Δεν περιγράφεται η απογοήτευσή μου, όταν ανακάλυψα ότι, ο γυιός μου δεν ήθελε να κάνει ποδήλατο... Ποιός, ο δικός μου ο γυιός, ανέβηκε πάνω στο ολοκαίνουργιο ποδήλατό του έκανε δύο πεταλιές και μας δήλωσε ότι προτιμούσε να το τσουλάει παρά να πεταλάρει. Καλά, σκέφτηκα, βρήκε να πάρει απ' τον πατέρα του το κομμάτι εκείνο της ποδηλασίας όπου κουβαλάει το ποδήλατο στον ώμο στ' απάτητα του Υμηττού; Και σαν κλασσικός γονιός που προβάλλει τον εαυτό του στο παιδί του, άρχισα να τον πιέζω να ποδηλατίσει. Τί απειλές και τι είδους έμμεσοι εκβιασμοί επιστρατεύτηκαν, δεν λέγεται, και το χειρότερο είναι ότι, ήξερα πως ήταν λάθος αυτό που έκανα, αλλά, συνέχιζα. Στο μεταξύ, το ποδήλατο πήγαινε μέχρι την πλατεία και γύριζε έχοντας κάνει είκοσι το πολύ μέτρα. Θυσίασα στον θεό της ποδηλασίας κάτι σαμπρέλλες, μιά αλυσσίδα και ένα αλουμινένιο τιμόνι και περίμενα. Ώσπου φέτος, ο νεαρός, τεσσάρων πλέον ετών, ανέβηκε στο ποδήλατο και δεν ξανακατέβηκε ούτε μέσα στο σπίτι. Πώς έγινε τέτοιο θαύμα δεν τόχα καταλάβει. Κράνος, γάντια, παπάκι που κορνάρει με στριγγλιά, φωτάκι πίσω και καλαθάκι, ολοκλήρωσαν την εικόνα, ενώ απ' το μυαλό του ανόητου μπαμπά δεν πέρασε ποτέ, πως ο μικρός είχε φτάσει πλέον στην ηλικία που επιλέγει μόνος του αυτό, που κανένας καταναγκασμός δεν μπορεί να του επιβάλλει. Ο ανόητος μπαμπάς δεν σκέφτηκε ακόμη, πως όλο τον προηγούμενο χειμώνα ο νεαρός τον έβλεπε να ντύνεται με τα ποδηλατικά του και να παίρνει τα βουνά, ενώ είχε προηγηθεί η ιεροτελεστία του καθαρίσματος-λαδώματος-κουρδίσματος του ποδηλάτου, πράγμα που , απ' ό,τι φάνηκε τον γοήτευε σιωπηρά. Βλάκας μπαμπάς...
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Όλοι οι μπαμπάδες στην πράξη μαθαίνουμε! Ό,τι εμπειρίες και να σου μεταφέρουν οι "παλιοί", αν δεν πάθεις, δε μαθαίνεις!
Πάντως έχε υπόψη ότι τα δικά μου αποχωρίστηκαν τις βοηθητικές μεταξύ 5 και 6 έτων. (Το λέω μήπως και γλιτώσεις λίγο άγχος ή μήπως (αντίθετη περίπτωση) βρεις ευκαιρία να περηφανευτείς!)
... να κάνει ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες. Εκεί να δεις καμάρι (τόσο του παιδιού αλλά ακόμα περισσότερου του μπαμπά).
Δεν θυμάμαι με ποιον τρόπο έμαθα εγώ να κάνω ισορροπία (χωρίς βοηθηιτίκές) με το ποδήλατο. Πιθανότατα πήρα φόρα και τσούλησα σε μία κατηφόρα (αφού έπεσα αρκετές φορές ενοοείται). Θυμάμαι όμως (ή νομίζω ότι θυμάμαι) την αίσθηση ελευθερίας που είχα όταν ήμουν πιτσιρικάς και έκανα ποδήλατο στην γειτονιά μου στην Δράμα όπου μεγάλωσα.
