Μια μικρή τράπεζα όπου θα κατατίθενται τα αισθήματά μας με όποιο μέσο μας είναι αρεστό και ταιριάζει στην κάθε αναγκαιότητα των στιγμών μας. Μια συλλογικότητα αισθημάτων λοιπόν, γιατί η σιωπή και η άβυσσός της στην ξένωση μας ταξιδεύει...
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Φεβρουάριος
Μάταια το στόμα των στρουθίων..........................Από μια άκρη του συρταριού..
ανασκαλεύει των νιφάδων τους σωρούς..................στο ερμάρι που φυλάσσονται
Υπό το μηδέν επωάζουν......................................των αντοχών τ’ αποθέματα,....
οι αναπαραγωγοί δρόμοι.....................................κάθε πρωί ένα σπυρί αφαιρώ..
........................................................................ελπίζοντας πως θα τα βρίσκω
.......................................................................πάντα εκεί................................
➴
➴
➴
➴
➴
➴
➴
Από Το Καλαντάρι των Φύλλων και των Ανθών.
Μια αίσθηση.
Κοιμήθηκα με το μεγάλο χέρι σφιχτοδεμένο με το μικρό μου χέρι...Ξύπνησα και κοιμόμουνα μια σταλιά στο μεγάλο μπράτσο...άκουγα τη βαθιά ανάσα και δεν σάλεψα να μην ταράξω τον Ύπνο. Κατέβασα την πατούσα μου στο μάκρος του κρεβατιού κι εκεί συνάντησε τη γιγάντια πατούσα...σιγά-σιγά την χάϊδεψε...η ανάσα ησύχασε...το σώμα κουνήθηκε...έφυγε ο Ύπνος. Έσφιξε το μπράτσο πάνω μου...αγνό καθαρό τρυφερό φιλί...οσμή της νυχτερινής ανάσας...αγκαλιά στήθος με στήθος...πρόσωπο με πρόσωπο...οι πατούσες χαϊδεύονται...τα χέρια σφίγγουν ολόγυρα... λίγο όμως...όχι πολύ...καλημέρα είπε...καλημέρα χαρά απάντησε...τα μάτια χωρίς γυαλιά είχαν απέναντί τους μια γλυκιά αχλύ...η μύτη και το στόμα έκαναν τα πιο πολλά...O dodgy τραγουδάει χωρίς σταματημό...χαρούμενος...
καλημέρα χαρά...
coffee is ready darling...
roll your ciggy sweetheart...
And then this...
will keep you strong and happy for the whole day I hope...
Όταν παντρεύτηκα εκεί κάπου στα 1988, η ανθοδέσμη μου, αλλά κι η πολύ μικρή κουάφ στα μαλλιά μου απ’ τη δεξιά πλευρά του κεφαλιού ήταν από λευκή ορχιδέα. Ταίριαζε με το νυφικό φόρεμα και το μαντώ του, που είχε ράψει η μαμά μου από βαρύ, ιβουάρ σατέν. Σε ύφος μπελ επόκ, ήταν ριχτό, χωρίς μανίκια, με στρογγυλό βαθύ ντεκολτέ μπρος πίσω. Λίγο πάνω απ’ το γόνατο ξεκινούσε η φούστα του, πλισέ, φτιαγμένο σε ειδικό εργαστήριο. Κανείς δεν ξέρει πόσες μικρές πιέτες είχε. Βαρύ. Ειλικρινά πολύ βαρύ.
Από πάνω, επειδή έκανε αρκετό κρύο, αν και τέλη Απρίλη, φορούσα το μαντώ, σε ζαπονέ γραμμή, αυτό που προσομοιάζει με κιμονό. Όχι ως τον αστράγαλο, όπως το φόρεμα, λίγο κάτω απ’ το γόνατο, για να φαίνεται η πλισέ φούστα. Τα παπούτσια είχε φτιάξει ο θείος μου από το ίδιο ύφασμα. Εξαιρετικοί τεχνίτες και η μαμά μου και ο θείος μου. Όλη η οικογένεια είχε εξασφαλίσει ένδυση και υπόδυση δια βίου. Όταν δεν φτιάχνανε πια, ειλικρινά η απώλεια ήταν μεγάλη...Ο θείος λίγο σταμάτησε. Πέθανε γρήγορα. Η μαμά ζει στα εννενήντα της (οι γυναίκες είμαστε σκληρά καρύδια) παρά τους ισχυρούς κλωνισμούς της υγείας της. Ράβει ακόμα, αλλά σε πολύ αργό ρυθμό και μόνο τα δικά της. Κύρια τώρα που αδυνάτισε εξαιρετικά πολύ, κάθεται και αλλάζει εκ βάθρων σιγά σιγά όλα της τα ρούχα και είναι κάμποσα...Κι αναρωτιέται πού και πότε θα τα βάλει. Παρ’ όλα αυτά τα φτιάχνει...Προχτές ανανέωσε τις παραινέσεις για τον εξοπλισμό αιφνίδιας περίθαλψης σε νοσοκομείο, αλλά κι εκείνον του θανάτου...νυχτικάκια, ρόμπες, παντοφλίτσες και τα ρούχα για την τελευταία της κοινωνική εμφάνιση...
Οι ορχιδέες λοιπόν είναι ενα φυτό που αγαπώ πολύ...Ο κύκλος αναπνοής τους εμφανίζει εισπνοή διοξειδίου του άνθρακα κι εκπνοή οξυγόνου τη νύχτα, ενώ το αντίστροφο τη μέρα. Υπέροχο φυτό για την κρεβατοκάμαρά μας τα βράδυα. Ο συμβολισμός των διαφόρων ειδών ορχιδέας είναι κι αυτός πολύ ιδιαίτερος. Οι λευκές συμβολίζουν αγνότητα φυσικά. Οι μώβ μεγαλοπρέπεια βασιλική, σεβασμό. Οι μπλε σπανιότητα, πνευματικότητα κι αυτοσυγκέντρωση. Η κίτρινη συμβολίζει την φιλία και την έναρξη των σχέσεων. Η ορχιδέα στο χρώμα της λεβάντας συμβολίζει θηλυκότητα κι ομορφιά.
Όμως όλες οι ορχιδέες είναι σύμβολα αγάπης, γονιμότητας, δύναμης...
Ας πούμε λοιπόν πως αυτός ο μήνας, ο τελευταίος του χειμώνα, είναι ο μήνας της ορχιδέας...Ας ευχηθούμε να είναι ο μήνας της ορχιδέας...
και το Όσκαρ του Ντον Βίτο Κορλεόνε...
