Μια μικρή τράπεζα όπου θα κατατίθενται τα αισθήματά μας με όποιο μέσο μας είναι αρεστό και ταιριάζει στην κάθε αναγκαιότητα των στιγμών μας. Μια συλλογικότητα αισθημάτων λοιπόν, γιατί η σιωπή και η άβυσσός της στην ξένωση μας ταξιδεύει...
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
...πως γινεται από τη μια να επικαλείσαι την αποψη της δ.α. πανα στο συγκεκριμενο θεμα και από την αλλα να μη σε ενδιαφερει τι είναι η δ.α. και με ποιους συνεργάζεται ? συμφωνω ότι είναι τραγικο το γεγονος ,αλλα πολλοι προσπαθουν να το εκμεταλευτουν προς δικο τους οφελος και αυτό είναι που με ενοχλεί...
Διαφορετικές λέξεις, παρόμοια συναισθήματα. Γιατί το συναίσθημα δεν γνωρίζει από γλώσσες!
Μετά από πολυήμερες βροχές επιτέλους είδαμε τον ήλιο. Τον περίμενα τόσο αυτόν τον ήλιο που δεν πρόλαβα να ανοίξω τα μάτια μου και βρέθηκα επάνω στο ποδήλατο να κάνω πετάλι με έναν απαράμιλλο ενθουσιασμό. Με ένα ακουστικό και μουσικούλα χαμηλά όπως συμβούλευαν σε άλλο νήμα ήταν ακόμη πιο όμορφα από ό,τι συνήθως. Και όσο περνούσε η ώρα τόσο περισσότετο χαιρόμουν κι ενώ έλεγα πως θα πάω σιγά, τα πόδια μου παρασύρονταν και πήγαινα πιο γρήγορα.
Ο αέρας μας έκανε τη ζωή λίγο δύσκολη, αλλά δεν μας ένοιαζε, το πολύ πολύ να μας πάρει έλεγα στη δίκυκλη παρεούλα μου.
Αισθάνομαι την πιο γλυκιά κούραση και ταυτόχρονα τόσο υπερήφανη που έκανα αυτή τη βόλτα χωρίς να διστάσω να ξεπεράσω τα συνηθισμένα μου χιλιόμετρα. Και εις άλλα με αντίστοιχο ενθουσιασμό.
Bonus soundtrack
Να έχετε μια όμορφη Κυριακή
Bonus soundtrack
Να έχετε μια όμορφη Κυριακή
Με τέτοιο !!! bonus !!! θα έχουμε πολλές όμορφες Κυριακές και όχι μόνο!!!
Ευχαριστώ!!!
ο Morfeas με το κείμενό του με έκανε αν θυμηθώ έναν Γερμανό τραγουδιστή που άκουγα παλιά και έπεσα στο συγκεκριμένο τραγούδι. Όταν το άκουγα αυτό ήμουν τρελά ερωτευμένος με μια κοπέλα και αυτή μαζί μου και μάλιστα συγκατοικούσαμε. Μετά από κάποιο διάστημα που ήμασταν μαζί με κυρίευσε αυτή η έντονη επιθυμία να έρθω να ζήσω σε αυτό το χάος που λέγεται Ελλάδα. Λίγες εβδομάδες πριν την αναχώρησή μου μου είπε, ποτέ δεν μου ζήτησες να έρθω μαζί σου. Εγώ της απάντησα ότι αυτό το ταξίδι θα ήταν δικό μου και μόνο δικό μου....
[Τι κρίμα να χωρίζουν ερωτευμένοι άνθρωποι! Φοβερή σπατάλη! Τι να λέει άραγε αυτό το τραγούδι; Θα ήθελα να ξέρω, αλλά δεν ξέρω γερμανικά δυστυχώς! Ίσως αν θέλεις μας το παρουσιάσεις σαν ποίημα σε άλλο ποστάρισμα, όπως έχω κάνει εγώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις;]
TERRA TREMA-ΜΥΡΤΟΣ ΚΕΦΑΛΛΩΝΙΑ
Ο Φλογοκρύπτης... Μια ανάγνωση τα ξημερώματα της Δευτέρας...ξεκινώντας τη νέα βδομάδα...ας είναι καλή για όλους μας, αλλά περισσότερο για τους Κεφαλλωνίτες και τους Θιακούς. Η καρδιά μου είναι μαζί τους.
...και ίσως ακούσουν τον Φλογοκρύπτη, αλλά διαβάσουν κι ό,τι άλλο τους ενδιαφέρει σ’ αυτή την γωνίτσα των ποδηλατ-ισσ-ών...έχει ζεστή σούπα βελουτέ από πράσα, γλυκοπατάτα και σέλινο, κρέμα σόγιας, τρίματα από τυρί στίλτον και κράκερς βρώμης...Κρασί ημίγλυκο απ’ τα Μεσόγεια της Αττικής Γης και μια κόκκινη νεραγκούλα για τρυφεράδα...
Αλλά πάνω απ’ όλα και σίγουρα, έχει πολύ, μα πάρα πολύ αγάπη...μεγάλο βάζο, απύθμενο, που όταν την πάρετε με το χρυσό κουτάλι σας, προσέξτε μην πέσει μέσα. Θα το χάσετε...
[Θεέ μου, τι κάνω μέσα στη νύχτα; Και να πεις οι μέρες μου είναι χαρούμενες, για να βρίσκω το κουράγιο να κάνω αυτά τη νύχτα; Δεν θα το’λεγα!]
Καθώς προσπαθώ να καθαρίσω τη σκέψη μου κι εγώ, αυτό το κείμενο του diopan, η ομολογία ενός άνδρα, με κάνει σε συνδυασμό με ένα σωρό εμπειρίες δικές μου ή και άλλων, αλλά και την προσπάθειά μου να καταλάβω τον ανδρικό ρόλο στη σχέση των δύο φύλλων σε συνάρτηση με τον γυναικείο, που τις πιο πολλές φορές είναι ρόλος φυγής, ειδικά πάνω στην καλύτερη φάση των σχέσεων...και φτάνω στο συμπέρασμα ότι εμείς οι γυναίκες, που πικραινόμαστε απ’ τις απώλειες των ανδρών, γιατί δεν κάθονται μαζί μας, συχνότερα, όταν οι σχέσεις βρίσκονται στα καλύτερά τους, θα έπρεπε να τους ευγνωμονούμε.
Θα έπρεπε να τους ευγνωμονούμε και να τους συλλογιζόμαστε με τεράστια αγάπη, γιατί δεν άφησαν τη φθορά να αρχίσει να έρπει μέσα στη σχέση. Τη φθορά της βόλεψης. Τη φθορά της τριβής. Τη φθορά της μετεξέλιξης. Να τους ευγνωμονούμε γιατί η σχέση μας μαζί τους παρέμεινε μέσα μας ζωντανή σαν ένας μεγάλος έρωτας ή μια μεγάλη αγάπη, που στα καλύτερά της παρατήσαμε και βάλαμε στα εκκρεμή της ζωής μας...Στα ανοιχτά κι ατελείωτα της ζωής μας...
Εσείς οι άντρες οι ταξιδευτές. Εσείς οι άντρες ο στρατός της κυψέλης που συγκεντρώνετε τις πρώτες ύλες και τις ακουμπάτε στα πόδια των βασιλισσών για να γίνει το μέλι...Των βασιλισσών που δεν βγαίνουν έξω απ’ τα δωμάτιά τους...Εκεί ζευγαρώνουν, εκεί γεννούν, εκεί παράγουν...Των βασιλισσών που όλος ο κόσμος τους είναι να φτιάχνουν τα πάντα γύρω από μια κηρύθρα...
