Ένας δειλός καβάλα σ' έναν πήγασο...
Υποβλήθηκε από fantasmamore στις Παρ, 02/10/2009 - 11:52.Λοιπόν, έχουμε και λέμε.... πέντε εφτά τριανταπέντε και τέσσερα κι άλλα οχτώ και τα είκοσι... πως να τα ξεχάσεις τα είκοσι... Που είμασταν; Α, ναι! εξηνταεφτά και δεν βγάζεις ούτε την εβδομάδα... Προσθέτουμε σ' αυτά είκοσι και εννιά και δεκατέσσερα και οχτώ, μα τι τα ήθελα τα οχτώ! Κινηματογράφος σου λέει... Άντε να μου βγει ο προϋπολογισμός τώρα... Οι πολυτέλειες θα με φάνε... Φφφφφφφφφ... Οχτώ είναι οχτώ, δεν είναι παίξε γέλασε! Τώρα, ας προσθέσουμε και τα εξηντατέσσερα και εβδομήντα του λογαριασμού και τα δύο και σαράντα, μα ακούς εκεί δύο και σαράντα! Έναν καφέ ήθελα, δεν νοίκιασα το τραπέζι, αγαπητέ... Κι έπειτα άλλα μηδέν κόμμα πενήντα και...
Ο Μνήμονας είχε ιδρώσει. Τα χείλη του κινούνταν σαν να ακολουθούσαν τον ρυθμό μιας ψαλμωδίας και τα μάτια του κάρφωναν τον τοίχο αντικρίζοντας το άπειρο. Από μικρός είχε κλήση στα μαθηματικά, και είχε και μια εξαιρετική ικανότητα απομνημόνευσης, τέτοια που μέχρι και οι Times είχαν γράψει άρθρο γι' αυτόν. Αλλά τι τα θες... Τελείωσε το πανεπιστήμιο, έκανε και το διδακτορικό του, αλλά δουλειά δεν έβρισκε. Ακόμα και δάσκαλος που ήθελε να γίνει, την θέση του την πήρανε τα ανίψια των δημάρχων, βουλευτών, υπουργών, εφοπλιστών, διευθυντών, οδηγών, γραμματέων, ιερέων και λοιπών... Και πως να βρει δουλειά ο κακομοίρης; Ήταν μικρόσωμος με βαθουλωμένα μάγουλα, καραφλίτσα και φοβισμένο βλέμμα. Μπροστά στους άλλους τραύλιζε και ίδρωνε και ποτέ μα ποτέ δεν τους κοίταζε στα μάτια. Πως να τον εμπιστευθεί κανείς; "Στην πρώτη δυσκολία, τούτος εδώ θα μου λιποθυμήσει..." Κι έτσι, ο Μνήμων μπορούσε να σου πει τι καιρό έκανε την τελευταία μέρα του Φλεβάρη πριν από οκτώ χρόνια, αλλά δεν μπορούσε να σου πει πότε ήταν η τελευταία φορά που ήταν ευτυχισμένος.