...και τον ρούφηξε κι αυτόν η ύπουλη καταπακτή στην μαύρη άβυσσο...Να μια ταινία που μ’ άρεσε...ως drag queen...με το τέρας Ντε Νίρο...PHILIP SEYMOUR HOFFMAN απλά νεκρός από overdose...σκηνή απ’ την ταινία FLAWLESS του Ρομπερτ Σουμάχερ...
PLAY THAT FUCKING MUSIC MY POET...
Στις 5.10πμ, με επίκεντρο στην Θηνιά, περιοχή του Ληξουρίου, ερίζουν για τους βαθμούς Ρίχτερ. Η Αθήνα τον δίνει 5.7 Ρίχτερ, άλλοι όπως οι Ιταλοί 6.4. Η ουσία είναι ότι υπάρχουν τραυματίες. Τα κτίρια καταπονούνται κι αρχίζουν οι καταρεύσεις. έπεσε ο τοίχος στην πύλη του νοσοκομείου του Ληξουρίου. Οι κάτοικοι καλούνται να βγούν στο δρόμο. Κι έχουν και κακοκαιρία.
Κουράγιο Κεφαλλωνίτες!
από τη συλλογή του Neue Gedichte (1905-1908) σε απόδοση του Άρη Δικταίου.
ΕΡΩΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Τὴν ψυχή μου πῶς νὰ τὴ συγκρατήσω
ποὺ τὴ δική σου νὰ μὴν ταράξει ψυχή;
Πῶς νὰ τὴν κάνω σὲ κάτι τι ἄλλο νὰ ὑψωθεῖ
πάνω ἀπό σένα; Θὰ᾽θελα, μὲ ὅ,τι πιὰ ἐχάθη,
μὲσ᾽τὸ σκοτάδι νὰ τὴν ἀσφαλίσω,
σὲ μιὰ γωνιά ἥρεμη καὶ ξένη ποὺ νὰ μὴ
δονεῖται ὅταν σοῦ κραδαίνονται τὰ βάθη.
Ὅ,τι σ᾽ἐσέ κι ἐμένα τὴν ταραχή φέρνει,
μαζί μᾶς παίρνει, σὰν μιὰ δοξαριά
ποὺ μιὰ φωνή ἀφήνει μοναχά
ἀπὸ δυὸ χορδές. Σὲ ποιό ὄργανο εἴμαστε δεμένοι;
Καὶ ποιὸς παίκτης, ὦ τραγούδι γλυκό, μᾶς κρατᾶ;
Ευγένιος Αρανίτσης - Σχετικά Με Τους Ιδιοφυείς
Η εξυπνάδα ορισμένων ανθρώπων φαίνεται πως δυσκολεύει, γι' αυτούς, τα πράγματα, οδηγώντας τους σε αδιέξοδα που χρονίζουν και στα οποία τους καθηλώνει η επιμονή να ενστερνίζονται ιδέες πρόχειρα εγγυημένες από το πνεύμα του μάγου. Αυτό έχει μεν την ικανότητα να διακρίνει τα αόρατα, όμως μ' έναν τρόπο που κάνει την προσέγγιση του βάθους να μοιάζει με άγκυρα. Οι έξυπνοι κολλάνε στην άμμο. Δηλαδή στις αντιξοότητες, που τις αναγνωρίζουν αμέσως ως θεωρητικές δομές απαραίτητες για την επίτευξη των ρεκόρ της σκέψης και, έτσι, απαιτητικές μεγάλων χρονικών παύσεων της δράσης. Δυσκολεύονται να προχωρήσουν. Δυσκολεύονται να αποχωριστούν τη σκιά του ιδανικού που η σπιρτάδα αντιλαμβάνεται σαν αντάξιο της και αρπάζουν, ως αποζημίωση γι' αυτή τη δυσκολία, το δικαίωμα να είναι ματαιόδοξοι.
Παρατηρώ, κατά καιρούς, τις περιπτώσεις ανθρώπων με πολύ υψηλό I.Q., καθώς το ονομάζουν, που η εξυπνάδα τους πάει κόντρα σε κάθε ψυχική εξέλιξη. Οι άμυνες τους είναι τόσο ισχυρές, τόσο καλά δεμένες με τα στριφογυρίσματα της οξυδέρκειας, ώστε δεν τις διαπερνάει ούτε μία αχτίδα. Προφυλαγμένοι από τον δαίμονα που τους παρέχει προστασία σε κάθε απόπειρα του κόσμου να τους αλλάξει μυαλά, ζουν κλεισμένοι, αεροστεγώς, στην τελειότητα του εκάστοτε επιχειρήματος, το οποίο, ενώ αναδύεται ταχύτατα προκειμένου ν' αφήσει τους άλλους άναυδους, τελικά αφήνει το ίδιο το υποκείμενο δεμένο χειροπόδαρα. Ο έξυπνος σκέφτεται τόσο έξυπνα ώστε δεν προλαβαίνει να ανασάνει σύμφωνα με το ρυθμό των εξελίξεων, παρά χτυπάει κεραυνοβόλα και βυθίζεται στην αναμονή μιας δυνητικής επαλήθευσης, ήδη συντελεσμένης φαντασιωσικά. Μελετώντας τόσο επίμονα, εκεί, στη φαντασίωση, τη μωρία του κόσμου, η εξυπνάδα δανείζεται πολλά από το ύφος της ξεροκεφαλιάς.
Αυτό το τραύμα της διάψευσης, που τον κάνει συχνά να τρεκλίζει σε ό,τι αφορά τις συναισθηματικές υποθέσεις, είναι περιέργως κάτι του οποίου τον πόνο ο ίδιος δεν συνειδητοποιεί. Όπως όλες οι οπτικές γωνίες, έτσι και η υπερβολική οξύνοια έχει το δικό της τυφλό σημείο, όπου η πρόσβαση παραμένει αδύνατη: η εξυπνάδα δεν μπορεί να δει την πλάτη της καλύτερα καλύτερα απ' ό,τι η ανοησία και, ως προς αυτό, λίγο μετράει αν η ανοησία είναι συνολικά τυφλή. Αφού εδώ, δηλαδή πίσω από την πλάτη του ευφυούς, τα χρόνια περνάνε το ίδιο γρήγορα όσο και πίσω από την πλάτη του βλάκα.
Συναντάει κανείς έξυπνους ανθρώπους για τα καλά παγιδευμένους σ' ένα σχήμα τόσο αιθέριο στη σύλληψη του ώστε εντέλει περνάει για αιώνιο. Δεν γίνεται να το εγκαταλείψει κανείς, δεν μπορεί ο καθένας να 'χει τη μοίρα του Οπενχάιμερ. Απλώς ο έξυπνος επινοεί άλλα ανάλογα σχήματα, όλα γεννημένα από την ομολογημένη αποτελεσματικότητα της ίδιας εφηβικής ευστροφίας που σωρεύονται στο αρχικό θεμέλιο σχηματίζοντας, συν τω χρόνω, πλήρη οχυρωματικά έργα. Κάτω από το βάρος όλου αυτού του τσιμέντου, ο έξυπνος ασφυκτιά.