Αυτές είναι οι σκέψεις ενός πρωϊνού Τρίτης, λίγο θλιμένης, οι σκέψεις γι’ αυτή την τεράστια ανάγκη της βόλεψης σε ένα ρόλο, αλλά και της άλλης ανάγκης της αβολεψιάς σ’ έναν ρόλο...
Οι μέλισσες συγκεντρώνουν τις πρώτες ύλες και τις ακουμπάτε στα πόδια των βασιλισσών για να γίνει το μέλι..., οι κηφήνες τρώνε απ’ τα έτοιμα κι αράζουν.
Όταν έρθει η ώρα της αναπαραγωγής…
η βασίλισσα αφήνει το μελίσσι και πετά με ταχύτητα προς τα πάνω…
οι κηφήνες ακολουθούν…
στο δρόμο τα "παίζουν"…
εκτός από έναν…
που φτάνει την βασίλισσα…
κάνει έρωτα μαζί της…
και αμέσως μετά πεθαίνει!
Μια εκπληκτική, αλλιώτικη αλλά υπαρκτή, κοινωνία!
Κουβάλησα σε δυό τσάντες CD διάφορα απ’ τη συλλογή μου, εδώ που μένω, τώρα (σιγά-σιγά κουβαλώ τον παλιό μου κόσμο στον νέο μου). Ανάμεσά τους μια πολύ αγαπημένη συλλογή τραγουδιών με την Barbara Sukova (την LOLA του Rainer Werner Fassbinder) και το Schönberg Ensemble, σε lieder των Robert Schumman και Franz Schubert.
ΕΔΩ το Im Dorfe του Schubert, αφιερωμένο ειδικά στους γερμανοθρεμμένους συνποδηλάτες μου, όπως ο diopan, αλλά και η φίλη μου η μεγαλειώδης και Γοτθική Πιπεριά, αλλά και η καταπληκτική
Κωστάντζα κι όσους άλλους αγνοώ...
Die Winterreise No. 17 (Im Dorfe)
ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ
Τα σκυλιά αλυχτούν
και καταπονούν τις αλυσίδες τους.
Οι άνθρωποι κοιμούνται
και το χωριό ξεκουράζεται.
Τι όνειρα έχουν;
Τι χαρούμενες ευδαιμονίες
του καλού ή του κακού
κατά πώς οι ψυχές τους;
Αλλά στο φως του πρωϊνού
οι θησαυροί έχουν όλοι χαθεί.
Τότε τι;
Είχαν την πληρότητά τους,
όμως μάταια έλπισαν, πως τα όνειρά τους θα ήσαν αληθινά.
Αλυχτήστε μακρόσυρτα, αλυχτήστε δυνατά
γενναίοι μου φύλακες.
Ο κόσμος κοιμάται
αλλά δεν με ησυχάζει!
Τα όνειρά μου κατέληξαν σε δάκρυα.
Γιατί να χρονοτριβώ εδώ;
καλημέρα φίλοι...
...ροαγυαλ με εφτιαξες ,εχω αδυναμια σ αυτά τα τυρια ,εννοω αυτά που εχουν μυκητες και μυριζουν εντονα ,καμαμπερ ,μπρι ,ροκ φορ ,γκοργκοντζολα ,μπλου στιλτον ,σαιντ αουμπεν κ.λ.π. ...
Τελικά μπορεί γι' αυτό να μας σημαδεύουν τόσο οι ανεκπλήρωτοι έρωτες. Γιατί δεν πρόλαβε η πραγματικότητα να χαλάσει τις προσδοκίες μας, το συναίσθημα έμεινε αγνό στην ανώτερη σφαίρα στην οποία ανήκει, ανεπηρέαστο. =)
Και αφού η οικοδέσποινα μας προσέφερε το γεύμα, ας φέρω κι εγώ σαν καλή καλεσμένη κάτι για γλυκό*.
*για την οικοδέσποινα έχω άλλα μπισκοτάκια με αλεύρι ντίνκελ
Βροχή και σήμερα ξανά...
Κι ερχόμαστε λοιπόν πάλι στον καιρό της γιαγιάς μου, που οι έρωτες ήταν σημάδια ανεξίτηλα κι ανομολόγητα κι ο γάμος, δηλαδή η συμπόρευση στη ζωή, μια σύμβαση.
Κι εγώ λέω πως η ατολμία μας έχει γονατίσει, όπως σ’ όλα, έτσι και στον έρωτα και το μοίρασμα της ζωής, γιατί αυτό είναι ο γάμος στην ουσία. Μια τυπική διευθέτηση της ουσίας που είναι το μοίρασμα της ζωής και των ευθυνών της, όπως και των απολαύσεών της.
Ζούμε τον αιώνα των μόνων-μονών κι έρημων όμως. Γιατί κακά τα ψέματα είναι τεράστιο σκόρπισμα το πέρα-δώθε ανάμεσα σε πολλούς συντρόφους...Στην ουσία είναι αδυναμία να δώσει κανείς και να πάρει ουσιαστικά και βαθιά.
Κοινώς φίλοι μου ΚΑΚΟ ΠΡΑΓΜΑ Ο ΦΟΒΟΣ. Ακόμα όμως χειρότερο η ΔΕΙΛΙΑ! Γιατί για την ΠΡΟΔΟΣΙΑ δεν το συζητάμε. Εκεί είναι ο πλήρης όλεθρος.
πλησιάζεις στον πάτο του βαρελιού ….και την απελευθέρωση!
ά... μην ξεχάσεις, δύο σταγόνες ροδόνερο από πάνω
Τρώγοντας τα γλυκάκια της Σιραγιούκι (εντάξει έβαλα πέντε κιλάκια τελευταία, δεν βαριέσαι!) διαβάζω τώρα μια και είναι μέρα των Γερμανών του Γκαίτε από τα Maximen und Reflexionen το εξής:
Ὁ ἄνθρωπος, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν κυριαρχία ποὺ ἀσκεῖ ἐπάνω του τὸ πάθος, εἶναι δέσμιος καὶ ὁρισμένων ἄλλων καταστάσεων. Ὅποιος δὲν τὶς ἀναγνωρίζει ἤ δὲν προσπαθεῖ νὰ τὶς μεταπλάσει σὲ ἀγάπη εἶναι καταδικασμένος νᾶ δυστυχήσει.
Η μνήμη φταίει για την αγάπη για το θυμό για όλα!
Θεέ μου, γράφαμε ταυτόχρονα. Μαγικό!
Πες μου ότι αγαπάς κι εσύ ό,τι έχει να κάνει με τα τριαντάφυλλα...
πολύ αγαπημένος τόπος...εκεί κάθονται όλα...και το ροδόνερο εκεί θα κάτσει κι αυτό. Βυθίζομαι πάραυτα!
...κι άλλο του Γκαίτε:
Ὅταν ἀντιστρατεύεται κανείς κάτι σημαντικό εἶναι σὰν νὰ χτυπάει ἀναμμένα κάρβουνα: αὐτά σκορπίζονται ἐδῶ κι ἐκεῖ πυροδοτώντας πράγματα ποὺ διαφορετικά θὰ εἶχαν μείνει ἀνέπαφα.
