνες.
Οι αναπαλαιώσεις επίσης κρύβουν και άλλον ένα κίνδυνο ο οποίος μπορεί να είναι από απλός μέχρι τραγικός αν δεν πάρουμε τα μέτρα μας. Μην θεωρείται αθώα όλα αυτά τα χημικά που χρησιμοποιούμε... τα γράσα, τα διαβρωτικά, και τα διάφορα διαλυτικά που χρησιμοποιούμε για το καθάρισμα παλιών γράσων... (π.χ διαλυτικό νίτρου). Να θυμάστε πως τα περισσότερα από αυτά μπορεί να κάνουν αλλεργίες, εγκαύματα, αλλά και κάποια μπορεί να είναι και καρκινογόνα για το δέρμα. Επίσης όσοι από εμάς βάφουμε μόνοι μας τα ποδήλατά μας πρέπει να φοράμε πάντα ειδική μάσκα, γυαλιά, αλλά και γάντια καθώς οι πτητικές ουσίες και τα διάφορα αέρια που έχουν τα χρώματα και τα σπρέι βαφής μπορούν και αυτά να δημιουργήσουν από απλές αλλεργίες μέχρι σοβαρές μορφές καρκίνου.
Διαβάστε και ένα περιστατικό που μου έτυχε έμενα.
Καλοκαίρι προς το μεσημεράκι..... έχω τελειώσει το βάψιμο ενός ποδηλάτου και καθαρίζω το πιστόλι βαφής..... αφού λοιπόν το έχω αποσυναρμολογήσει το ξαναδένω και του βάζω λίγο διαλυτικό νίτρου στο δοχείο του για να το φυσήξω τελευταία φορά πριν το αποθηκεύσω. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως το πιστόλι που χρησιμοποιώ είναι ουσιαστικά ένας μεγάλος αερογράφος το οποίο έχει ένα μικρό δοχείο 150ml.... Του βάζω λοιπόν το διαλυτικό και από αφηρημάδα δεν το καπάκωσα....έβγαλα και τα γυαλιά άλλωστε δεν του έβαλα και πολύ.... 10-15ml. Πατάω την σκανδάλη, δημιουργείτε ακαριαία μία φυσαλίδα και μου πετάγονται στο πρόσωπο και στα μάτια σταγονίδια από διαλυτικό...
Τρελάθηκα από το τσούξιμο... τα μάτια μου!! τρομοκρατήθηκα!! πηγαίνω με κλειστά τα μάτια γεμάτος δάκρυα από το τσούξιμο στην βρύση, βρίσκω τη άκρη από το λάστιχο και ανοίγω το νερό για να ξεπλύνω τα μάτια μου.... το τραγικό είναι πως επειδή όπως προανέφερα ήταν καλοκαίρι το νερό μέσα στο λάστιχο ήταν καυτό από τον ήλιο... δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μου φάνηκε ο χρόνος μέχρι να έρθει το δροσερό νερό και τι ανακούφιση ένοιωσα όταν άνοιξα τα μάτια μου. Ευτυχώς ήταν πολύ μικρή η ποσότητα των σταγονιδίων και εκτός από το τρελό τσούξιμο και την αγωνία μου έδωσαν και ένα γερό μάθημα. Όταν έχουμε εργαλεία στα χέρια μας.... ή υλικά που κρύβουν κινδύνους να τους δίνουμε προσοχή, να φοράμε τον εξοπλισμό ασφαλείας και για την πιο ασήμαντη δουλειά, καθώς και η παραμικρή κίνηση μπορεί να μας δημιουργήσει απίστευτους μπελάδες.
Είναι κρίμα αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα, το χόμπι μας, η αναπαλαίωση.. η στιγμή της δημιουργίας να μετατραπεί σε δράμα και φρίκη... μπορεί οι τελευταίες κουβέντες να σας φανούν υπερβολικές αλλά δυστηχώς αυτή είναι η αλήθεια. Τέλος... το κόστος αυτού του εξοπλισμού συνήθως είναι χαμηλό, η αξία του όμως την κακιά στιγμή ανυπολόγιστη !!
Καλό βράδυ.
.
.
.
.
Υ.Σ Φυσικά όλα αυτά ισχύουν και για δουλειές εκτός αναπαλαιώσεων.

veloeska @ Χαίρομαι για την επανεμφάνιση.... χμμμ, έτσι εξηγείται πως ξετρυπώνεις τα παλιά BSA....