Και πάλι, η απειλή ασφυξίας όχι μόνο δεν τον συντρίβει αλλά γίνεται μια ακόμη πρόκληση για την εξυπνάδα του.
Στερημένος από την αφέλεια, από την πρόωρα εγκαταλελειμμένη παιδικότητα που κυβερνούσε το βλέμμα του όταν ζητούσε αγάπη χωρίς η ανάγκη του να απαντηθεί, αποφεύγει τις κακοτοπιές της κατανόησης του προφανούς και επιστρατεύει τις πάντα ετοιμοπόλεμες εφεδρίες του νου, μέσω των οποίων εξασφαλίζει τη λειτουργία μηχανισμών κατά κανόνα απορριπτικών. Το να πριονίζεις το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεσαι καταντάει, τότε, ίδιον του καρτεσιανού υποκειμένου.
Το ενδεχόμενο να δεχθεί μιαν άλλη γνώμη αιωρείται μπροστά του ως απειλή διάψευσης της εξυπνάδας του, την οποία πλέον έφτασε να υπηρετεί με όρους αφοσίωσης στον αυτοσκοπό. Εκλαμβάνει σωστά τη δυσαρμονία στη σχέση του με τους άλλους ως συνέπεια της ανοησίας των άλλων, όμως αυτή η ευθυκρισία απωθεί το θαυμασμό αφού της λείπει η γλύκα των ματιών, το άνοιγμα στη θέρμη των χρωμάτων.
Τα μάτια δεν βλέπουνε, τώρα, παρά εκείνο που είναι κρυμμένο μέσα στην εξίσωση εξυπνάδα=καχυποψία. Η συμφιλίωση δεν τα αφορά. Η πρόοδος της επαφής τους με την επικρατούσα ανθρώπινη συνθήκη, που είναι ο συμβιβασμός, τα αφήνει αδιάφορα.
Έτσι ο έξυπνος δεν επιτρέπει να μπει μέσα στο κάστρο του τίποτα, όλες οι εικόνες του φαίνονται μολυσμένες από ηλιθιότητα και απάτη. Οπότε, μαζί με τις φωταψίες του όντως μηδαμινού, αποκλείει και τις στιγμές που το βλέμμα θα λικνιζόταν στην αμφιλύκη.
Από μέσα, από κει όπου βρίσκεται ο ίδιος, το οχυρωματικό έργο μοιάζει μ' ένα υπερβολικά πολύπλοκο και ιδιαίτερα κομψό αρχιτεκτόνημα, μ' ένα σπάνιο δίκτυο λεπτοδουλεμένων αρθρώσεων, όμως, εν προκειμένω δεν βλέπει ότι η τέλεια συναρμολόγηση του Ταζ Μαχάλ έχει συντελεστεί για να εμποδίσει την αποκοπή από την ταριχευμένη νιότη.
Το είδος αυτό του ευφυούς, για το οποίο μιλάω, αρνείται να ενηλικιωθεί, διότι, για να το κάνει, πρέπει να εγκαταλειφθεί στη λειτουργία των αισθήσεων, πάντοτε έτοιμων να εξαπατήσουν, κυρίως δε των συναισθημάτων, τα οποία υποπτεύεται σταθερά σαν προξένους σύγχυσης. Ακόμη και όταν της επιτρέπεις μια διακριτική παρουσία, η συμπόνια βάζει τρικλοποδιές στα μεγάλα ακροβατικά εγχειρήματα.
Από το να καταλαβαίνει τόσα πολλά, ο έξυπνος σκληραίνει μέχρι την απογοήτευση. Προκειμένου να επιβάλλει το Νόμο του Πατέρα, ξεχνάει να διαισθάνεται. Πεισματικά αρνείται να εκπαιδευτεί στη ζυγισμένη υποδοχή της Μητρότητας, η οποία έρχεται, ακροποδητί, από την πίσω πόρτα, με λίγο γλυκό του κουταλιού για χαζούς.
Δεν δέχεται να τον χαϊδέψει η ποίηση των πραγμάτων, λες και αυτό θα τορπίλιζε κάποιο σταθερό και απαρασάλευτο υπόδειγμα ζωής, ελάχιστα αληθινής κατά τα άλλα, απλώς κατάλληλης για τεχνητή αναπαραγωγή μεταξύ εκείνων που πιάνουν πουλιά στον αέρα.
Κοντολογίς, ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει η υπερβολική αυτή οξυδέρκεια είναι η λησμονιά του πως επιβιώνει κανείς ανάμεσα στο ρέον πλήθος, η έμφυτη αντιπάθεια της για τη λαϊκή αγορά και τις εκπτώσεις.
Ο Μπόρχες έγραψε πως ο πατέρας του, "όπως όλοι οι ευφυείς άνθρωποι, ήταν καλόκαρδος". Προφανώς, αυτό ισχύει μόνον θεωρητικά. Δεν είναι όλοι οι ευφυείς αγαθοί στην καρδιά, απεναντίας οι περισσότεροι έχουν αντιληφθεί από νωρίς, χάρη στο πλεονέκτημα τους, ότι οι πάντες πρέπει να θεωρούνται υπεύθυνοι για το έγκλημα της ύπαρξης, κι αυτό τους γεμίζει οργή.
Στη συνέχεια μένουν μ' αυτή την οργή παγιδευμένη στο υπογάστριο, δεδομένου, ακριβώς, ότι η ευγλωττία του νου, έστω και όταν δεν κατοικεί στην ομιλία, τους στερεί από τη σκέψη ότι θα μπορούσαν να τη σωματοποιήσουν. Η ασύγκριτη επιχειρηματολογία τους ταξιδεύει μεταφέροντας όλες τις παρενέργειες της απώθησης του αληθινού ζητήματος, που είναι ο έρως όχι του δώρου αλλά του δωρίζειν. Γι' αυτό η εξυπνάδα, από μόνη της, ουδέποτε γαλήνεψε κανέναν Κέρβερο.
φαινομενικά...αλλά στην ουσία για να καταγραφεί η στιγμιαία διάθεση ή ο στιγμιαίος συνειρμός γράφονται όλα. Επειδή την τελευταία μία ώρα έχω καθίσει τον εαυτό μου στο σκαμνί και εξετάζω, τι είμαι όλο αυτό το διάστημα που γράφω σ᾽αυτό το blog, έβγαλα το πόρισμα, σαν τον πιο αδιάφθορο δικαστή, ότι είμαι μια κλέφτρα. Ότι επιχειρώ να κλέψω αυτό που χρειάζομαι εγώ η ίδια. Πιθανά μάλιστα, κι αυτό είναι το χειρότερο, από μία στερεμένη πηγή. Ναι φίλοι ομολογώ το βαθύ αμάρτημά μου. Είμαι κλέφτρα αισθημάτων.
