Μια μικρή τράπεζα όπου θα κατατίθενται τα αισθήματά μας με όποιο μέσο μας είναι αρεστό και ταιριάζει στην κάθε αναγκαιότητα των στιγμών μας. Μια συλλογικότητα αισθημάτων λοιπόν, γιατί η σιωπή και η άβυσσός της στην ξένωση μας ταξιδεύει...
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Όσοι ανάνδρομοι Ερμείς κι αν μας εύρουν εσύ κι η θέλησή σου θα τους υπερνικήσει. Για την ωραία πανσέληνο που περάσαμε παρέα, για τό ωραίο ημίγλυκο, για την πατατοσαλάτα με καπνιστή πέστροφα, για τις καπνιστές ελίτσες, για τα στραγάλια με ξηρά φρούτα για τις ζεστές σκέψεις που συνομολογήσαμε, για το τραγούδι του Dodgy που δεν σταματάει λεπτό να χαίρεται το νέο του σπίτι παρά την απώλεια του φιλαράκου του, για τη γλυξίνια που κλαδέψαμε μήπως κι ανθίσει τώρα που θάρθει η άνοιξη, για την αγάπη που καίει ζωντανή παρά τις ανάδρομες διαδρομές των πλανητών, για τις 27 Φλεβάρη και την επίσημη πια λύτρωση, για τη φιλία και τη συντροφικότητα παρά τη βία των σχέσεων, παρά τους εγωϊσμούς των φοβισμένων σχέσεων...για όλα Ρόυαλ, δεν θ᾽αλλάξουμε...έχουμε δρόμο ακόμα πολύ στη ρότα που έχουμε χαράξει...κοντεύουν τα γεννέθλιά μας. Κριάρια και οι δύο...Θα έρθει κάποτε κι ο δικός μας ήλιος...τώρα θα διανύσουμε τον ήλιο των Ιχθύων με τα μυστικά τους στα κατάβαθα της θάλασσας να θρέφουν τα πλάσματα των σκοταδιών της...ιχθύες γειά σας πια...τα Κριάρια οδεύουν στις βουνοπλαγιές οδεύουν στις κορφές με τον ήλιο καταπρόσωπο, με όλα φανερά στον ήλιο. Όλα...
μαρτυριάρα ρόδα...αντί για στραβή έπρεπε να λέγεσαι!
Vale, έψαξα κάτι να σ᾽αρέσει (υποθέτω, δεν ξέρω με σιγουριά) και στο αφιερώνω
...tu sei un dono di cielo...
Τερἀστια αισθητική εκτροπή Your Majesty!
Vale, Hai conquistato il sue cuore!
Froyd στα τσακίδια!!!
Μητέρα νομίζεις ότι θα ρίξουν τη βόμβα;
Μητέρα νομίζεις θα τους άρεσε αυτό το τραγούδι;
Μητέρα νομίζεις πως προσπαθούν να μου σπάσουν τ᾽αρχίδια;
Ουουου, α!
Μητέρα θάπρεπε να χτίσω το τείχος;
Μητέρα θάπρεπε να πάω για Πρόεδρος;
Μητέρα θάπρεπε να εμπιστευτώ την κυβέρνηση;
Μητέρα θα προσπαθήσουν να με βάλουν στην πρώτη γραμμή;
Ουου, α!
Είναι απλά σπατάλη χρόνου;
Σώπα τώρα μωρό, μωρό μην κλαις.
Η μαμά θα πραγματοποιήσει όλους τους εφιάλτες σου.
Η μαμά θα εγκαταστήσει όλους τους φόβους της μέσα σου.
Η μαμά θα σε κρατήσει ακριβώς εδώ, κάτω απ᾽τη φτερούγα της.
Δεν θα σ᾽αφήσει να πετάξεις, αλλά ίσως σ᾽αφήσει να τραγουδάς.
Η μαμά θα κρατήσει το μωρό αναπαυτικά και ζεστά.
Ουουου μωρό, ουουου μωρό, ουουου μωρό,
Φυσικά η μαμά θα βοηθήσει να χτιστεί το τείχος.
Μητέρα νομίζεις πως αυτή είναι αρκετά καλή για μένα;
Μητέρα νομίζεις ότι είναι επικίνδυνη για μένα;
Μητέρα αυτή θα ξεσκίσει το αγοράκι σου ώσπου να το διαλύσει;
Ουου, α!
Μητέρα αυτή θα μου ραγίσει την καρδιά;
Σώπα τώρα μωρό, μωρό μην κλαις.
Η μαμά θα ελέγξει όλες τις φιλενάδες για χάρη σου.
Η μαμά δεν θ᾽αφήσει κανέναν βρωμιάρη να φτάσει ως εσένα.
Η μαμά θα περιμένει μέχρι να γυρίσεις μέσα.