Ἡλικία τῆς γλαυκῆς θύμησης
Ἐλαιῶνες κι ἀμπέλια μακριὰ ὡς τὴ θάλασσα
Κόκκινες ψαρόβαρκες μακριὰ ὡς τὴ θύμηση
Ἔλυτρα χρυσὰ τοῦ Αὐγούστου στὸν μεσημεριάτικο ὕπνο
Μὲ φύκια ἢ ὄστρακα. Κι ἐκεῖνο τὸ σκάφος
Φρεσκοβγαλμένο, πράσινο, ποὺ διαβάζεις ἀκόμη
στὴν εἰρήνη τὸν κόλπου τῶν νερῶν ἔχει ὁ Θεός.
Περάσανε τὰ χρόνια φύλλα ἢ βότσαλα
Θυμᾶμαι τὰ παιδόπουλα τοὺς ναῦτες ποὺ ἔφευγαν
Βάφοντας τὰ πανιὰ σὰν τὴν καρδιά τους
Τραγουδοῦσαν τὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα.
Κι εἶχαν ζωγραφιστοὺς βοριάδες μὲς στὰ στήθια.
Τί γύρευα ὅταν ἔφτασες βαμμένη ἀπ᾿ τὴν ἀνατολὴ τὸν ἥλιου
Μὲ τὴν ἡλικία τῆς θάλασσας στὰ μάτια
Καὶ μὲ τὴν ὑγεία τὸν ἥλιου στὸ κορμὶ - τί γύρευα
Βαθιὰ στὶς θαλασσοσπηλιὲς μὲς στὰ εὐρύχωρα ὄνειρα
Ὅπου ἄφριζε τὰ αἰσθήματά του ὁ ἄνεμος;
Ἄγνωστος καὶ γλαυκὸς χαράζοντας στὰ στήθια μου
τὸ πελαγίσιο του ἔμβλημα.
Μὲ τὴν ἄμμο στὰ δάχτυλα ἔκλεινα τὰ δάχτυλα
Μὲ τὴν ἄμμο στὰ μάτια ἔσφιγγα τὰ δάχτυλα
Ἦταν ἡ ὀδύνη
Θυμᾶμαι ἦταν Ἀπρίλης ὅταν ἔνιωθα πρώτη
φορᾶ τὸ ἀνθρώπινο βάρος σου.
Τὸ ἀνθρώπινο σῶμα σου πηλὸ κι ἁμαρτία
Ὅπως τὴν πρώτη μέρα μας στὴ γῆ.
Γιόρταζαν οἱ ἀμαρυλλίδες - Μὰ θυμᾶμαι πόνεσες
Ἤτανε μία βαθιὰ δαγκωματιὰ στὰ χείλια
Μία βαθιὰ νυχιὰ στὸ δέρμα κατὰ κεῖ ποὺ
χαράζεται παντοτινὰ ὁ χρόνος.
Σ᾿ ἄφησα τότες
Καὶ μία βουερὴ πνοὴ σήκωσε τ᾿ ἄσπρα σπίτια
Τ᾿ ἄσπρα αἰσθήματα φρεσκοπλυμένα ἐπάνω
Στὸν οὐρανὸ ποὺ φώτιζε μ᾿ ἕνα μειδίαμα.
Τώρα θά ῾χω σιμά μου ἕνα λαγήνι ἀθάνατο νερό
Θά ῾χω ἕνα σχῆμα λευτεριᾶς ἀνέμου ποὺ κλονίζει
Κι ἐκεῖνα τὰ χέρια σου ὅπου θὰ τυραννιέται ὁ ἔρωτας
Κι ἐκεῖνο τὸ κοχύλι σου ὅπου θ᾿ ἀντηχεῖ τὸ Αἰγαῖο.
(Προσανατολισμοί) ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
προτιμώ...
αντί για φλογερά τριαντάφυλλα,
ένα τέτοιο κοχύλι να σου πρόσφερα!
Αυτή χαρούμενη θα ήταν και με το κοχύλι, αρκεί να της το έδινες...Γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αγαπά τη θάλασσα κι ό,τι ήσυχο κι όμορφο είναι απ’ αυτήν.
Καλημέρα! Γίνε γενναίος georgerv και χάρισε ό,τι αγαπάς και θες...μόνο έτσι.
...γιατί μ’ αγάπησες στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο,
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκαν το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμα, μόνο
γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν...
Της Μαρίας Πολυδούρη του Νότη Μαυρουδή, από τη Μάγδα Πένσου.
το διάβασα σε άλλο νήμα, σε άλλον τόπο, μου αποκάλυψε, με ζέστανε, το έκλεψα και το καταθέτω:
"...Δεν είναι δικό σου το λάθος, μαμά, δεν είναι ούτε δικό μου, όχι, δε θέλω να πεθάνεις, όχι δε θέλω να σ'αφήσω, δεν υπάρχουν δύο τρόποι να πεις αντίο, λες αντίο σημαίνει ν' αρχίσεις να μην ασχολείσαι πια με τα ρούχα μου, ν' αρχίσεις να μη με ακούς όταν τραγουδάω, να μη με ντοπάρεις με λόγια προτρεπτικά, που εσύ μόνο ξέρεις να βρίσκεις για να μου ξαναδίνεις κουράγιο, δεν υπάρχεις παρά μόνο εσύ στον κόσμο, μαμά, που πιστεύεις σε μένα... Για να πεις αντίο, αρχίζεις λέγοντας την αλήθεια, λέγοντας ότι ο μπαμπάς κι εσύ δεν ήσασταν ο κόσμος, ότι αυτά που μας λέγατε για τον κόσμο δεν ήταν παρά στο κεφάλι σας, και αυτό που θέλατε, πάση θυσία, να πιστέψετε εσείς οι ίδιοι, για να μην ξεσπάσετε σε λυγμούς. Αρχίζεις λέγοντας ότι ο κόσμος, ο αληθινός κόσμος δεν είναι ωραίος κι ότι μέσα σ' αυτόν εσύ, ο πρώτος μου δυνατός έρωτας, δε θα μπορέσεις ποτέ να γίνεις ούτε άντρας μου, ούτε γυναίκα μου, ούτε υπηρέτρια, ούτε μέλλον μου, ότι δεν θα μπορέσεις καν να κρατήσεις τις υποσχέσεις που μου έδωσες, ότι αυτά που μου υποσχέθηκες, που με άφησες να ονειρευτώ και να υποψιαστώ, τα υποσχέθηκες αβασάνιστα, γιατί το ήξερες ότι θα ερχόταν μια στιγμή όπου όλα θα παραγράφονταν, νάτην, ήρθε... Ακόμη και για το πέταγμα της ηδονής επέτρεψες στον εαυτό σου να υποσχεθεί και να αναγγείλει: "Και τότε, μικρές μου, εκείνη τη στιγμή η γυναίκα βγαίνει από το σώμα της, βλέπει τα έλατα, τους χείμαρρους, τους πιο αιχμηρούς πάγους, είναι νύχτα κι ωστόσο ο ήλιος είναι εκτυφλωτικός", και τα λοιπά και τα λοιπά, δε θα συνέλθω ποτέ απ’ αυτό. Έπρεπε να μας πεις πρώτα ότι, αν θέλαμε να συνεχίσουμε να φιλιόμαστε το ίδιο ειλικρινά, το ίδιο υπέροχα, όπως όταν μας φιλούσες εσύ βράδυ και πρωί, έπρεπε να ψάξουμε πολύ, μακριά για χρόνια, να υποστούμε πολλές δοκιμασίες και ότι κινδυνεύαμε να μη βρούμε ποτέ παρά μητριές και πατριούς, σαν αυτούς που κρύβονται πίσω απ’ τον κορμό κάθε δέντρου στο δάσος, που μ' αυτό μας φοβέριζες όταν ήμαστε παιδιά, στρογγυλεύοντας το στόμα σου. "Και τότε..." έλεγες εσύ. Και τότε; Και τότε μαμά; Τι έγινε; Ξέχασες τη συνέχεια; Τώρα όμως τα παιδιά, την ξέρουν τη συνέχεια. Την είδαν, την έμαθαν με δικά τους έξοδα. Και μπορούν να σας τη διηγηθούν τη συνέχεια, και πως το παραμύθι με τις νεράιδες γίνεται εφιάλτης, και πως υπάρχει εξαπάτηση στην ιστορία και πως, για να χαρίσετε στα παιδιά δεκαπέντε χρόνια ευτυχίας, τους ετοιμάζετε πενήντα χρόνια γεμάτα χτυπήματα και απογοητεύσεις… Δεν ήταν αυτό, δεν έπρεπε να κάνεις έτσι. (...) Ακόμη και ο λύκος δεν είναι - ή δεν είναι πια - όπως μας το λέγατε... Είναι ένας φτωχός, μαδημένος λύκος, που τα γεγονότα τον έχουν ξεπεράσει, κανείς δεν τον φοβάται πια, τον συναντάς κάθε μέρα στο δρόμο χωρίς καν να τον βλέπεις, τελείωσε, δεν είναι παρά η σκιά του εαυτού του, οι άνθρωποι επινόησαν πιο τρομακτικές υπάρξεις, δε χρησιμεύει πια παρά στους διεστραμμένους και τους δυστυχισμένους, σ'αυτούς που πάσχουν από έλλειψη δυνατών συγκινήσεων, που τον μαζεύουν, τον ανεβάζουν πάνω τους για μια βραδιά και τον νανουρίζουν προσπαθώντας να ζωντανέψουν μια παλιά αίσθηση."