Κι αφού μ᾽έβαλα πόστα, τώρα τούτο εαυτέ μου και τώρα τ᾽άλλο, αφού μου έσουρα τα εξ αμάξης, κατέληξα, ν᾽αναρωτιέμαι για την τιμωρία...βαριά πρέπει να᾽ναι! Αυτό είναι σίγουρο...
Έχουμε βάλει τους εαυτούς μας κάτω και τους πατάμε ταυτοχρόνως;
Ενδιαφέρον.
Κάποιος δεν θα κοιμηθεί ανάλαφρα πάλι σήμερα...
Εγώ πάντως ξεσκονίζω και ταχτοποιώ μέσα στο σπίτι.
Θα μου πείτε, ξεκίνησες φυσιοθεραπείες, δεν σου είπαν να έχεις τον ώμο ξεκούραστο; Το είπαν οι άνθρωποι.
Αμ, έλα που θα με φάνε οι σκέψεις, αν δεν ξεσκονίσω και λιγουλάκι; Πού το πας αυτό;
GV, φίλε μου, διευκόλυνέ με...μήπως κι εσύ διευκολυνθείς δηλαδή...ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον αυτό το μήνα της Ορχιδέας, if you see my point...ευγενικέ μου άνθρωπε...
Αγαπημένε δεν καταλαβαίνεις
Νιώθω τόσο άρρωστημένα ήρεμη
το δωμάτιο είναι γεμάτο σιωπή
και είναι δύσκολο να αναπνεύσω
πάρε αυτό το ενοχοποιημένο κλουβί του πόνου
κι ελευθέρωσέ με
πάρε αυτό το πανωφόρι της ντροπής
ποτέ δεν μου ανήκε.
Χρειάζομαι να βγω έξω
χρειάζομαι ν᾽αφήσω τον καπνό
γιατί δεν μπορώ να συνεχίσω να ζώ
σ᾽αυτό το ίδιο άρρωστο αστείο
Φαίνεται πως οι ζωές μας
έχουν πάρει ένα διαφορετικό εἴδος δρόμου.
Τώρα που μου έχεις δώσει
το τέλειο δώρο
μου έχεις δώσει το δώρο.
Έχουμε πέσει απ᾽τα ράφια μας
για να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια για τον εαυτό μας
Σωριαστήκαμε απ᾽τα δέντρα μας
και μπορώ σχεδόν
να αισθανθώ τη βροχή να πέφτει
Δεν ξέρεις πόσο όμορφα αισθάνομαι
έτσι ας βγούμε έξω στη βροχή ξανά
ακριβώς όπως λέγαμε πως πάντα θα κάναμε
«Καμμιά πληγή δεν κλείνει για πάντα και κάποιος που σταμάτησε να είναι φίλος δεν υπήρξε ποτέ πραγματικός. Και άμα μπορείς να εξηγήσεις γιατί είσαι φίλος με κάποιον, τότε μάλλον δεν είσαι». Ένας πελάτης τού τόχε πει αυτό ένα βράδυ στο ξενοδοχείο. Και ξέρεις, άμα συναντάς τρυφερότητα εκεί που δεν την περιμένεις, είναι σαν να ανοίγει μια πόρτα και το φως να σκάει τόσο ξαφνικά που μπορεί να σε πετάξει και κάτω. Μαλακώνει η κόλαση τότε, έστω και για λίγο, και λες τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, μα και τίποτα δεν είναι όπως το φανταστήκαμε. Η έκπληξη κρατάει τον κόσμο ορθό, έτσι είναι. Ή έτσι είναι, μάλλον.
http://www.podilates.gr/node/34124
Είν᾽όμορφος ο κόσμος...Πολύ!
Γεμάτος μικρούς Θεούς, μιας τελειότητας μοναδικής...
Ωραίο να τους βλέπεις από μακριά! Αυτοί καθόλου δεν σε βλέπουν. Ήσουν απλά αν πλησίασες καμμιά φορά ένας συντελεστής της τελειότητάς τους...Κι όταν είδαν ό,τι δεν ήσουν παρά ένας αμαρτωλός, δεν ταίριαξες μ᾽αυτήν την τελειότητα...
Πώς να σταθούμε εμείς οι αμαρτωλοί; Πώς ν᾽αγαπήσουμε χωρίς ν᾽αγαπηθούμε;
Ας χτίσουμε λοιπόν το μετερίζι της απομόνωσής μας, φτιάχνοντας μιαν αλυσίδα από Τέλη.
Τέλος σ᾽αυτό, Τέλος σ᾽εκείνο, Τέλος στο άλλο...Τεράστια δουλειά να θέσεις τόσα Τέλη...Δεν σου μένει χρόνος να θέσεις καμμιάν Αρχή...
Τ Ε Λ Ο Σ λοιπόν. Τι χρώμα να᾽χει αυτό το τέλος; Τώρα το μαύρο.
ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΘΕΟΙ...
Έλειπε ο διευθυντής. Με τις συναδέλφους πήραμε από τον Σκλαβενίτη λακέρδα, ρέγγα καπνιστή και πιπεριές Φλωρίνης (για την δροσιά της αλμύρας!). Τα συνόδεψε η ρακί της πεθεράς μου, «είναι πολύ καλή! Του αδελφού μου!»
Είπαμε πολλά. Πολύ πολύ πέρα από τα υπΕρεσιακά.
Λέω κι εγώ τώρα ακούγοντας την Όλγα να λέει στην Ευσταθία «σας αγαπάω»
- Γειά σου Θεά
Το βράδυ, …. Μπορεί να σου πώ άλλα !
μαύρισε η πλάση..
επεσήμανα αλλά δεν με πρόσεξες...
Η Αφροδίτη σε αντίθεση με τον Ουρανό (πλανήτης των αλλαγών και των ανατροπών) σου, γιατί του Κριού είναι ο Ουρανός για κάμποσο διάστημα, όχι παίξε γέλασε, ως το 2019 παρακαλώ ...
και για να συγχρονιστούμε με το τι σημαίνει Ουρανός στον Κριό ετοιμαστείτε...και Αφροδίτη υποτάξου...
NOW!!!!
Καραμελένια τι σκοτάδια είν' αυτά;
Requiem for romance...
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=JF9uz3EGSok#t=3
Κι όμως "ζουν ανάμεσά μας"...