Η μαμά πάντα θα μάθει πού ήσουν.
Η μαμά θα κρατήσει το μωρό υγιές και καθαρό.
Ουουου μωρό, ουουου μωρό, ουουου μωρό
Πάντα θα είσαι μωρό για μένα.
Μητέρα χρειαζόταν να είναι τόσο ψηλό;
Από τo Τείχος των Πινκ Φλόϋντ!
Έχοντας μόλις γνωρίσει μια ιστορία δυστυχή έρωτα, όπου το μητρικό έντσικτο εγκλώβισε κι εκείνον κι εκείνην. Το μητρικό ένστικτο της μάνας, το μητρικό ένστικτο της ερωμένης. Είτε συνεργαζόμενα, είτε σε ανταγωνισμό αυτά τα δυό σμιλεύουν τις σχέσεις εκούσια κι ακούσια.
Η ιστορία αυτή μπορούσε να είναι η ιστορία κάθε γυναίκας κι άντρα. Η ιστορία αυτή μας οδήγησε σε σοβαρές σκέψεις. Η ιστορία αυτή μας συγκλόνισε.
Δώσαμε όρκους μάχης.
Πόλεμο, όπου το μητρικό ένστικτο υποδουλώνει κι εμάς και τους γύρω μας.
Πόλεμο!
Δεν θέλω η μήτρα, τα σύμβολά της και οι δεσμοί της να είναι ο ρυθμιστής του σύμπαντος. Μπορεί να είναι το κέντρο του σύμπαντος. Ο χώρος απ᾽όπου όλα εκπορεύονται. Κανείς όμως να μην επιστρέφει και να κλείνεται μέσα της...
Βγείτε για πάντα έξω...
Αιωρηθείτε στο σύμπαν και φτιάξτε τους δικούς σας κόσμους...
Η μήτρα της μάνας μας δεν υπάρχει...η ζεστασιά της δεν υπάρχει...
έξω λοιπόν στον κόσμο...
Η μήτρα δεν είναι παρά μόνο η αρχή...
Ας μεθύσουμε με τη δημιουργία έξω απ᾽αυτήν...
μισεύω
και τα μάτια μου δακρύζουν…..........My desert dream came back last night...
μισεύω
κι ονειρεύομαι τα όσα έχω αφήσει....when all the sounds instantly hushed...
Tραγούδια ξεπηδούν ......................................My Bedouin fellow men
από τη λήθη των αισθήσεων....................................prepared the journey...
Πάλουν σαν έγχορδα αρχαίου μυστηρίου.....and the camels screamed uneasy...
μισεύω
και κάθε έχθρα................................................eager to leave
ανήμπορη αναπαύεται στη φίλια σκιά.......and drew their heavy footprints
μισεύω στα χέρια μάγου έρωτα.....................in the burning sand...
που κάθε φορά αλλάζει τη μορφή του,.............I can taste the humid daybreak
με μιαν αλλαγή σαν ισχυρό βοτάνι...................................of the soothing oasis...
δίνες με ρουφάνε ταξιδιών..............................I can already hear the chorus
άδηλης απόστασης......................of the sunbeams through the palm trees...
κοντινά όσο η σκέψη μιας τρυφερής ανάσας....................hiding still the serenity
αλαργινά όσο τ’ ανείδωτα άστρα.......................of the nocturnal silence...
μισεύω κι αποφασίζω,
κανένα ηπειρώτικο ποτάμι.......................Μy little leather tank filled with water
να μην ξεπλύνει το μαντήλι μου......................Μy white clothing
μια ώρα δρόμο ακόμα…...........................................wrapping all over
λίγο ακόμα.....................................................................my naked existence
όχι ακόμα!…..........................................................Oh! Dark swallow...
μισεύω χωρίς γυρισμό...............................facing the sandy infinite....