Επειδή όμως τα σημερινά παιδιά δεν έχουν γειτονιά, έπρεπε να βρεθεί ανοικτός χώρος για να μάθει ο γιος ποδήλατο. Και έπρεπε τα (αναπόφευκτα) πεσίματα να είναι τέτοια ώστε να μην τον αποθαρρύνουν. Τι κάνουμε λοιπόν; Πώς μαθαίνουμε στο 6χρονο να κάνει ποδήλατο;
Η λύση είναι φυσικά να μάθει το παιδί να "παίζει" το τιμόνι για να κρατά ισορροπία. Γραπώνω λοιπόν το πίσω μέρος της μπλούζας του και τον αφήνω να έχει αυτός το πλήρη έλεγχο του τιμονιού και των πηδαλιών. Καθώς προχωρά το ποδήλατο τρέχω και εγώ δίπλα του , κρατώντας πάντα το σβέρκο της μπλούζας (έτσι ώστε σε πτώση να μην χτυπήσει άσχημα).
Τέλος πάντων η τεχνική δούλεψε και μετά από ένα δίμηνο περίπου ο γιος έκανε περήφανο τον μπαμπά. Την τεχνική αυτή την βελτίωσα στην κόρη που έμαθε ισορροπία πριν τα 6 της, κάνοντας για άλλη μια φορά περήφανο το χαζό μπαμπά.
Αλλος χαζός μπαμπάς;
όταν θα σου φέρει μηχανάκι στα 16, θα είναι πρόβλημα...εγώ δεν έχω παιδιά πάντως :P
Κατ' αρχάς, όταν πρωτοπήγα στην Δράμα για λόγους δουλειάς έπαθα πλάκα. Σκέψου ότι, όλον τον ελεύθερο χρόνο μου ήμουν στους δρόμους και περπάταγα.
Μ' άρεσε πολύ η μέθοδος, θα κάνω μια δοκιμή.
Πάντως, θυμάμαι πώς πεταλάρησα ελεύθερος με χαλαρωμένες τις βοηθητικές για πρώτη φορά στην οδό Ευρώπης στο Κουκάκι και ότι μετά δεν ήθελα να κατέβω απ' το ποδήλατο.
Σκεφτείτε να δοκιμάσετε και την μέθοδο εκμάθησης για μεγάλους. Βγάλτε βοηθητικές και τα πετάλια. Μόνος του και πατώντας στο έδαφος για να μην πέσει θα σπρώχνει και κάποια στιγμή θα αποκτήσει την ισορροπία που απαιτείται.
Αυτή η μέθοδος εφαρμόζεται με απόλυτη επιτυχία σε μεγάλους που δεν ξέρουν ποδήλατο.
για μεγάλους είναι να κρατάς το πίσω μέρος της σέλας και το τιμόνι ενώ ο "εκπαιδευόμενος" κάθεται με τα πόδια στα πετάλια. αφού νοιώσει κάπως άνετα γέρνεις το ποδήλατο πότε αριστερά πότε δεξιά για να μάθει ποιο πόδι θα κατεβάζει κάθε φορά που το ποδήλατο θα γέρνει επικίνδυνα ώστε να μην πέσει και απογοητευτεί πριν τον γοητεύσει!!!!
Το ίδιο και στις πρώτες πεταλιές....
Μετά τα πράγματα έρχονται μόνα τους.
πως δηλαδη εμαθα να ισορροπω ειναι με ενα μακρι ξυλο κάθετα στη σχάρα. Απο εκει σε κραταει ο μεγαλος να μην πεσεις ενω καποια στιγμη γυρνας και βλεπεις πως κανεις πισω δε σε κραταει και πλεον εμαθες
Απο εκει ξεκινάνε ολα...
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο θεωρώ αυτό το site το κορυφαίο στον χώρο. Παρακολουθείται στενά από τους χρήστες, οι περισσότεροι σπέυδουν να μοιραστούν αυτά που ξέρουν και μαθαίνεις πράγματα που ούτε φανταζόσουν.