Καθώς είμαι βυθισμένη, ανάμεσα σε διάφορα που κάνω από χτες, στον μαέστρο, έχω περιέλθει σε ένα είδος μέθης (το οινόπνευμα δεν είναι απαραίτητο)...κι επειδή δεν πρέπει να καταχρώμαι το χώρο των Rock n’ Roll Bikers με το δικό μου ροκ, ήθελα να μοιραστώ και μάλιστα επειγόντως
ΑΥΤΟ!
Λατρεύω τον τρόπο που τραγουδάει αυτός ο άνθρωπος...
ξεκινάει η εισαγωγή του τραγουδιού,
αυτός παίζει την κιθάρα του μαζί με τα άλλα όργανα.
Λίγο πριν αρχίσει να τραγουδά σταματά και συσπειρώνεται μέσα του...Ίσως σπάει κάθε δεσμό με το περιβάλλον. Τα μάτια του μισοκλείνουν και μπορεί κανείς να δει πως κοιτάνε μέσα του και μόνο.
Κι αρχίζει η απύθμενη φωνή και είναι αυτός ο πόνος των χαμένων εραστών και μόνο αυτός.
Να βράσει κανείς το ηλίθιο ντεκόρ του στούντιο κι όλο το κιτς, αρτιφισιέλ, μαρίν λαϊκ, λαϊκίστικο μοτίβο από πίσω του, μαζί με τα σαχλά του χρώματα.
Δίπλα του υπάρχει η Πίτσα Παπαδοπούλου. Τον κοιτά συνέχεια, σαν Θεό τον κοιτά...Τον κοιτά και όλο της το είναι του λέει “εσύ κουμαντάρεις"...
Σίγουρα τ᾽αυτιά τους είναι σε απόλυτη εναρμόνιση κι όταν έρχεται η ώρα του ρεφραίν, ακουμπάει τη φωνή της πάνω στη δική του. Δεν χάνει καν τις αναπνοές του. Δεν χάνει καν τον πόνο του. Όλη πάνω του.
Απ᾽τα πιο όμορφα ντουέτα που έχω δει στη ζωή μου.
Συνήθως κοιτιώνται οι τραγουδιστές των ντουέτων. Ο τυφλός Μποτσέλι αγγίζεται με τους συντραγουδιστές του. Εδώ όχι. Ο μαέστρος στέκεται μόνος, κλειδωμένος στον ψυχισμό του. Η Παπαδοπούλου, άλλη μεγάλη μαστόρισσα κι αυτή, εδώ υποτάσσεται και τον ακολουθεί. Υποτάσσει τη δική της μαεστρία στη δική του...
Κι αν αυτά τα τραγούδια δεν είναι σπουδαία...σπουδαία τα κάνουν οι τρομακτικές σε τελειότητα ερμηνείες...Ένας Μητροπάνος είχε αυτό το χάρισμα να κάνει σπουδαία μέτρια τραγούδια...Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλούς...
Full Screen για καλύτερη απόλαυση του φοβερού tacking.
Αυτό στη ῾στραβή ρόδα῾κι όσα συζητήσαμε εκ του σύνεγγυς για τις τρέχουσες αλλά και μελλοντικές προθέσεις του σύμπαντος, αλλά και την κοινή μας αγάπη για μια ζεστή κούπα τσάϊ με γάλα... ...
κι αυτό για την Πιπεριά, μήπως και τ᾽αγαπήσει πιο λιτό και τραγουδισμένο από τη φίλη της την Καραμελένια εν πλήρη συγκινήσει...
με την αγάπη μου γιατί δεν περιφρονούν την εν εκστρατεία φίλη τους κι αντέχουν να έρχονται για κάμποσες ώρες στο χώρο της που είναι ανάστατος και πληθωρικός...και της χαρίζουν τις ωραίες γυναικείες τους συντροφιές...
ευχαριστώ κορίτσια...
να χαιρόμαστε τα ποδήλατά μας όσες μπορούμε, εγώ φευ άλλες δεκαπέντε μέρες καραντίνα λὀγω παράτασης των θεραπειών, αλλά και του πόνου...δεν βαριέστε ένας ώμος είναι μόνο... υπάρχουν πολύ χειρότερα...
αλλά σιγά μην κλάψουμε...σιγά μην φοβηθούμε...
Το μεν τραγούδι γλυκαίνει ακόμα και την πιο καυτερή πιπεριά, η δε απαγγελία είναι μοναδική - η νέα σου φιλενάδα μάλλον γλίτωσε την ακτινολόγηση!!!!
Χρόνια τώρα με φωνάζει από μακριά
κι ούτε ξέρω πως αντέχω και δε βρίζω
να τη βλέπω ν' αρμενίζει στ' ανοιχτά
κι εγώ έτσι στα ρηχά να πλατσουρίζω.
Χρόνια τώρα με φωνάζει από μακριά
και με βλέπει σκεπτικό και κουρασμένο
και μου λέει έλα δοκίμασε άλλη μια,
εσένα ονειρεύομαι κι εσένα περιμένω.
Κι ακόμα μια φορά
πως θα τη φτάσω ελπίζω.
Η αγάπη ορμάει μπροστά
κι εγώ πίσω τρικλίζω.
Πέφτω κι αυτή γελά
μα εγώ πονάω και βρίζω
και πάω να σηκωθώ ξανά.
Κι ακόμα μια φορά
λέω θα της τραγουδήσω
τραγούδια τρυφερά
κι αρχίζω να γρυλίζω.
Φαλτσάρω και γελά
και σταματώ και βρίζω
και πάω να της το πω ξανά.
Κι όταν καμιά φορά
στέκει και την αγγίζω
μου λέει είμαι φωτιά
μα μοναχά δροσίζω.
Κι άμα καώ γελά
μα εγώ πονάω και βρίζω
και πάω να γιατρευτώ ξανά.
http://www.youtube.com/watch?v=jzRtfXWh9JE
My dubious,
my merrily playful mate in witty and joyful sarcasm and irony
my fun, my extreme,
my clever,
my sensitive,
my rude,
my poet,
my maker,
my stubborn and unbearably selfish,
my serious,
my honest,
my drunkard,
my comrade,
my colleague,
my teacher,
my student,
my MAN,
my friend,
my unfulfilled dream,
how come you, being up in the skies, earlier than me,
always first to do things,
always in a hurry,
always leaving the rest of us behind,
you, oh, you, nameless,
me, still down here,
struggling with everything you thought as petty,
everything you thought, I never should get involved with...
how do you feel about me these nasty days of degradation?
I can’t look into the green seas of your eyes...
I’m so ashamed to have betrayed you so terribly...
so ashamed, darling, to have betrayed our cause on earth...