'Οι νύχτες μου είναι πιο όμορφες απ' τις μέρες σας' - Ραφαέλ Μπιγιεντού
http://www.λέσχη.gr/forum/showthread.php?326-%CE%91%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%AC%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1&p=120126&viewfull=1#post120126
...κι αυτή μάθαινε μαζί σου να είναι μάνα...Αλλά τι κόσμο μας άνοιξες, εκτός του κειμένου που είναι θαυμάσιο...τι κόσμο μας άνοιξες που δεν γνωρίζαμε, γεμάτο νέα παιδιά που διαβάζουν...είδα και τον Μορφέα μέσα νομίζω, κάπου διάβασα τη λέξη Vale, αλλά μπορεί να είναι τυχαίο...GEORGERV σε βρίσκω σε πολύ καλή φόρμα παρ’ όλα τα υποτονικά που μας ευαγγελίζεσαι! Χμ!
Βασίλης Δημητρίου ο συνθέτης κι όχι Νότης Μαυρουδής. Νότης Μαυρουδής στην κιθάρα (γριά παράξενη που μπερδεύεις τα πράγματα!) και για να γελάσουμε λίγο ή ακόμα για να δούμε τι εστί αγγλικός αυτοσαρκασμός, ο Πρίγκηπας Κάρολος γίνηκε κάποια στιγμή 60 χρόνων και το γιόρτασε μ’ ένα τσούρμο κωμικούς που μεταξύ αστείου και σοβαρού του σούρνουν τα εξ αμάξης και σ’ αυτόν και στο σόϊ του...Δεν μπορώ να μεταφράσω κι έτσι τ’ αφήνω σ’ όσους μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται...Οικοδεσπότης φυσικά ο Τζων Γκλήζ.
The show...
and its finale!!!
ε, αυτό θα μείνει κενό...δεν θέλω να γράψω κάτι...έχω πια βγάλει ό,τι μπορούσα κι έπρεπε να βγάλω...καλό ξημέρωμα που έρχεται ωσονούπω, α, μαγειρεύω με το νυχερινό μου ρεύμα (αυτά κάνουμε εμείς οι νοικοκυρές σε καιρούς κρίσης) πιπεριές χρωματιστές γεμιστές, μμμ! ίσως φωτό, όταν είναι έτοιμες...για το μπουφεδάκι...κι όποιον έρθει...
το χιούμορ (απολογούμε για το από πάνω, που διπλοποστάρησα κι όλας και τώρα το μαζεύω γράφοντας αυτό το απολογητικό) έρχεται να αμβλύνει ένα ισχυρό mellow κύμα που με κατέλαβε και με καταλαμβάνει...
το παθαίνεις στην ηλικία που είμαι...μην το θεωρείται αστείο (εξού και το κοινό μου με τον Πρίγκηπα κι όσα του σέρνουν, ένα Ρόγιαλ στοιχείο το έχω μέσα μου, το ψώνιο! ίσως από πολύ πολύ μακρυνό, έως αρχαίο πρόγονο, μάλλον από Κεφαλλωνιά μεριά, Οδυσσέα τον λέγανε νομίζω;;;Αυτός που του πήρε κάτι αιώνες περιπλάνησης για να γυρίσει στο πραγματικό του σπίτι;;;)...
το έβλεπα, λέω (για να μην χάνεται ο ειρμός με το μπλα μπλά των παρενθέσεων) αυτό το super mellow feeling σ’ ένα ζευγάρι φίλων στην Αγγλία, που ήταν τότε στην ηλικία μου και δεν το πίστευα...
Με φιλοξενούσαν σπίτι τους και τους έβλεπα το πρωΐ που σηκωνόμασταν όλο mellow και ατέρμονο γούτσου-γούτσου (δεύτερος γάμος και για τους δυό) κι έλεγα, γμτ γιατί εγώ όχι;;; Θέλω κι εγώ έτσι...
Τότε στα τριάντα μου ήμουν με μπόλικα συναισθηματικά upsets (πάλι; ναι πάλι!) και πολύ ερωτευμένη, σχεδόν κεραυνόπληκτη, αλλά φευ με απέλπιδα τρόπο, με άλλον και πολύ παντρεμένη μ’ εναν άντρα που είμασταν σε κρίση (πάλι; θα ρωτήσει κανείς. πάλι! θα απαντήσω εγώ. σάματις ήταν και η μόνη φορά; countless θα πω σε άπταιστα αγγλικα! μπορώ να γράψω διατριβή, δοκτορά σ’ αυτό!)
Τώρα όμως έχω πεισμώσει...ο δαίμονας μέσα μου έχει μπει και μου λέει...αυτό είναι διαολοαλλοιώτικο, από ο,τιδήποτε άλλο...κι εδώ ερχόμαστε στο νήμα του Μορφέα, που τελευταία το εδώ και το εκεί πάνε λίγο μία σου και μία μου...Μ’ αρέσει αυτό το μία σου και μία μου, αλλά όχι για πάντα...σαν ένα στάδιο μόνο...μετά τι;
Κι εδώ έρχεται το χάος πάλι! Και μοιάζει να διερευνώ πόσο ωραίο και πόσο οδυνηρό μπορεί να είναι αυτό το περιδίνισμα στο χάος. Πάλι; Πάλι! Και πάλι! Και πάλι!
Κι εδώ έρχεται η σύνδεση με το νήμα του Μορφέα...Μπορεί κανείς να είναι σ’ αυτή την κατάσταση και να το βιώνει ως Βουδιστής μοναχός μέσα στο ζεν; Εν τάξει ένα ται-τσι το έχω ξεκινήσει (αύριο το δεύτερο μάθημα), αλλά το ζεν μακράν εμού προς το παρόν...