Ειλικρινά, ευχαριστώ.
Τα δικά μου πιτσιρίκια τα δίδαξα με τη μέθοδο του κρατήματος από τη σέλα (στην αρχή και το τιμόνι). Θέλει να τρέξεις δίπλα τους για κάμποση ώρα, οπότε έχει ...ιδρώτα. Πάντως, αν είναι "έτοιμα", μαθαίνουν μέσα σε μισή - μία ώρα (έτσι έγινε και στις 3 περιπτώσεις που εφάρμοσα τη μέθοδο!)
Δοκίμασα την ίδια μέθοδο σε ενήλικο και δε φάνηκε να πολυ-δουλεύει. Θα δοκιμάσω και τη μέθοδο "πόδια κάτω και σπρώχνω" και θα σας πω!
Στο σαλόνι και χωρις την στήριξη από κανέναν αρχισε δειλά δειλά να βάζει τα ποδια της στο πετάλι και να προσπαθει να ισορροπήσει..Στην αρχή ήταν δύσκολα και έφαγε κανα δυο τούμπες..Αλλά μετά από 3 βδομάδες έμαθε να ισορροπεί και τώρα τη βγάζουμε στο φλοίσβο για "νηπιακή" ποδηλατοβόλτα μικρού μήκους..
τώρα βέβαια,πρέπει να της μάθουμε τα φρένα,τα οποία αρνείται κατηγορηματικά να χρησιμοποιήσει.Προτιμάει να φρενάρει ακουμπώντας τα πόδια κάτω.:)) που θα πάει θα μάθει..
Αν θέλετε να έχετε (λίγο) λιγότερο άγχος, η σωστή σειρά είναι:
1. Πώς φρενάρουμε, σταματάμε, κατεβάζουμε πόδια από τα πετάλια!
2. Πώς ξεκινάμε
3. Πορεία - ισορροπία
Ο προφανής λόγος είναι ότι αν ξεκινήσουμε από το (2), μόλις πετύχουμε το (3), δεν προλαβαίνουμε να διδάξουμε το (1) και το σταμάτημα γίνεται σε δέντρο / τοίχο κλπ. :-)
Πάντως αυτό με τα παπούτσια - φρένο το έχω συναντήσει κι εγώ σε κάποιες περιπτώσεις!
Εμένα ο πατέρας μου απ'όσο θυμάμαι μου είχε ανεβάσει τις βοηθητικές μερικούς πόντους από το έδαφος στραβόνοντας το σίδερο! Έτσι μπορούσα και το πλάγιαζα χωρίς να φοβάμαι και είχα ένα μπαλάτζο αριστερά και δεξιά! Στη συνέχεια έβγαλε πρώτα τη μία βοηθητική και έτσι εγώ αν πήγαινα να πέσω έπεφτα μόνο από τη μία μεριά ενώ στην άλλη ήμουν "ασφαλής"! Δεν μου πήρε πολύ χρόνο πάντως!!! Νομίζω πως έιναι μια καλή μέθοδος και αυτή!!! ;-)
Και από εμένα που θυμάμαι πως άρχισα πάντως,μου ήταν πολύ δύσκολο να μάθω να χρησιμοποιώ φρένα. Πώς τη στιγμή που δεν έχεις καλά καλά μάθει να κάνεις ποδήλατο, να μάθεις να χρησιμοποιεις φρένα!. Έπρεπε πρώτα να εξοικειωθώ με το πρώτο!. ..και να λιώσω μερικές μύτες από τα παπούτσια μου!.
Συμφωνώ πάντως με την τεχνική "μία βοηθητική ρόδα".
Ο μικρός νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια έχοντας τη μια από αυτές.
Στην αρχή, άβολα κάπως, νιώθει όμως και ανεξάρτητος μιας και πέρασε "μόνος" του στο επόμενο βήμα..