But cheating bastard, you did it first...
God knows how many empty bottles next to your breathless body...
Hate your shaky hands...
hate your sharp tongue....
hate your veins pumping on your broad poetic forehead...
hate your being inside me still
hate you’re always dead present, even now, here!
hate you’re dead alive in me!
dead alive in my work
dead alive in my thoughts
dead alive in every single action of mine
the tools we made together, stupid, dead man...
still handling them and calling them the same names we gave them together...
your filthy nails,
filled with ink and water colours from creating the Elements
never cautious with things of this kind, darling...
two different socks on your beautiful feet,
in those funny, brown, laced, old fashioned leather shoes,
so well polished, but with drops of glue,
my sweet careless...I’ll fix them, don’t worry...
my silly, oh so silly...
what am I doing?
Send me a sign, darling,
pull me out of this, my beloved saviour...
Oh, you only know, how to make me creative again...
Breathe in me as you always have...Create me...Shape me once again, darling...
I lost my old shape...Can’t find my new one...
Oh, come to bed, darling, and ease my sleep...my dreams...my breath...
spread your words upon me...spread your skillful hands, your spirit...
Stop starring from up there,
you silent and merciless,
hidden behind the trembling stars...a coward like all the rest!
It can’t be!
The unicorn is still in the garden,
standing like mad on it’s two feet, against the skies,
neighing out your name in total despair...
David, oh, David, David, David, David...David...
Keep holding on...
won’t do you any good my friend...κακά τ᾽αστέρια δεν είπαμε;
στον Georgevr...
...κι ό,τι ζήσαμε μεσ᾽τη νύχτα αυτή, ξημερώνει με στάχτες στον αέρα...
..στραβή ρόδα...αγαπημένη μου Κάτε...
πήρα και Hojicha, μολονότι ο ομοιοπαθητικός φαρμακοποιός είπε όχι πράσινα τσάγια...
Έλα να πειραματιστούμε με την Ταρώ...με κυνηγάει ο Πύργος άσχημα τελευταία...Είμαι χωρίς Μάϊντα και ποδήλατο και διάφορα άλλα χωρίς που τα παλεύω...έλα να βάλουμε μια λίστα από resolutions για τη χρονιά του Αλόγου. Τι θα κάνω το φίδι σε μια χρονιά που θα καλπάζει, εγώ, η έρπουσα μετ᾽ ελικοειδών κινήσεων προς επιβίωσιν;
Μου έκαναν δώρο αντίκες κάρτες Ταρώ...Μαθαίνω τα σύμβολα και πειραματίζομαι. Παλεύω με τον Ouspensky...Έλα να πειραματιστώ πάνω σου...
Έχω και παλιά κανονική τράπουλα με φιγούρες εξαιρετικής αισθητικής, ο Ρήγας μπαστούνι είναι πολύ έλεγκαντ...εκεί είμαι καλή...η psychic φύση μου εκεί κάνει ασύληπτες αναγνώσεις των συνδυασμών, με την τσιγγάνικη μέθοδο. Τα βλέπω όλα να πάρει...πιάτο πάνω στο τραπέζι μου...ποιός, πού, πότε, γιατί και πώς...
επίσης αγόρασα καινούργιο σκουπόξυλο, που πέρνει και κάμερα πάνω του, για την επερχόμενη Πανσέληνο. Λέω να κατευθυνθούμε προς Πελοπόννησο να απολαύσουμε τα δάση της ή όσα έχουν μείνει απ᾽τις φωτιές...Δεν ξέρω αν ενδιαφέρεται η Πιπεριά να την μυήσουμε στα μυστήριά μας της νύχτας...
Επίσης η βραδυά απόψε είναι καθαρά Lynyrd Skynyrd, αφού πήγα στον δεύτερο Ορθοπαιδικό και μου είπε λίγο ως πολύ να τελειώσω τις φυσιοθεραπείες, αλλά όχι παράτασή τους, όπως έλεγε ο φυσιοθεραπευτής και να κάνω ήπια άσκηση...όπως ποδηλατάκι και ξανά ποδηλατάκι, αλλά όχι και 200 χιλιόμετρα...moderately he said...no surgery yet. We’ll try not to! Αν δεν μπορώ να κουνήσω το χέρι μου τότε το συζητάμε!
Νομίζω ότι όλοι οι ορθοπαιδικοί της γης θαρρούν πως είμαι διαθέσιμη για πειράματα! Δεν παίζω παληκάρια...Αποσύρομαι κάθε παιγνίου...Έχω καλύτερα να κάνω...και τον πόνο θα τον αντέξω...Νάταν κι ο μόνος θα᾽ταν καλά!!! Τι Κεφαλλωνίτισσα είμαι; Συνώνυμη του πείσματος. Μέγαιρα. Όχι παίζουμε!
και για να μην είμαι αγενής για την τιμή που έκανε ο retarded_crew στο σαλονάκι μας με το υπέροχο animation film Paperman, του ευχόμαστε απο καρδιάς να υγιαίνει αυτός κι όσοι αγαπά...η ζωή του να είναι στρωμένη με χαρά και αγάπη αληθινή, έτσι που να την αναγνωρίζει ακόπιαστα, απλά και όμορφα...και του στέλνουμε και μια αγκαλιά ρόδα, να τα χαρίσει εκεί που αγαπά μεθαύριο που οι ερωτευμένοι της μιας μέρας γιορτάζουν...
και να του πούμε πως πασχίσαμε να κάνουμε το μικρό ποντικάκι να ξαναπεί το μηχανικό του I love you, αλλά κρίμα τις μπαταρίες... αυτό νέκρωσε οριστικά... πάει στην ανακύκλωση...
Άκου Β. σερβίρω κι εγώ τσαγάκι γιαπωνέζικο...
Όζου, Μιζογκούσι, Όσιμα...μεγάλοι έρωτες κινηματογραφικοί...τ᾽ασπρόμαυρά τους μαγικά...κι οι καημοί τους ακόμα πιο μαγικοί κι ανθρώπινοι ταυτόχρονα...
...there was a father...
Τη νύχτα δοκίμασα το Hojicha. Έντονη καπνιστή γεύση. Πικρή. Λίγο θυμαρίσιο μέσα με ανακούφισε. Μάλλον το άφησα πιο πολύ απ᾽ό,τι έπρεπε στο νερό...μαζί με πέταλα καλέντουλας (ωραίο αντιφλεγμονώδες) μου φτιάξανε τη διάθεση στο ξενύχτι μου...καλημέρα Κάτε μου...
Καλημέρα αγαπημένοι ΟΛΟΙ ΜΟΥ...