Καλησπέρα…. απόψε δεν θα σας μιλήσω για αναπαλαιώσεις ή για κάποιο καινούριο ποδήλατο της συλλογής μου… άλλωστε ο χειμώνας δεν είναι καλή εποχή για τέτοιες δουλειές. Απόψε θα σας μιλήσω για κάποιον άνθρωπο που γνώρισα πριν λίγες μέρες τυχαία και ενώ βρισκόμουν με την δουλειά μου σε κάποιο χωριό της Αργολίδας….. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν είναι ένα γεροντάκι 87 χρονών που τον λένε κυρ-Ανάργυρο και είναι κάτοχος ενός παλιού διπλοσκέλετου μάρκας Goebel….
O κυρ-Ανάργυρος είναι μελισσοκόμος από τα γεννοφάσκια του, και είναι στην κυριολεξία μεγαλωμένος μέσα στις μέλισσες αφού και ο πατέρας του έκανε την ίδια δουλειά…. μάλιστα όπως χαρακτηριστικά μου είπε ….‘’πρόλαβα για πολλά χρόνια και δούλεψα Γιώργο τις μέλισσες όχι σε ξύλινες κυψέλες αλλά μέσα σε πλεκτά κοφίνια από βούρλα! ‘’.
Εδώ θα πρέπει να πούμε πως εκτός από τις μέλισσες άλλη μια μεγάλη αγάπη του είναι και το ποδήλατό του γιατί όπως μου είπε, με αυτό κατάφερε και μεγάλωσε την οικογένεια του κουβαλώντας το μέλι στην αγορά….. Με τον κυρ-Ανάργυρο έχουμε γίνει φίλοι και έχουμε πιει μάλιστα 2-3 φορές καφέ παρέα…. Δεν ασχολείται πια επαγγελματικά με τις μέλισσες, έχει κρατήσει 10-15 μελίσσια για να χαζολογάει μιας και τα παιδιά του δεν ακολούθησαν την τέχνη..... ‘’ευτυχώς προτίμησαν τα γράμματα Γιώργο ‘’ ….. έγιναν επιτυχημένοι επαγγελματίες, και το μοναδικό παράπονο του γέροντα είναι πως δυστυχώς δεν τα βλέπει συχνά παρά ελάχιστες φορές το χρόνο καθώς δουλεύουν πολύ μακριά από το χωριό.
Το ποδήλατο το αγόρασε κάπου την δεκαετία του 50 ολοκαίνουριο, δεν θυμόταν να μου πει πόσα χρήματα το πήρε, αλλά θυμόταν την χαρά που έκανε την πρώτη μέρα που το έφερε σπίτι….. θυμόταν την πρώτη βόλτα, αλλά και πως τον καμάρωνε επάνω σε αυτό η κυρα-Μαρία του…. ‘’Πολλή όμορφο Γιώργο….. μην το βλέπεις τώρα που είναι ερείπιο, στα νιάτα του ήταν λεβέντικο και αγέρωχο ποδήλατο!’’.. Μάλλον στο συγκεκριμένο σημείο μιλώντας για το ποδήλατο ο κυρ-Ανάργυρος, με τον πόνο που έβγαλε από την φράση του κατάλαβα πως δεν απευθυνόταν απλά και μόνο στο όχημα.
Θυμόταν φυσικά και την πρώτη τούμπα και μου έδειξε την γρατζουνιά που του είχε κάνει στον διαγώνιο του ποδηλάτου τότε πριν 30-40 χρόνια….. Μου μίλησε για μια φορά, πριν πολλά χρόνια όταν εγώ ήμουν αγέννητος (όπως χαρακτηριστικά μου είπε) τότε που ένας ξένος τουρίστας αφού δοκίμασε το μέλι του αγόρασε όλα τα βάζα, και του ζήτησε και όλο τον βασιλικό πολτό που είχε και μάλιστα τον πλήρωσε σε δολάρια με ιδιαίτερα υψηλή τιμή απ’ ότι θα το πούλαγε στον ντόπιο έμπορα…… ‘’ Γιώργο από την χαρά μου με τα χρήματα που έβγαλα για την οικογένεια, τραγούδαγα σαν χαζός κάνοντας ορθοπεταλιά όλο το δρόμο για το σπίτι’’
Του μίλησα για τα δικά μου ποδήλατα και για την αγάπη που τους έχω, όταν μάλιστα σε μια επίσκεψη στο σπίτι του μου ζήτησε και του έδειξα φωτογραφίες των αναπαλαιωμένων ποδηλάτων μου κατάλαβα πως αισθάνθηκε…. θα έλεγα … άβολα για το δικό του που δεν γυαλίζει πια, και ήταν με την φθορά του χρόνου χωρίς ιδιαίτερες περιποιήσεις.
