ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
"Αλτ, Που πάτε ωρέ παληκάρια ;" Η φωνή αντήχησε σαν διαταγή στους δύο ποδηλάτες οι οποίοι αμέσως ακινητοποιήθηκαν και συνειδητοποιώντας ποιοι είναι αυτοί που τους σταμάτησαν, πάγωσαν. Οι ληστές ήταν κάτι το σύνηθες στην περιοχή, σε μια εποχή που η Ελλάδα πάλευε να βρει το χαρακτήρα της ανάμεσα σε πολέμους και πολιτικές αναταράξεις. "Πάμε στη Θεσσαλονίκη", απάντησε ο πιο θαρραλέος από τους δύο. Ο αρχιληστής, μην πιστεύοντας στα αυτιά του, γούρλωσε τα μάτια του και τσαντισμένος νομίζοντας ότι τον κοροϊδεύανε τους απάντησε:"Με δουλεύετε ωρέ, με τα ποδήλατα θα πατέ Θεσσαλονίκη; "
Οι δύο φίλοι, καταλαβαίνοντας την κρισιμότητα της στιγμής, βιαστικά δείχνουν τα αθλητικά τους δελτία και τισ αναφορές στις εφημερίδες για τους αγώνες που πρόκειται να συμμετάσχουν. "Είμαστε αθλητές, θα τρέξουμε στους Ελληνοβουλγαρικούς αγώνες και δεν έχουμε άλλο τρόπο να πάμε παρά μόνο με τα ποδήλατα μας. " Ο Αρχιλήσταρχος τότε συνειδητοποιώντας με ποιους έχει να κάνει, σφυρίζει στο πρωτοπαλίκαρό του που ήταν κρυμμένο πίσω από τα βράχια και τον διατάζει: " Φέρε φαγητό να φαν οι λεβέντες, φέρε ψωμί και τυρί να πάρουν μαζί τους, έχουν δρόμο μπροστά τους ακόμα". Έτσι και έγινε. Ήταν εποχή που οι ληστές ακόμα είχαν ένα κώδικα τιμής, ήταν η εποχή που όταν η πατρίδα τους χρειάστηκε παρουσιάστηκαν και πολεμώντας θυσιάστηκαν για αυτή. Ήταν το 1934, στο Καραούλι (παλιά Εθνική Ελευσίνας - Θήβας) και οι ποδηλάτες ήταν ο Χρήστος Κουβέλης και Νίκος Καψοκέφαλος.