Oh go the hell with it!...total hell λέω εγώ...και περιδινούμαι στο χάος του total, absolutely entire mellow...αλλά δεν το λέω, για να μη χαλάσει...το παραχώνω μέσα στις παρενθέσεις κι ό,τι άλλο επιγραμματικό και εξ απαλλών ονύχων...
Λέω, αυτό είναι το επιφανειακό στίγμα...γιατί στην ουσία το εν τω βάθει εντελώς απύθμενο και ανέκφραστο...
Smoke and Oakum, στην ναυτική γλώσσα, που σημαίνει sail furiously away...sail away folks...Όρτσα τα πανιά δηλαδή...
Πάλι; Ναι πάλι! Και πάλι! Και πάλι! Και πάλι!
Αυτό το τριπλοποστάρισμα τελικά μου έβγαλε το λάδι! Απ’ τον ύπνο ήμουνα όταν έγραφα μου φαίνεται εκείνη τη διόρθωση κι εκείνο το αγγλοσαξωνικό χιούμορ...ξύπνησε και το καναρίνι και τιτιβίζει να πάρει και το’χω σκεπασμένο, αλλά αυτό σε εγρήγορση κατά τα χούγια του σπιτιού...απαπά...πάω να βάλω τάξη...
έχω γράψει το προηγούμενο ποστ και πάω να μαγειρεύω...κι ακούω. Ακούω!
Ακαθόριστες κραυγές απ’ το κλιμακοστάσιο. Στήνω τ’ αυτί μου προσεκτικά και πιάνω τη φράση ανάμεσα στα ακατάληπτα, το σπίτι μου, το κομπιούτερ μου, η δουλειά μου!!! Βγαίνω στην είσοδο της πολυκατοικίας, όπου οι κραυγές.
Βλέπω αγαπημένη συγκάτοικο πεσμένη κάτω με τον αστράγαλο στραμμένο σχεδόν 180 μοίρες. Καίγεται το σπίτι μου, μου λέει κι έχω σπάσει το πόδι μου καθώς προσπαθούσα να σβήσω τη φωτιά με νερό...
Η Πυροσβεστική σε τέλεια ετοιμότητα εντός χρόνου μηδέν, ίσως και λιγότερο, βάζει ήδη τις κάνουλες απ’τις σκάλες προς τα πάνω στους τελευταίους ορόφους που μένει η γυναίκα. Έχουν ήδη καλέσει το 166, το καλώ κι εγώ εκείνη την ώρα. Τώρα 6.11, μία ώρα μετά, η γυναίκα είναι ακόμη κάτω και περιμένει. Εγώ ανέβηκα σπίτι, γιατί έχουν ανοίξει κι έχει γεμίσει καπνό η ατμόσφαιρα, πράγμα που με έκανε να δυσφορήσω. Είναι ακόμη εκεί.
Και για την εμπειρία. Η γυναίκα είχε μόλις τελειώσει τη δουλειά της στο κομπιούτερ. Μένει μόνη. Άναψε το αιρκοντίσιον να ζεσταθεί (δεν έχουμε κεντρική θέρμανση) και την τηλεόραση να χαλαρώσει. Ανεφλέγη το αιρκοντίσιον και δεν μπόρεσε να σταματήσει την καταστροφή.
Ρώτησα τον πυροσβέστη που ήταν μαζί μας, τι κάνει κανείς σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Μόνο πυροσβεστήρας σώζει την κατάσταση. Όχι νερό. Πάω να εξοπλιστώ πρωΐ-πρωΐ μετά απ’ αυτό. Σκεφτείτε και πράξτε ανάλογα...
Συναισθήματα;
Δεν είναι τυχαίο. Δίπλα της είμασταν δυο γυναίκες, που είμαστε σαν κι αυτήν και είμασταν όρθιες όπως αυτή. Απ’ τις φωνές που έμπηξε πεταχτήκαμε έξω και μείναμε μαζί της όσο χρειάστηκε. Κάποια στιγμή ήρθε ο γιός της. Οι υπόλοιποι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και τώρα που σας γράφω...Η κρίση και η αναστολή της λειτουργίας των κεντρικών θερμάνσεων, έχει ωθήσει σε χρήση μέσων θέρμανσης, που ίσως η μακράς διάρκειας χρήση τα στρεσάρει στην περίπτωσή της ή στις γνωστές περιπτώσεις άλλων (βλέπε θερμάστρες, μαγγάλια και τα τοιαύτα) φτάνουν τα όριά τους και μας δημιουργούν καταστροφές από μέτριες έως ανεπανόρθωτες. Ή κι εμείς ίσως δεν είμαστε απόλυτα έτοιμοι γι’ αυτό. Τις προάλλες με πήρε, όντας κατάκοπη ο ύπνος με μια σόμπα αλογόνου που υπερθερμάνθηκε, άρχισαν να μυρίζουν τα καλώδια κι ευτυχώς το πνευμόνι μου με ξύπνησε μ’ έναν βήχα φοβερό. Την έβγαλα στο μπαλκόνι, γιατί ο χώρος είχε ήδη μιαν οσμή τρισάθλια και την πέταξα στα σκουπίδια, χωρίς δεύτερη σκέψη. Επειδή η ΔΕΗ κάνει τραγικές επιλογές στις μεθόδους να μας “ΑΡΜΕΓΕΙ” μετρώντας το ρεύμα κάθε τέσσερις μήνες κι όχι κάθε μήνα ως όφειλε, χρεώνει κατά συνέπεια τις κιλοβατώρες από ένα όριο και μετά με άθλιο τρόπο, όλοι σκεφτόμαστε τη χρήση των κλιματιστικών με πολύ φειδώ. Κι έτσι καταφεύγουμε σε ποικίλες λύσεις, το κάθε σπίτι ανάλογα με τις ανάγκες του. Να σκεφτεί κανείς, ότι η πολυκατοικία που ζω στο παρελθόν είχε εγκαταστήσει ένα υπέροχο σύστημα θέρμανσης, επενδύοντας εξαιρετικά στην εγκατάσταση ειδικού θερμοστάτη που θα επέτρεπε την 24ωρη χρήση, όπου όντως είχαμε πετύχει εξαιρετική θέρμανση με λιγότερα χρήματα στο πετρέλαιο τότε. Μετά βάλαμε φυσικό αέριο και ήταν όλα τέλεια. Πριν τρία χρόνια νέκρωσε αυτή η λειτουργία. Κανείς δεν είχε λεφτά να πληρώνει ούτε το φυσικό αέριο. Χρωστούσαμε και πληρώναμε με δόσεις. Πληρώνουμε ένα χρόνο και κάτι τώρα τις δόσεις κι ακόμα λίγο έχουμε, αλλά κεντρική θέρμανση κανείς δεν θέλει να λειτουργήσει. Τα κοινόχρηστά μας δεν ξεπερνούν τα 30 ευρώ αυτή τη στιγμή και υπάρχουν σπίτια που χρωστάνε κάμποσους μήνες απλήρωτους.
Τι σας γράφω...θα συνέλθω...πρέπει!
Χρειάζομαι έναν γιγάντιο καφέ με μπόλικα γλυκαντικά μέσα, απ’ αυτόν που μ’ αρέσει να πίνω τελευταία, με μπόλικο γάλα, χτυπημένο και κρεμώδη, αλλά όχι πριν τους δω όλους να φεύγουν κάτω απ’ το παράθυρό μου...
Ω, να είσαστε όλοι γεροί κι ευτυχείς, απ’ την καρδιά μου...ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!
κι όσο σας γράφω τώρα 6.47 έχουν όλοι φύγει...Πάω για τον καφέ...