Φυσικά του εξήγησα την θεωρία που έχω για αυτά τα ποδήλατα…. για την αναντικατάστατη μαγική πατίνα του χρόνου και πως το αυθεντικό δεν συγκρίνετε με κανένα αναπαλαιωμένο όσο καλλιτέχνης και να είναι αυτός που θα κάνει την αναπαλαίωση. Ακόμα πως τα ποδήλατα μου δεν έχουν επάνω τους χαραγμένη την δικιά μου ιστορία…. παρά μόνο νοσταλγία, και ότι δυστυχώς δεν θα έχω ποτέ την χαρά που έχει αυτός μετά από τόσες δεκαετίες παρέα με το ένα και μοναδικό του ποδήλατο…. ο γέροντας μου κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι αλλά μάλλον το τελευταίο δεν το κατάλαβε, αφού ποτέ του δεν είχε και ποτέ δεν θέλησε άλλο ποδήλατο.
Κακά τα ψέματα….. παρόλο που αγαπώ όλα μου τα ποδήλατα και έχω περάσει πάρα πολλές ώρες μαζί τους…. τα περισσότερα μάλιστα τα έχω αναστήσει από τις στάχτες τους και τα γνωρίζω πόντο-πόντο εντούτοις όμως είναι εντελώς διαφορετικό το δέσιμο όταν έχεις ένα και μοναδικό ποδήλατο για 50-60 χρόνια…
Πολλές φορές σκέφτομαι αυτό το θέμα, …. δεν σας κρύβω μάλιστα πως είναι κάτι το οποίο με απασχολεί έντονα καθώς όπως σωστά μου λέει και ο καλός μου φίλος Τάσος, ‘’πρόσεχε Γιώργο πρέπει να μείνουμε νοσταλγοί…. μην γίνουμε βαμπίρ ποδηλάτων’’… αφού σαν συλλέκτης έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, ψάχνεις μονίμως κάτι χωρίς να ξέρεις τι ακριβός ψάχνεις…. ψάχνεις μονίμως το πιο σπάνιο…. αλλά τελικά αυτό είναι κάτι που βρίσκετε μόνο στο μυαλό σου… και συνεχίζεις το ψάξιμο….
Χαρά – απογοήτευση…. συναισθήματα συχνά μεγάλης έντασης, αλλά δυστυχώς μικρής διάρκειας….. στιγμιαία και άρρωστα θα έλεγα, όπου χωρίς να το καταλάβεις καμιά φορά σε μεταλλάσσουν σε συλλέκτη βαμπίρ, όπου πάντα τρέχεις να καλύψεις κούφιος τα κενά σου ψάχνοντας δεξιά και αριστερά αφού πλέον έχεις χάσει το νόημα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ιστορία που μου διηγήθηκε ο δάσκαλός μου στα κλασικά ποδήλατα, ο Γιώργος από το Κιάτο….. Μια φορά λοιπόν πριν πολλά χρόνια είχε πάει να πάρει ένα ποδήλατο από το στοκ του Αμηρά που έκλεινε… εκεί λοιπόν συνάντησε έναν τύπο με στραβό σαγόνι ρακένδυτο γύρω στα 60 όπου μάλιστα του έτρεχε και το σάλιο και είχε περασμένο στον ώμο στραβοπερπατώντας ένα σπάνιο Raleigh το οποίο είχε μόλις αγοράσει 1500 ευρώ…. Ο Γιώργος απόρησε που αυτός ο άθλιος είχε την δυνατότητα να αγοράσει ένα τέτοιο ποδήλατο και τον ρώτησε πως μπορεί…. Αυτός τότε προσπαθώντας να κρύψει από την άλλη μεριά το ποδήλατο του απάντησε μέσα από τα δόντια κοιτώντας λοξά τον δάσκαλό μου ως εξής…. ‘’ αγαπητέ, ο συλλέκτης ψωμί και αλάτι θα φάει για να πάρει αυτό που θέλει’’
Το μοναδικό αντίδοτο για να μην περιέλθεις σε αυτή την κατάσταση πιστεύω πως είναι το να αγαπήσεις τελικά την ιστορία του κάθε ποδηλάτου και όχι το ίδιο το ποδήλατο, τους σωλήνες και τα ταμπελάκια δηλαδή… Αυτό όταν πρωτοξεκινάς στο χώρο και ερωτεύεσαι την σκουριά είναι δύσκολο να το καταλάβεις…. αν όμως δεν το ξεπεράσεις αυτό το στάδιο και συνεχίσεις να κυνηγάς φίρμες και μοντέλα σίγουρα θα καταλήξεις …… ένας συλλέκτης βαμπίρ ποδηλάτων. Αν θέλετε την συμβουλή