Αφιερωμένο στην Ερασμία, την Καίτη, τη Λίνα, τη Λυδία, την Ελένη των Φίλων, αλλά και την Ελένη που αγαπά την ανάγνωση και το βιβλίο, την εξαιρετική Σόφη, την Εριφύλη, τη Χριστίνα που γράφει υπέροχα ποιήματα και θα την ήθελα να γράφει σ᾽αυτό το blog, αλλά ίσως να μην το έχει καν πάρει είδηση, τη Μαρία τη Μέγιστη, δεινή ποδηλάτισσα, μάνα και βαθιά ερωτευμένη και πληγωμένη που μόλις γνώρισα, την Ειρήνη που ζωγραφίζει αλλά και την νέα Ειρήνη που φτιάχνει φάρμακα και της εύχομαι να είναι ευτυχισμένη και να κάνει και τον νέο σύντροφό της ν᾽αλλάξει από αγάπη αληθινή (εγώ δεν τα κατάφερα να τον αλλάξω!), την Audrey στα cliff της μακρυνής Ουαλίας, πάνω απ᾽τον Ατλαντικό, τη Dorothy αρχικά ζωγράφο, αλλά για πάντα πιστή σύντροφο του καλύτερού μου φίλου στη βιβλιοδεσία παγκόσμια, την στριφνή αλλά πολύ-πολύ γενναία Elizabeth που η πολυομυελίτιδα δεν την εμπόδισε να γράφει και να παίζει στο θέατρο, την Val για το υπέροχο γέλιο της και την μύηση στα διάφορα είδη τσαγιού, την υπέροχη Marmite και τα σοκολατένια γλυκά, αλλά και τους γλυκύτερους ύπνους της ζωής μου στα παστρικά μοσχομυρωδάτα στρωσίδια του αγροτόσπιτού της στο μακρυνό Dorset...την υπέροχη Βίκινγκ Py εκεί ανάμεσα στη Σουηδία και τη Φινλανδία και την υπέροχη οικογένεια που κατάφερε να δημιουργήσει με τον καλό σύντροφό της...για την θεία Σοφία που ήταν η δεύτερη μάνα μου, τη θεία την Έρα με τα σφιχτότερα αγκαλιάσματα που έχω πάρει από συγγενή κι ας ήταν και οι δυό εξ αγχιστείας, τη μαμά μου, τη θεία μου, πάνω απ᾽όλα όμως τη γιαγιά που με μεγάλωσε, όλες χωμένες βαθειά μεσ᾽το πετσί μου και το είναι μου...
ΟΛΕΣ ανεξαιρέτως γυναίκες με ιδιαίτερα χαρίσματα, δοκιμασμένες νικήτριες στα χειρότερα...
αλλά κι όλες τις γυναίκες που δεν γονάτισαν σε καμμιά συνθήκη...αυτές που στάθηκαν όρθιες μέσα στην καταστροφή...έβαλαν στο δισάκι τους ό,τι ψίχουλα είχαν και πορεύθηκαν στο άγνωστο με βάρκα την ψυχή τους και την καρδιά τους...πιστές μόνο σ᾽αυτά...όχι μια φορά αλλά άπειρες μέσα στον μακρύ τους βίο...
Άνδρες, χωρίς εσάς δεν ζούμε...ΑΓΑΠΗΣΤΕ ΜΑΣ ΑΛΗΘΙΝΑ...Γυναίκες αγαπήστε τους Άνδρες χωρίς να τους δίνετε εξουσία, ας αγαπηθούμε δίκαια, όχι ίσα, απλά δίκαια...δυνατά...ΠΟΤΕ όμως ΚΕΝΑ...
Αυτές τις μέρες κινδυνεύω να ξεραθεί κάθε συναίσθημα μέσα από μια σειρά από εμπειρίες που μοιράζομαι με άνδρες και γυναίκες, κάπως σκληρές...
ΘΑ ΔΩΣΩ ΜΑΧΗ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΩ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΚΙΝΟΥΜΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Ο ΨΥΧΙΣΜΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΑΜΒΛΥΝΘΟΥΝ ΣΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ
ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ ΤΗ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΥΝΙΣΜΟ
Σ᾽αυτό το blog έγραψα πράγματα μ᾽αυτόν τον γνώμονα. Δεν θέλω να γράψω κάτι άλλο. Νομίζω θα ήταν φρικτός πλεονασμός. Φρικτή κατανάλωση. Θέλησα ανοίγοντας αυτόν το μικρό κόσμο να πω πως η αλλαγή στην κοινωνία είναι στενά συνυφασμένη με την αλλαγή στην ποιότητα των προσωπικών μας σχέσεων...πως αυτές οι προσωπικές σχέσεις είναι η κορωνίδα της αλλαγής που προσδοκούμε όλοι λίγο ως πολύ...δεν κρύβω πως έλπιζα να διάβαζα πολύ περισσότερες φωνές, αλλά είμαι ευτυχισμένη που υπήρξαν κι αυτές...ειδικά ενός που ξέρω βαθιά μου ότι ποτέ δεν αγάπησε τις δημόσιες καταθέσεις αισθημάτων...Βαθιά συγκινημένη είμαι ούτως ή άλλως...
Θα ήθελα να κλειδωνόταν αυτό το blog πια. Θεωρώ ότι τα μηνύματά του είναι πάνω από ουσιαστικά και καίρια και αρκετά προς κάθε αποδέκτη, αλλά και κάθε συμμετέχοντα...
ΠΑΜΕ ΣΤΗ ΖΩΗ. Τα λόγια μόνα τους δεν είναι αρκετά.
Κι ας μιλάμε...από κοντά...μάτια με μάτια...χέρια με χέρια...αγγίγματα με αγγίγματα...