Με το ποδήλατο στη δουλειά - Winter Version

Να 'μαστε πάλι εδώ Αντρέα, όπως έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Μανώλης Ρασούλης στο ομώνυμο τραγούδι.
Οι δρόμοι τρέχουν χιαστί, καλές οι ΗΠΑ κι η Ρωσία, μα έχω το δράμα μου κι εγώ.
Κάλλιο, λοιπόν, στο χώμα το λουλούδι παρά σε βάζο περιωπής (κλεμμένα όλα τούτα από το τραγούδι).
Ο χειμώνας μπήκε και τα εισιτήρια των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς εξακολουθούν να είναι ακριβά και όπως είπε και ο Πολ Ξυνοφάτσεν, πρέπει να αυξηθούν κι άλλο.
Κι αφού άκουσα διάφορα σχόλια περί του «κολάν», πως δηλαδή «κολάν» φοράνε μόνο οι γυναίκες και οι «πρωταθλητές ποδηλασίας» (φαντάσου δηλαδή τι φοράνε οι γυναίκες πρωταθλήτριες της ποδηλασίας) πρώτα αδιαφόρησα και στη συνέχεια συνέχισα τα χιλιομετράκια μου προς και από τη δουλειά. Με χειμερινή ένδυση (ευτυχώς είχα προλάβει να πάρω χειμερινή μπλούζα από τα αλησμόνητα Aldi με μόλις 7 ευρώ και αδιάβροχο με 14) και κάμποσα φωτάκια να φωτίζουν και ενημερώνουν τους γύρω για την παρουσία μου.
Μοναχικές διαδρομές που δεν πραγματοποιούνται καθημερινά, πραγματοποιούνται όμως συχνά. Στο δρόμο με κάποιους λέμε μία καλημέρα-καλησπέρα και με άλλους κάνουμε έναν άτυπο αγώνα μέχρι το επόμενο φανάρι. Τα αυτοκινητάκια γύρω όλο και λιγοστεύουν, οι «ταρίφες» αγωνιούν για μία κούρσα και ω του θαύματος προσέχουν και τον ποδηλάτη. Το κόμπλεξ (ή σύμπλεγμα επί το ελληνικότερον) εξακολουθεί να υφίσταται σε διάφορους οδηγούς καθώς αντικρίζουν το...μακαρονοκίνητο όχημά μου (μακαρόνια τρώω τώρα, γι' αυτό το λέω), αλλά πια τους καταλαβαίνω. Έχουν την έκφραση του ανθρώπου που με 60 δόσεις αγόρασε καινούργια λαμαρίνα και τώρα δεν έχει ούτε για τις δόσεις, ούτε για το καύσιμο. Με κοιτούν πια όχι με περιφρόνηση (όπως έκαναν πριν) αλλά με θυμό. Θυμό ίσως για τον εαυτό τους που παρασύρθηκε στα δάνεια, στις κάρτες και στο εξουσιοδοτημένο service. Και τώρα τίποτα από όλα αυτά «δεν βγαίνει». Γνώστες του αστικού μύθου περί αντίστροφης αναλογίας μεταξύ των μεγεθών μορίου και αυτοκινήτου, μοιάζουν να αναρωτιούνται αν τελικά αυτός ισχύει και τι μπορεί να κρύβουν στο εσωτερικό τους αυτά τα κολλητά σορτσάκια με το αφράτο pad που φορούν πολλοί ποδηλάτες.
Η κοπέλα τούτη τη φορά με κοίταξε με συμπάθεια. Η απορία της ήταν εύλογη: «μα που πάει ο ποδηλάτης στη λεωφόρο;» και η απάντηση που έλαβε από τον διπλανό της λογική: «αφού δεν υπάρχουν ποδηλατόδρομοι».
Οι οδηγοί των λεωφορείων προσπερνούν συνήθως βιαστικοί, μόνο για να σταματήσουν στη στάση μερικά μέτρα μετά. Μέχρι να τους προσπεράσεις και να σε ξαναπροσπεράσουν έως την επόμενη στάση και ούτω καθ' εξής.
Οι δρόμοι αδειάζουν από αυτοκίνητα, τα βενζινάδικα χάνουν διαρκώς πελατεία και η χαρά να νοιώθεις πως μπορείς πια να διανύσεις ολόκληρο το λεκανοπέδιο με δυο ρόδες κι ένα παγούρι νερό σε γεμίζει όλο και περισσότερο.
Ίσως ο περίφημος ποδηλατόδρομος Κηφισιάς-Φαλήρου, η κατασκευή του οποίου εξαγγέλθηκε αρχικά από τον κύριο Σουφλιά και μετά από την κυρία Μπιρμπίλη και μετά από τον κύριο Χατζηδάκη, να είναι ήδη έτοιμος. Ονομάζεται δεξιά λωρίδα και θέλει πολλή μα πάρα πολλή προσοχή.
Στην κατακλυσμιαία βροχή πριν περίπου δύο εβδομάδες, τα μηχανάκια είχαν αράξει κάτω από τα υπόστεγα. Στους δρόμους βρισκόντουσαν μόνο μερικά ποδήλατα και κάποιοι οδηγοί ταξί. Που εξακολουθούσαν να ψάχνουν με αγωνία για την επόμενη κούρσα...