μου μην αφήσετε τον εαυτό σας και μην παρασυρθείτε ποτέ σε μια τέτοια κατάσταση…. θυμηθείτε τα λόγια του φίλου μου του Τάσου και την ιστορία του δάσκαλου μου, προσπαθήστε να παραμείνετε νοσταλγοί της ιστορίας και εραστές της λαογραφίας του τόπου μας τώρα πια που ο χώρος του κλασικού και της αναπαλαίωσης έχει πάρει φωτιά και έχει γεμίσει …. βαμπίρ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο μου ποδήλατο…. το αγαπημένο μου Motobecane profil. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μέρα που το έφερα στο σπίτι … δεν θα ξεχάσω πόσο όμορφο ήταν παρόλο που στην πρώτη μας βόλτα έβρεχε και κλάταρε το λάστιχο… δεν θα ξεχάσω τις βόλτες μας, τις κοπάνες από το σχολείο, την αλητεία μας, την ξεγνοιασιά μας … τα ζεστά καλοκαίρια μας, αλλά και τους βρεγμένους μας χειμώνες… τότε που το μοναδικό που μας ένοιαζε ήταν τα κοριτσόπουλα η φράντζα στο μαλλί και η ρόδα… Επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το πρωινό που κατέβηκα και δεν το βρήκα, παρά μόνο την κομμένη αλυσίδα που το έδενα πεταμένη στο δάπεδο.
Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια, και ακόμα περισσότερα ποδήλατα από την ζωή μου… Πριν περίπου ένα χρόνο βρήκα με την βοήθεια του καλού μου φίλου Στέλιου ένα ολόιδιο… μάλιστα το ποδήλατο είναι σε κατάσταση NOS με ολόιδιο και το χρώμα του. Δεν μπορώ να πω, έκανα μεγάλη χαρά καθώς έψαχνα πολλά χρόνια ένα τέτοιο ποδήλατο….. αλλά η αλήθεια είναι πώς βλέποντάς το δεν ένοιωσα αυτό που είχα νιώσει τότε…. δεν μπόρεσα να νοιώσω εκείνο το συναίσθημα που είχα νιώσει πριν 25 περίπου χρόνια…. εκείνο το φτερούγισμα της καρδιάς αλλά και την λαχτάρα τις πρώτης βόλτας. Μάλιστα θυμάμαι πως ενώ το ποδήλατο ήταν έτοιμο, ασυναίσθητα περίμενα την πρώτη λιακάδα για να το κάνω βόλτα….
Πιστέψτεμε δεν είναι η διαφορά ηλικίας…. δεν είναι ότι τώρα είμαι ένας σαραντάρης και ότι τότε είχα την ηλικία που έχει σήμερα η κόρη μου… είναι ότι όλοι εμείς που ασχολούμαστε με αυτό το χόμπι, δυστυχώς έχουμε χάσει για πάντα αυτό το πολύ απλό αλλά και συνάμα τόσο δυνατό που έχει ο κυρ –Ανάργυρος. Το άγνωστο και ανυπέρβλητο για εμάς …. 60 χρόνια με μία και μοναδική αγάπη.
Ελπίζω να μην σας κούρασα με τους ανόητους καμιά φορά προβληματισμούς μου….. απλά αυτές είναι σκέψεις που μου έρχονται κάθε φορά που ακούω και βλέπω ανθρώπους σαν τον κυρ-Ανάργυρο… ανθρώπους που τους θαυμάζω για την μοναδική σχέση που έχουν με το αγαπημένο τους μέσο….
Καλό σας βράδυ …..
.
.
.
Υ.Σ... συγνώμη για το καλησπέρα και το καλό βράδυ. Το κείμενο γράφτηκε αργά εχθές το βράδυ απλά η δημοσίευση του έγινε πρωί

" Θυμώνω με τα γιδοπρόβατα που δε νοιώθουν, δεν αισθάνονται πως τα δουλεύουν.
Πως τα εκμεταλλεύονται.
Που προτιμούν το χασάπη από το φόβο του λύκου."
Η ρήση δεν είναι δικιά μου ειναι παλια αν και τοσο επικαιρη... ειναι ενός παλιού μελησσοκομου......

Καλή ανάσταση και καλό Πάσχα σε όλους.

http://oldhistoricbicycle.blogspot.gr/
Ιστορίες που μπορεί να μάθει κάποιος κάνοντας παρέα με παλιούς.... και βέβαια χωρίς απαραίτητα να είναι πάντα ποδηλατικές.