Georgevr, ελπίζω να σε ζέστανε η καθημερινή οικογενειακή ατμόσφαιρα του τραγουδιού, που σου χάρισα, έχει μια μελαγχολία, αλλά και μια γλύκα...
στον υπολογιστή της δουλειάς έχουν μπλοκάρει το youtube .
θα το δω το βράδυ στο σπίτι. Όπως και να ‘χει, σ’ ευχαριστώ που μ’ έχεις στο νου σου.
Παρατηρώ τελευταία, να κατατίθενται στην τράπεζα, πέρα από τα συναισθηματικά, αστρολογικά γραμμάτια, πάντα με την γνωστή ευγένεια και φιλοξενία (σαλονάκι, τσαγάκι συνοδευόμενο με τα σχετικά και όμορφη μουσικούλα!).
Με εξιτάρουν, δεν τα κατέχω και … παρακολουθώ σαν χαζός
----- το είδα
Με ζέστανε, με γλύκανε
Ας τραγουδήσω…
ο γείτονάς μου μού δίνει το κλειδί του σπιτιού του
όταν φεύγει για διακοπές.
ταΐζω τις γάτες του
ποτίζω τα λουλούδια και το
γρασίδι του.
βάζω την αλληλογραφία του σε μια τακτοποιημένη στοίβα
πάνω στην τραπεζαρία του.
είμαι ο ίδιος άνθρωπος άραγε που
πριν από 15 χρόνια
σχεδίαζε ν' ανατινάξει την πόλη του Λος Άντζελες;
κλειδώνω την πόρτα του.
βαδίζω στην είσοδο
στέκομαι
χασομεράω μια στιγμή
στο ηλιοβασίλεμα και σκέφτομαι,
υπάρχει ακόμα καιρός,
υπάρχει ακόμα καιρός για μια
επιστροφή.
ποτέ δεν ταίριαξα εξάλλου
μ' αυτούς τους άλλους.
βαδίζω στο πεζοδρόμιο
προς το σπίτι μου
προσέχοντας
να μην πατήσω
καμιά λακκούβα.
ο γέρο – αναρχικός ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ
Αιώνες τώρα, καλέ μας, δικέ μας georgerv,
οι γυναίκες που άφησαν μόνες οι άνδρες τους,
οι γυναίκες που αγαπούν χωρίς επιστροφή,
οι γυναίκες που προδίνονται απ᾽τον έρωτά τους,
όλες οι ανικανοποίητες γυναίκες,
όλες οι βασανισμένες γυναίκες, που το κορμί και η ψυχή τους ήταν γεμάτα μόλωπες, κατέφυγαν στους κόσμους της μαγείας...
πήγαν σε μάγισσες,
γίναν μάγισσες,
κάηκαν στην πυρά...
χόρευαν γυμνές κάτω απ᾽τα ολόγιομα φεγγάρια...
πλανήθηκαν πάνω στη σκούπα τους, που το πρωΐ καθάριζε τα κατώφλια τους και τις νύχτες μετατρεπόταν σε όχημα ελευθερίας και τις οδηγούσε στο σκοτεινό μυστήριο ανάμεσα στ᾽άστρα και τα ολόγιομα φεγγάρια...
άφησαν τη μαγεία να θεριέψει μέσα τους, γιατί έξω τους ο κόσμος δεν είχε τίποτε ΜΑΓΙΚΟ να τους χαρίσει...
κι αυτό δεν άφησε καμμιά γυναίκα αλώβητη...
μακάριες όσες αποδέχτηκαν τους ρόλους που τους έταξε η ανθρωπότητα...
αλλά μακάριες εξ ίσου κι αυτές που δεν τον δέχτηκαν...
να είσαι βέβαιος πως στην μαγεία κατέφυγαν όλες,
την μαγεία γύρευαν στα μάτια και στα χείλη και στα χέρια του συντρόφου τους...
με τη μαγεία των βρεφών και των παιδιών τους τράφηκαν κι άντεξαν...
με τη μαγεία της δημιουργίας καθημερινότητας μέθυσαν κι άντεξαν...
αυτό κάνανε έρωτα όταν στέγνωσαν τα κρεβάτια της θερμής νιότης τους...
αυτή τη μαγεία ποτέ δεν έπρεπε ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ κανείς ΠΟΤΕ να τους στερήσει...
πόσα σώματα, πόσες ψυχές στις πραγματικές πυρές, αλλά και στις άλλες τις πυρές των δογμάτων και του καθωσπρέπει... τραγικά θυσιαστήρια...
ΑΥΤΗ έπρεπε να τα ελευθερώσει όλα...
ΑΥΤΗ έπρεπε να χαρίσει σε όλα την ελπίδα των αληθινών στιγμών...
αυτή...
Η ΜΑΓΙΣΣΑ...
πώς να σταματήσει να είναι ΜΑΓΙΣΣΑ...
η τράπουλα, η κούπα του καφέ με τα σχέδια του ντελβέ, οι μανδραγόρες που φυτεύει στο μπαξέ της κι όταν τους ξεριζώνει ουρλιάζουν, τα μαντζούνια της αγάπης, η χολή του θυμού της προδοσίας που ματώνει τα μαχαίρια της σφαγής του προδότη, ο παράφορος έρωτας, ο ίδιος ο παρθενικός κρίνος που γονιμοποιεί με τους μοσχομυρωδάτους στήμονές του τις Παρθένες, όλα αυτά δεν ήταν και δεν είναι παρά εργαλεία...
Μέδουσα, Μήδεια, Σαπφώ, Λαΐδα, Ιππολύτη, Πηνελόπη, Ήρα, Άρτεμις, Δήμητρα, Περσεφόνη, Θεοδώρα, Κασσιανή, Μαρία Μαγδαληνή, Παρθένος Μαρία, Θεομήτωρ, τελειωμό δεν έχει ο κόσμος αυτός με τις αλλόκοτες γυναίκες, εδώ, αλλού, παντού ... με τα ίδια ή και μ᾽άλλα ονόματα, αλλά με ίδιους ρόλους...
Κάθε γυναίκα που έρχεται στον κόσμο, μια σκυτάλη κρατάει, που έρχεται χέρι με χέρι απ᾽όλες αυτές τις αρχαίες γυναίκες...
Γιατί εγώ να προδώσω αυτή τη σκυταλοδρομία;
Ποια είμαι για να το κάνω;
Που φυτέψατε στα αγόρια σας την ανάγκη της αναγνώρισης, της φιλοδοξίας
… και μας μπλέξατε σε τρεχαλητά ατελείωτα και ατέρμονες αγώνες κατάκτησης …
… να βρούμε ξανά τι ;
Όλο τον κόσμο κι αν ερεθίζαμε, ο ίδιος μας ο εαυτός να μας κυνηγούσε, η αγκαλιά, τ’ οχυρό μας … μας πρόσμενε. Κι ένα φιλί στο μάγουλο μας βάπτιζε.