έπλυνα τα χέρια μου τόσες φορές..ακόμα μυρίζουν καμμένο...την ξέρω αυτή την οσμή απ’ τον καιρό που είχε καεί και το δικό μου σπίτι...είκοσι μέρες μαζεύαμε καπνισμένα πράγματα, τα πλέναμε, τα συσκευάζαμε, για να φύγουν σε κλειστό διαμέρισμα στην πολυκατοικία μας και να ξαναμπούν οι ίδιοι μάστοροι που το είχαν παραδώσει σένιο έξι μήνες πριν και να το συνεφέρουν, χρόνος εκτέλεσης του έργου, τρεις μήνες...
Φίλοι, κάτι τέτοια ξημερώματα σ’ εσάς ακουμπάω...το κοτσφύφι (ναι έχουμε και τέτοιο εδώ στην άγρια πόλη μας) άδει ευτυχές καθώς η μέρα ανοίγει διάπλατα τα παραθύρια της...
Επειδή θίγεις θέματα ασφάλειας έναντι ζωής, θεωρώ επείγον να πω δυό πράγματα:
Η αγορά και (μακριά από μας) χρήση πυροσβεστήρα είναι αρκετά περίπλοκη υπόθεση. Θα πρέπει το υλικό κατάσβεσης να σε προστατεύει από ηλεκτροπληξία, να είναι οικολογικό, ο πυροσβεστήρας να είναι πιστοποιημένος και να συντηρείται, με το ανάλογο κόστος, κάθε χρόνο, αλλιώς όταν θα πρέπει να δουλέψει, δεν θα δουλέψει. Να είναι αρκετά μεγάλος για να φτάσει – και άρα βαρύς. Να ξέρεις τη χρήση του, από πού απασφαλίζει, πώς λειτουργεί, από τι απόσταση και σε ποιο μέρος της φωτιάς ρίχνουμε το υλικό κατάσβεσης κλπ. Το σημαντικότερο; Μια προσπάθεια κατάσβεσης, ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙ ΣΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΗΣ.
Και μια και οι δικές μας εμπειρίες βοηθούν στην καλύτερη κατανόηση, να ρωτήσω:
Αν τα ευαίσθητα πνευμόνια σου, δεν σε είχαν ξυπνήσει, και η ηλεκτρική σόμπα έβαζε φωτιά, ο πυροσβεστήρας που ακριβώς θα βοηθούσε;
Διερευνώντας τα γενεσιουργά αίτια:
Η οικονομική κρίση με ταυτόχρονη αύξηση της τιμής σε πετρέλαιο – αέριο, έχει οδηγήσει σε εκρηκτική άνοδο την χρήση ηλεκτρικών θερμαντικών συσκευών: κλιματισμό, ηλεκτρικά καλοριφέρ, πάνελ, αερόθερμα, ηλεκτρικές σόμπες κλπ. Η οικονομική δυσχέρεια, οδήγησε σε αγορά φτηνών, αλλά δυστυχώς επικίνδυνων τέτοιων συσκευών.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι:
η ηλεκτρική εγκατάσταση και υποδομή των περισσότερων σπιτιών (δυστυχώς και των νεότερων) έχει κατασκευαστεί για την λειτουργία χαμηλής κατανάλωσης ηλεκτρικών συσκευών ή το πολύ για την ολιγόλεπτη λειτουργία των ενεργοβόρων (σεσουάρ, ηλεκτρική σκούπα, βραστήρας κλπ.). Δεν αναφέρομαι σε θερμοσίφωνα, κουζίνα, ηλεκτρικό πλυντήριο, όπου γι’ αυτά θα πρέπει να υπάρχει ιδιαίτερη πρόβλεψη στην εγκατάσταση.
Όλη η παραπάνω ηλεκτρική εγκατάσταση και υποδομή, θα πρέπει να προστατεύεται με κατάλληλες ασφάλειες, διακόπτες και ρελέ διαφυγής στον ηλεκτρικό πίνακα.
Οι ηλεκτρικές θερμαντικές συσκευές που μπήκαν σε λειτουργία στα σπίτια, καταστρατηγούν στην πλειοψηφία τους τις προβλέψεις της ηλεκτρικής εγκατάστασης, με αποτέλεσμα να αρχίζουν παρεμβάσεις πάνω της (μεγάλωμα ασφαλειών στον πίνακα, πλαστικά κακής ποιότητας πολύμπριζα, κακές μπαλαντέζες, γήρανση των καλωδίων της εγκατάστασης από την έντονη και πάνω από τις προδιαγραφές τους χρήση κλπ.) αυξάνοντας τον κίνδυνο για πυρκαγιά και ηλεκτροπληξία.
Θεωρώ δηλαδή ότι, είναι απαράδεκτο να έπιασε φωτιά η εσωτερική μονάδα του κλιματιστικού (μια μονάδα χαμηλής κατανάλωσης - η μεγάλης κατανάλωσης είναι η εξωτερική μονάδα) και δεν έπεσε εγκαίρως η αντίστοιχη ασφάλεια (η φωτιά προήλθε προφανώς από βραχυκύκλωμα στο κλιματιστικό - ή στο καλώδιο για το κλιματιστικό και έπιασε φωτιά η κουρτίνα;)
Συνιστώ:
Να καλέσεις φίλο σου καλό ηλεκτρολόγο (εγώ δεν είμαι!), κατά προτίμηση των ΤΕΙ ή του Πολυτεχνείου, να επιθεωρήσει την ηλεκτρική σου εγκατάσταση, τις πρίζες που συνήθως χρησιμοποιείς για την λειτουργία των θερμαντικών συσκευών αλλά και τις συσκευές και να σου εξηγήσει (θα καταλάβεις σίγουρα) πως το όλο πράγμα δουλεύει και τι κινδύνους εμπεριέχει.
Τελειώνοντας να πώ ότι, ένα καλό inverter κλιματιστικό, τον χειμώνα δουλεύει ποιο οικονομικά από το καλοκαίρι, γιατί δουλεύει εν μέρει σαν αντλία θερμότητας. Μάλιστα είναι από τις οικονομικότερες στην κατανάλωση ηλεκτρικές θερμαντικές συσκευές, μετά από τις καθαυτού αντλίες θερμότητας και τα πολύ καλά (άρα, όχι όλα) πάνελ υπερύθρων.
Σ’ ευχαριστώ για όσα γράφεις. Πολύ γρήγορα, γιατί πρέπει να φύγω...θα ρωτήσω όλα για τους πυροσβεστήρες, όπως τα θέτεις κι άλλα που μου έχουν πει κατά καιρούς...Δεν είσαι ηλεκτρολόγος, αλλά άριστα ενημερωμένος. Θα προσπαθήσω κι εγώ...Να έχεις την καλύτερη μέρα του κόσμου για το σεντόνι που έκατσες και μου έγραψες...Πάω στο τάϊ-τσι μου με τις φίλες μου τώρα...ωραία μέρα με ήλιο εδώ...σκάει πάνω στο κρεβάτι μου υπέροχα, μου έχει φτιάξει το κέφι κι ο Dodgy τραγουδάει σαν τρελός. Η Μάϊντα λόγω διαφόρων δυσκολιών εδώ, στο σπίτι του πατέρα της. Μόνη μου...χωρίς τη φιλενάδα μου στο σπίτι...ούτε ένα γαβ δηλαδή!
.
.
.
πήγα να σου δημιουργήσω μια συντομία στο ψευδώνυμο και τα θαλάσσωσα. Το διόρθωσα τώρα. Υποθέτω GV τα αρχικά...
Δείτε αυτό κι αν δεν σας ανασηκωθεί το δέρμα στη σπονδυλική σας στήλη απ’ το έντονο ρίγος τότε αναρωτηθείτε για τα αισθητήριά σας...
Στο μεταξύ στο Πακιστάν...
Δείτε αυτό κι αν δεν σας ανασηκωθεί το δέρμα στη σπονδυλική σας στήλη απ’ το έντονο ρίγος τότε αναρωτηθείτε για τα αισθητήριά σας...
Στο μεταξύ στο Πακιστάν...
Δείτε αυτό κι αν δεν σας ανασηκωθεί το δέρμα στη σπονδυλική σας στήλη απ’ το έντονο ρίγος τότε αναρωτηθείτε για τα αισθητήριά σας...
Στο μεταξύ στο Πακιστάν...
και λίγο βουντού τώρα πριν κοιμηθούμε...
Πώς να κάνω τη Μάϊντα να κάνει ακριβώς το ίδιο;;;
Σχόλιο της Μάϊντας επί του θέματος, όταν της έκανα κρούση:
Στην αρχή είχε το κλασσικό σοβαρό και αυστηρό της ύφος: Τι είπατε;;;Ποδήλατο;;;
Μετά ξέσπασε σε ξέφρενο γέλιο νομίζοντας ότι χαριτολογώ: Χάάάάάάαχαχαχαχά! Ας γελάσω!
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη...
Σε καλώ και δεν απαντάς, έχεις μέηλ με το δικό μου τηλέφωνο επίσης. Άντε να βασιστεί κανείς σε Κριό...Ανεμοδούρα περίπτωση!!! Γι’ αυτό γελάει και το σκυλί με την παραφροσύνη του Κριού γελάει...
ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΑΝΓΚΟ
Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα tango
κι ένα άγγιγμά σου κάτω από το τραπέζι
Αδιάφορα τριγύρω μου να κοιτώ
Στο γυμνό λαιμό μου το χέρι σου να παίζει
Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια βραδιά
για ρομαντικές φιγούρες πάνω στην πίστα
Να παραμερίζουν όλοι από τη φωτιά
που θα στέλνει το κορμί μας στο πρίμα βίστα
Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια ζημιά
που θα κάνει άνω κάτω την λογική σου
θέλει τρέλα η ζωή μας και νοστιμιά
άμα θες να βρεις τις πύλες του παραδείσου
Μια γυναίκα ένας άντρας κι ένας θεός
ένας έρωτας θεός να μας σημαδεύει
Να σου δίνω τα φιλιά στων κεριών το φως
και να παίρνω αυτά που ο νους ας απαγορεύει
http://www.youtube.com/watch?v=EI21jQ6OHlw&feature=youtu.be
Κάποιοι έχουν πάρτυ στο σαλονάκι μας κι εγώ λείπω; Ντροπή κι αγένεια! Διαβάζει άραγε κι ακούει η κυρία που της απευθύνονται τραγούδι και στίχοι. GV, σε βρίσκω τέλειο και καθόλου μα καθόλου υποτονικό! Κι ο Χατζηδάκις της Στραβής Ρόδας επίσης... Εγώ τώρα τι να πω;;; και ξέρω πως δεν με διαβάζει πια εκείνος που θα ήθελα να με διαβάζει και να αισθάνεται τι λέω...απλά ξεσπάω, αλλά απ’ την άλλη μια φίλη λέει ότι όταν λές και ξαναλές, εύχεσαι και ξαναεύχεσαι, κυρίως όταν ΘΕΣ, το σύμπαν αρχίζει κι αντιδρά στις επιθυμίες σου...
Εντάξει ας πουμε ό,τι τρυφερό έχουμε απόψε για να κοιμηθούμε όμορφα μετά από μια αλλοπρόσαλλη προηγούμενη νύχτα και μια κουραστική μέρα και χωρίς το ΜαΪντάκι να κάνουμε και μια τρυφερότητα με καθαρότητα και ειλικρίνια...ζωϊκή επί της ουσίας...
.. που θα χαλάσω λίγο το κλίμα και θα εισβάλω φουριόζα και ανήσυχη στο πολύτιμο αυτό σαλονάκι.
Θα αφήσω το τραγουδάκι μου εδώ γιατί δύναται να με εκφράσει αυτήν την ώρα. Ίσως να τα καταφέρνει και καλύτερα από ό,τι θα κατάφερνα να εκφραστώ και η ίδια.
Καληνύχτα. Ήρεμη νύχτα...
Περίμενε παιδί μου! Τι καληνύχτα;... Εδώ άνοιξες θέμα των θεμάτων. Τι σημαίνει ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ κατ’ αρχήν; Και τι μας λέει το ωραίο τραγουδάκι;;;
Αυτό είναι το πλήρες όνομα. Τι σημαίνει; Δύσκολη απάντηση ζητάς και φοβάμαι να απαντήσω για λογαριασμό τους. Οι χημικοί ίσως να σου απαντούσαν με περισσότερη ευκολία για το τι είναι οι κορσμένοι υδρογονάνθρακες. Χα χα!
Όσο για το τι μας λέει... Μας λέει πολλά. Για καθέναν μπορεί και διαφορετικά. Έτσι δεν είναι άλλωστε η μουσική; Ηχεί το ίδιο, αλλά καθένας αισθάνεται διαφορετικά, καταλαβαίνει άλλα πράγματα.
Η ιδιαιτερότητα των πολύ αγαπημένων μου Κόρε. Ύδρο. για μένα είναι ο διάχυτος σουρεαλισμός. Ωστόσο μετά από λίγο σου μιλάνε. Αν θέλεις να ακούσεις.
Φοβάμαι το μυαλό μου δε θ' αντέξει.
Κάπως έτσι λοιπόν κι εγώ γελάω και μπερδεύομαι και πάλι γελάω απόψε γιατί δεν ξέρω πόσο το μυαλό αντέχει. Είναι άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου.
Να που με έμαθες κι εσύ κάτι σήμερα! Ο Μορφέας με έμαθε την ΕΞΑΧΝΩΣΗ. Εσύ τους ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ. Σήμερα θα δουλεύω ακούγοντας ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ! Καλημέρα Σιραγιούκι κι όσο για τη σύγχυση, εύχομαι το συντομότερο να σου περάσει και να γίνεις ΟΛΗ ξανά! κι εκεί που θα ξέρεις τι θες αληθινά...
Κανένα ψήσιμο δεν κάναμε τελευταία για το μπουφεδάκι...για φέρε κάτι μέσα στη μέρα να το ψήσουμε...έχεις την αγάπη μου (the mother hen like)...
Πόσο χαίρομαι που σου έμαθα κι εγώ κάτι, τόσο καιρό που σε διαβάζω έχω μάθει πολλά από σένα.
Και αφού σου τράβηξαν το ενδιαφέρον επίτρεψέ μου να σου αφιερώσω ένα αγαπημένο μου. Γιατί αυτό; Είναι αέρινο, ό,τι λέει ο τίτλος του «Χάδια» και κάπως έτσι αέρινη είναι και η δική σου παρουσία.
Να ψήσουμε και κάτι φυσικά! Θυμάσαι που έλεγα πως έχουμε κάτι άλλο ενδιαφέρον με κανέλα; Ας ψήσουμε αυτά. Για λίγο (έως και πολύ) καθυστερημένο πρωινό.