Δεν φοβόμασταν τίποτα, γιατί είχαμε εσένα
Μάνα!
Καμμιά μας δεν θα πάψει να είναι μάνα...με ή χωρίς παιδιά!
Τώρα σε είδα.
Έχεις φύγει.
Τώρα έχεις φύγει.
Όχι πριν.
Τώρα.
Τώρα δεν έχω τίποτα από σένα.
Τώρα ήρθε η σειρά ΕΚΕΙΝΗΣ
Τώρα φεύγω ΚΑΙ εγώ.
Τώρα δεν υπάρχει κανείς για να με κρατήσει.
Τώρα το δωμάτιο είναι άδειο κι απ᾽τους δυό μας.
Έχω ήδη βγει στο δρόμο.
Είναι σκοτεινά, μα δεν πειράζει.
Δεν είναι ασφυκτικά εκεί στον σκοτεινό και άδειο δρόμο.
Εκεί είναι πια το δωμάτιό μου.
Αδέξιο το ΑΝΤΙΟ της περασμένης βδομάδας
διφορούμενο, γεμάτο κακία.
Τι θλίψη για το χαμένο χρόνο.
Τρίζουν τα κόκκαλα του Προυστ
που μας μύησε στην αναζήτησή του.
Εγώ εδώ θα μείνω. Ριζωμένη. Ακίνητη.
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ καλύτερη απο ΕΚΕΙΝΗ.
Στην κάμαρά μου λοιπόν, με το τσάϊ μου, τα βιβλία μου, τα ποδήλατά μου...
κι ΕΚΕΙΝΟΝ δίπλα μου...
σωπαίνω, αλλά δεν ξηλώνω τίποτα από όσα με τόσο κόπο και πόνο έχω ράψει!
Προυστ ΕΙΜΑΙ καλή μαθήτρια!
Κι ΟΥΦ πέρασαν και τα ερωτικά - και καλά - πανηγύρια των Βαλεντίνων, οπότε μπορώ να βάλω αυτά στο πικάπ του σαλονιού μας...αρχίζοντας απ᾽την γοτθική αγαπημένη (το διόρθωσα! άμα είναι νυσταγμένος ο άνθρωπος γράφει όσα μ του ᾽ρχεται στο μυαλό το νυσταγμένο!) μου...
...don’t change your hair for me...
...you’re my favourite work of art...
...you make me smile with my heart...
Κάτσε καλά Καραμελένια, δεν χάθηκε ο κόσμος για ένα κωλοπαγωτό (και με ποδηλάτες;).
Όταν θα είναι καλά ο κύριος Ώμος πήγαινε όπου θες, ακόμα και με την wicca.
Αυτό ακούω τώρα. Δικό σου.
Χρυσέ μου πας γυρεύοντας...Να᾽χεις χάρη που αν και θυμωμένη μαζί σου στα συγχωρώ όλα...κι όταν λέω όλα εννοώ ΟΛΑ. μμμμ! (το γνωστό θυμωμένο και καλά μμμμ!). Αν δεν πάω για παγωτό με ποδηλάτες με ποιούς θα πάω...
Γιατι καλέ του θύμωσες του ανθρώπου;;
http://www.youtube.com/watch?v=Unzn_gn1vfA
Η φλέβα στον κρόταφό μου
φιδάκι σε ελικοειδή κίνηση
που πάει να κρυφτεί
μεσ᾽τα μαλλιά μου.
Η φλέβα στο μέτωπό μου
ρυάκι που κελαρίζει
ως το δεξί μου φρύδι
κι εκχύνεται πίσω του
θολώνοντας την όραση συχνά.
Οι δικές σου;
λίγο τσάϊ;
ανθισμένη μυγδαλιά από κήπο φίλου (κλεμμένη φωτογραφία δηλαδή)
ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΒΟΛΤΑΡΙΖΟΝΤΕΣ ΜΕΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΟΥ ΥΠΟ ΤΑΣ ΖΩΟΠΟΙΟΥΣ ΑΚΤΙΝΑΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΗΜΕΡΑΝ...
Βλέπω κάτι τύπους που ανεβαίνουν αγγομαχώντας με το ποδήλατό τους την 3ης Σεπτεμβρίου! Ούπσι νταίηζυς...
...κάψε ό,τι πρέπει να καεί...
όσο εσείς βολταρίζετε στους ήλιους εγώ βολταρίζω σε ένα σωρό εσώκλειστες διαδικασίες και αναμοχλεύσεις κι ανακατωσούρες και ησυχασμούς και κανακέματα και χάδια και καλοπιάσματα...βράστε όρυζα για κάθε περίσταση...ήταν πάντα ωφέλιμα από κάθε άποψη...
προς αντικατάσταση του διπλοποσταρίσματος και υπέρ της συνέχειας των ειρμών αποστέλω τη θερμή μου αγάπη προς κάθε Όνο και όχι μόνο τον Σαιξπηρικό των Ονείρων των Θερινών μου Νυκτών...
...πόσο εγωιστική και κτητική είναι αυτή η σχέση με τον κ. Ώμο.
Με ρώτησες φίλε αν θέλω; Ε, λοιπόν δεν θέλω τέτοιες φρικτές ιδιοκτησίες...Αρρώστησες κύριε; Να σε φροντίσουμε, να σε χαϊδέψουμε, να σε κάνουμε ό,τι πρέπει να σε κάνουμε. Όχι όμως κι έτσι! Όλα κι όλα. Όλα έχουν όρια. Τα έχετε ξεπεράσει Κύριε προ πολλού. Τι σας έπιασε αλήθεια απ᾽το μήνα Σεπτέμβριο με τόση παραξενιά, μωρέ; Κανείς δεν σας αντέχει Κύριε!
Ειλικρινά απ᾽το παραθυρό μου βλέπω ένα και δύο και τρία και τέσσερα ποδήλατα που όταν μεγαλώσουν θα γίνουν λεβέντικα για χάρη του Πειραιά (καλά παραφρονώ συστηματικά). Κι ένα ηλεκτρικό ανάμεσώ τους...Πού πάτε μανδάμ με το ηλεκτρικό;
Τελικά η 3ης Σεπτεμβρίου μάλλον θεωρείται δύσκολος ανηφορικός δρόμος έτσι που τους βλέπω όλους να αγκομαχούν...
κ. Ώμε ληβ δε (σ παχύ))ητ αουτ οφ μη αλόουν μωρέ!
Έχετε χαιρετίσματα απ᾽τον Dodgy, που τζαμάρει με τον Λου Ρηντ...Ain’t it a perfect day?????