Το σετ τσαγιού φυσικά μ’ αρέσει σφόδρα με τα τριαντάφυλλά του...Όσο για το έδεσμα θα το φάω τ’ απόγευμα με το τσάϊ μου...Κατάφερα να κάνω τις γεμιστές πιπεριές που χτες δεν αξιώθηκα...επιφυλάσσομαι με ντοκουμέντα αργότερα...ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ! Το ρεπερτόριό τους ταιριάζει γάντι με τα συμβάντα στη ζωή μου. Το “χάδια” όντως είναι το τραγούδι μου, αλλά κι άλλα. Θα επανέλθω...αυτά τα σύντομα για την ώρα...
ΧΧΧ(=φιλιά!)
Κι επειδή με τα μέλια έχω ένα πάθος, το ομολογώ, έκλεψα τη δημοσίευση φίλης στο φβ, και την φέρνω εδώ, έτσι, γιατί μου’ φτιαξε το κέφι...
That simple and nice...
Δεν ξέρω αν είμαι κάτι τέτοιο τώρα πια. Αν φαίνεται έτσι έχει ενδιαφέρον. Σ’ ευχαριστώ που το νιώθεις έτσι.
Ξέρω όμως ότι δίνω τεράστια μάχη με κάποιους υπο-νόμους του νόμου της Βαρύτητας που μας τραβάνε προς το υπέδαφος παρά μας κρατούν στην επιφάνεια της γης... Όρθιους. Έχω βρεθεί ως το μισό μηρό στο υπέδαφος ακίνητη και σε απόλυτη αγωνία φορμάριζα όλο μου το είναι στη λογική να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου έτσι. Επίσης ο νόμος της αδράνειας είναι ένας άλλος νόμος που σε κάποιες περιπτώσεις θα πρέπει να φέρω σε ισορροπία με άλλους αντίρροπους νόμους...
Είχα ένα καλό εφαλτήριο βέβαια για να κάνω όλες αυτές τις αλλαγές που συνεχίζω να κάνω...Και ήταν η ίδια μου η καρδιά κι εννοώ ότι αγάπησα ξανά εμένα μέσα απ’ την αγάπη ενός συγκεκριμένου ανθρώπου. Αυτά τα πράγματα δρουν ομοιοπαθητικά. Η αγάπη θεραπεύεται με αγάπη...
Αυτό λέγεται καταδίκη! Φυσιοθεραπείας ένεκεν. Στρεσάρει τον ώμο. Tell me about that, είπα από μέσα μου. Πιθανά στις επτά επάνω να δούμε τη δυναμική τους για το άν θα σώσουμε την πιθανότητα μη χειρουργικής αντιμετώπισης του κ. Ώμου (αυτός χαμογέλασε με νόημα όταν τ’ άκουσε). Με διαβεβαίωσε ότι θα χρειαστώ πάνω απ’ τις 10 που συνέστησε ο Ορθοπαιδικός. Fair enough είπα εγώ! Ό,τιδήποτε χρειάζεται θα γίνει με προσοχή και σκεπτικισμό!
Κι αυτά σας γράφω τρώγοντας το κάτωθι:
Φυσικά πέρνει κανείς εκτός από κόκκινες και πορτοκαλί, πράσινες και κίτρινες πιπεριές. Προτιμώ σε μικρό μέγεθος, παρά κάτι μεγάλες ανεξέλεγκτες στο σερβίρισμα. Φτιάχνει κανείς μια γέμιση συνήθως από πληγούρι+κινόα (πλούσια σε πρωτεΐνη)+μύγδαλα αν δεν έχετε κουκουνάρια+σταφίδες μαύρες ή μύρτιλλα+φλοιό μοσχοκάρυδου+τζίντζερ σε σκόνη+σκόρδο+κρεμμύδι άσπρο+μαϊντανό+ελάχιστο ξύσμα λεμονιού+αλάτι+ λίγο λάδι που ρίχνεται στο τέλος που θα έχετε μαγειρέψει το μίγμα της γέμισης, ώσπου να σπάει στο δόντι καλά. Να μη λιώνει όμως. Αφού γεμίζετε τις πιπεριές, στερεώνεται τα καπάκια τους με οδοντογλυφίδες, γιατί έχουν τεράστια τάση να διαλύονται και τις ψήνετε σε γάστρα ή κατσαρόλα που μπαίνει σκεπασμένη στο φούρνο. Ψήνεται με καυτό νερό, αλλά όχι πολύ, κάλλιο να το προσθέτετε σιγά σιγά και με έλεγχο, όπως στο ρυζότο.
Ε βουαλά μεντάμ ε μεσιέ!
Πού αλήθεια;;;
Μου είπε η “στραβή ρόδα”, καθώς επικοινωνήσαμε για τα αστρολογικά μας. Μα βρε παιδί μου Κριός με ωροσκόπο Παρθένο, με Ταύρο, με ωροσκόπο Ιχθείς;;;;;;;;;;
Ε, πας γυρεύοντας...Καρμική σχέση, είπε...Θανατηφόρα έλξη, αλλά ο άνθρωπος θα πηγαίνει πολύ συχνά στα τέσσερα ντουβάρια του, να κλείνεται, μετά θα γυρίζει και θα είναι άλλος, θα σου λέει άλλα (άτιμα ψάρια, με κυνηγάτε σ’ όλη μου τη ζωή!)...
Θα συνεχίζει να μ’ αγαπάει; ρώτησα όλο αγωνία. Μου είπε, άπαξ σε αγαπήσει και διαλέξει να είσαστε μαζί, στο εγγυώμαι, γιατί η ταυρίσια του φύση είναι αυτό.
Η ψαρίσια του όμως θα κάνει τη δυσκολία. Θα έχει μυστικά, απ’ αυτά που είναι χωμένα βαθιά στα θαλάσσια βάθη, θα ποιεί σιγήν Ιχθύος έως τελικής εξοντώσεώς σου!
Επίσης σαν Ταύρος θα θυμώνει εύκολα, και τότε να βουλώνεις τα ευαίσθητα αυτιά σου, γιατί ένας Θεός ξέρει τι θ’ ακούς. Αγαπάει τη φινέτσα και την τελειότητα (so do I, της είπε η τελειομανής φύση της Παρθένου μέσα απ’ τα κατάβαθά μου...), λίγο να στραβοπατήσεις θα γίνεται μπαρούτι (εδώ μούλωξα...τι να πω; ότι το ξέρω;;; δεν είπα τίποτα!!!).
Της αντιμίλησα και της είπα, έχει τεράστια καλά, ταιριάζουμε σ’ ένα σωρό! Μεγάλη λίστα, της είπα...Έπειτα και τον δικό μου φουριόζο παρορμητισμό πού τον βάζεις; Το πείσμα μου δε, άστα να πάνε!
Δεν τ’ αφήνεις καλύτερα; μου είπε...Όχι! της είπα. Τι ν’ αφήσω; Έχω βάλει UHU υπερενισχυμένη...δέρμα επί δέρματος. Θα αποκολληθούν τα δέρματα, θα αποκαλυφθεί η σάρκα, θα έχουμε αιμοραγίες, έλκη, τόταλ φρίκη...UHU όχι αστεία...
Αντίδοτο στην UHU άραγε υπάρχει; Γιατί αν όχι, πάει. Καθώς διερχόμαστε την φάση του ταυρίσιου θυμού και της ψαρίσιας αποχώρησης και σιωπής, επί τεράστιο χρονικό διάστημα, σε συνδυασμό με το δικό μου πείσμα που εντείνει τις εμμονές κάθε είδους, αν αυτό γίνει τετελεσμένο, ο θυμός και η σιωπή δηλαδή, που έτσι μοιάζει, η καταστροφή θα είναι ολοσχερής κι αναπόφευκτη...